Προτάσεις Συνταγματικής αναθεώρησης

2    Προτάσεις Συνταγματικής αναθεώρησης

Α).     Άρση της Βουλευτικής ασυλίας η οποία έχει δημιουργήσει δύο κατηγορίες πολιτών. Είναι γεγονός ότι ελάχιστες φορές η Βουλή έχει άρει την βουλευτική ασυλία στους βουλευτές ακόμη και για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου που δεν σχετίζονται άμεσα με τα βουλευτικά τους καθήκοντα.  Στο παρελθόν είχαν παρατηρηθεί και ακραία νοσηρά φαινόμενα, όπως π.χ.  βουλευτή που εξέδιδε ακάλυπτες επιταγές (!) ή βουλευτή που έβγαλε το περίστροφό του (!) και πυροβόλησε στον αέρα για εκφοβισμό των κατοίκων μιας περιοχής (!).

      Επίσης μείωση του αριθμού των Βουλευτών σε διακόσιους (200), όπως προβλέπει και το άρθρο 51 του Συντάγματος.  Ο αριθμός των 300 Βουλευτών είναι δυσανάλογος με τον πληθυσμό της Ελλάδας.   Σημειωτέον ότι το Κογκρέσο των Η.Π.Α. έχει 435 μέλη με πληθυσμό των Η.Π.Α. 300 εκατομμύρια.    

Β).      Κατάργηση του επαίσχυντου «Νόμου περί ευθύνης υπουργών», ο οποίος νόμος περί ευθύνης υπουργών έδωσε το πρόσφορο έδαφος για όλες τις ατασθαλίες και εγκληματικές πρακτικές  και συμπεριφορές υπουργών που οδήγησαν τη χώρα μας στο χείλος της καταστροφής.   Οι υπουργοί που τέλεσαν αξιόποινες πράξεις κατά την άσκηση των καθηκόντων τους να δικάζονται, όπως όλοι οι Έλληνες πολίτες, από κοινά ποινικά δικαστήρια, και όχι από «Ειδικά» δικαστήρια και με τους νόμους που ισχύουν για όλους τους Έλληνες πολίτες, χωρίς ευεργετικές διατάξεις (βλ. συντομότερος χρόνος παραγραφής των αδικημάτων τους!).    

Επίσης πολύ σημαντικό είναι οι Υπουργοί που με πράξεις ή παραλείψεις τους ζημίωσαν με δόλο το Ελληνικό Δημόσιο να ευθύνονται έναντι του Δημοσίου για την ζημία που προκάλεσαν, προσωπικά και απεριόριστα με την προσωπική τους περιουσία, όπως ευθύνεται ο κάθε Έλληνας πολίτης.     

Γ).   Διεξαγωγή δημοψηφίσματος για σοβαρό εθνικό και κοινωνικό ζήτημα, όχι μόνο με απόφαση της Βουλής, όπως προβλέπει σήμερα το άρθρο 44 του Συντάγματος, αλλά και όταν έχουν συγκεντρωθεί τουλάχιστον 1.000.000 υπογραφές πολιτών που ζητούν την διεξαγωγή του

δημοψηφίσματος.       

Δ).  Η Δικαιοσύνη και η ανεξαρτησία της Δικαστικής εξουσίας είναι ένας από τους πυλώνες της αληθινής δημοκρατίας.  Εάν υπήρχε μια πραγματικά ανεξάρτητη δικαστική εξουσία δεν θα είχαμε αυτά τα φαινόμενα ατιμωρησίας και ασυδοσίας των πολιτικών προσώπων.     Για την θεσμική και ουσιαστική κατοχύρωση της ανεξαρτησίας της δικαστικής εξουσίας είναι αναγκαίες δύο αλλαγές στο ισχύον Σύνταγμα:   

        α)  Είναι αναγκαία η δημιουργία Συνταγματικού Δικαστηρίου.  Ένα Συνταγματικό Δικαστήριο το οποίο θα ακυρώνει ΑΜΕΣΩΣ όλους τους αντισυνταγματικούς νόμους, αντισυνταγματικές διατάξεις και (ν)τροπολογίες που ουκ ολίγες φορές έχει ψηφίσει η Βουλή.   Το σύστημα του διάχυτου ελέγχου της Συνταγματικότητας των νόμων έχει αποδειχθεί αναποτελεσματικό, δαιδαλώδες και χρονοβόρο. Από την στιγμή που ψηφίζεται ένας νόμος από τη Βουλή μέχρι να κηρυχθεί αντισυνταγματικός  από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο του άρθρου 100 μεσολαβούν αρκετά έτη.    

          β)  Η  εκλογή της ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας και η προαγωγή των ανώτατων δικαστικών να γίνεται από τους ίδιους τους δικαστικούς και όχι από το Υπουργικό Συμβούλιο.  Έτσι δεν θα αναδύονται αθέμιτες σχέσεις μεταξύ Κυβέρνησης και διοριζομένων από αυτήν δικαστικών.   Το να επιλέγεται κάποιος ανώτατος δικαστής σε μια θέση από την Κυβέρνηση είναι σαν να επιλέγεται κάποιος βουλευτής από την Κυβέρνηση χωρίς να εκλέγεται από το λαό!       

           

            Ε).   Πρέπει να μπει σε άλλη βάση η εκλογή των βουλευτών με σταυρό προτίμησης.   Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, ένα σημαντικό κομμάτι των ψηφοφόρων ψηφίζει τον βουλευτή του, που του κάνει την εξυπηρέτηση (ρουσφέτι κατά το κοινώς λεγόμενον), αδιαφορώντας για το τι κόμμα ψηφίζει και τι κυβέρνηση βγάζει με την ψήφο του (!).     Μία σκέψη για την αλλαγή αυτής της παθογένειας του πολιτικού συστήματος είναι στις βουλευτικές εκλογές να υπάρχουν δύο ψηφοδέλτια:  ένα ψηφοδέλτιο που θα έχει μόνο το κόμμα και τον υποψήφιο πρωθυπουργό της χώρας και ένα δεύτερο ψηφοδέλτιο που θα έχει μόνο τους υποψήφιους βουλευτές.  Έτσι ο εκλογέας θα μπορεί να ψηφίζει ξεχωριστά ποιο κόμμα ή ποιον πρωθυπουργό θεωρεί καταλληλότερο να κυβερνήσει την χώρα και ξεχωριστά τον υποψήφιο βουλευτή της προτίμησής του.   Η αλλαγή αυτή δεν εξαφανίσει εντελώς τις πελατειακές σχέσεις αλλά σίγουρα θα τις περιορίσει και θα κάνει πιο υπεύθυνο τον Έλληνα εκλογέα όταν αποφασίζει ποιος θα κυβερνήσει την χώρα για τα επόμενα τέσσερα (4) χρόνια.     

                ΣΤ).   Να θεσπιστεί  συνταγματική διάταξη που θα κατοχυρώνει την διαφάνεια στις δαπάνες του δημοσίου χρήματος.  Η διαφάνεια αυτή να εγγυάται και από ανεξάρτητες επιτροπές λογιστικού ελέγχου.     Να θεσπιστεί και συνταγματική διάταξη για όριο (πλαφόν) κρατικής Δανειοδότησης και Κρατικού Χρέους επί τοις εκατό του ΑΕΠ κατά το πρότυπο του Γερμανικού και Ισπανικού Συντάγματος.    

            Ζ).   Δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι θα καταδικάζονται αμετάκλητα από ποινικά δικαστήρια για τα αδικήματα της δωροδοκίας (ενεργητικής ή παθητικής), απιστίας, υπεξαίρεσης, πλαστογραφίας, ψευδούς βεβαίωσης, παράβασης καθήκοντος  κ.ά. θα πρέπει να απολύονται αμέσως από το Δημόσιο, και όχι απλώς να παύει η επαγγελματική τους εξέλιξη που προβλέπει το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο.  

            Ένα ζήτημα που θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο δημοψηφίσματος είναι το εξής: Πρέπει να τεθεί διάταξη στο Σύνταγμα της χώρας μας που να περιορίζει τον δανεισμό της χώρας, βάζοντας ένα "πλαφόν" ποσοστού δανεισμού επί τοις εκατό του ΑΕΠ; Με ποιο δικαίωμα, ή με ποια λογική, μπορεί μία Κυβέρνηση να δανεισθεί π.χ. 100 δισ. Ευρώ μέσα σε 4 ή 8 χρόνια και να μεταθέτει το βάρος σε επόμενη Κυβέρνηση και σε τελική ανάλυση να μεταφέρει το βάρος του χρέους στον ίδιο τον Ελληνικό λαό;   Αρκεί μόνο ότι μία Κυβέρνηση «τιμωρήθηκε» πολιτικά στις εκλογές και άφησε πίσω της ένα τεράστιο χρέος στους επόμενους? 

Πρόσφατα, εξαιτίας της πρωτοφανούς δημοσιονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα μας, μάθαμε, οι περισσότεροι από εμάς για πρώτη φορά, ότι από το 1989 η Ελλάδα πληρώνει μισθούς και συντάξεις εκδίδοντας ομόλογα, με  δανεικά δηλαδή.  Ο συνεχής και ανεξέλεγκτος κρατικός δανεισμός δημιούργησε τη δημοσιονομική βόμβα που έσκασε σήμερα με εκκωφαντικό τρόπο.  Ο κρατικός δανεισμός στην Ελλάδα δεν αποτέλεσε μοχλό αναπτυξιακής πολιτικής αλλά εργαλείο σπατάλης, κακοδιαχείρισης και εξυπηρέτησης «ημετέρων».   Δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε εκλογική χρονιά το δημόσιο έλλειμμα εκτοξευόταν σε δυσθεώρητα ύψη!   Αλλά και από οικονομικής άποψης αν το εξετάσουμε ο υπέρμετρος δανεισμός του Κράτους, τουλάχιστον στην Ελλάδα, λειτούργησε προς όφελος της παρασιτικής οικονομίας και σε βάρος της παραγωγής και της πραγματικής οικονομίας.     

            Το Κράτος δεν μπορεί να δανείζεται και να ξοδεύει χρήματα πέρα από τις δυνατότητές του. Είναι όπως ένα σπίτι, ένα νοικοκυριό.   Τις τραγικές συνέπειες του αλόγιστου δανεισμού τις βιώνουμε σήμερα.   Αυτό ακριβώς πληρώνουμε.   Υπάρχει και το προηγούμενο της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που όριζε, ως κριτήριο σύγκλισης των μελών της ΕΕ, το δημόσιο χρέος κάθε χώρας να μην υπερβαίνει το ποσοστό του 60% του ΑΕΠ.  Το κριτήριο αυτό δεν τηρήθηκε στην πράξη και η Ελλάδα μπήκε το 2001 στην ΟΝΕ με καθαρά πολιτικά κριτήρια.  Εάν είχαμε το 2001 το όριο του 60% χρέους επί του ΑΕΠ σήμερα δεν θα ήμασταν σε αυτήν την κατάσταση.     

              Είναι ανάγκη να μπει ένα όριο στο ποσοστό % επί του ΑΕΠ του δανεισμού ή του χρέους της χώρας. Δεν προτείνουμε απαραίτητα ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, οι οποίοι στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθούν, αλλά για όριο (πλαφόν) στο δανεισμό και το χρέος της χώρας. 

            Στη Γερμανία και στην Ισπανία έχουν τεθεί ήδη στα συντάγματά τους σχετικές διατάξεις που θέτουν πλαφόν στο όριο του κρατικού δανεισμού.  

Από το forum της ΕΝΩΣΗΣ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ 

Εισήγηση του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΧΑΣΣΙΩΤΗ Δικηγόρου

 23] 2/17-11-2011