Powered By Blogger

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η της ΕΝΩΣΗΣ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ για τη ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΝΔΡΙΤΣΑΙΝΑΣ



     

                                        



                                                           Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

                                               ΕΝΩΣΗΣ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

                              
                   Η Ηλεία από τα βάθη της Ιστορίας καταλαμβάνει μια αξιοζήλευτη και εξέχουσα θέση, σαν  γενέτειρα του Πνεύματος, του Πολιτισμού και του Αθλητισμού και των αντίστοιχων Ιδεών και Αξιών που εκπορεύονται , της Ειρήνης ,της Άμιλλας και της Συναδέλφωσης των Λαών της Γης.
                   Σήμερα Ηλεία είναι ένας φτωχός ουραγός,αν και διαθέτει Ιστορία και Πολιτισμό, με τα διάσπαρτα Μνημεία της Ανθρωπότητας,την Ήλιδα ,την Ολυμπία,  και τον Επικούρειο Απόλλωνα,σημεία αναφοράς του Πολιτισμένου Κόσμου.
                 Ανάμεσα στα δεκάδες Ιστορικά και Πολιτιστικά Μνημεία συγκαταλέγεται αναντίρρητα και η ΔΗΜΟΣΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της ΑΝΔΡΙΤΣΑΙΝΑΣ,στην ομώνυμη παραδοσιακή κωμόπολη-κόσμημα της Ηλείας. 
                  Επομένως δικαίως προκάλεσε γενικευμένη αναστάτωση και αντίδραση,  ο κατάλογος  που δημοσιεύτηκε  με τους υπό κατάργηση οργανισμούς και φορείς, στους ανθρώπους του πνεύματος και του πολιτισμού, στον πολιτικό κόσμο, στους τοπικούς άρχοντες και στους πολίτες της Ηλείας, αφού ανάμεσα τους διαπιστώθηκε με έκπληξη ότι βρίσκεται ακόμα και αυτή η ιστορική βιβλιοθήκη της Ανδρίτσαινας ,με τη μοναδική συλλογή από σπάνια βιβλία όλων των Εποχών της Ελλάδος, συγγράμματα των Αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων,Μεσαιωνικά χειρόγραφα ,πλούσιο αρχείο από έγγραφα των ηρώων του 1821,ενώ αντίγραφα της ζωφόρου  του Επικούρειου Απόλλωνα  δεσπόζουν στους διαδρόμους της,πρόκειται για τις  ονομαστές «αμαζονομαχία» και «κενταυρομαχία»-που έχουν αφαιρεθεί και πρέπει να επιστραφούν στην κοιτίδα τους

- και γενικότερα είναι ενημερωμένη σε όλους τους κλάδους, σε όλες τις επιστήμες,
                 Η βιβλιοθήκη απασχολεί έναν υπάλληλο,διαθέτει ψηφιοποιημένο ένα πολύ μεγάλο μέρος της συλλογής της,λειτουργεί αναγνωστήριο και δανειστικό τμήμα και στεγάζεται σε νεοκλασικό ανακαινισμένο,ιδιόκτητο κτήριο ιστορικής σημασίας,δίπλα στο ιστορικό Γυμνάσιο της πόλης.

                 Σε μια γενικευμένη πολιτιστική ξηρασία, τέτοιες αποφάσεις για τέτοιου βεληνεκούς ζητήματα,  πέρα και έξω από κάθε σκοπιμότητα
, είναι αυτονόητα και άμεσα απορριπτέες

                                                 Η ΕΝΩΣΗ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
 θα συμμετέχει στις απαραίτητες δράσεις οι οποίες θα στοχεύουν στην κατανόηση του μεγάλου αυτού προβλήματος και στις κινητοποιήσεις που θα αποφασιστούν για την ευόδωση του παραπάνω σκοπού.
 

                  Η ιστορία μας και το παρελθόν μας, αποτελούν το παρόν και είναι παρακαταθήκη και προέκταση για το μέλλον μας ...

      Ο Συντονιστής της 7ης Περιφέρειας
    Δυτ.Ελλάδος Ένωσης Ενεργών Πολιτών   
                
         Κων/νος Τριανταφυλλόπουλος   


     Ο Γενικός Γραμματέας της 
Ενωσης Ενεργών Πολιτών Πύργου

         Κώστας Παπαδόπουλος 

Οι Γ.Γ.Ηλείας και τα μέλη των κλιμακίων ..

δημοσιεύσεις
 iliaplanet.gr
IliaOikonomia

Ενδείξεις-Αποδείξεις Γιωργ.Φάκος
ΡΟΔΙΑ ΠΗΝΕΙΑΣ Ν.ΗΛΕΙΑΣ 
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΑ ΜΥΡΩΝΙΑ ΤΗΣ ΟΡΕΙΝΗΣ ΗΛΕΙΑΣ 
ΟΧΙ στο κλείσιμο της Ιστορικής Βιβλιοθήκης Ανδρίτσαινας



Αναφορά Αυγερινοπούλου.στα αρμόδια υπουργεία για τη Βιβλιοθήκη της Ανδρίτσαινας

Αναφορά για τη φημολογούμενη συγχώνευση της ιστορικής «Νικολοπούλειου Βιβλιοθήκης» της Ανδρίτσαινας κατέθεσε προς τον Υπουργό Παιδείας, αλλά και προς τον Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης η Βουλευτής Ηλείας Ν.Δ., κα. Διονυσία-Θεοδώρα Αυγερινοπούλου.

Η Βουλευτής Ηλείας διαβίβασε στα αρμόδια υπουργεία την επιστολή διαμαρτυρίας του Συλλόγου Ανδριτσάνων, κρίνοντας αβάσιμη τη χρησιμότητα συγχώνευσης της ξακουστής Βιβλιοθήκης, καθώς απασχολεί μόλις μια υπάλληλο και έναν νυχτοφύλακα και στέγαζεται σε ιδιόκτητο κτίριο.


Επιπλέον, σε ό,τι αφορά τη σπουδαιότητα των κειμηλίων και των βιβλίων που φιλοξενεί, τονίζει ότι η «Νικολοπούλειος Βιβλιοθήκη» φημίζεται για τα ιστορικά της βιβλία, ιδίως για σπάνιες εκδόσεις αρχαίων συγγραφέων έως το 1620, όπως επίσης και για σπάνια πρωτότυπα και ντοκουμέντα της Ελληνικής εθνεγερσίας του 1821 και των οπλαρχηγών της.

Η κα. Αυγερινοπούλου αναγνωρίζοντας την ιστορική σημασία της Βιβλιοθήκης τόσο για την Ηλεία και τηνΑνδρίτσαινα, δεδομένου ότι αποτελεί χώρο υψηλής επισκεψιμότητας βιβλιόφιλων και τουριστών της περιοχής, αλλά και φάρο πολιτισμού εντός της ελληνικής επικράτειας έχει αναλάβει πρωτοβουλίες εντός της χώρας μας, αλλά και διεθνώς, συνομιλώντας με εκπροσώπους Πανεπιστημιακών Βιβλιοθηκών και Εδρών Ελληνικών Γραμμάτων, με στόχο την ψηφιοποίηση του πολύτιμου περιεχομένου της, αλλά και την αντιμετώπιση λειτουργικών προβλημάτων της. Η Ηλεία Βουλευτής έχει προγραμματίσει συνάντηση για το θέμα με τον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας.
πηγή amaliadanews.gr

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΝΔΡΙΤΣΑΙΝΑΣ 3.jpg
 

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΝΔΡΙΤΣΑΙΝΑΣ 1.jpg

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ για την ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της ΑΝΔΡΙΤΣΑΙΝΑΣ




                                                  Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η
                   της ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ                   Ν.ΗΛΕΙΑΣ για τη ΒΙΒΛΙΟΘΉΚΗ ΑΝΔΡΙΤΣΑΙΝΑΣ 

          Σχετικά με το θέμα που έχει ανακύψει τις τελευταίες ημέρες- σύμφωνα με δημοσιεύματα -και αφορά στην συγχώνευση ή κατάργηση κάποιων δημοσίων βιβλιοθηκών, μεταξύ αυτών και της ανεκτίμητης αξίας Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Ανδρίτσαινας, που στεγάζεται σε ιδιόκτητο νεοκλασικό κτίριο, ανακαινισμένο, και αναπαλαιωμένο, με ψηφιοποιημένο ένα  μεγάλο μέρος της συλλογής του ,πνευματικό και πολιτιστικό κέντρο λόγω  της μακράς της ιστορίας ,του πλούσιου,σπάνιου και μοναδικού αρχείου της,προκαλεί την δίκαιη αντίδραση,όχι   μόνο των τοπικών παραγόντων αλλά όλης της πνευματικής κοινότητας .
              Η εν λόγω βιβλιοθήκη περιέχει χιλιάδες παλαιά βιβλία και μοναδικά χειρόγραφα Φράγκων, Ενετών και οπλαρχηγών του ’21,είναι ενημερωμένη σε όλους τους κλάδους και τις επιστήμες, περιλαμβανομένων των  Ελλήνων  κλασικών  και Λατίνων συγγραφέων, αρχίζοντας από τις πρώτες εκδόσεις της τυπογραφίας σε πλήρεις σειρές. αλλά και πολύτιμα αντίγραφα των αετωμάτων του ''Παρθενώνα της Πελοποννήσου'' του Επικούρειου Απόλλωνα του Αλκαμένη, κοσμούν τους διαδρόμους της, οι περίφημες «αμαζονομαχία» και  η «κενταυρομαχία».
Η δωρεά του Α. Νικολόπουλου, ο οποίος παρέδωσε  τους 3696 τίτλους της βιβλιοθήκης, ανέδειξε την Ανδρίτσαινα σε πνευματικό φάρο παγκόσμιας εμβέλειας .Το παράδειγμά του ακολούθησαν και άλλοι επιφανείς .Σήμερα, η Βιβλιοθήκη, ξεπερνά τους 40.000 τόμους και λειτουργεί αναγνωστήριο και τμήμα δανειστικό .                                      
             Είναι σημείο αναφοράς και μαζί με τον θαυμάσιο Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα - με ή χωρίς την ονομαστή ζωφόρο του που κοσμεί ξένα μουσεία - είναι σημεία αναφοράς και επίσκεψης εκατοντάδων προσκυνητών που έχουν την ευκαιρία στην γραφική Ανδρίτσαινα να ανατρέξουν τη διαδρομή στην Ιστορία της πατρίδας μας...

            Να σημειωθεί ότι η Πολιτιστική Λέσχη Τραπεζικών Ηλείας κάνει είναι πολύχρονο,πολύμορφο και συνεπή αγώνα για την επιστροφή των Γλυπτών της  Ζωφόρου του Επικούρειου Απόλλωνα,του Παρθενώνα και γενικά των Αρχαιοτήτων στην Πατρίδα τους.
            Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ ΗΛΕΙΑΣ συμπαρατάσσεται με όλους όσους θέλουν να αποτρέψουν την υποβάθμιση που επιχειρείται  στον βωμό των όποιων οικονομικών ή άλλων συμφερόντων,την μακραίωνη Ιστορία μας και τον Τόπο μας.

                               Ο Πρόεδρος                                 Ο Γενικός Γραμματέας


                  Κωνστ. Τριανταφυλλόπουλος                    Γιώργος Βασιλόπουλος

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ
Εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ 1.6.2013
iliaoikonomia
odigos.gr
pirgiotis.gr 
Ilia Live 
Amaliada news 
Ενδείξεις Αποδείξεις Γ.Φάκος 
οχι στο κλείσιμο της Ιστορικής Βιβλιοθήκης Ανδρίτσαινας


ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΝΔΡΙΤΣΑΙΝΑΣ 3.jpg

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κυριακή, 2 Ιουνίου 2013


Η Δημόσια Ιστορική βιβλιοθήκη της Ανδρίτσαινας - Δωρητής Αγαθόφρων Νικολόπουλος (Βίντεο)


ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΑΘΟΚΛΗ ΠΑΝΑΓΟΥΛΙΑ

«Συμπατριώτες μυριοπόθητοι»
Ετσι προσφωνεί τους Ανδριτσανίτες συμπατριώτες του (πριν από 175 χρόνια) ο δωρητής της Δημόσιας Ιστορικής βιβλιοθήκης της Ανδρίτσαινας Αγαθόφρων Νικολόπουλος.

Τους ανακοινώνει από το Παρίσι την πρόθεσή του να τους δωρίσει όλη τη βιβλιοθήκη του «εις φωτισμόν των υμετέρων τέκνων» και τους προτρέπει να δημιουργηθεί «σχολείον ελληνικόν» για να φωτίσει όλα τα ελληνόπουλα της περιοχής που μόλις είχαν βγει από τα πυκνά σκοτάδια της σκλαβιάς και να αποτελέσει (το σχολείο) «κοινή Ακαδημία δι’ όλην την Πελοπόννησον».

Στη συνέχεια ο δωρητής αφού τοποθέτησε σε κιβώτια τα βιβλία και έγραψε στην πρώτη σελίδα με ανεξίτηλη μελάνι τις λέξεις «Κτήμα ιερόν της Ανδρίτσαινας, δώρον Αγαθόφρονος Νικολόπουλου» τα έστειλε στην πατρίδα του.
Μετά από λίγο αναγγέλθηκε και ο θάνατός του που προήλθε από κάποια γάγγραινα που έπαθε στο δεξί χέρι κατά την τοποθέτηση των βιβλίων στα κιβώτια.


Στη συνέχεια η Δημόσια ιστορική βιβλιοθήκη της Ανδρίτσαινας με τα ανεκτίμητης αξίας παλαιά βιβλία και το ιστορικό της αρχείο με ντοκουμέντα της Επανάστασης του 1821, εμπλουτίστηκε και με άλλα βιβλία και έγινε μια εστία μάθησης και πολιτισμού στην καρδιά της Πελοποννήσου.

Λειτουργεί στην άλλοτε πρωτεύουσα της επαρχίας Ολυμπίας την ιστορική Ανδρίτσαινα και στεγάζεται σε ιδιόκτητο νεοκλασικό κτίριο, εξυπηρετείται δε από 2 υπαλλήλους.

Και ενώ αυτή ήταν η πρόθεση του δωρητή πριν από 175 χρόνια σήμερα οι νεοέλληνες του 2013 αποφασίζουν διαφορετικά.
Στα πλαίσια των οικονομιών σχεδιάζουν την κατάργηση ή τη συνένωσή της με αυτή του Ληξουρίου Κεφαλληνίας !! .

Αυτοί που το σκέφτηκαν αυτό εκτός του ότι είναι ανιστόρητοι φαίνεται ότι δε γνωρίζουν και γεωγραφία γιατί ως γνωστόν η Ανδρίτσαινα βρίσκεται στην καρδιά της Πελοποννήσου και το Ληξούρι στο Ιόνιο πέλαγος.

Δείτε τώρα το βίντεο και γνωρίστε την ιστορία της Δημόσιας Ιστορικής βιβλιοθήκης της Ανδρίτσαινας.
Από ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΑ ΜΥΡΩΝΕΙΑ ΟΡΕΙΝΗΣ ΗΛΕΙΑΣ






ΠΗΓΗ ΒΙΝΤΕΟ http://www.dailymotion.com





 

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΝΔΡΙΤΣΑΙΝΑΣ 1.jpg

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Η Άλωση της Πόλης 29 Μαΐου 1453

29/05/2013  00:12
1
 



Η Άλωση της Πόλης, η παράδοση δηλαδή ουσιαστικά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στον Μωάμεθ τον Β' , που ξεκίνησε στις 6 Απριλίου και τελείωσε  στις  29 Μαΐου του 1453, σήμανε και το τέλος του Βυζαντίου.

Ενός Βυζαντίου που ήταν ήδη εξασθενημένο μετά την Άλωση από τους Σταυροφόρους το 1204 και μετά την κατάληψη και της Καλλίπολης.

Οι πολιορκητές ανέρχονταν σε 150.000 στρατιώτες και πλαισιώνονταν από τεχνίτες, εργάτες, υπηρέτες, κλπ. και μεγάλο πλήθος ατάκτων. Ήταν άριστα οργανωμένος και εκπαιδευμένος και φανατισμένος από τους δερβίσηδες (Τούρκους μοναχούς), που κυκλοφορούσαν στο στρατόπεδο και τόνωναν την πολεμική ορμή του πλήθους. Ο πολεμικός στόλος αποτελούμενος από 400 πλοία έφθασε στο Βόσπορο στις 12 Απριλίου.

Ο Μωάμεθ έστησε τη σκηνή του απέναντι από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού. Για τον αποκλεισμό της πόλης χρησιμοποίησαν τα κάστρα που είχαν χτίσει στις δυο πλευρές του Βοσπόρου, το Ανατολού και το Ρούμελη.

Μέσα από τα τείχη η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική. Η Κωνσταντινούπολη είχε χάσει όλη τη λάμψη του παρελθόντος. Ήταν μια ερειπωμένη πόλη, που μόνο το Παλάτι, ο Ιππόδρομος, και οι μεγάλες εκκλησίες θύμιζαν το λαμπρό παρελθόν.
Ο πληθυσμός της δεν ξεπερνούσε τα 50.000 άτομα. Οι Βυζαντινοί στρατιώτες ανέρχονταν σε 5.000 και 2.000 οι ξένοι, κυρίως Γενουάτες και Βενετοί. Μάλιστα 700 Γενουάτες είχαν φθάσει με δυο καράβια στις 26 Ιανουαρίου 1453 και αρχηγό τον έμπειρο Ιωάννη Ιουστινιάνη.


Στις 27 Μαΐου άρχισε σφοδρός βομβαρδισμός. Δυο μέρες αργότερα ξεκίνησε η τελική επίθεση σε πολλά μέρη των τειχών, αλλά με επίκεντρο την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, διότι εκεί το τείχος είχε σχεδόν καταπέσει.

Στην τρίτη τουρκική έφοδο, ο Ιουστινιάνης τραυματίστηκε και αποσύρθηκε από τη μάχη. Η αποχώρησή του έφερε σύγχυση στους αμυνόμενους και οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ', ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, έπεσε στα τείχη σαν απλός στρατιώτης.

 Η Αγία Σοφία μετατράπηκε σε τζαμί...

Ο ιστορικός Σύλλογος Κωνσταντινουπολιτών, τιμώντας την επέτειο των 560 ετών από την Άλωση της Πόλης και εορτάζοντας την συμπλήρωση 85 ετών από την ίδρυσή του, διοργανώνει εκδήλωση η οποία θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 29 Μαΐου 2013 και ώρα 18.30 στο Αμφιθέατρο "Λεωνίδας Ζέρβας" του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών(Ε.Ι.Ε.) Βασιλέως Κωνσταντίνου 48 Αθήνα.
Κεντρικός ομιλητής ο Στρατηγός ε.α Φράγκος Φραγκούλης, Επίτιμος Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού με θέμα: "Η Άλωση της Βασιλεύουσας και οι Κρυπτοχριστιανοί." Στον εκθεσιακό χώρο του Ε.Ι.Ε. θα εκτεθούν για πρώτη φορά στην ιστορία του Συλλόγου σπάνια τεκμήρια , τα οποία ευρίσκονται στην κατοχή του.
από ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ















ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ

Συντάχθηκε απο τον/την Dikaiofilax Στις .

alosi-kwnstantinoupolis
Οι Τούρκοι έγιναν κύριοι της Κωνσταντινούπολης την Τρίτη 29 Μαΐου 1453, στις δυόμισι το μεσημέρι. Άρπαζαν και αιχμαλώτιζαν όσους έβρισκαν μπροστά τους, έσφαζαν όσους επιχειρούσαν να αντισταθούν και σε ορισμένα μέρη δε διακρινόταν η γη από τα πολλά πτώματα που ήταν πεσμένα κάτω. Το θέαμα ήταν φρικτό. Παντού ακούγονταν θρήνοι και παντού γίνονταν αρπαγές γυναικών όλων των ηλικιών. Αρχόντισσες, νέες κοπέλες και καλόγριες σέρνονταν από τα μαλλιά έξω από τις εκκλησίες όπου είχαν καταφύγει, ενώ έκλαιγαν και οδύρονταν. Ποιος μπορούσε να περιγράψει τα κλάματα και τις φωνές των παιδιών ή τη βεβήλωση των ιερών εκκλησιών; Το άγιο σώμα και αίμα του Χριστού χυνόταν στη γη. Οι Τούρκοι άρπαζαν τα ιερά σκεύη, τα έσπαζαν ή τα κρατούσαν για λογαριασμό τους. Το ίδιο έκαναν και με τα ιερά αναθήματα. Ποδοπατούσαν τις άγιες εικόνες, τους αφαιρούσαν το χρυσάφι, το ασήμι και τους πολύτιμους λίθους, και έφτιαχναν με αυτές κρεβάτια και τραπέζια. Άλλοι στόλιζαν τα άλογα τους με τα χρυσοΰφαντα μεταξωτά άμφια των ιερέων και άλλοι τα έκαναν τραπεζομάντιλα. Άρπαζαν τα πολύτιμα μαργαριτάρια από τα άγια κειμήλια, καταπατούσαν τα ιερά λείψανα των αγίων και, σαν πραγματικοί πρόδρομοι του διαβόλου, έκαναν αμέτρητα ανοσιουργήματα, που μόνο το θρήνο μπορούν να προκαλέσουν. Χριστέ, βασιλιά μου, οι αποφάσεις Σου ξεπερνάνε το μυαλό του ανθρώπου!

Μέσα στην απέραντη εκκλησία της Αγίας Σοφίας, τον επίγειο ουρανό, το θρόνο της δόξας του Θεού, το άρμα των Χερουβείμ, το θείο δημιούργημα, το αξιοθαύμαστο κατασκεύασμα, το στολίδι της γης, τον ωραιότερο από όλους τους ναούς, έβλεπε κανείς τους Τούρκους να τρώνε και να πίνουν στο Ιερό Βήμα και στην Αγία Τράπεζα ή να ασελγούν πάνω σε γυναίκες, νέες κοπέλες και μικρά παιδιά. Ποιος μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος και να μη θρηνήσει για την άγια εκκλησία μας; Όλοι πονούσαν από το κακό που έβλεπαν. Στα σπίτια θρήνοι και κλάματα, στους δρόμους οδυρμοί, στις εκκλησίες αντρικές κραυγές πόνου, γυναικεία μοιρολόγια, βαρβαρότητες, φόνοι και βιασμοί. Οι ευγενείς ατιμάζονταν και οι πλούσιοι έχαναν τις περιουσίες τους. Σε όλες τις πλατείες και τις γωνιές της πόλης γίνονταν αμέτρητα κακουργήματα. Κανένα μέρος ή καταφύγιο δε γλίτωσε από την έρευνα και τη βεβήλωση. Οι άπιστοι έσκαψαν κήπους και γκρέμισαν σπίτια για να βρουν χρήματα ή κρυμμένους θησαυρούς. Όσα βρήκαν, τα πήραν για να χορτάσουν την απληστία τους. Χριστέ, βασιλιά μου, γλίτωσε από τη θλίψη και τον πόνο όλες τις πόλεις και τις χώρες όπου κατοικούν χριστιανοί.

Την τρίτη μέρα μετά την άλωση ο σουλτάνος έδωσε εντολή να γίνουν γιορτές και πανηγύρια για τη μεγάλη νίκη, και διέταξε να βγουν έξω ελεύθερα και άφοβα όσοι ήταν κρυμμένοι σε διάφορα μέρη της Πόλης, μικροί και μεγάλοι. Διέταξε επίσης να γυρίσουν στα σπίτια τους όσοι είχαν φύγει εξαιτίας του πολέμου και να ζήσουν εκεί όπως πριν, σύμφωνα με το δίκαιο και τη θρησκεία τους. Ακόμα, έδωσε διαταγή να εκλέξουν πατριάρχη σύμφωνα με τα έθιμα τους. αφού ο προηγούμενος πατριάρχης είχε πεθάνει. Οι αρχιερείς και οι ελάχιστοι άλλοι κληρικοί και λαϊκοί που έτυχε να βρίσκονται στην πόλη διάλεξαν για το αξίωμα αυτό το Γεώργιο Σχολάριο, που ήταν ένας πολύ καλλιεργημένος πολίτης, τον οποίο χειροτόνησαν πατριάρχη και τον ονόμασαν Γεννάδιο.

Οι χριστιανοί αυτοκράτορες συνήθιζαν να χαρίζουν στο νέο πατριάρχη μια χρυσή ράβδο στολισμένη με πολύτιμους λίθους και μαργαριτάρια, καθώς και ένα άλογο με πολυτελή βασιλική σέλα και κάλυμμα από άσπρο και χρυσό ύφασμα. Ο πατριάρχης έβγαινε από τα ανάκτορα μαζί με όλα τα μέλη της συγκλήτου και πήγαινε στο πατριαρχείο κάτω από τις επευφημίες του πλήθους.

Η χειροτονία του γινόταν από τους αρχιερείς, όπως όριζε η Εκκλησία και ο νόμος. Ο μελλοντικός πατριάρχης έπαιρνε τη ράβδο από τα χέρια του αυτοκράτορα με τον τρόπο που αναφέρουμε στη συνέχεια.

Ο αυτοκράτορας καθόταν στο θρόνο, οι συγκλητικοί στέκονταν γύρω του ασκεπείς και ο μέγας πρωτοπαπάς του παλατιού άρχιζε την τελετή με το «Ευλογητός ο Θεός». Ύστερα έλεγε μια σύντομη ευχή και ο μεγάλος δομέστικος έψελνε το «Όπου γαρ βασιλέως παρουσία». Ο λαμπαδάριος και η χορωδία συνέχιζαν με το «Νυν και αεί» και το «Ο βασιλεύς των ουρανών». Όταν τελείωνε και αυτό το τροπάριο, ο αυτοκράτορας σηκωνόταν κρατώντας τη ράβδο στο δεξί του χέρι. Ο υποψήφιος πατριάρχης πλησίαζε με το μητροπολίτη Καισαρείας στα δεξιά του και το μητροπολίτη Ηράκλειας στα αριστερά, έκανε τρεις μετάνοιες μπροστά σε όλους και μετά πλησίαζε τον αυτοκράτορα για να προσκυνήσει, όπως ήταν η συνήθεια. Ο αυτοκράτορας ύψωνε λίγο τη ράβδο και έλεγε: «Η Αγία Τριάς, η την εμήν βασιλείαν δωρησαμένη, προχειρίζεταί σε εις πατριάρχην Νέας Ρώμης». Ο νέος πατριάρχης έπαιρνε την εκκλησιαστική εξουσία από τον αυτοκράτορα, τον οποίο ευχαριστούσε, και οι δύο χορωδίες έψελναν τρεις φορές το «Εις πολλά έτη, δέσποτα». Με τον τρόπο αυτό τελείωνε η τελετή. Ύστερα, κρατώντας κηροπήγια με λαμπάδες, ο πατριάρχης κατέβαινε από το διβάμβουλο στο προαύλιο του παλατιού και ανέβαινε στο άλογο το οποίο περίμενε στολισμένο.

Θέλοντας λοιπόν και ο αχρείος σουλτάνος να κάνει, σαν βασιλιάς της Κωνσταντινούπολης, ό,τι έκαναν οι χριστιανοί αυτοκράτορες, προσκάλεσε τον πατριάρχη να καθίσει, να φάει και να συζητήσει μαζί του. Μόλις εκείνος έφτασε στο παλάτι του, τον δέχτηκε με μεγάλη τιμή, συζήτησε μαζί του πολλή ώρα και του έδωσε αμέτρητες υποσχέσεις. Όταν ήρθε η ώρα να φύγει, ο σουλτάνος έβγαλε μια πολύτιμη ποιμαντορική ράβδο και τον παρακάλεσε να τη δεχτεί σαν δώρο. Ύστερα, θέλοντας και μη, ο πατριάρχης κατέβηκε μαζί του στην αυλή, όπου τον ανέβασε σε ένα άλογο που περίμενε έτοιμο και έδωσε εντολή στους άρχοντες της Αυλής του να τον συνοδέψουν με όλες τις τιμές. Πραγματικά οι αυλικοί, άλλοι μπροστά και άλλοι πίσω από τον πατριάρχη, τον συνόδεψαν μέχρι το σεπτό Αποστολείο, το οποίο είχε παραχωρήσει ο σουλτάνος για πατριαρχείο. Ο άθλιος όμως κράτησε τον περίλαμπρο ναό της Αγίας Σοφίας, το υπέροχο κειμήλιο, τον επίγειο ουρανό και θαύμα της ανθρωπότητας, για να τον χρησιμοποιήσει σαν τόπο του δικού του προσκυνήματος. Όπως είπαμε προηγουμένως, ο θαυματουργός ναός των Βλαχερνών είχε πυρποληθεί. Ο πατριάρχης όμως έμεινε λίγο καιρό στο Αποστολείο επειδή σ' εκείνα τα μέρη είχαν απομείνει ελάχιστοι χριστιανοί και επιπλέον φοβόταν μήπως του συμβεί κανένα κακό μέσα στην ερημιά, αφού μια μέρα κάποιος αγαρηνός βρέθηκε σκοτωμένος στο προαύλιο της εκκλησίας. Γι' αυτούς τους λόγους ζήτησε το μοναστήρι της Παμμακάριστου, το οποίο του δόθηκε για πατριαρχείο, δεδομένου ότι εκεί ζούσαν αρκετοί χριστιανοί. Έδωσε λοιπόν εντολή να μεταφερθούν οι μοναχές στο μοναστήρι του Αγίου Προφήτη και Προδρόμου Ιωάννη που βρισκόταν στα ανάκτορα του Τρούλου, όπου είχε γίνει η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος στα χρόνια της βασιλείας του Ιουστινιανού Β' του Ρινοτμήτου. Εκείνη την εποχή ο Τρούλος ήταν ένα λαμπρό παλάτι στο βόρειο μέρος της Παμμακαρίστου.

Ο ασεβέστατος και εξολοθρευτής των χριστιανών σουλτάνος, πονηρός και πανούργος σαν αλεπού, δεν τα έκανε όλα αυτά από ευλάβεια ή από καλοσύνη, αλλά για να ακούσουν οι χριστιανοί τις υποσχέσεις του και να έρθουν να κατοικήσουν στην Κωνσταντινούπολη η οποία είχε ερημωθεί από το μακρόχρονο πόλεμο και προπάντων μετά την κατάληψη της από τους Τούρκους. Πραγματικά, μερικοί χριστιανοί ξαναγύρισαν στην πόλη, ενώ μετά από λίγο έφερε και αρκετούς αποίκους (που ονομάζονται σεργούνηδες στα τουρκικά) από τον Καφά της Τραπεζούντας, τη Σινώπη και το Ασπρόκαστρο. Έδωσε επίσης στον πατριάρχη ορισμένα γραπτά διατάγματα με τη σουλτανική σφραγίδα και την υπογραφή του, ούτως ώστε κανένας να μην τον ενοχλεί ή να του φέρνει αντιρρήσεις. Με τα διατάγματα αυτά ο πατριάρχης θα έμενε για πάντα ανενόχλητος, αφορολόγητος και ασφαλισμένος από κάθε κίνδυνο, τόσο ο ίδιος όσο και οι διάδοχοί του, καθώς και οι υπόλοιποι ιερείς που βρίσκονταν κάτω από την εξουσία του.


Οι τελευταίοι μαχητές της Πόλης

Hagia_Sophia
Υπάρχει στην επαρχία Σφακίων ένα χωριό με το όνομα Καλλικράτης κτισμένο στα 750 μέτρα υψόμετρο και ο επισκέπτης στην είσοδο του χωριού συναντά μια πλάκα που τον πληροφορεί ότι το χωριό χρωστά το όνομα του στο Μανούσο Καλλικράτη αρχηγό σώματος 1500 εθελοντών που το Μάρτη του 1453 ξεκίνησε να βοηθήσει στην άμυνα της Πόλης.
Το τί απέγιναν αυτοί οι εθελοντές , μας πληροφορεί αρχικά ο Φραντζής:
«Όταν μπήκαν οι εχθροί στην Πόλη, έδιωξαν τους Χριστιανούς που είχαν απομείνει στα τείχη με τηλεβόλα, βέλη, ακόντια και πέτρες. Έτσι έγιναν κύριοι ολόκληρης της Κωνσταντινούπολης, εκτός των πύργων του Βασιλείου του Λέοντος και του Αλεξίου, τους οποίους κρατούσαν οι ναύτες από την Κρήτη που πολέμησαν από τις 6 μέχρι τις 8 το απόγευμα και σκότωσαν πολλούς Τούρκους. Βλέποντας το πλήθος των εχθρών που είχαν κυριεύσει την πόλη, δεν ήθελαν να παραδοθούν, αλλά έλεγαν ότι προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να ζήσουν. Κάποιος Τούρκος ειδοποίησε τότε το Σουλτάνο για την ηρωική άμυνά τους κι εκείνος συμφώνησε να τους επιτρέψει να φύγουν με το πλοίο και όλα τα πράγματα που είχαν μαζί τους».
και στην συνέχεια περισσότερες πληροφορίες, μας δίνει ένα ολιγοσέλιδο χειρόγραφο του 1460, που βρίσκεται στη βιβλιοθήκη της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου Αγίου Όρους και συντάχθηκε με βάση τις διηγήσεις ενός εκ των διασωθέντων Κρητικών, του Πέτρου Κάρχα ή Γραμματικού.
Σύμφωνα, λοιπόν, με το χειρόγραφο αυτό, το τελευταίο δεκαήμερο του Μάρτη του 1453 χίλιοι πεντακόσιοι Κρήτες εθελοντές ξεκίνησαν με πέντε καράβια και με σκοπό την ενίσχυση της άμυνας της Κωνσταντινούπολης. Αρχηγός τους ήταν ο Μανούσος Καλλικράτης από τα Σφακιά, ιδιοκτήτης των τριών καραβιών και καπετάνιος του ενός. Στα άλλα δύο καράβια του καπετάνιοι ήταν ο Γρηγόρης Βατσιανός Μανάκης από τ’ Ασκύφου Σφακίων και ο Πέτρος Κάρχας από την Κυδωνία, γνωστός και με το παρανόμι Γραμματικός. Το τέταρτο καράβι ανήκε στον Ανδρέα Μακρή από το Ρέθυμνο και είχε κυβερνήτη τον ίδιο και στο πέμπτο, ιδιοκτησίας του καπετάν Νικόλα του Στειακού, τη διοίκηση ανέλαβε ο Παυλής Καματερός από την Κίσσαμο. Όταν έφτασαν οι Κρήτες στην Βασιλεύουσα, επάνδρωσαν 3 πύργους , από τους 112 που υπήρχαν συνολικά στα προστατευτικά τείχη της.
Οι Κρήτες αυτοί αντιστάθηκαν μέχρι τέλους στους τρεις πύργους που βρίσκονταν την είσοδο του Κερατίου και παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειές τους, οι Οθωμανοί δεν κατόρθωσαν να εκπορθήσουν τους πύργους ή να κάμψουν την αποφασισμένη αντίσταση των υπερασπιστών. Οι ανώτεροι αξιωματικοί του σουλτάνου, εντυπωσιασμένοι από την παλικαριά των τελευταίων ζωντανών υπερασπιστών της Πόλης, τους πρότειναν παράδοση υπό τους δικούς τους όρους. Εκείνοι δέχτηκαν να παραδοθούν υπό τον όρο να τους επιτραπεί να φύγουν χωρίς να πειραχτούν, με όλα τους τα υπάρχοντα και άρματα και με τιμή. Οι ηγέτες των Οθωμανών, που εκτίμησαν τη γενναιότητα και που, βεβαίως, δεν ήθελαν να υποστούν δυσανάλογα μεγάλες απώλειες για να ολοκληρώσουν την κατάκτηση της πόλης που ήταν ήδη δική τους, ενώ πιθανόν έκριναν ότι αν χρονοτριβούσαν ακόμη περισσότερο στο σημείο αυτό, δεν θα είχαν το ανάλογο μερίδιο από τη λεηλασία, δέχτηκαν. Οι Κρήτες, συντεταγμένοι και με την υπερηφάνεια εκείνου που δεν ηττήθηκε από υπέρτερους εχθρούς, μπήκαν στα δύο πλοία τους που ήταν αγκυροβολημένα κοντά στα κάστρα και αναχώρησαν για τη Μεγαλόνησο . Στα ταξίδι της επιστροφής ένα απο καραβια ναυάγησε στο Αγιο όρος εξ ου και η υπαρξη του χειρόγραφου.
Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση στους εορτασμούς της επιστροφής των χορεύτικε για πρώτη φορά ο «συρτός χανιώτικος », ο «βασιλιάς» των κρητικών χορών.
http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=51&t=122607 


 







Μάι 312012
 
«Κερκόπορτα; Αστεία πράγματα»

Η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ θυμάται παλαιότερα τους- ξένους φοιτητές της στη Σορβόννη να της στέλνουν... συλλυπητήριο τηλεγράφημα κάθε 29η Μαΐου, την ίδια ώρα που τα περισσότερα Ελληνόπουλα αν τα ρωτούσες τι έγινε τη μέρα εκείνη δεν ήξεραν ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αντιστράφηκε. Στην Ελλάδα έγινε, λίγο έως πολύ, μόδα να θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοια μέρα την Αλωση της Πόλης- μερικοί από κεκτημένη ταχύτητα ή άγνοια μιλούν για «εορτασμό», αντί για επέτειο, και να μην αρκούμαστε στον εορτασμό της έναρξης της Επανάστασης, κάθε 25 του Μαρτίου. Μεγάλη η σημασία της Πόλης, θα πει κανείς, για τους Ελληνες. Σωστό. Οπότε και η συμβολική σημασία της Αλωσης είναι εξίσου μεγάλη. Εστω και αν η πολιορκία της από τους Οθωμανούς ήταν απλώς μία από τις πολλές, έστω και αν το κλίμα της εποχής ήταν τέτοιο, η κατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν τέτοια, που έκπληξη θα ήταν το να μην αλωθεί η Πόλη.
«Βρισκόμαστε στα μέσα του 15ου αιώνα, γύρω στο 1450. Η Πόλη είναι μια μικρή πόλη πια- έχει δεν έχει 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε περάσει το μισό εκατομμύριο» αφηγείται στα «ΝΕΑ» η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, επιχειρώντας να βάλει για λογαριασμό μας τα πράγματα στη θέση τους, να καταγράψει αλήθειες και μύθους της Αλωσης έτσι όπως μόνο μία βυζαντινολόγος με τη δική της διαδρομή μπορεί να κάνει. «Η Πόλη έχει αποδεκατιστεί από την πανώλη και τις αλλεπάλληλες πολιορκίες των Τούρκων. Αλλά και από τις διαμάχες των Δυτικών, αφού οι προστριβές Γενοβέζων και Βενετσιάνων γίνονταν στο λιμάνι της μέσα. Υπήρχε και μια τάση ανεξαρτητοποίησης των λίγων χωρών που παρέμεναν ελεύθερες- όχι μόνο του Μυστρά που παρεμπιπτόντως έπεσε το 1460, επίσης στις 29 Μαΐου! Η κατάσταση ήταν μιας ανασφάλειας γενικής».
Ο διχασμός. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, «υπήρχε μια μεγάλη ενωτική και ανθενωτική διαμάχη, υπέρ και εναντίον της Ενωσης των Εκκλησιών. Οι αντίθετοι στην Ενωση συμμαχούσαν και με τους Τούρκουςήταν οι λεγόμενες παρά φύσιν συμμαχίες. Οι υπέρμαχοι της Ενωσης διακήρυσσαν: "Οταν οι δύο Ρώμες ήταν ενωμένες διαφεντεύαμε τον κόσμο. Οταν διχάστηκαν, χάσαμε τα πρωτεία". Με αυτή την έννοια η πραγματική πτώση της Πόλης χρονολογείται από το 1204 και μετά. Η ανθενωτική διαμάχη πήρε μάλιστα τεράστιες διαστάσεις μετά το 1438 και τη Σύνοδο της Φερράρας. Εκεί ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ ξεσήκωσε την Εκκλησία σε μια τελευταία προσπάθεια Ενωσης, αλλά ενώ η διανόηση ήθελε να είναι αναγεννησιακή, η Εκκλησία παρέμενε προσηλωμένη στα πάτρια κατά τρόπο φανατικό, αν όχι τίποτα παραπάνω», λέει χωρίς να μασάει τα λόγια της η ελληνίδα βυζαντινολόγος, η πρώτη γυναίκα πρύτανης της Σορβόννης στα 700 χρόνια ιστορίας του μεγάλου γαλλικού πανεπιστημίου.
Και συνεχίζει: «Υπήρχε όμως ακόμη ένας παράγοντας παρακμής. Ηταν η γενική δεισιδαιμονία που τρεφόταν από τις προφητείες. Ηδη από τον 6ο αιώνα υπήρχαν προφητείες, τότε ήταν όμως αισιόδοξες. Τώρα προφήτευαν το τέλος της Πόλης και μαζί το τέλος του κόσμου και της Ιστορίας. Αυτό ήταν, λοιπόν, το κλίμα στην Κωνσταντινούπολη της εποχής. Δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά. Οι Βυζαντινοί ζούσαν σε μια πόλη ερημωμένη. Και στα ανάκτορα του Πορφυρογέννητου πολύ λίγα δωμάτια χρησιμοποιούνταν. Οπως λέει και ο Παλαμάς στον "Δωδεκάλογο του Γύφτου": "Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/ και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/ και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη (...) Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει"».

.
.
.
Το κλίμα της εποχής ήταν: δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά
 «Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει πολύ νωρίτερα» 
 Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων πολύ νωρίτερα. «Ο λόγος που δεν έγινε αυτό και ανάσανε για πενήντα χρόνια ήταν ότι ο Βαγιαζίτ έπεσε στα χέρια των Μογγόλων» λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της όρθια. Ο Μανουήλ έτρεχε να δει τους Καρόλους, ο Ιωάννης πήγε στη Φερράρα. Είναι η εποχή των επαιτών αυτοκρατόρων. Πήγαιναν επαίτες στη Δύση, έστω και αν τους δέχονταν εκεί με τιμές και δόξες. Κάτι που συνήθως οι Ελληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει. Διέθεσε τις ιντουλγκέντσιες- τα επί πληρωμή συγχωροχάρτια- του 1450, που ως ιντουλγκέντσιες Ιωβηλαίου ήταν πιο προσοδοφόρες, στον πόλεμο κατά των Τούρκων. Αλλο αν αυτό δεν ήταν αποτελεσματικό, αφού έδωσε τα χρήματα στους Αραγωνέζους που τα χρησιμοποίησαν για δικούς τους σκοπούς.
Πολλοί λένε ότι η Δύση δεν βοήθησε. Οταν όμως μιλάμε για Δύση τι εννοούμε; Οι Βυζαντινοί ήταν όλη η Ανατολή. Η Δύση ήταν πολυδιασπασμένη και ο Πάπας είχε ένα σχίσμα στην πλάτη του και την Ανατολική Εκκλησία εναντίον του. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Παλαιολόγος πολεμάει τους Τούρκους μαζί με τον απεσταλμένο του Πάπα, Ισίδωρο του Κιέβου, και τους Γενοβέζους, ο Γεννάδιος- ο Γεώργιος Σχολάριος, πρώτος Πατριάρχης μετά την Αλωσητοιχοκολλούσε ανάθεμα εναντίον του Παλαιολόγου. Και επίσης: μετά την πτώση της Πόλης, οι Δυτικοί έτρεμαν. Οταν ανέλαβε Πάπας ο Ενιο Σίβλιο Πικολομίνι, δηλαδή ο Πίος Β΄, έγραψε μια πραγματεία για την Αλωση στην οποία μιλούσε για καταστροφή της Χριστιανοσύνης. Αντίθετα οι Ρώσοι, που είναι μάλιστα φανατικοί ανθενωτικοί, δεν γράφουν σχεδόν τίποτα για την πτώση της Πόλης. Πέρασαν χρόνια για να αρχίσουν οι σλαβικοί θρήνοι. Εκείνοι που θρήνησαν από την αρχή για την Πόλη είναι στην Τραπεζούντα. "Πάρθεν η Πόλη, πάρθεν η Ρωμανία", έλεγαν».
Κάτι που συνήθως οι Έλληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει
Η συμφωνία του σουλτάνου με τον Πατριάρχη
 Το Ρούμελι Χισάρ, το κάστρο που έχτισε ο Μωάμεθ το 1452 για να ελέγχει το πέρασμα ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Μαρμαρά, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην έκβαση της πολιορκίας, λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Διούλκησε και τον στόλο περνώντας τα πλοία του στον Κεράτιο. Από την άλλη πλευρά, μόνο 3-4 πλοία γενοβέζικα πέρασαν και αυτά για να φέρουν τροφή στους πολιορκημένους». Βέβαια, δεν ήταν μόνο αυτή η αιτία της ήττας των Βυζαντινών. «Ο Μωάμεθ είχε μαζέψει Σέρβους, Αλβανούς, Τούρκους. Απέναντι στους τουλάχιστον 100.000 άντρες του- μερικοί μιλούν για 120.000, άλλοι τους ανεβάζουν σε 200.000- αντιπαρατάσσονταν περίπου 4.500 άνθρωποι το πολύ, μαζί με τους ξένους. Και πολλοί ήταν παιδιά και γυναίκες που πολεμούσαν με αγκωνάρια. Μεγάλη ήταν η βοήθεια των Γενοβέζων, αλλά όταν σκοτώθηκε ο Τζουστινιάνι έχασαν το ηθικό τους και υποχώρησαν. Οσοι πολέμησαν, πάντως, πολέμησαν ηρωικά. Οταν ο Μωάμεθ έστειλε αποκρισάριο στον Παλαιολόγο ζητώντας του να παραδώσει την Πόλη, πήρε την απάντηση ότι η Πόλη δεν είναι δικό του πράγμα και πως "με τη δική μας θέληση αποφασίσαμε να πεθάνουμε". Ακόμη και ο περίφημος Νοταράς που είχε τρεις υπηκοότητες και όλη του την περιουσία στο εξωτερικό, και που είπε ότι είναι καλύτερο το τουρκικό καφτάνι από τη λατινική τιάρα, πολέμησε και εν τέλει εκτελέστηκε από τους Τούρκους. Χαρακτηριστικό του ηρωισμού είναι ότι όταν στην Πύλη του Ρωμανού οι Τούρκοι άρχισαν να ανεβαίνουν πάνω και πέρασαν μέσα, έψαχναν τους αντίπαλους πολεμιστές και δεν πίστευαν ότι ήταν τόσοι λίγοι. Και πρέπει να πούμε και για τον Μωάμεθ, που συνηθίζουμε να τον ταυτίζουμε με τη βαρβαρότητα, ότι δεν ήταν βάρβαρος ή δεν ήταν μόνο βάρβαρος. Ηταν από τους μεγαλύτερους μεταρρυθμιστές της Τουρκίας. Ηξερε τι ήθελε και πώς να το κάνει». Οσο για την Κερκόπορτα... «Ανοιγμένη ή ξεχασμένη. Αστεία πράγματα. Ηταν χιλιάδες έξω, τα καράβια τους στον Κεράτιο, οι Γενοβέζοι έφευγαν. Τι να πεις για την Κερκόπορτα; Σε συμβολικό επίπεδο μόνο μπορείς κάτι να πεις. Αλλά είναι σαν να λέμε ότι αντί να σκοτώνονταν τρεις Τούρκοι κατά την είσοδό τους στην Πόλη, θα σκοτώνονταν δέκα αν η πόρτα ήταν κλειστή. Και λοιπόν; Αφού είχαν ανεβάσει σκάλες και έμπαιναν από όπου ήθελαν».
«Ο Μωάμεθ έδωσε το πατριαρχικό αξίωμα στον Γεννάδιο Σχολάριο, ορίζοντάς τον αμέσως αρχηγό του Μιλιέτ, δηλαδή όλων των ορθοδόξων. Κάπως έτσι ξέρουμε γιατί η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε», λέει δηκτικά η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Κάπως έτσι φτάσαμε και στα σημερινά βατοπεδινά βακούφια. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, σε αντίθεση με άλλες συμπεριφορές της πολιτείας, ότι όταν ο Μανουήλ Παλαιολόγος είναι στη Θεσσαλονίκη και υπάρχει κίνδυνος καταστροφής, δημεύει όλα τα κτήματα του Αθω. Και ότι ο Κομνηνός δημεύει όλη την εκκλησιαστική περιουσία για να αντιμετωπίσει τους Σελτζούκους». Την εποχή της Αλωσης, εξάλλου, υπήρχε έξαρση του μοναχισμού. «Σε όλη τη διαμάχη των ανθενωτικών οι καλόγεροι στα μοναστήρια της Πόλης και του Αθω ήταν πρώτοι. Είναι πολλοί και δεν πολεμούν. Αντίθετα με τους δυτικούς μοναχούς που μπορούν να φέρουν όπλα, οι ορθόδοξοι δεν μπορούν», σημειώνει η ελληνίδα βυζαντινολόγος.
Η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε...



                                          

             ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ


του Γεωργίου Βεργιάννη

Ένα οδοιπορικό μνήμης,  
ζωντανεύει μέσα από εικόνες 
εκείνων των ηρωικών ημερών. 
Των ημερών που δεν ξεχάστηκαν 
και πάντοτε αποτελούν πλοηγό 
μιας Μεγάλης Ιδέας. 

Εικόνες από εκείνες 
που όταν κανείς τις επικαλείται, 
οδηγείται στην πυρά
ενώπιον των "δημοκρατικών συνειδήσεων"Ενώπιον εκείνων που μισούν την αλήθεια, απαλείφουν την συλλογική μνήμη, 
πολεμούν την Εθνική συνέχεια 
και  επιβιώνουν στα σεντούκια 
της λήθης και της εκφυλιστικής παρακμής.

Προετοιμασίες...

Η διάταξη των αντιπάλων δυνάμεων.
Στάδια επιχειρήσεων πολιορκίας
Ο Στόλος των Τούρκων στον Κεράτιο κόλπο


Η πολιορκία ξεκινά. Έπεται η Άλωση...
Ο Ηρωικός ΦΛΑΝΤΑΝΕΛΛΑΣ σπάει τον αποκλεισμό
κατανικώντας τον στόλο των Τούρκων
και μεταφέρει εφόδια στην Πόλη

Εικόνα
Εικόνα
Η τελευταία ώρα...
Ο Μωάμεθ μπαίνει στην Κωνσταντινούπολη 
Σήμερα μετά την Άλωση...

Το παλάτι του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου
(Φωτ. Λίζα Έβερτ)
Βομπάρδα από ορύχαλκο,
όπως εκείνες που χρησιμοποιήθηκαν το 1453
Σφραγισμένη η Χρυσή Πύλη
Αγία Σοφία Χωρίς Μιναρέδες...
Το Σπαθί του Αυτοκράτορα Παλαιολόγου, 
στα χέρια του Αλέξανδρου Υψηλάντη 
Το Σπαθί του Αλέξανδρου Υψηλάντη, ήταν Το Σπαθί του τελευταίου Έλληνα Αυτοκράτορα, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.  
Αυτό το τόσο σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο, αναφέρεται στο τετράτομο έργο των απομνημονευμάτων της η κόμισσα Λουλού Τυρχάιμ, η ιστορική βιογράφος που κατέγραψε την πορεία και το τέλος του Εθνεργέρτη Αλέξανδρου Υψηλάντη
Το σπαθί του Αυτοκράτορα Παλαιολόγου ο Σουλτάνος Σελήμ Γ΄το είχε δωρίσει στον πατέρα του Υψηλάντη και αυτός στον γιο του Αλέξανδρο που το έφερε στο Δραγατσάνι. 
Το σπαθί σήμερα βρίσκεται στο Παλάτι Πολιτισμού στο Ιάσιο της Ρουμανίας. 

ΕΑΛΩ η ΠΟΛΙΣ - Έπεσε η Πόλη, Πάρθηκε η Πόλη...όμως δε ΧΑΘΗΚΕ η ΠΟΛΗ...είναι ακόμα εκεί.