Καταρράκτες Χαρατσαρίου: Ένας «νέος θησαυρός» φυσικής ομορφιάς για Ηλεία!

Ερύμανθος ο μυθικός - 12/03/2013

Video από την ομώνυμη εκπομπή της ΕΤ1

Rafting Ερύμανθος Γ - Ορ. Αρκαδία

Πρόκειται για μία από τις ωραιότερες διαδρομές rafting. Τοπίο που κόβει την ανάσα καθώς εναλλάσσεται συνεχώς. Χαρακτηριστικό του είναι τα ετερογενή πετρώματα που σχηματίζουν χαμηλά στενά φαράγγια αλλά και το παραμυθένιο δάσος της Κάπελης, το μοναδικό σπερμοφυές δάσος στην Ελλάδα. Η διαδρομή μας ξεκινάει κάτω από το χωριό Βιδιάκι και χαρακτηρίζεται ως εύκολη-μέτρια σε δυσκολία. Κατεβαίνοντας τον ποταμό οδηγούμαστε στην καρδιά του δάσους περνώντας από στενά σωληνωτά περάσματα. Η αίσθηση μας είναι ότι κάνουμε πιο δύσκολη διαδρομή από αυτή που πραγματικά είναι. Καταλήγουμε στην γέφυρα της Ελαίας μετά από περίπου 2,5 ώρες, γαληνεμένοι από το παρθένο αυτό μέρος.

από Trekking Hellas

Ποταμός Λούσιος Μονή Προδρόμου

Επίσκεψη του συλλόγου «Ωλονός» στα αξιοθέατα της Νεμούτας

Την Κυριακή 22 Αυγούστου 2010, μέλη του διοικητικού συμβουλίου του νεοσύστατου συλλόγου Προστασίας της Φύσης και Πολιτιστικής Κληρονομιάς Φολόης και Ερυμάνθου με την επωνυμία «ΩΛΟΝΟΣ», αποτελούμενα από τον πρόεδρο κ. Ηλία Τουτούνη, από τον Β΄ αντιπρόεδρο κ. Κώστα Παπαντωνόπουλο, από τον γεν. γραμματέα κ. Νίκο Σιάκκουλη, από το μέλος, την κυρία Ρόη Αντωνοπούλου και από τον πρώην πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου του δήμου Φολόης κ. Αποστόλη Κωστόπουλο, επεσκέφθηκαν τους καταρράκτες, τους νερόμυλους τις εκκλησίες και τις παραδοσιακές βρύσες της Νεμούτας.

Κατά την επίσκεψη με την υπόδειξη του κ. Σιάκκουλη, ακλουθήσαμε τις διαδρομές προς τους όμορφους, αλλά άγνωστους στο ευρύ κοινό καταρράκτες της περιοχής. Στην αρχή της διαδρομής μας συναντήσαμε τον εγκαταλελειμμένο νερόμυλο του Καψή. Ένα παλιό και πανέμορφο μισογκρεμισμένο κτίριο, χωμένο μέσα στην πυκνή βλάστηση και στ’ άγρια χόρτα. Τίποτα από αυτά δεν θύμιζε τις παλιές δόξες αυτού του μύλου, όπου για εκατοντάδες χρόνια σίτιζε τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής. Ο χρόνος και η φθορά έχουν πάρει τα υνία και οδηγούν αυτά το υπέροχο και γεμάτο αναμνήσεις μνημείο προς την ολοκληρωτική καταστροφή. Μετά από την πρώτη μας απογοήτευση κατευθυνθήκαμε μέσα από ένα δύσβατο μονοπάτι προς τον καταρράκτη «Χωνιά». Ο καταρράκτης αυτός ήταν η συνέχεια δύο διαδοχικών καταρρακτών μάλιστα ο πρώτος εξ αυτών είναι τυφλός, δηλαδή, πέφτει το νερό σε μια μεγάλη τρύπα (εσωτερικός καταρράκτης) και διαδοχικά χύνεται στην κοίτη του ποταμού όπου συνεχίζεται η ροή του προς τον επόμενο.

Απέναντι από τον καταρράκτη και προς την πλευρά της Νεμούτας βρίσκονται τα ερείπια του κάστρου της «Οξιάς». Ένα ιστορικά άγνωστο κάστρο που φαίνονται μόνο οι θεμέλιοι λίθοι, αλλά γεμάτο με αρκετούς θρύλους και παραδόσεις, που προσδιορίζουν την ύπαρξή του. Μετά από ένα χιλιόμετρο περίπου πορεία δίπλα στην κοίτη του Ερυμάνθου, συναντήσαμε τους μύλους και την νεροτριβή του «Αγιάννη». Επίσης φωτογραφήσαμε τους μύλους, τις νεροτριβές (σ.σ. στην περιοχή βρίσκεται μια λιθόκτιστη νεροτριβή, κατ’ εκτίμηση του λαογράφου κ. Ηλία Τουτούνη μοναδική στο είδος της που διασώζεται στην Πελοπόννησο και ίσως σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, ενώ αργοσβήνει στην πλήρη εγκατάλειψη της πολιτείας), το υδροκινούμενο ελαιοτριβείο του Ψαρρά, πηγές απέραντου κάλλους, και αρκετά παλαιά εκκλησάκια που έχουν κατά καιρούς δεχθεί τις άχαρες παρεμβάσεις διαφόρων κατοίκων προς διάσωση. Επίσης κάτω από το εκκλησάκι του Αγιάννη βρίσκονται ακόμη δύο πανέμορφοι καταρράκτες, οι ονομαστοί «Καταρράκτες του Αγιάννη». Απέναντι στην άλλη όχθη του ποταμού Ερύμανθου, ή Ντοάνα ή Ντάλομι, καταλήγει ο καταρράκτης της «Σουφάλας», ένας καταρράκτης απείρου κάλλους, με μια μικρή λιμνούλα.

Επόμενη επίσκεψη ήταν προς την πλευρά της Γορτυνίας σε μια διαδρομή μισή ώρα με το αυτοκίνητο σ’ ένα χωματόδρομο προς τους βράχους βρήκαμε το προσκύνημα «Της Κατάθεσης της Τιμίας Ζώνης». Ένα φανταστικό τοπίο, με το προσκύνημα να βρίσκεται κτισμένο μέσα σε μια τεράστια σπηλιά. Κατά μαρτυρία του κ. Σιακκουλή, το προσκύνημα αρχικώς ανήκε στην ενορία της Νεμούτας, ενώ πριν αρκετά χρόνια παραχωρήθηκε στην ενορία της Χώρας Γορτυνίας.

Η σύνδεση της Αρκαδίας με την Ηλεία κάτω από την Νεμούτα γινόταν με την γέφυρα του Σεϊντάγα. Σήμερα δεν υπάρχει η γέφυρα, έχει αντικατασταθεί από μια μεταλλική τύπου «Μπέλεϋ». Στο πόδι της γέφυρας προς την Νεμούτα φαίνονται ακόμη και σήμερα τα ίχνη της γέφυρας του Λαλαίου Τουρκαλβανού Σεϊντάγα. Στο απέναντι μέρος της γέφυρας βρίσκεται το ταβερνάκι του κ. Νίκου Πέτσα. Εκεί προσφέρονται όλα ψητά της ώρας ακόμη και ντόπια καπνιστή και ψητή πέστροφα, από το πεστροφείο του Ερυμάνθου.

Επίσης κάτω από την Αχλαδινή (Ντάρτιζα) στον ποταμό Ερύμανθο υπήρχε ένα γεφύρι, το ονομαστό Πρινογιόφυρο ή Πουρνογιόφυρο, σήμερα δεν υπάρχει, έχει αντικατασταθεί και αυτό με μια σιδερένια γέφυρα. Εκεί είχε πραγματοποιηθεί επίσκεψη την περασμένη άνοιξη του προέδρου κ. Ηλία Τουτούνη με τον υπεύθυνο τύπου του συλλόγου κ. Γεώργιο Μαρκόπουλο και το μέλος κ. Γεώργιο Καραχάλιο.

Bίντεο με φωτογραφίες από το οδηπορικό

Τα τοπία ειδυλλιακά, πανέμορφα και μοναδικά στην Πελοπόννησο. Πραγματικά ειδυλλιακό το περιβάλλον στις πηγές και στις νερομάνες, στα ένυδρα φαράγγια και στις ποταμορεματιές, με τα καθαροφλοίσβιστα νερά και με τα δασιά φυλλώματα, μπορούσαν να εμπνέουν ποιητές, να κεντρίζουν ζωγράφους, να οιστριαλατούν καλλιτέχνες, σε περίτεχνες και ομορθόθωρες, σε αλεξιμόδες και αγέραστες σε φυσικόπνοες και αγαπότροπες, ανθρωποδοξαστικές και θεοϋμνικές δημιουργίες. Πικρή διαπίστωση όλων των μελών του συλλόγου είναι η εγκατάλειψη των μνημείων, η μη ανάδειξη των καταρρακτών αλλά και την δυσκολία προσπέλασης σ’ αυτά. Επίσης σ’ ένα εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη που εορτάζει στις 29 Αυγούστου, κατά μαρτυρία του κ. Σιακκουλή ότι είναι κτίσμα του 17ου αιώνα και έχουν γίνει κακόβουλες παρεμβάσεις και έχουν αλλοιώσει το μνημείο. Κατά την αυτοψία και από την εμπειρία που διαθέτουμε διαπιστώσαμε ότι επαλειμμένα κατά καιρούς έχουν ασβεστώσει το εσωτερικό του ναού (σ.σ. ίσως κάτα από το ασβεστοκονίαμα να κρύβονται αγιογραφίες), η σκεπή του έχει επισκευασθεί πρόσφατα απο λαμαρίνες (τσιγκόφυλλα), και στο δάπεδο του έχει γίνει επίστρωση με αδρανή υλικά και τσιμέντο.

Ο Σύλλογος Προστασίας της Φύσης και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς ¨ΩΛΟΝΟΣ¨ σε συνεργασία με τους εμπλεκόμενους φορείς θα επιδιώξει με κάθε τρόπο ν’ αναδείξει, να συντηρήσει, να καταστήσει προσπελάσιμα και να διαφημίσει, στο ευρύ κοινό τα όμορφα, φυσικά ιστορικά και λαογραφικά μνημεία του τόπου μας.

Το άρθρο είναι ελεύθερο για δημοσίευση.

Τα βίντεο είναι ερασιτεχνικά τραβηγμένα με handycam

Καταράκτες Νεμούτας-Ορεινή Ηλεία

Αναρτήθηκε από K.Ladas

Ένας μικρός παράδεισος στην Ορεινή Ηλεία, 8,8 χιλιόμετρα Ανατολικά του Λάλα.

Η Νεμούτα βρίσκεται κοντά στον ποταμό Ερύμανθο, παραπόταμο του Αλφειού.
παραπέμπουμε
http://kostasladas.blogspot.gr/

ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΝΥΜΦΕΣ!!!..Νότια της Αρχαίας Ολυμπίας, στα όρια των νομών Ηλείας και Μεσσηνίας..βρίσκεται το φαράγγι της Νέδας...Στο βαθύσκιωτο φαράγγι, το γεμάτο πλατάνια, αγριοβελανιδιές, συκιές, κουμαριές και πουρνάρια που διασχίζει το ποτάμι, οι συντρόφισσες της Άρτεμης, της Αφροδίτης και του Πάνα στους χορούς και τα τραγούδια, οι θυγατέρες του Δία Αιγιόχου του θεού της θύελλας, οι νύμφες, θαρρείς και θα ξεπεταχτούν μπροστά σου καθώς βαδίζεις μέσα στα νερά του ποταμού ή τα φιδογυριστά μονοπάτια που τον ακολουθούν στις όχθες του...Ναϊάδες ή νύμφες, τα ξωθιά της λαϊκής μας παράδοσης, οι νεράιδες, πανέμορφες νεαρές γυναικείες μορφές με θεϊκή καταγωγή που δεν ήταν αθάνατες αλλά ζούσαν πάρα πολλά χρόνια κοντά στις πηγές και στα ποτάμια και τρέφονταν με αμβροσία. Προστάτιδες της νιότης, των παρθένων και των αρραβωνιασμένων....Μία από αυτές, η Νέδα έδωσε τ΄ όνομά της στο ποτάμι...Γοητευτικό και απρόβλεπτο, πότε ορμητικό, πότε γαλήνιο κυλά και χάνεται σε βαθιές σπηλιές και θέλει τόλμη να το ακολουθήσεις στη σκοτεινή πορεία του....Σε ενθουσιάζει με τους υπέροχους καταρράκτες του που εμφανίζονται ξαφνικά πίσω από μια στροφή, σχηματίζοντας μικρές λιμνούλες με τουρκουάζ κρυστάλλινα νερά που σε καλούν να βουτήξεις μέσα τους....Σε καλεί ν΄αφουγκραστείς μαζί του τη βαυκαλιστική μουσική του κελαρύσματος των νερών του, και των κελαηδισμάτων των πουλιών.
Να γίνεις ένα με τη φύση σ΄ένα οργιαστικό παιχνίδι των αισθήσεων, μέσα σε ένα παρθένο τοπίο χωρίς ανθρώπινες επεμβάσεις με συχνές εναλλαγές, πλούσια βλάστηση, διαυγή νερά, μυρωδιές κι ακούσματα που σε τυλίγουν.....(Χ).από Σκέψεις Σοφών

. . . . . . . . . .

Στις όχθες του ποταμού Ενιπέα στην ορεινή Ηλεία

Αναρτήθηκε από K.Ladas

Οδοιπορικό Μηλιές-Νεράιδα

Κείμενο: Κωνσταντίνος Μπιλάλης

Φωτό: Κώστας Λαδάς

Συνεχίζοντας την όμορφη βόλτα μας στην περιοχή του οροπεδίου της Φολόης, φτάσαμε σε ένα μικρό, γραφικό χωριό. Το όνομα αυτού, Μηλιές. Πρόκειται για ένα χωριό πολύ λίγων κατοίκων, ως επί το πλείστον καλλιεργητών και κτηνοτρόφων. Βρίσκεται στους πρόποδες της Φολόης, σε υψόμετρο 570 μέτρα, 25 χιλιόμετρα βόρεια της Αρχαίας Ολυμπίας και 5 χιλιόμετρα δυτικά του Λάλα. Αυτό που χαρακτηρίζει τις Μηλιές είναι η ηρεμία που μεταφέρει στον επισκέπτη και κάνοντας μία βόλτα στους, τρεις όλους κι όλους, δρόμους – ρούγες του χωριού νιώθεις να ξεχνάς τα προβλήματα που είχες μεταφέρει μαζί σου από την πόλη. Ο κάτοικος που θα σε χαιρετήσει, τα αναπαλαιωμένα πετρόχτιστα και οι μυρωδιές από τα τζάκια, σε μεταφέρουν στην εποχή που ο δρόμος ήταν χωμάτινος και όλοι κυκλοφορούσαν με
τα γαϊδουράκια τους για να πάνε στις καλλιέργειές τους. Αφού ήπιαμε ένα καφεδάκι στο καφενείο, με ανανεωμένη την ενέργειά μας, ξεκινήσαμε για τον επόμενο σταθμό που είχε προγραμματίσει ο οδηγός μας.

Σε απόσταση 1,5 χιλιομέτρου, πηγαίνοντας δυτικά, είναι η αρχή του ποταμού Ενιπέα.

Αναβλύζοντας από τα φαράγγια που δημιουργούνται ανάμεσα στα χωριά Μηλιές, Δούκα και Λάσδικα, κατηφορίζει για να ενωθεί με την κοίτη του ποταμού Αλφειού και να καταλήξει στο Ιόνιο Πέλαγος. Στους ντόπιους είναι γνωστός με το όνομα Αύρα, Άβρα ή Άβουρα. Το όνομα του Ενιπέα προέρχεται από την ελληνική μυθολογία και τον ομώνυμο ήρωα. Επρόκειτο για ένα πολύ όμορφο παραποτάμιο θεό, τον οποίο ερωτεύθηκε η Τυρώ, κόρη του Σαλμωνέα, βασιλιά της Ήλιδας. Κατά τον Όμηρο, ο θεός δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της κόρης και ο Πωσειδώνας, όντας ερωτευμένος μαζί της, εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία. Πήρε την μορφή του Ενιπέα και πλάγιασε μαζί της στις εκβολές του ποταμού. Οι τοπικοί θρύλοι αναφέρουν ότι ο Ενιπέας εμφανίζεται ακόμη και σήμερα και λούζει τα μαλλιά του στις όχθες του ποταμού.

Η πυκνή βλάστηση με τους πλάτανους και τους κισσούς, τα απόκρημνα φαράγγια με τις σπηλιές τους και τα άγρια αρωματικά βότανα που διαχέουν το άρωμά τους σε όλη την περιοχή, συνθέτουν ένα άγριο και επιβλητικό σκηνικό. Πολύ πιθανόν, αυτός να είναι και ο λόγος, που αυτό το παρθένο τοπίο είναι τόσο πλούσιο σε θρύλους για Νεράιδες και Ξωτικά. Ιδιαίτερα δε, γύρω από τις νεροτριβές για τα υφαντά που υπήρχαν παλαιότερα. Οι ιστορίες αυτές παραμένουν ζωντανές στις μέρες μας από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά και είναι πολλοί που ορκίζονται ότι έχουν δει κάποιο από αυτά τα πλάσματα, κάποιες νύχτες, με γεμάτο φεγγάρι. Στις εκδηλώσεις, μάλιστα, που γίνονται στις όχθες του ποταμού τα καλοκαίρια, έχουν ειπωθεί αρκετές από αυτές τις ιστορίες. Ίσως να μην είναι τυχαίο, ότι το επόμενο χωριό μετά τις Μηλιές και δίπλα στον ποταμό, ονομάζεται Νεράιδα!

Κοντά στις πηγές του ποταμού και δίπλα στις όχθες του, είναι χτισμένο και το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Τώρα πλέον είναι ανακαινισμένο και δεν φαίνονται τα χρόνια που έχουν περάσει από πάνω του. Έχει πολύ σημαντική ιστορία, όμως, καθώς κατά την επανάσταση του 1821, ήταν ένας από τους συχνούς σταθμούς του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Όποτε περνούσε για να πάει στην Ζάκυνθο να συναντηθεί με τους υπόλοιπους οπλαρχηγούς και να συζητήσουν τα θέματα του αγώνα, σταματούσε στην Αγία Παρασκευή για να προσευχηθεί και περάσει τη νύχτα του. Αξιοθέατο που σώζεται ακόμη είναι και ο νερόμυλος - μπαρουτόμυλος, που με το μπαρούτι που παρήγαγε, τα γύρω χωριά κατάφεραν να αντισταθούν στους Τούρκους. Σημαντικό είναι να αναφερθεί, ότι ο δρόμος που ακολουθούσαν για τη προώθησή του, περνούσε μέσα από τα φαράγγια και έτσι ήταν δύσκολο να καταφέρουν να τους ανακόψουν.

Η δική μας πορεία μέσα από το ποτάμι αντίθετα, ήταν άκρως αναζωογονητική και καθηλωτική ορισμένες φορές. Οι εικόνες που εμφανίζονταν απανωτά μπροστά μας ήταν βγαλμένες από πίνακες των καλύτερων ζωγράφων. Ακολουθώντας, λοιπόν, καρέ – καρέ την μαγεία του ποταμού, φτάσαμε στην τοποθεσία που οι ντόπιοι ονομάζουν «θεογέφυρο». Σε αυτό το σημείο οι βράχοι που πλαισιώνουν την κοίτη ενώνονται και σχηματίζουν μία σήραγγα λίγων μέτρων. Τα λίγα μέτρα όμως έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με την υπέρτατη ομορφιά των περίεργα διαμορφωμένων σταλαγμιτών, της μόνιμης βροχής από την οροφή και των κατάφυτων τοιχωμάτων του εσωτερικού. Δεν γνωρίζουμε την προέλευση του ονόματος «θεογέφυρο» αλλά σίγουρα το μυαλό του επισκέπτη θα αναλύσει τα συνθετικά της λέξης και θα μείνει περισσότερο στο πρώτο συνθετικό.

Η ώρα είχε περάσει…