Απόσπασμα από τον κήπο του Προφήτη..

Ακόμα και αν γράφτηκε 90 χρόνια πριν είναι τόσο επίκαιρο!

Να λυπάστε το έθνος που φορά ένα ρούχο που δεν το έχει υφάνει, που τρώει ψωμί που δεν το έχει θερίσει και πίνει κρασί που δεν έχει τρέξει από το πατητήρι του.

Να λυπάστε το έθνος που ονομάζει το βίαιο άνθρωπο ήρωα, και βλέπει το λαμπροφορεμένο κατακτητή γενναιόδωρο.

Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος στ’ όνειρό του, κι ωστόσο γίνεται σκλάβος του στον ξύπνιο του.

Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο σα βρίσκεται σε κηδεία. δεν περηφανεύεται παρά μονάχα σα βρίσκεται μέσα στ’ αρχαία μνημεία του, και δεν ξεσηκώνεται παρά μονάχα όταν ο λαιμός του βρίσκεται ανάμεσα στο σπαθί και στην πέτρα.

 

Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός, και η τέχνη του, τέχνη μπαλώματος και μιμικής.

Να λυπάστε το έθνος που υποδέχεται τον καινούργιο κυβερνήτη του με σαλπίσματα και τον αποχαιρετά με γιουχαΐσματα, για να καλωσορίσει και πάλι κάποιον άλλο με σαλπίσματα.

Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του είναι βουβοί από τα χρόνια και που οι δυνατοί του άντρες ακόμα στην κούνια.

 



Να λυπάστε το έθνος που είναι χωρισμένο σε κομμάτια, και που κάθε κομμάτι θεωρείτον εαυτό του ένα έθνος…

 

Xαλίλ Γκιμπράν (1883-1931)

“O Κήπος του Προφήτη”

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΗΣ

Η 31η Οκτωβρίου αποτελεί ημέρα ορόσημο για τα σύγχρονα νοικοκυριά και τα άτομα, καθώς είναι η Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης. Η λέξη αποταμίευση είχε πρωτεύοντα ρόλο στους σημερινούς υπερήλικες, καθώς αποτελούσε τη μοναδική πηγή δημιουργίας μιας καλύτερης μελλοντικής ζωής. Η θέσπιση της εορτής προήλθε από την ίδρυση του Διεθνούς Ινστιτούτου Ταχυδρομικών Ταμιευτηρίων στο Μιλάνο στις 31 Οκτωβρίου 1924.

Οι υποστηρικτές της κλασσικής οικονομικής σκέψης συσχέτιζαν την αποταμίευση ως θετική συνάρτηση του επιτοκίου. Ο Τζων Μεύναρντ Κέυνς, θεμελιωτής του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομική πολιτική, υποστήριζε ότι οι αποταμιεύσεις δεν επηρεάζονται σημαντικά από τις μεταβολές των επιτοκίων, αλλά από την προδιάθεση (οριακή και μέση ροπή προς κατανάλωση) για κατανάλωσ

η, η οποία καθορίζεται από τις αυξητικές, ή μη, μεταβολές του διαθεσίμου εισοδήματος.

Η σημερινή κατάσταση των οικονομούντων ατόμων στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον υπό τον κλοιό των αναπτυγμένων χωρών έχει μεταβληθεί άρδην. Η εισαγωγή του πλαστικού χρήματος και η καταναλωτική μανία των πολιτών των δυτικών οικονομιών έχει αποκλείσει ουσιαστικά την έννοια της αποταμίευσης από τον μηνιαίο προϋπολογισμό των νοικοκυριών.

Η οικονομική μεγέθυνση των οικονομιών της δύσης τροφοδοτείται κυρίως από την αύξηση της ζήτησης με κορυφαίο παράδειγμα τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η δημιουργία νέου χρήματος και η αύξηση της πιστωτικής επέκτασης αποτελούν τις πηγές των επενδύσεων και της κατανάλωσης, με κύριο εκφραστή του παραπάνω μηχανισμού το τραπεζικό σύστημα. Η ραγδαία αύξηση των οικονομικών αναγκών και ο πολλαπλασιασμός των οικονομικών απαιτήσεων έχουν οδηγήσει τις αποταμιεύσεις σε δεύτερη μοίρα.

Ο μοναδικός παγκόσμιος εκπρόσωπος για την αποταμίευση και τη λιανική τραπεζική είναι το Παγκόσμιο Ινστιτούτο Αποταμιεύσεων. (World Savings Bank Institute). Ιδρυόμενο το 1924, εκπροσωπεί περισσότερους από 2.000 χρηματοοικονομικούς διαμεσολαβητές από 89 χώρες. Η αξία του ενεργητικού του συνόλου των μελών του Ινστιτούτου ξεπέρασε τα 7,5 τρισεκατομμύρια ευρώ στις αρχές του 2005. Εκπρόσωπος στην Ελλάδα είναι το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Στοιχεία των αρχών του 2005 αναφέρουν πως η συμβολή του ελληνικού ιδρύματος στο σύνολο του ενεργητικού του Ινστιτούτου, ανέρχεται στο 9% (10,586 δισ ευρώ). Επίσης, το σύνολο των μη τραπεζικών δανείων που έχει χορηγήσει το Ταμιευτήριο αγγίζει τα 2,108 δισ ευρώ, ποσοστό 1,8% του συνόλου των χορηγήσεων παγκοσμίως.

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ
ΝΟΜΟΥ ΗΛΕΙΑΣ

Katherini.gr

11 χρόνια από το θάνατο του Γιώργου Δημητρακόπουλου Ενας συνειδητός και συνεπής Πρόσκοπος

     

Σχόλιο μας...
     Ίσως να μην είναι πολύ γνωστό ότι υπήρξε επί σειρά ετών μέλος-στέλεχος, του τοπικού Προσκοπισμού, με μεγάλη δράση και διακρίσεις..
     Συχνά εξομολογείτο την τεράστια επιρροή που άσκησε στο χαρακτήρα του και την ηθική θωράκιση από τις Αρχές και τις Αξίες που απέκτησε.

    Πάντα θερμός , έμπρακτα υποστηρικτής της Προσκοπικής Κίνησης, με αποκορύφωμα την συγκινητική τελετή απονομής ηθικών διακρίσεων στους Προσκόπους και τη συγκλονιστική του ομιλία ,στην εκδήλωση που διοργάνωσε ,αμέσως μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του '93 στο Δημαρχείο Πύργου, για την ουσιαστική συμβολή τους .......
     Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο στη μνήμη Του...

      

Το παρακάτω κείμενο επιμελήθηκε ο πρώην πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Πύργου Νίκος Δουφεξής και είναι βασισμένο από την ομιλία του Φώτη Δημητρακόπουλου, αδελφού του αείμνηστου δημάρχου Πύργου, σε τιμητική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τον Μαίο του 2006 από τον Δήμο Πύργου για να τιμηθεί η μνήμη του Γιώργου Δημητρακόπουλου.

Είναι μεγάλο τόλμημα να θέλεις να μιλήσεις για μεγάλα γεγονότα και για σημαντικά πρόσωπα που διαδραμάτισαν ρόλους ιδρυτικούς ή μεταρρυθμιστικούς που σημάδεψαν τον τόπο τους και την εποχή τους. Γιατί συμπορεύεσαι με το βασανιστικό ερώτημα αν έχεις την ικανότητα να περιγράψεις  με ευκρίνεια και πιστότητα την αληθινή εικόνα τους.

Ο αδέκαστος κριτής, η κοινωνία που δέχτηκε τις επιρροές των προσώπων και τις επιδράσεις των γεγονότων, βρίσκεται διαρκώς ενώπιόν σου, σε επιφυλακή, φύλακας της αλήθειας.

Ο Γιώργος Δημητρακόπουλος είναι μια τέτοια περίπτωση: Άνθρωπος που πρωταγωνίστησε σε ιστορικές στιγμές του τόπου του και διαδραμάτισε ρόλο δημιουργού και χτίστη, ρόλο που σημάδεψε την εποχή του και χάραξε κατεύθυνση, ρόλο ο οποίος προσδιόρισε την περαιτέρω πορεία της πόλης μας.

Ανήκει σε εκείνη τη γενιά του 1930-1940, που βίωσε τη δραματική πορεία της πόλης του Πύργου μέσα από τη βιομηχανική άνθηση και το μεγαλοαστικό πλούτο, την κατοχή και τις φρικτές ντόπιες εικόνες του Εμφυλίου, την μεταπολεμική μιζέρια και την αποβιομηχάνιση, μια διαδρομή κατάρρευσης, που υποβίβασε αυτή την κάποτε Ηγέτιδα Πόλη στο επίπεδο απλής, επαρχιακής μικρόπολης.

Γεννημένος το 1936, στη γειτονιά ανάμεσα στο θέατρο ΑΠΟΛΛΩΝ και στο γυμνάσιο αρρένων, που αντιπροσώπευε τα χρόνια εκείνα μέχρι το 1950-55 την εικόνα της πόλης ολόκληρης, έζησε με κείνη τη γενιά, προσπάθησε σαν ένας απ? αυτήν, την πίστεψε και βίωσε τη δικαίωσή της.

Είναι αυτή η γενιά των νέων μαθητών του 1940-50, των τρομαγμένων και ιδεολογικά μπερδεμένων παιδιών της Κατοχής και του Εμφυλίου, αυτής της γενιάς, που σε πεισμα της ανέχειας και των μύριων αντιξοοτήτων, πρόκοψε, άνθισε και πλημμύρισε την Ελλάδα ολόκληρη, με σπουδαίους επιστήμονες, ανώτατους δικαστικούς και Υπαλλήλους, ιεράρχες, στρατηγούς, πολιτικούς, επιχειρηματίες και ανθρώπους της διανόησης, δημιουργώντας για τους νεώτερους και νεότατους του Πύργου μια παράδοση μοναδικής λάμψης. Και εκείνος τους καμάρωνε!

Αυτή ακριβώς τη γενιά ξεσήκωσε και εκπροσώπησε το 1975, όταν διέγραψε μια εκπληκτική εκλογική πορεία και αυτή ακριβώς τον στήριξε και μοιράστηκε τις ευθύνες μαζί του στην οχταετία της Δημαρχίας του.

Τα 1953 τέλειωσε το γυμνάσιο και από το 1954 φοιτά με εξαιρετική επιτυχία στη γεωπονική και δασολογική σχολή του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου μετά τις σπουδές του παραμένει ως έφεδρος ανθυπολοχαγός του πυροβολικού.

Ακολουθεί η προσωρινή του απασχόληση στον Έβρο, ο πρώτος διορισμός του στην Ολυμπία, η φοίτησή του στο Μπενάκειο Φυτοπαθολογικό Ινστιτούτο και η οριστική επιστροφή του στον Πύργο με την ειδικότητα του φυτοπαθολόγου με αρμοδιότητα και ευθύνη για ολόκληρο το νομό Ηλείας.

Το 1968 με υποτροφία του Ο.Ο.Σ.Α. στο Παρίσι, πραγματοποιεί εξαιρετικές μεταπτυχιακές σπουδές  στο Ινστιτούτο Φυτοπαθολογίας των Βερσαλλιών.

Είναι η εποχή που συναντά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, από την προσωπικότητα του οποίου έχει βαθειά επηρεαστεί κατά τη φοιτητική του θητεία στη Θεσσαλονίκη.

Είναι η στιγμή που συνειδητοποιεί ότι αυτόν τον αρχηγό θα ακολουθεί σε όλη του τη ζωή.

Ακολουθεί ο γάμος  με την εκλεκτή του Λιλίκα Βγενοπούλου με την οποία απόκτησε τον Πάνο και το Λάμπη. Τον οφθαλμίατρο και τον τεχνολόγο τεχν.έργων.

Το 1970 αποχωρεί από το Δημόσιο και ασχολείται πλέον με το εμπόριο φυτοφαρμάκων και την άσκηση της γεωπονικής του επιστήμης.

Το 1974, στη μεταπολίτευση, αρχίζει η μακρά διαδρομή του στα δημοτικά πράγματα.

Του ανατέθηκε τότε από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, το καθήκον του Δημάρχου Πύργου όπου παρέμεινε μέχρι την επάνοδό στους Δήμους των πρό της δικτατορίας αιρετών δημοτικών συμβουλίων.

Έκτοτε είναι διαρκώς παρών στα δημοτικά πράγματα είτε ως επικεφαλής δημοτικής παράταξης στις δημοτικές εκλογές του 1978 είτε ως συνεργάτης του αείμνηστου δημάρχου Μιχάλη Ξυστρή, διατελέσας και πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου την τετραετία 1987-1990.

Για δύο συνεχόμενες τετραετίες 1991-1998 ως δήμαρχος Πύργου πλέον, είναι ο πρωταγωνιστής στα τοπικά γεγονότα και σφραγίζει με την προσωπικότητά του και το ήθος του τις εξελίξεις, εγγράφοντας υποθήκες προόδου για το μέλλον της πόλης του.

Στην πολυτάραχη αυτή περίοδο της Δημαρχίας του, που σημαδεύτηκε από τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1993, συνέδεσε το όνομά του με τη μοίρα του τόπου μας και έβαλε στέρεες και ισχυρές βάσεις για την τοπική πρόοδο.

Κάτω από δραματικές συνθήκες ,πραγματοποίησε και άφησε στην πόλη του ένα τεράστιο έργο σπουδαίας υποδομής,  απαραίτητης για την επιβίωση και την εξέλιξή  της.

Κατά την τραγική εκείνη περίοδο των σεισμών του 1993, από λανθασμένες εκτιμήσεις των κρατικών υπηρεσιών, έγινε προσπάθεια υποβάθμισης του μεγέθους και της σημασίας των καταστροφών, γεγονός που σημάδεψε βαθειά το Δήμαρχο και τον Άνθρωπο Γιώργο Δημητρακόπουλο!

Το δράμα χιλιάδων τρομαγμένων ανθρώπων στις σκηνές  και τα αμέτρητα ερείπια των σπιτιών ανέτρεψαν σε λίγα λεπτά τα όνειρά του για τον Πύργο. Έβλεπε άμεσο και υπαρκτό τον κίνδυνο εγκατάλειψης της πόλης.

Στην προσπάθειά του να διασώσει και να ποστατέψει  ό,τι μπορούσε περισσότερο, εξάντλησε τα πάντα. Τά επιχειρήματα, τους ανθρώπους, τίς αντοχές του, την υγεία του.

Με πίστη, με πείσμα, με ακατανίκητη ορμή, ξεκίνησε ένα τιτάνιο αγώνα για να ανατρέψει το κλίμα και να πείσει τη δύσπιστη κεντρική εξουσία περί του μεγέθους της καταστροφής που έχει πλήξει τον τόπο. Επιστράτευσε τους πάντες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν.

Το δημοτικό συμβούλιο ευρισκόμενο σε διαρκή συνεδρίαση πάνω από ένα μήνα, σύσσωμο συντάχθηκε με τις προσπάθειες  και τις ενέργειές του και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Κατάφερε να φέρει στον Πύργο την κυβέρνηση με επικεφαλής τον πρωθυπουργό(!) Κων. Μητσοτάκη που έρχεται, βλέπει, κατανοεί και συγκινείται. Και εκεί, τότε, στον δακρυσμένο Δήμαρχο δίνει ο Πρωθυπουργός το λόγο της τιμής του για το νέο Νοσοκομείο του Πύργου και  για την εφαρμογή του «πακέτου Καλαμάτας».

Ετσι διαμορφώθηκε το «πακέτο Πύργου» που αποτέλεσε δέσμη λυσιτελών μέτρων που ανακούφισαν τους ταλαιπωρημένους συμπολίτες και ενίσχυσαν την τοπική αγορά, που ψυχομαχούσε.

Με αίσθημα σεβασμού και ευγνωμοσύνης, οι πολίτες του Πύργου πρέπει να αναφερόμαστε στην υπόθεση του Νομαρχιακού Νοσοκομείου Πύργου, που το χρωστάμε στον Γιώργο Δημητρακόπουλο.

Οι πολίτες εκείνης της εποχής ασφαλώς θυμούνται και οι νεώτεροι πρέπει να γνωρίζουν, ότι το φάσμα της καθολικής απαξίωσης της πόλης επλανάτο παντού.

Ο αρνητικός  ανταγωνισμός των πολιτικών και η παθητική στάση της  κουρασμένης τοπικής κοινωνίας  οδηγούσαν τον τόπο στην τέλεια υποβάθμιση.

Εκεί αναδείχτηκε η ψυχική του δύναμη και το βάθος της αγάπης του για τον Πύργο.

Με την επιμονή του στην προσπάθεια που κυριολεκτικά ξεπέρασε τα ανθρώπινα όρια, τη σοβαρότητα  και την συστηματική των επιχειρημάτων του, αντιμετώπισε και απομόνωσε όλους όσους αμφισβητούσαν το δικαίωμα του Πύργου να έχει αυτό το μεγάλο το σύγχρονο νοσοκομείο μέσα στα όριά του.

Η τελική δικαίωση, η δική του και της πόλης, ήρθε μετά και μέσα από μια μακρά, επώδυνη διαδρομή και σκληρές δοκιμασίες που μόνο το πάθος του Γιώργου Δημητρακόπουλου θα μπορούσε να αντέξει.

Το μεγάλο σύγχρονο Νοσοκομείο Πύργου θα στηρίζει στο διηνεκές το κύρος, την οικονομία και την κοινωνία αυτής της πόλης.

Ο Δήμαρχος Γιώργος Δημητρακόπουλος ,ο Γιώργης μας ,υπήρξε πάντα ένας καθαρόαιμος Πυργιώτης.

Ένας αθεράπευτα ρομαντικός πυργολάτρης. Χωρίς προσμείξεις και αλληθωρισμούς σκοπιμότητας.

Ούτε τα αξιώματα, μα ούτε και οι δοκιμασίες της εξουσίας και των ευθυνών άλλαξαν την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του.

Έζησε με τους ανθρώπους γύρω του, χωρίς μίζερες αναστολές και υστεροβουλίες. Ήθελε να προσφέρει και να δημιουργεί για τους άλλους, για όλους, για τον Πύργο.

Επικοινωνούσε ανθρώπινα, εμπιστευόταν την ευαισθησία, την κατανόηση των ανθρώπων γύρω του.

Στήριξε πολλά σε αυτή του την πεποίθηση. Μπορεί να μην δικαιώθηκε πάντα. Όμως δεν άλλαξε.

Αυτός ήταν. Βαθύτατα ταπεινός και έντιμος, αναγνώριζε και τιμούσε τους άλλους, τη γνώση, τις επιτυχίες, την ανωτερότητα, τα αξιώματα

Περήφανος για την κομματική του τοποθέτηση, που δεν έκρυψε ποτέ και από κανέναν, δεν έπαιξε κομματικά παιγνίδια, συνεργάστηκε με όλες τις κυβερνήσεις, όλους τους βουλευτές, όλους όσους είχαν θέσεις ευθύνης, με ειλικρίνεια και καθαρότητα, έχοντας την εμπιστοσύνη και την εκτίμησή τους. Γιαυτό και πέτυχε πολλά.

Το συμφέρον της πόλης ήταν πάντα ο μόνος στόχος, αλλά και το μεγάλο του όπλο. Γιαυτό δεν άφηνε σε κανέναν περιθώρια για παρερμηνείες.

Έφυγε από τη ζωή ένα απόγευμα της Κυριακής 27 Οκτωβρίου του 2002. Όταν είχε πια αρχίσει να συνειδητοποιεί πως με το οχτώ χρόνια της Δημαρχίας του, είχε διαγράψει έναν πλήρη κύκλο δημόσιας προσφοράς, που έπρεπε να καταγραφεί, να κριθεί και να συγκριθεί.

Αυτή τη νομοτελειακή λειτουργία δεν την φοβήθηκε ποτέ. Την περίμενε και την ευχόταν. Μέσα του αισθανόταν δικαιωμένος και περήφανος.

Είχε τώρα περισσότερο χρόνο για την οικογένειά του, ξαναβρήκε τους φίλους τα αδέλφια, τη μητέρα του, για να κάνει αυτή τη φορά, όνειρα ζωής μαζί τους. Άπλωσε τη ζωή του σε όσα η βαρειά ενασχόληση με τα κοινά του είχε στερήσει.

«Του είχαμε ζητήσει να ξαναπαίξει φυσαρμόνικα» λέει ο αδερφός του ο Φώτης.  «Μας το υποσχέθηκε?.
?..δεν πρόλαβε.»

Ηταν φίλος μου Ο Γιώργης!

Από τότε που τρέχαμε στις αθάνατες αλάνες γύρω από το γυμνάσιο αρρένων.

Από τότε που ο πετροπόλεμος ήταν το σκληρό και ενθουσιώδες παιγνίδι μας, θλιβερό κατάλοιπο της κατοχής που τυράννησε τα παιδικά μας χρόνια και της περιόδου του εμφύλιου που-δυστυχώς- δηλητηριάζει μέχρι και σήμερα τη ζωή μας.

Ανηφόριζε από το σπίτι του στην πλατεία με το σακάκι διπλωμένο και ανάρριχτο στον ώμο, με το κοντομάνικο πουκάμισο και τη γραβάτα μισοσφιγμένη, με ένα πλατύ χαμόγελο ευτυχίας, σκορπίζοντας στο διάβα του αισιοδοξία και καλωσύνη.

Χαιρέταγε εγκάρδια τους συμπολίτες του στα καφενεία της πλατείας, σκόρπιζε πειράγματα, έλεγε ανέκδοτα, άκουγε με συγκατάβαση και προσοχή την κάθε άποψη των συμπολιτών του. Έπινε την γκαζόζα του και ανάσαινα την πόλη του γεμάτος ευτυχία.

Αυτόν τον άνθρωπο, που κέρδισε τους κρίσιμους μεγάλους αγώνες, τον νίκησε καταμεσήμερο το άγος της ασφάλτου.

Για τον Πύργο, που τον τίμησε, στήνοντας την προτομή του απέναντι από το νέο δημαρχείο και για τους συμπολίτες του, θα αποτελεί πάντα σημείο αναφοράς.

Τον θυμόμαστε πάντα.

_______________________________
Η επιμέλεια του κειμένου βασίστηκε στην ομιλία του  Φώτη Δημητρακόπουλου, αδελφού του αείμνηστου Δημάρχου, που έγινε το Μάϊο του 2006 στην εκδήλωση που οργάνωσε ο Δήμος Πύργου για να τιμήσει τη μνήμη του καθώς και σε δική μου ομιλία κατά την ίδια εκδήλωση.

1863: Ιδρύεται ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός από τον ελβετό Ερρίκο Ντινάν

Η ιστορία του Ερυθρού Σταυρού

Διεθνής οργανισμός ανθρωπιστικού χαρακτήρα, ο οποίος ιδρύθηκε με σκοπό την προσφορά βοήθειας στα θύματα των πολέμων. Είναι μία από τις πρώτες μη κυβερνητικές οργανώσεις και στις μέρες μας η μεγαλύτερη και σημαντικότερη, με δράση σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Εκτός από την περίθαλψη των τραυματιών και την προστασία των αιχμαλώτων πολέμου, ο Ερυθρός Σταυρός σε καιρό ειρήνης παρεμβαίνει σε περιπτώσεις καταστροφών, ενώ ασχολείται ιδιαίτερα με το ζήτημα των προσφύγων.
Αφορμή για την ίδρυση του Ερυθρού Σταυρού στάθηκε η Μάχη του Σολφερίνο (24 Ιουνίου 1859), κατά την οποία οι Γάλλοι νίκησαν τους Αυστριακούς στην πόλη Σολφερίνο της βόρειας Ιταλίας, μετά από ολοήμερη μάχη. Αυτόπτης μάρτυς της αγριότητας των πολεμικών συγκρούσεων, ο ελβετός επιχειρηματίας Ζαν Ανρί Ντυνάν, ο οποίος ταραγμένος από την αγωνία των τραυματισμένων στρατιωτών, οργάνωσε ένα δίκτυο βοήθειας, με τη συνδρομή ντόπιων εθελοντών.
Με την επιστροφή του στη Γενεύη, ο Ντυνάν γράφει ένα βιβλίο με τίτλο «Αναμνήσεις από το Σολφερίνο», στο οποίο, μεταξύ άλλων, αναπτύσσει ιδέες για την εθελοντική βοήθεια κατά τη διάρκεια του πολέμου. Προτείνει οι τραυματίες και όλοι όσοι τους φροντίζουν να θεωρούνται ουδέτεροι, ακόμα και στο πεδίο της μάχης. Τον Αύγουστο του 1863 πέντε πολίτες της Γενεύης, οι Γκιστάβ Μουανιέ, Λουί Απιά, Τεοντόρ Μωνουάρ, Γκιγιόμ Ντυφούρ και Ανρί Ντυνάν, ιδρύουν τη Διεθνή Επιτροπή για τη Βοήθεια των Τραυματιών. Στις 29 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου ειδικοί από 16 χώρες συναντώνται στη Γενεύη και υιοθετούν τις ιδέες του Ντυνάν.
Ένα χρόνο αργότερα, στις 22 Αυγούστου του 1864, με πρωτοβουλία της Ελβετίας διοργανώνεται μια διεθνής διπλωματική διάσκεψη και υπογράφεται η Σύμβαση της Γενεύης, όπου αναγνωρίζεται ο ρόλος της Επιτροπής και η υποχρέωση των εμπολέμων να προστατεύουν τους τραυματίες και να τους παρέχουν τις απαραίτητες φροντίδες. Οι αρχές της Σύμβασης του 1864 επεκτάθηκαν αργότερα στους τραυματίες των συγκρούσεων στη θάλασσα (1899 και 1907), στους αιχμαλώτους πολέμου (1929) και στους άμαχους πληθυσμούς (1949).

Το 1876 η Διεθνής Επιτροπή για τη Βοήθεια των Τραυματιών θα μετονομασθεί σε Διεθνή Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού, όπως είναι γνωστή και σήμερα. Ως έμβλημα του Ερυθρού Σταυρού υιοθετείται ο κόκκινος ισοσκελής σταυρός σε λευκό φόντο, που είναι η ελβετική σημαία με αντεστραμμένα χρώματα. Οι μουσουλμανικές χώρες που εισήλθαν στον Διεθνή Οργανισμό αργότερα απαίτησαν την αλλαγή του εμβλήματος, που παρέπεμπε στον Χριστιανισμό. Έπειτα από διαπραγματεύσεις αποφασίστηκε οι χριστιανικές χώρες να χρησιμοποιούν τον Ερυθρό Σταυρό και οι μουσουλμανικές χώρες την Ερυθρά Ημισέληνο. Και οι δύο οργανώσεις συνεργάζονται στενά κάτω από την ομπρέλα της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου που εδρεύει στη Γενεύη. Το Ισραήλ από την ίδρυσή του το 1948 έχει τη δική του οργάνωση, το Ερυθρό Άστρο του Δαυίδ. Τα τελευταία χρόνια προτείνεται η υιοθέτηση ενός ουδέτερου εμβλήματος για όλο αυτό το ανθρωπιστικό κίνημα, που θα είναι ο Ερυθρός Κρύσταλλος. Το Ελληνικό Τμήμα του Ερυθρού Σταυρού (Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός) ιδρύθηκε στις 10 Ιουνίου 1877 υπό την προστασία της Βασίλισσας Όλγας, με πρώτο πρόεδρο τον νομομαθή Μάρκο Ρενιέρη (1815-1897). Στις 6 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου αναγνωρίστηκε από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό. Σκοποί του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, όπως περιγράφονται στο καταστατικό του, είναι σε περίοδο πολέμου η θεραπεία και η περίθαλψη των τραυματιών, η μέριμνα για τους αιχμαλώτους και η προστασία των θυμάτων του πολέμου, ενώ σε περίοδο ειρήνης η παροχή βοηθείας στους πληττόμενους από θεομηνίες και επιδημίες, η παροχή κοινωνικο-προνοιακού και φιλανθρωπικού έργου και η προαγωγή της δημόσιας υγείας γενικότερα. Η δράση του ΕΕΣ επεκτείνεται και εκτός των ελληνικών συνόρων, με αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Έργο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού υπήρξε η ίδρυση Σταθμών Πρώτων Βοηθειών, Κέντρων Αιμοδοσίας, σχολών Νοσηλευτικής, νοσοκομείων («Ερρίκος Ντυνάν», «Ασκληπείο Βούλας», «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο» στους Αμπελοκήπους) και της Υπηρεσίας Αναζητήσεως αγνοουμένων.



Πηγή Σαν Σήμερα..

ΤΑΚΗΣ ΔΟΞΑΣ, 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1976:Το Αιώνιο Ταξίδι στο Παγκόσμιο ΦΩΣ…

 Ο Τάκης Δόξας, πεζογράφος και ποιητής, γεννήθηκε στον Πύργο το 1913 όπου έζησε και πέθανε την 30η Οκτωβρίου του 1976.

Κορυφαία πνευματική μορφή του Πύργου και όλης της Ελλάδος είναι ο ποιητής και πεζογράφος Τάκης Δόξας. Το πραγματικό όνομα του ήταν Παναγιώτης Λαμπρινόπουλος. Η οικογένεια των Λαμπρινόπουλων καταγόταν από τη Βυτίνα και έδωσε το 19ο αιώνα βουλευτές της Αρκαδίας και της Αχαϊοήλιδος.    Στην περίοδο της κατοχής, μαθητές του Γυμνασίου Πύργου ίδρυσαν το σύλλογο «Πυργιώτικος Παρνασσός», ο οποίος σκοπό είχε την διοργάνωση διαγωνισμών ποίησης κ.ά. Την Άνοιξη του 1942 ο Πυργιώτικος Παρνασσός εξέδωσε το περιοδικό «Οδυσσέας», ενώ τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος. Σημαντικός ήταν ο ρόλος του Τάκη Δόξα, ο οποίος έφερε σε επαφή τα μέλη του συλλόγου με το Μητροπολίτη Ηλείας Αντώνιο για την παραχώρηση του τυπογραφείου, ώστε να διευκολυνθεί η έκδοση του περιοδικού
Σπούδασε στη Σχολή Συνεταιριστών στην Αθήνα και διορίστηκε στο Πρωτοδικείο Πύργου. Από το 1954 πήρε τη θέση του διευθυντή της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Πύργου, θέση που κράτησε σχεδόν ως το θάνατό του.

Κατά τη θητεία του η βιβλιοθήκη αναδείχθηκε σαν πνευματικό κέντρο της περιοχής, προσφέροντας σπουδαίο έργο στα γράμματα και στην πνευματική ανάπτυξη του τόπου. Εκτός από τα έργα του που κυκλοφόρησαν σε βιβλία, δημοσίευσε πολλά άρθρα σ’ εφημερίδες και περιοδικά, ανάπτυξε πλούσια πνευματική δραστηριότητα στο χώρο της επαρχίας, έδωσε διαλέξεις και οργάνωσε πολλές φιλολογικές εκδηλώσεις, με στόχο την πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής.

Ανέβασε τα θεατρικά έργα «Ο άνδρας της» (1944) και «Κατοχή» (1948) και διηύθυνε τα τοπικά περιοδικά «Βήμα των νέων», «Οδυσσέας» και «Βωμός».Διακρίθηκε ως διηγηματογράφος και δοκιμιογράφος και το 1957 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο Πελοποννησιακής Πεζογραφίας από την Ακαδημία Αθηνών.

Έργα του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά, αγγλικά, ιταλικά και τουρκικά ,ενώ η ποιητική του σύνθεση «Φως της Ολυμπίας» απαγγέλεται κατά την έναρξη δύο Ολυμπιακών αγώνων.
Κυριότερα έργα του
Η σονάτα των ίσκιων, Πικρή εποχή, Ταξίδι χωρίς ήλιο, Ροδοσταμιά ,Μικροζωές ,Στη χώρα του Αυγεία, Λευκοί δρόμοι, Επαρχία σ ’αγαπώ, Μαρία Πολυδούρη, Ηλειακή γραμματολογία ,Το χρονικό του Πύργου, Άνθρωποι και ανθρωπιά.

Ο Τάκης Δόξας και μετά το θάνατό του συνέχισε την προσφορά του στη βιβλιοθήκη που πολύ αγάπησε, αφού με διαθήκη του άφησε την προσωπική του βιβλιοθήκη αποτελούμενη απο 6466 τόμους βιβλίων στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Πύργου.

 

ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ

                                                                                            του ΤΑΚΗ ΔΟΞΑ

Απ’ τα ποταμίσια χείλη του Αλφειού

απ’ τον ασπρογάλανο κόρφο της Αρεθούσας

Μεσ’ απ’ του Δία το πέτρινο μάτι,

μεσ’ απ’ τα πληγωμένα μάρμαρα

που φέγγει του Ίωνα και του Δωριέα η ψυχή,

κι απ’ τα κιονόκρανα

που δένει ο ήλιος τα κουρασμένα του άλογα,

απ’ τα πλεγμένα δάχτυλα του πεύκου και της δάφνης

εδώ,

σε τούτη την παρθενική μήτρα της Ολυμπίας

που δεν άλλαξε, δε μολεύτηκε δε θα πεθάνει ποτέ,

εδώ θα ξαναγεννηθεί το Φως.

Σπίθα του Θεού

κρυμένη στη στάχτη της καρδιάς του Κουμπερτέν

που θα τη θεριέψει με την ανάσα της η Καλλιπάτειρα

η Ελληνίδα μάνα

Μάνα κάθε ανθρώπου.

Λαμπάδα απ’ το κερί του χρόνου και του μύθου

στιλπνό είδωλο στιλπνός Χριστός

που μυρίζει μοσχολίβανο κι αίμα αθώου ζώου,

το Φως μεστό χρυσό σταφύλι

παραδομένο στα χέρια του Ερμή.

Από ‘δω θα φύγει ο Άγγελος.

Θα λύσει τα πέδιλά του τα σπηρούνια του τα πάθη του

θα ρωτήσει ποιοι αγωνίστηκαν τελευταίοι στο Στάδιο

ποιοι πήραν το κότινο απ’ τους ευπατρίδες της νίκης

Και θα τρέξει.

Έξω απ’ το ιερό στήθος της Άλτης

έξω απ’ την Ολυμπία και την Ελλάδα

σ’ όλη τη γη σ’ όλη τη θάλασσα

παντού όπου υπάρχει αγάπη

παντού όπου υπάρχει πόνος

παντού όπου υπάρχει υποκρισία

παντού όπου υπάρχει μίσος

παντού όπου υπάρχει φωτιά

στο χρυσάφι στη φτώχια στα μέτωπα στη ζωή

στα νεκροταφεία

για να φέρει το μεγάλο μήνυμα…

Ερμή

μη σε τρομάξουν

οι θύελλες οι σαρκασμοί οι σκληρές μνήμες

οι απειλές με τα βούκινα

οι πόλεμοι που ήρθαν ή που κονταροδείχνουν,

μη σε τρομάξουν οι άνθρωποι!

Μάζεψε κάτω από τη σάλπιγγά σου τους λαούς

όπου κι αν είναι όποιοι κι αν είναι

ήρωες νικημένοι κακούργοι σκιές κόκκλα

και τάισέ τους με το σταφύλι σου

ρόγα τη ρόγα μέθυσέ τους με την αγάπη

κι όπως θα γίνουν ξέγνιαστοι κι ονειροπαρμένοι,

όπως θα κοιτάξουν κατάματα τον ουρανό

σκύψε στην καρδιά του και πες τους

Πες τους

να ξεκινήσουν όλοι για την Ολυμπία.

Χιλιάδες χιλιάδες χιλιάδες έφηβοι
σμάρια από κορμιά άσπρα μαύρα κίτρινα ,

να πάνε να ξεπλυθούν κοντά στην Παλαίστρα

κι απ’ το χτες απ’ το σήμερα απ’ το αύριο,

ν’ αλείψουν με λάδι την ψυχή και το νου τους

κι’ ύστερα

να μπουν απ’ την ορθάνοιχτη πύλη στο Στάδιο

για να πολεμήσουν.

Όχι στη σφαγή και στην πυρκαγιά

όχι με το μαχαίρι και το σίδερο που καίει

όχι με τον ξολοθρεμό του ανθρώπου απ’ τον άνθρωπο

όχι για νέους νεκρούς νέους σακάτηδες νέους δυστυχισμένους,

μα για την πυγμή και το ακόντιο

για το πήδημα το δίσκο το δρόμο την πάλη

για το τέθριππο

για την Αρετή,

δίπλα στον Κάστορα ή τον Αντίπατρο

το Διαγόρα ή τον Αλκιβιάδη

που θα σμίξει τον αρχαίο κόσμο με των τωρινό

με τον αυριανό με τον αιώνιο

και θα νικήσει τον Άρη άλλη μια φορά

την τελευταία.

Πέρα στο ξέφωτο η Ολυμπία

Ξάγρυπνη μερόνυχτα πλέκει για τον καθένα τους

Κι απόνα στεφάνι αγριλιά

Ελληνικής Ειρήνης

Ειρήνης όλου του κόσμου.

1. 

   ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΤΑΞΙΔΙ 30 Οκτωβρίου 1976
   Θα ‘ταν γύρω στις 7.30 το πρωί. Πύργος Ηλείας, 30 Οκτωβρίου 1976. Η Απόλυτη Σιωπή. Τα πάντα νέκρωσαν. Οι Άνθρωποι – Το Σπιτικό – Οι Φίλοι σε όλη την Ελλάδα και το Εξωτερικό. Η Απόλυτη Σιωπή του Σκοταδιού (ή του Φωτός). Το μόνο που μας ξάφνιασε ήταν η κραυγή του αγαπημένου του γάτου Φασαρία! Μία γατίσια κραυγή που χάθηκε δια παντός- ίσως μαζί του..
   

   Πριν από τριάντα έξι (36) χρόνια «έφυγε» από κοντά μας «ο Ερημίτης του Πύργου». Ο ΤΑΚΗΣ ΔΟΞΑΣ: ο Σύζυγος της Ειρήνης, ο Πατέρας του Αντρέα και του Γιώργη, ο Φίλος των χιλιάδων (ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό) φίλων, ο Αγωνιστής της ελεύθερης σκέψης και του λόγου, ο Πολεμιστής των (ελάχιστων) εχθρών του, ο Δάσκαλος της τέχνης και του πνεύματος, το φτωχό (και φωτισμένο) παιδί μιας πενταμελούς οικογένειας με πατέρα φούρναρη και μητέρα μοδίστρα. Από εκείνη την φτωχική σοφίτα της οδού Ερμού (στον Πύργο της Ηλείας) άπλωσε τα φτερά του και πέταξε σε όλες τις μορφές της τέχνης. Ανθρώπινος – Λεύτερος – Δημιουργικός και καθημερινά απλός γεννήθηκε, έζησε και πέθανε στον Πύργο της Ηλείας.
   Τα χρόνια πέρασαν. Τριάντα έξι (36) ολάκερα χρόνια! Κι ο ΤΑΚΗΣ ΔΟΞΑΣ είναι κοντά Μας και μαζί Μας. Μια σημαντική πνευματική και κοινωνική προσωπικότητα, που με το πολύμορφο έργο του αποτελεί σημείο Μνήμης για τους «παλαιούς» και Αφετηρία Σκέψης και προβληματισμού για τους «νεότερους». Συνεχίζει το αιώνιο ταξίδι του στο Παγκόσμιο ΦΩΣ: της Δημιουργίας, της Αλήθειας, της Ανθρώπινης Αλληλεγγύης και Προσφοράς. Με σεβασμό κι αγάπη παραμένει στην καρδιά και στην ψυχή μας… Ήταν και παραμένει Μεγάλος!
   
   του Γιώργη Δόξα, 28/10/2012
   
   
   

   «Ο Τάκης Δόξας είναι μια ελπίδα στην Τέχνη μας»

   04/11/2013 - 13:38
   

   | ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

             Θοδωρής Λάμπρος
   

   • thlabros@hotmail.com

      Με αυτήν την φράση χαρακτήρισε ο μεγάλος Έλληνας συγγραφέας Γιάννης Σκαρίμπας τον Ηλείο συγγραφέα και ποιητή Τ. Δόξα. Τον συγγραφέα που αγάπησε όσο κανένας άλλος την πόλη που γεννήθηκε τον Πύργο Ηλείας, τους ανθρώπους του και την νεολαία για την οποία έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη.
   Εκατό χρόνια έκλεισαν από την γέννηση του Ηλείου ποιητή και συγγραφέα. Οι παρακάτω γραμμές για την ζωή και το έργο του Ηλείου συγγραφέα αφιερώνονται στον γιο του Γιώργη Τάκη Δόξα που συνεχίζει τον αγώνα του πατέρα του για την πνευματική ανάταση και ανάπτυξη της Ηλείας.
        Ο Τάκης Δόξας το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Παναγιώτης Λαμπρινόπουλος γεννήθηκε στον Πύργο το 1913. Ο πατέρας του υπήρξε βοηθός φούρναρη στους φούρνους του Νταϊρόπουλου στον Πύργο και η μητέρα του Καλλιόπη Κωστοπούλου υπήρξε μοδίστρα. Ορφανεμένος πρόωρα άρπαξε μόνος του την ζωή αποφασισμένος να παλέψει και να κερδίσει τον σκληρό της αγώνα. Τα εγκύκλια μαθήματά του τα διδάχτηκε στον Πύργο. Στην συνέχεια σπούδασε στην σχολή Συνεταιριστών της πρωτεύουσας και μετά την αποφοίτηση του εργάστηκε ως δικαστικός υπάλληλος. Ακολούθως, διορίστηκε διευθυντής της δημοτικής Βιβλιοθήκης Πύργου. Παρόλα αυτά η Τέχνη τον ήθελε δικό της και το αποτέλεσμα ήταν να της δοθεί ψυχή και σώματι.
   Το έργο του
   
   Στα Γράμματα πρωτοεμφανίστηκε νέος ακόμα, τελειόφοιτος του τότε Γυμνασίου, στο περιοδικό «Εβδομάς». Στα 19 του χρόνια τύπωσε το πρώτο του βιβλίο που είχε τίτλο: «Ιδιες πάντα ιστορίες». Σε αυτό του το βιβλίο ο νεαρός Δόξας έδειξε το ταλέντο του και έδωσε με ανάγλυφο τρόπο εικόνες από την καθημερινή ζωή της πόλης του Πύργου και των μαθητικών του χρόνων. Στη συνέχεια έδωσε την «Απολογία του Καμπούρη (1936), δεύτερη σειρά με διηγήματα, μέσα από τα οποία έδωσε πάλι εικόνες από την παλιά καλή εποχή του Πύργου που τόσο αγάπησε.
   Ένα χρόνο αργότερα ο Ηλείος συγγραφέας εκδίδει την μελέτη του για την πονεμένη Καλαματιανή ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη με αγάπη, ευσυνειδησία και κριτικό πνεύμα όπως έγραψε ο Μιχάλης Περάνθης.
   Μετά το διήγημα ήρθε το δοκίμιο, θα ακολουθούσε η ποίηση, η νουβέλα καθώς και το μυθιστόρημα. Ο Τ. Δόξας είχε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του που ήταν απόρροια του αδιαφιλονίκητου ταλέντου του, της συνεχούς μελέτης και της προσπάθειας για καλλιέργεια και δημιουργική προσφορά.
   Την χρονιά του πολέμου και την ώρα που η Ελλάδα έγραφε λαμπρές σελίδες στην ιστορία της με το έπος του 40, ο Ηλείος συγγραφέας έγραφε δοκίμιο με τίτλο «Η Εσωτερική Τέχνη» το οποίο είναι μια εξομολόγηση και μια έκφραση του εσωτερικού του κόσμου. Την σκληρή εποχή της κατοχής ο συγγραφέας σαφώς επηρεασμένος από την δυστυχία και τις συνθήκες διαβίωσης του Ελληνικού λαού, θα γράψει το θεατρικό «Κατοχή» και τα διηγήματα που θα γραφτούν εκείνη την εποχή εκφράζουν την αγανάκτηση των αδικοσκλαβωμένων Ελλήνων, την τιτανική τους προσπάθεια να σταθούν στα πόδια τους και τον αγώνα τους για την ελευθερία. Ταυτόχρονα μέσα απ’ αυτά τα διηγήματα σκιαγραφεί και τον δικό του ψυχικό κόσμο.
   Στα έργα του «Η Ροδοσταμιά» (1957) και «Οι Μικροζωές» (1965) περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τον τόπο όπου ζει. Είναι ένα ψυχογράφημα των ανθρώπων της Ηλειακής γης καθώς και ολόκληρης της Ελληνικής Περιφέρειας, απεικονίζοντας τις τότε καταστάσεις και συνθήκες της επαρχιώτικης ζωής.
   Άλλα σημαντικά έργα που αποτελούσαν σταθμό για τον ποιητή Τάκη Δόξα ήταν η «Ηλειακή Γραμματολογία» που υπήρξε πρότυπο για παρόμοιες προσπάθειες και το «Φως της Ολυμπίας» που βρήκε μεγάλη απήχηση στο ευρύ κοινό, συμπυκνώνει όλες τις υψηλές αξίες του Ολυμπισμού και απαγγέλλεται από το 1964 στην Τελετή Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας. Εκδόθηκε έξι φορές (1960, 1964, 1966, 1968, 1972 και 1976).
   
   Ο άνθρωπος Τάκης Δόξας
   Ο Ελληνολάτρης Τάκης Δόξας δεν έμεινε ποτέ αδρανής ούτε εφησύχασε. Στάθηκε όρθιος, ανήσυχος, ξάγρυπνος και έδειξε το πνευματικό του ανάστημα και το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του απέναντι σε ό, τι νόμιζε πως δεν ήταν συμφέρον για τον τόπο και για τον λαό. Ασυμβίβαστος και έντιμος έδωσε τον τίμιο αγώνα του για την δημοκρατία.
   Ο Τ. Δόξας στάθηκε κοντά σε κάθε νέο που είχε πνευματικές ανησυχίες, που τον ξεχώριζε για το ταλέντο του, που φιλοδοξούσε να ασχοληθεί με τον Λόγο και την Τέχνη. Ο συντοπίτης του Ανδρέας Μπούτσικας έγραψε:
   «Ο Τ. Δόξας είχε ένα προσόν: βοηθούσε τους νέους. Τους έβλεπε με στοργή. Ποτέ δεν τους απογοήτευσε όταν διάβαζε τα πρωτόλειά τους. Ο λόγος του και στην χειρότερη περίπτωση ήταν ζεστός, παραινετικός, ενθαρρυντικός».
   
   Εγραψαν για τον Τάκη Δόξα
   Πολλές ήταν οι προσωπικότητες από τον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών αλλά και απλοί άνθρωποι που έγραψαν για τον άνθρωπο, ποιητή και συγγραφέα Τάκη Δόξα. Παραθέτουμε μερικούς απ’ αυτούς.
   
   
   Αλέκα Κατσέλη – Ηθοποιός:
   «Άξιος λογοτέχνης, ευαίσθητος άνθρωπος και φίλος»
   
   Δημήτρης Σταμέλος – Λογοτέχνης
   «Ο Τάκης Δόξας φρόντισε ξεχωριστά εμάς τους νεότερους, έγραψε για την δουλειά μας με θέρμη, με ενθουσιασμό και αυτό ήταν στοιχείο ενδυνάμωσης στον αγώνα μας»
   
   Τάσος Αθανασιάδης – Συγγραφέας
   «Πάντα τιμούσε την παρουσία του στα γράμματά μας, με το ήθος και την αθόρυβη πνευματική δραστηριότητά του»
   
   Χρήστος Δάγλαρης – Ηλείος ποιητής
   «Ο Τάκης Δόξας ήταν ένας φάρος φωτεινός, ένα αστέρι, ένα ορόσημο και σ’ όλους τους τομείς της τέχνης ξεχώρισε»
   
   Αριστείδης Καλαντζάκος – Τέως Υπουργός
   «Ένας υπέροχος άνθρωπος που αγωνίστηκε όλη του την ζωή με σεμνότητα για την πνευματική άνοδο της πατρίδας μας»
   
   Μάρκος Σπανός – Λευκωσία – Κύπρος
   «Μια ζωή αφιερωμένη στην τέχνη γεμάτη δύσκολους δρόμους, προβληματισμούς και θυσίες, του υπέροχου αυτού ανθρώπου και οραματιστή».
   από ΠΡΩΤΗNEWS
   
   
   

Τάκης Δόξας : "Πέρα στο ξέφωτο η Ολυμπία, ξάγρυπνη μερόνυχτα πλέκει για τον καθένα τους κι απόνα στεφάνι αγριλιά ελληνικής ειρήνης, ειρήνης όλου του κόσμου"

Published by admin on Τετ, 01/15/2014 - 19:08

του Νίκου Βέρρα
            Την περασμένη χρονιά, το 2013, συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου λογοτέχνη Τάκη Δόξα. Αποφάσισα να κάνω αυτό το αφιέρωμα για να μάθουν και άλλοι, μαζί και με μένα, για τη ζωή, το έργο και την προσωπικότητα ενός ανθρώπου που γέμισε με φως την Ηλεία. Την Ηλεία που υποφέρει κάτω από το βάρος της κρίσης αλλά και της έλλειψης ανάπτυξης. Μια περιοχή που σκορπίζει φως σε όλο τον κόσμο, αναρωτιέμαι, γιατί μέσα στην ίδια την χώρα δεν μπορεί να σταθεί επάξια στα πόδια της; Ίσως είναι οι συγκυρίες…ίσως και η έλλειψη ύπαρξης της πνευματικότητας!
            Στην Ελλάδα φτάσαμε σε σημείο να θεωρούμε πιο σωστό την τεμπελιά, το βόλεμα και την μη σοβαρότητα και γίναμε λαός χωρίς φώς και πνευματικότητα. Οι νέοι μας μετατράπηκαν σε αγρίμια όπου στα σχολεία το διάβασμα και ο στόχος της μόρφωσης και της δημιουργίας προσωπικότητας, παραγκωνίστηκαν από τις διάφορες μόδες της εποχής. Ένα απλό θα πω: η φιλία γίνεται πια μέσω των κοινωνικών δικτύων και του διαδικτύου. Και αναφέρομαι κυρίως στους νέους γιατί αυτοί θα σκιαγραφήσουν το μέλλον στην τέχνη, στη ζωή και στην κοινωνία μας. Σε μια εποχή που όλα χάνουν την λάμψη και πολλές φορές και την ουσία τους, είναι καλό να θυμόμαστε ανθρώπους που σκόρπισαν φως περνώντας.
            Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο συγγραφέας και ποιητής Παναγιώτης Λαμπρινόπουλος ή Τάκης Δόξας όπως τον ξέρουμε όλοι μέχρι και σήμερα. Ο Τάκης Δόξας, με το κομψό ύφος του στο γραπτό λόγο, το ακονισμένο μυαλό του, το κριτικό του πνεύμα και την μεγάλη αγάπη που είχε για την ιδιαίτερη πατρίδα τον Πύργο και γενικότερα την Ηλεία. Γεννήθηκε στον Πύργο το 1913 και πέθανε το 1976. Στην πορεία της ζωής του τον σημαντικότερο ρόλο έπαιξε ο Πύργος. Πολλά από τα έργα του περιέγραφαν μέρη της πρωτεύουσας της Ηλείας και άλλα μέρη από όλη την Ολυμπιακή γη.
             Σπούδασε στην Σχολή Συνεταιριστών της Αθήνας και μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του επέστρεψε στον Πύργο όπου δούλεψε ως γραμματέας στα Δικαστήρια. Βέβαια το ταλέντο στη γραφή φάνηκε από μικρή ηλικία καθώς μόλις στις τάξεις του Γυμνασίου άρχισε να γράφει στο περιοδικό της εποχής ¨Εβδομάς¨. Σε ηλικία 19 χρόνων κατάφερε να τυπώσει το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «ίδιες πάντα ιστορίες» και με διηγήματα για περιεχόμενο, φάνηκε πόσο τον έλκυε ο κόσμος των Γραμμάτων αλλά και πόσο πολύ αγαπούσε την πόλη του. Με ιστορίες που πλάθονταν στους δρόμους του Πύργου όπου τα σπίτια της εποχής άφηναν βαριά τη σκιά τους στη φαντασία, έφτιαχνε τα πρώτα του κείμενα.
             - ο Τάκης Δόξας παραλαμβάνει το βραβείο το 1965
             Αργότερα, το 1936, έγραψε το βιβλίο «απολογία του Καμπούρη» όπου πάλι μέσα από διηγήματα σκιαγραφούσε ανθρώπους της παλιάς εποχής του Πύργου. Μετά από λίγα χρόνια η σκιά του πολέμου πλανάται πάνω από όλη τη χώρα και δεν άργησε η στιγμή της κατοχής. Μέσα σε δύσκολους καιρούς ο Τάκης Δόξας θα γράψει το δοκίμιο «η εσωτερική τέχνη» όπου μέσα από τις σελίδες κάνει την προσωπική του εξομολόγηση. Θα γράψει λίγο αργότερα το θεατρικό έργο «Κατοχή» μέσα από το οποίο εκφράζονται όλα τα συναισθήματα και η κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία έχοντας από ¨πάνω¨ τους τα μάτια και τα όπλα του κατακτητή.
            Στα επόμενα χρόνια θα κάνει ¨σιωπή¨ από τη γραφή και θα επιστρέψει το 1949 όπου τελείωνε μια αιματηρή περίοδος. Θα γράψει τη «Σονάτα των ίσκιων» και φαίνεται πόσο διαφορετικός είναι αλλά και πόσο ανανεώθηκε εκφραστικά. Στη συνέχεια θα δώσει στο φώς της δημοσιότητας τη συλλογή «Πικρή Εποχή» όπου περιγράφονται πολλά από την Γερμανική Κατοχή όπως το απόσπασμα :

«Θα πήγαινε και για το ζουμί. Κάθε απόγιομα μοίραζαν στο Γ΄ δημοτικό σχολείο μια μερίδα φαί στους απόρους. Εκεί πέρα γινόταν μια μακριά ουρά από το στόμα του καζανιού ίσαμε το Θεό.[…] Κάπου- κάπου έπεφτε κανένας από την ορθοστασία και την πείνα.[…] Το φαί των πεθαμένων περίσσευε, και το μοίραζαν οι μάγεροι τους, για κόλυβα…»
           Σταθμός για την Ηλεία ήταν και παραμένει το βιβλίο του «Η Ηλειακή Γραμματολογία». Στα επόμενα χρόνια συνέχισε τη δράση του στα Γράμματα μέσα όμως από διαλέξεις που έκανε και όπως συνέβαινε και με τα όσα έγραφε, έθιγε πολλά θέματα όπως πατριωτικά, κοινωνικού προβληματισμού, τέχνης, αγάπης και ανθρωπιάς.
              - χειρόγραφη υπογραφή του απο το 1938 σε ένα διήγημα
           Στα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας ο Δόξας έδωσε τίμιο αγώνα για τη Δημοκρατία μέσα από τα γραπτά του. Όπως σε μία περίπτωση που έγραψε το βιβλίο «Στη χώρα του Αυγεία» με σαφείς αιχμές κατά του καθεστώτος. Φοβόταν ότι δεν θα τον άφηναν να το κυκλοφορήσει. Με βοήθεια φίλων κατάφερε και το κυκλοφόρησε έστω σε κύκλους κοντινούς σε αυτόν. Σε σκοτεινούς καιρούς ο Δόξας έγραψε το σπουδαίο «Φως της Ολυμπίας» και κυκλοφόρησε το 1960. Έμελλε το αριστούργημα αυτό να μείνει φάρος σκορπίζοντας την ιδέα, την έννοια και την σπουδαιότητα της Ολυμπίας.
Απόσπασμα από το Φως της Ολυμπίας :
           «Ερμή, μη σε τρομάξουν οι θύελλες οι σαρκασμοί οι σκληρές μνήμες οι απειλές με τα βούκινα οι πόλεμοι που ήρθαν ή που κονταροδείχνουν,
             Ερμή μη σε τρομάξουν οι άνθρωποι! Μάζεψε κάτου απ΄ τη σάλπιγγά σου τους λαούς όπου κι αν είναι όποιοι κι αν είναι ήρωες νικημένοι κακούργοι σκιές κόκκαλα και ταϊσέ  τους με το σταφύλι σου ρόγα τη ρόγα μέθυσέ τους με την αγάπη κι όπως θα γίνουν ξέγνοιαστοι κι ονειροπαρμένοι, όπως θα γυρίσουν πρώτη φορά όλοι μαζί να κοιτάξουν κατάματα τον ουρανό σκύψε στην καρδιά τους και πες τους….πες τους να ξεκινήσουν όλοι για την Ολυμπία».
             Με πολλά βραβεία κερδισμένα επάξια και με έργο μεγάλο, έφυγε το 1976, αφήνοντας στις επόμενες γενιές το μύθο και τα περιέργεια της ανακάλυψής του. Γιατί σίγουρα ακούγοντας για τον Τάκη Δόξα θέλεις να μάθεις όλο και πιο πολλά. Και μαθαίνοντας οι νεότεροι για τέτοιες προσωπικότητες έχουμε να πάρουμε πολλά διδάγματα.
πληροφορίες και φωτογραφίες δόθηκαν απο τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πύργου και απο τα Κρατικά Αρχεία Νομού Ηλείας

 - ένα απο τα πολλά βραβεία. το μετάλλιο απο το βασιλιά Γεώργιο Β
 - αυθεντικό χειρόγρφο απο τη δεκαετία του 1950
 - επιστολή του γιού του ποιητή Παλαμά προς τον Δόξα
 - οι πένες του
 - τα γυαλιά του
από follow ilia

ΕΤΑΙΡΙΑ ΗΛΕΙΑΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ «ΤΑΚΗΣ ΔΟΞΑΣ»: Βασικός στόχος η κοινωνική, πολιτιστική και ιστορική ανύψωση του τόπου

25/02/2014 - 14:15

| ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΙΣΤΟΡΙΑ

ΠΡΩΤΗ ΝΙΟΥΖ

Ένας σπουδαίος ποιητής που τίμησε σε όλη την διάρκεια της ζωής του τον τόπο που τον γέννησε, την Ηλεία ήταν ο Τάκης Δόξας. Ο ποιητής που έγραψε «Το Φως της Ολυμπίας» και τόσα άλλα ποιήματα, τα περισσότερα των οποίων ήταν αφιερωμένα για την αγαπημένη του πατρίδα.
Σήμερα 38 χρόνια από τον θάνατό του, το όραμά του για μια Ηλεία που θα πρωτοστατεί στον χώρο των γραμμάτων, των τεχνών, της ιστορίας και του πολιτισμού φαίνεται πως παίρνει σάρκα και οστά μετά τις συντονισμένες προσπάθειες του υιού του Γιώργου Δόξα όπου μαζί με μια ομάδα πνευματικών ανθρώπων της περιοχής ίδρυσαν την Εταιρία Ηλειακών Μελετών «Τάκης Δόξας». Ο κ. Γιώργος Δόξας μίλησε στην «ΠΡΩΤΗ» για αυτό το φιλόδοξο όπως τόνισε εγχείρημα τονίζοντας ότι αν ο βασικός στόχος αυτής της προσπάθειας που είναι η κοινωνική, πολιτιστική και ιστορική ανύψωση του τόπου γίνει πράξη, τότε η Εταιρία θα έχει ρόλο ύπαρξης και θα βάλει το δικό της λιθαράκι στην κοινωνική και πολιτιστική ανάταση του τόπου.  Όπως ανέφερε «Δέχθηκα ένα τηλεφώνημα για να γίνει μια πνευματική εταιρία με την Επωνυμία Τάκης Δόξας. Τον Δεκέμβριο του 2012 στην Δημόσια Βιβλιοθήκη Πύργου μαζεύτηκαν καμιά 50ρια άνθρωποι από διάφορες περιοχές της Ηλείας.
Εκεί αποφασίστηκε να γίνει μια Εταιρία Ηλειακών Μελετών, πολιτισμού και δράσης Τάκης Δόξας. Εγώ τόνισα ότι δεν μπορούμε να μείνουμε απλά στην Επωνυμία Τάκης Δόξας αλλά να πάμε ένα βήμα ποιο πέρα. Η πρόταση η δική μου που είναι σαφής και ξεκάθαρη είναι ότι ειδικά σε περιόδους που η Ελλάδα είναι σε πλήρη οικονομικό και κοινωνικό αναβρασμό, εάν υπάρξει με την καλή έννοια ένας ξεσηκωμός, όχι πολιτικός αλλά κοινωνικός και πολιτισμικός, τότε αυτό το εγχείρημα θα έχει ευρύτερη και ουσιαστική δράση – προσφορά για τον τόπο. Πέρασε ένας περίπου χρόνος και πριν ένα μήνα κατατέθηκε το καταστατικό αυτής της εταιρίας και πήρε έγκριση από την Νομαρχία, την εφορία και έχει μάλιστα και ΑΦΜ.
 Στο καταστατικό αναφέρεται ότι ένα μέλος της Οικογένειας Δόξα θα είναι ισόβιο στο εννεαμελές Δ.Σ. και πρότειναν το δικό μου. Έγινε μια επιλογή εννέα ατόμων. Αυτά είναι οι κ.κ. Νίκος Δουφεξής, Βάσος Μικελόπουλος, Γιώργος Κουρκούτας, Νίκος Λαμπρόπουλος, Γιάννης Νικολόπουλος, Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, Φάνης Παπαδόπουλος, Ανδρέας Καπογιάννης και Επαμεινώνδας Κωνσταντακόπουλος. Εκεί ορίστηκε πρόεδρος ο κ. Νίκος Δουφεξής και αντιπρόεδρος ο κ. Βάσος Μικελόπουλος. Κατόπιν μοιράστηκαν διάφορες αρμοδιότητες σε αυτή την προσωρινή διοικούσα επιτροπή όπως Έφορος Επικοινωνίας, Έφορος Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων, Έφορος Εκδηλώσεων, Πρόνοιας και Έφορος Περιβάλλοντος.
«Η Ηλεία πρέπει να καταστεί φάρος πολιτισμού»
 Συνεχίζοντας ο κ. Δόξας αναφέρθηκε στις προτάσεις που κατέθεσε προς την προσωρινή διοικούσα επιτροπή ώστε η Εταιρία Ηλειακών Μελετών «Γιώργος Δόξας» να έχει ρόλο ύπαρξης και να υλοποιήσει στους βασικούς της στόχους.
   Όπως ανέφερε « Η Εταιρία Ηλειακών θα πρέπει να κάνει σημαντικά πράγματα μεταξύ των οποίων τα εξής:
 Πρότεινα την ίδρυση ενός πολιτιστικού μουσείου Ηλείας. Δηλαδή να βρεθεί ένας χώρος όπου κει να χωρέσουν όλοι οι πνευματικοί δημιουργοί που πέρασαν απ’ τον τόπο μας από το 1821 μέχρι σήμερα. Δημιουργοί σε όλο το φάσμα της τέχνης από μουσικούς μέχρι συγγραφείς. Από γλύπτες μέχρι ζωγράφους. Να πάρει ο καθένας το δικό του τετραγωνικό μέτρο με την φωτογραφία, το βιογραφικό του και το αντίστοιχο πνευματικό του έργο.
 Πρότεινα να γίνει κάτι που είναι άμεσα συνδεδεμένο με τις πολιτικές και κοινωνικές δράσεις του νομού μας. Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι ο Νίκος Μπελογιάννης προέρχεται από τα έγκατα της Ηλείας. Δηλαδή να κάναμε ένα μουσείο κοινωνικής και πολιτικής ιστορίας της Ηλείας. Αυτά τα δυο που πρότεινα είναι άμεσα συνδεδεμένα ώστε η καινούργια και απερχόμενη γενιά να μάθει αυτός ο τόπος τι ανέδειξε, τι φιλοξένησε και τι περιείχε στα σωθικά του.
Το τρίτο θέμα που πρότεινα είναι η διοργάνωση κάθε χρόνο μια εβδομαδιαίας εκδήλωσης με τίτλο «Κάθε χρόνο μαζί στην Ηλεία» που είτε λεγόταν Βάρδα, είτε Αμαλιάδα, είτε Βάρδα, είτε Πύργος, κλπ, ντόπιοι και ομογενείς να κάνουν συναθροίσεις με βασικό στόχο να αναζωογονήσουμε τα ήθη, έθιμα, τον αρχαίο πολιτισμό και την τοπική ιστορία του τόπου μας.
 Το τέταρτο θέμα που πρότεινα ήταν να γίνονται μαθήματα ενημερωτικά στην Ηλεία με τίτλο «Δεν ξεχνάμε το παρελθόν». Με ομιλίες, σεμινάρια, τοπικές εκδρομές, διαδίκτυο, η νέα γενιά να μάθει το παρελθόν της Ηλείας που είναι το ιστορικό, το πολιτιστικό, το κοινωνικό, το πολιτικό, το εμπορικό και το βιομηχανικό. Επίσης πρότεινα πέρα από την έντονη και συστηματική φιλανθρωπική δράση χωρίς να βγαίνουμε στις εφημερίδες και να το διαλαλούμε, να κάνουμε το καλό για τον συνάνθρωπο.
 Επίσης πρότεινα να πραγματοποιούνται στην Ηλεία κάτι που έχει τεράστια δυναμική στο Παγκόσμιο τουρισμό. Διοργάνωση διεθνών και Ελληνικών συνεδρίων, σεμιναρίων, συμποσίων με τίτλο «Στην Ηλεία του φωτός και των Αγώνων».
 Τέλος πρότεινα να κάνουμε μια ετήσια διοργάνωση ενός φόρουμ στην Αρχαία Ολυμπία για νέους απ’ όλο τον κόσμο με τον τίτλο «Η πόλη των νέων ιδεών».
Θα αφορά νέους ανθρώπους που είναι νέοι δημιουργοί. Είτε ασχολούνται με τον πολιτισμό, το περιβάλλον, το επιχειρείν. Θα είναι μια ελεύθερη συνδιάσκεψη ανθρώπων που ο καθένας θα κατηγοριοποιηθεί.
Η Εταιρία θα πρέπει να έχει μια διαστρωμάτωση αντικομματική, αντιπολιτική για να δείξει στους άλλους ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν κέφι, όρεξη, έμπνευση, όραμα ώστε μέσα από μια συστηματοποίηση ενεργειών και δράσεων αυτός ο τόπος να ανέβει προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω. Η Ηλεία θα πρέπει να αποτελέσει φάρο πολιτισμού. Η Διοικούσα Επιτροπή θα πρέπει να μεταφέρει τα παραπάνω μηνύματα. Ελπίδα μου είναι να μπουν στην εταιρία Ηλειακών Μελετών Τάκης Δόξας κι άλλοι άνθρωποι που θα θέλουν να προσφέρουν μέσα από μια άδολη, έντιμη προσφορά και απ’ όλους τους κοινωνικούς χώρους. Οφείλει να διευρυνθεί με άτομα εντός και εκτός Ηλείας. Η Εταιρία δεν είναι απλά για τον Δόξα. Σήμερα δεν μπορούμε να είμαστε σνομπίστες σε σχέση με ένα κόσμο που πάει στα καφενεία ή στις καφετέριες και δεν ξέρει ποιο είναι το λογοτεχνικό, ιστορικό, κοινωνικό παρελθόν αυτού του τόπου». Ολοκληρώνοντας ο κ. Δόξας αναφέρθηκε σε ένα σημαντικό όπως τόνισε δημοσίευμα Αθηναϊκής εφημερίδας για τον πατέρα του που ανέφερε τα εξής:
«Ο Τάκης Δόξας ήταν σύμβολο, ήταν μια εποχή. Ένας ωραίος κόσμος με λάμψη και ακτινοβολία που καταυγάζει ακόμη στον καθημερινό μας ορίζοντα».
Ένα μήνυμα διαχρονικό που δείχνει το μεγαλείο του ανθρώπου Τάκη Δόξα.
...........................................................................................

ΜΝΗΜΗ και ΦΩΣ/Ο  ΤΑΚΗΣ ΔΟΞΑΣ ΜΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ και ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ του ΓΙΑΝΝΗ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ-ΠΟΙΗΤΗ

 

Μνήμη Τάκη Δόξα την περασμένη Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017.  Πριν από  41 χρόνια ο συγγραφέας και ποιητής της γενιάς του ’30, άφηνε την επίγεια ζωή της πίκρας, των μαρτυρίων, της μοναξιάς και των  ανεκπλήρωτων  πόθων, για να μετοικήσει στην αιωνιότητα. Για εκεί όπου τον έχει τάξει το πεπρωμένο του…

Απλά και δεητικά βρεθήκαμε οι λίγοι αιώνιοι φίλοι και πνευματικοί κληρονόμοι του, στον απέριττο τάφο του με τον ξύλινο σταυρό και την θεριεμένη αγριλιά της ποίησής του…    

Δειλινό φθινοπώρου, με τις γκρίζες  ανταύγειες να θάλπουν στο μικρό επιτάφιο σύμπαν του… Με το άναμα των κεριών  της πίστης και της μνήμης άρχισε η Τρισάγια μνημιακή δέηση του ιερέα υπέρ ανάπαυσης και αιώνιας μνήμης του και ξαφνικά ένα σμάρι πουλιών του φθινοπώρου, φώλιασε στην πυκνόφυλλη αγριλιά κι άρχισε το κελάηδημά του σαν σιγόντο στην ψαλμωδία του ιερωμένου.

Ηταν  μια απερίγραπτη και ανερμήνευτη δοξολογία, συγκινητική και μοναδική. Τα πουλιά σταμάτησαν το κελάηδησμά τους μόλις τελείωσε η μνημόσυνη ευχή κι έφυγαν όπως ήρθαν αιφνιδιαστικά και σχεδόν αόρατα.

Ηταν οι απεσταλμένοι υμνωδοί των αγγέλων της αθανασίας από τη χώρα των μακάρων όπου 41 χρόνια τώρα ενοικεί ο μουσηγέτης Τάκης Δόξας, που αγαπούσε τις συναυλίες των πουλιών, την ομορφιά της Ολυμπιακής γης, τους θεϊκούς ύμνους, και τις καρδιές των ανθρώπων...

Στο ησυχαστήριο  του ερημήτη του Πύργου , τα πουλιά του φθινοπώρου,  έφεραν στα φτερά τους την ψυχή Του, πανωθέ μας  αγάλλουσα και ασπέρουσα για την παρουσία μας και την προσευχή μας.

Μας ξάφνιασε και μας συγκλόνισε βαθιά…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΥΡΓΟΣ ΗΛΕΙΑΣ 31/10/2017