Η απονομή των βραβείων και οι ειδικές τιμές

 ΑΡΩΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ - Α ΟΛΥΜΠΙΑ

Στον κάλλιστο τόπο της Ολυμπίας, εκεί που με ηρεμία σμίγουν ο Αλφειός και ο Κλαδέος ποταμός, η μήτρα της ιστορίας γέννησε τα πανανθρώπινα ιδανικά της ειρήνης, της ευγενούς άμιλλας. Εδώ που οι αθλητές αγωνίζονταν για έπαθλο ένα στεφάνι αγριελιάς και οι πόλεις -- κράτη πραγματοποιούσαν εκεχειρία πολέμου, από το 776 π.χ. αναδύθηκε ο κόσμος « ... του ωραίου, του μεγάλου, του αληθινού.».

Η απονομή των βραβείων και οι ειδικές τιμές

από Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 

Η απονομή

Οι νικητές των αγώνων, φορώντας μια κόκκινη μάλλινη ταινία στο κεφάλι και κρατώντας ένα κλαδί φοίνικα στο δεξί χέρι, εισέρχονταν στο ναό του Δία. Η μάλλινη ταινία χρησιμοποιούνταν συνήθως για να κοσμήσει ιερά αντικείμενα και το κλαδί φοίνικα ήταν μνεία στο Θησέα, που ίδρυσε τους αγώνες στη Δήλο, στους οποίους οι νικητές στεφανώνονταν μ' ένα κλαδί φοινικιάς. Μέσα στο ναό υπήρχαν στεφάνια από αγριελιά, οι λεγόμενοι κότινοι, τοποθετημένα πάνω σε ένα χρυσελεφάντινο τραπέζι. Ο χάλκινος τρίποδας, πάνω στον οποίο έβαζαν τα στεφάνια σε παλαιότερους χρόνους, φυλασσόταν μέσα στο ναό. Οι νικητές των Ολυμπίων στεφανώνονταν με το πολύτιμο αυτό έπαθλο. Μάλιστα, επικρατούσε η άποψη ότι το στεφάνι προσέδιδε μαγικές ικανότητες στον αθλητή. Ο νικητής γινόταν ο ευνοούμενος των θεών, γιατί είχε κερδίσει με τη βοήθειά τους. Αυτή η τελετή συμβόλιζε τη μυστική επικοινωνία ανάμεσα στη θεότητα και τον άνθρωπο.

Σύμφωνα με την παράδοση, το στεφάνι από αγριελιά πρωτοκαθιερώθηκε ως έπαθλο από τον Ίφιτο, ακολουθώντας ένα χρησμό των Δελφών. Το κλαδί κοβόταν πάντοτε από την ίδια πανάρχαια αγριελιά, την Καλλιστέφανο, που βρισκόταν κοντά στο ναό του Δία. Και οι άλλοι πανελλήνιοι αγώνες ήταν στεφανήτες, στους νικητές δηλαδή δινόταν ως έπαθλο στεφάνι από δάφνη στα Πύθια, από πεύκο στα Ίσθμια και από σέλινο στα Νέμεα.

Ειδικές τιμές

Με την επιστροφή στην πατρίδα τους οι ολυμπιονίκες δέχονταν χρηματικά βραβεία και τιμητικούς τίτλους. Λέγεται ότι μερικές πόλεις έδιναν στους νικητές για έπαθλο πέντε τάλαντα, αλλά το ποσό διέφερε από πόλη σε πόλη.

Οι ολυμπιονίκες ταυτίζονταν με τους ήρωες και τους ημίθεους και δέχονταν πολλές τιμητικές διακρίσεις και προνόμια, τα οποία ποίκιλλαν από περιοχή σε περιοχή. Συνήθως η είσοδός τους στη πόλη ήταν εορταστική και ένδοξη, με το συγκεντρωμένο πλήθος να πετάει λουλούδια και φύλλα δέντρων. Ο ολυμπιονίκης εισερχόταν στην πόλη πάνω σε τέθριππο και σε ορισμένες περιπτώσεις γκρεμιζόταν ένα τμήμα του τείχους για την είσοδό του ως ένδειξη ότι τα τείχη δεν ήταν πια αναγκαία για την υπεράσπισή της, αφού διέθετε τέτοιους ήρωες. H υποδοχή των νικητών ήταν ανάλογη με αυτή που επιφυλασσόταν σε στρατηγούς, οι οποίοι επέστρεφαν νικητές από εκστρατείες. Ο ολυμπιονίκης επισκεπτόταν το ναό του προστάτη θεού της πόλης, θυσίαζε σε αυτόν και του πρόσφερε το στεφάνι του.

Την τελετή ακολουθούσε γιορτή. Οι νικητές είχαν το δικαίωμα να δειπνούν δωρεάν για την υπόλοιπη ζωή τους στο Πρυτανείο. Τους προσφερόταν μια τιμητική θέση στους δημόσιους αγώνες και, μετά τα μέσα του 5ου αι. π.κ.χ., εξαιρούνταν από την πληρωμή φορολογίας. Το όνομά τους χαρασσόταν σε στήλες σε δημόσιους χώρους. Στη Σπάρτη οι ολυμπιονίκες είχαν το δικαίωμα να πολεμούν μαζί με τους βασιλιάδες στον πόλεμο, μια ιδιαίτερα τιμητική διάκριση. Στην Ελληνιστική και Ρωμαϊκή περίοδο, τα προνόμια αυξήθηκαν και οι Ρωμαίοι νικητές στους Ολυμπιακούς Αγώνες μπορούσαν να γίνουν μέλη της Βουλής.

Ο ολυμπιονίκης διατηρούσε τη φήμη του για πάντα. Στον ιερό χώρο της Ολυμπίας οι νικητές έστηναν τ' αγάλματα με τ' όνομά τους, τ' όνομα της οικογένειάς τους και της πόλης τους. Τα επινίκια, σύνθεση διάσημων ποιητών κατά παραγγελία του νικητή, εξασφάλιζαν την αθάνατη φήμη του.

… σαν να μπαίνει η άνοιξη - Φολόη: Στο δάσος των Κενταύρων 
 Weekend…

Συντάχθηκε απο τον/την Pirgiotis.gr

Παρασκευή, 29 Μάρτιος 2013 13:01

Weekend… σαν να μπαίνει η άνοιξη - Φολόη: Στο δάσος των Κενταύρων Ένα υπέροχο όνομα, πέντε εκατομμύρια δρύες. Τώρα που τραβήξαμε την προσοχή σας, μπορούμε να σας πούμε ότι η Φολόη, 20 χιλιόμετρα από την αρχαία Ολυμπία, είναι το νοτιότερο δρυοδάσος της Ευρώπης, και το μοναδικό των Βαλκανίων. Είναι, επίσης, εντελώς επίπεδο, πράγμα που το καθιστά ιδανικό για πεζοπορίες και ποδηλατάδες. Πάνω και πριν απ’ όλα, όμως, είναι ένα υπέροχο δάσος, βγαλμένο από την εικονογράφηση παιδικών παραμυθιών –ή από τις αφίσες των γραφείων τουρισμού της Βόρειας Ευρώπης. Οι λιγότερο αθλητικοί τύποι θα χαρούν να μάθουν πως πολλά από τα δασικά δρομάκια του τα διασχίζει άνετα και (μη 4x4) αυτοκίνητο –χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα μπείτε, τελικά, στον πειρασμό να περπατήσετε, έστω και για λίγο, σε κάποια σημεία. ------------------------------------------------------------------------------------------ Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς είναι ο ουρανός. Είναι ψηλό δέντρο η δρυς. Στην πιο συνηθισμένη περίπτωση φτάνει τα είκοσι μέτρα, στην πιο σπάνια αγγίζει τα σαράντα. Τα κλαδιά της ξεκινούν από τόσο ψηλά, που πλέκουν μια βαθυπράσινη σκεπή στο δάσος. Κι όμως, το πρώτο πράγμα που τραβάει το βλέμμα είναι ο ουρανός, κι αυτή η παράξενη αίσθηση που δημιουργεί, σαν να προσπαθεί να στριμωχτεί ανάμεσα στα κλαδιά, να ανοίξει λίγο χώρο για να κατέβει το φως κάτω. Δύσκολο εγχείρημα, αν έχεις να κάνεις με πέντε εκατομμύρια δρύες. «Τι πέντε εκατομμύρια; Δέντρα;». Για τον νεοφερμένο επισκέπτη, ο αριθμός ακούγεται εξωπραγματικός. Την πρώτη φορά που θα αφήσεις το αυτοκίνητο σε κάποιο από τα πολλά ξέφωτα στην άκρη του δρόμου που διασχίζει το ομορφότερο κομμάτι του δάσους, θα μπεις στον πειρασμό να αρχίσεις να μετράς, με τον ίδιο αφελή τρόπο που τα μικρά παιδιά μπαίνουν στον πειρασμό να αρχίσουν να μετρούν τα αστέρια. Μόνο που εδώ το τοπίο είναι πολύ εντυπωσιακότερο. Τόσο, που μετά από λίγο ξεχνάς ότι μετρούσες. Σκονάκι… πατριδογνωσίας Η Φολόη απέχει περί τα 20 χιλιόμετρα από την Αρχαία Ολυμπία, στον Δήμο της οποίας ανήκει μετά τις συγχωνεύσεις του Καλλικράτη. Απλώνεται σε μια έκταση που αγγίζει τα 42.000 στρέμματα, και αποτελεί ένα από τα σπανιότερα δρυοδάση της Ευρώπης και το μοναδικό των Βαλκανίων. Είναι εντελώς επίπεδο, χάρη στο γεγονός πως βρίσκεται πάνω στο ομώνυμο οροπέδιο, το οποίο οι ντόπιοι αποκαλούν χαϊδευτικά «Το μπαλκόνι της Ηλείας». Αν τύχει να ξεστρατίσετε λίγο από το δάσος, η υπέροχη πανοραμική θέα από την άκρη του οροπεδίου θα σας εξηγήσει το γιατί. Το όνομά της η Φολόη το πήρε από τον Κένταυρο Φόλο, που κατοικούσε στο δάσος. Ο Φόλος ήταν φίλος του Ηρακλή, κι αυτό είναι εντυπωσιακό, διότι οι Κένταυροι δεν φημίζονταν για τις φιλίες τους. Για την ακρίβεια, ο Φόλος, μαζί με τον Χείρωνα του Πηλίου, ήταν οι μόνοι «καλοί» Κένταυροι. Ο Φόλος σκοτώθηκε κατά λάθος από βέλος του Ηρακλή, όταν ο τελευταίος ενεπλάκη σε σύρραξη με τους υπόλοιπους Κενταύρους, που δεν έβλεπαν με καλό μάτι τις φιλίες γενικότερα, και δη τη δική τους. Η πινακίδα στην τελευταία στροφή πριν το δάσος εξακολουθεί να γράφει «επισκεφθείτε το μπαλκόνι της Ηλείας, το μέρος όπου έζησε ο Κένταυρος Φόλος». Μερικές φορές σε αυτά τα μέρη η μυθολογία και η πραγματικότητα μπλέκονται σε ένα χαριτωμένο κουβάρι. Βάζω τα παπούτσια μου… Καθότι το δάσος της Φολόης είναι στα περισσότερα σημεία του εντελώς επίπεδο, προσφέρεται ιδιαίτερα για φυσιολατρικές πεζοπορίες και ανοιξιάτικες ποδηλατάδες. Αμέτρητα μονοπάτια και δασικοί δρόμοι διασχίζουν το καταπράσινο «χαλί» του, κάνοντας ζιγκ ζαγκ ανάμεσα σε πανύψηλους κορμούς δέντρων, λουλουδιασμένα ξέφωτα και κελαρυστά ρυάκια. Οι λιγότερο αθλητικοί τύποι θα χαρούν να μάθουν πως πολλά από τα δασικά δρομάκια του τα διασχίζει άνετα και (μη 4x4) αυτοκίνητο –χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα μπείτε, τελικά, στον πειρασμό να περπατήσετε, έστω και για λίγο, σε κάποια σημεία. Ένας από αυτούς τους δρόμους, μάλιστα, εκείνος που ξεκινά από το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου και καταλήγει κοντά στη διασταύρωση Φολόης-Κούμανη, είναι μία από τις ειδικές διαδρομές του Ράλλι Ακρόπολης. Ένα κομμάτι της διαδρομής αυτής, γνωστό και ως «μονοπάτι της γραβάτας», καθώς σηματοδοτήθηκε όντως, αντί για τις γνωστές ξύλινες ταμπέλες, από τριακόσιες γραβάτες (!)αποτελεί μία από τις δημοφιλέστερες πεζοπορικές διαδρομές στο δάσος, διάρκειας περίπου δύο ωρών. Μία ακόμη υπέροχη διαδρομή είναι εκείνη που ξεκινά από την Αχλαδινή και καταλήγει στη Γέφυρα της Πετράδας, κατά μήκος της όχθης του Ερύμανθου. Την καλύτερη διαδρομή την κρατήσαμε τελευταία: Ξεκινώντας από το Μουσείο Φολόης –το οποίο, αν πετύχετε ανοικτό, θα σας δώσει χρήσιμες πληροφορίες για το δάσος και αναλυτικές προτάσεις για τις ωραιότερες διαδρομές του– ακολουθείτε τον δασικό δρόμο προς το φαράγγι του Ερύμανθου, πλάι σε τοξωτά γεφυράκια, νερόμυλους και μικρές σπηλιές. …Και πάω (και) στο χωριό Θα μπορούσατε κάλλιστα να ξοδέψετε ένα ολόκληρο weekend εξερευνώντας το δάσος, περπατώντας τα μονοπάτια του, χαζεύοντας τις μοναδικές εικόνες της φύσης, και πάλι δεν θα ήταν αρκετό. Επειδή, όμως, θα χρειαστείτε κάποια στιγμή ανεφοδιασμό σε ενέργεια –ήτοι, φαγητό και ύπνο– θα απομακρυνθείτε κάποια στιγμή, έστω και για λίγο, προς τα γειτονικά χωριά. Εδώ, χάριν ειλικρίνειας, θα πρέπει να αναφέρουμε πως τα ορεινά χωριά της Ηλείας χάνουν στη σύγκριση με τις φαντασμαγορικές διαδρομές από το δάσος προς αυτά. Ως επί το πλείστον, είναι απλά μικρά χωριουδάκια, με λίγα σπίτια, έναν κεντρικό δρόμο και ελάχιστα μικρότερα δρομάκια να τα διασχίζουν. Εξαιρέσεις, βέβαια, πάντα υπάρχουν: ένα όμορφο πέτρινο σπιτάκι με κόκκινα κεραμίδια, μια ανθισμένη αυλίτσα, ένας περίτεχνος φράχτης, ένα ταβερνάκι που σερβίρει σπιτικές νοστιμιές είναι, πολλές φορές, λόγος αρκετός για να αγαπήσεις ένα χωριό. Αυτή είναι, για παράδειγμα, η περίπτωση της Φολόης, του ομώνυμου χωριού που βρίσκεται πιο κοντά στο δάσος από οποιοδήποτε άλλο. Η ταβέρνα Οι Κένταυροι, στην είσοδο του χωριού, σερβίρει ντόπια κρέατα να γλείφεις τα δάχτυλά σου –δοκιμάστε την χοιρινή μπριζόλα, θα μας θυμηθείτε– φρέσκιες τηγανιτές πατάτες και υπέροχο, ντόπιο τυρί στα κάρβουνα, μαζί με χωριάτικη από εκείνες που θυμίζουν πόσο ανυπέρβλητες μπορούν να είναι οι απλές γεύσεις. Το ίδιο το χωριό είναι διανθισμένο από εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που λέγαμε προηγουμένως. Μπορεί με μια πρώτη ματιά να μην μοιάζει γραφικό, αν όμως ξεκινήσεις να το περπατάς σίγουρα θα χαμογελάσεις στη θέα μιας παλιάς κεραμιδοσκεπής πλαισιωμένης από φουντωτή βλάστηση, ή μπροστά σε ένα πέτρινο σπίτι στολισμένο με κατακόκκινες γλαστρούλες. Το ομορφότερο, ίσως, από τα χωριά που περιβάλλουν το δάσος είναι και το πιο απομακρυσμένο. Η Λάμπεια, ή Δίβρη, απέχει περί τα 12 χιλιόμετρα από την Φολόη, και είναι όλα όσα φέρνει στο νου ο χαρακτηρισμός «ορεινό χωριό στην Πελοπόννησο». Πέτρινα σπιτάκια με κόκκινα κεραμίδια, αμφιθεατρικά κτισμένα σε δυο καταπράσινες πλαγιές, με καμινάδες που αχνίζουν, παραδοσιακούς ξενώνες, γραφικά καφενεία και ταβερνάκια που συναγωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα μαγειρέψει καλύτερα. Οι λάτρεις των μαγειρευτών θα εκτιμήσουν δεόντως ένα από αυτά, το Μπαλκόνι, που σερβίρει εξαίσιο κοκκινιστό μοσχαράκι και αρνάκι λαδορίγανη, μεταξύ άλλων. Πιάστε θέση στο μπαλκόνι για να χαζεύετε το χωριό και τις καταπράσινες βουνοπλαγιές που το περιστοιχίζουν. Η περίπτωση της Νεράιδας Η διαδρομή από το δάσος μέχρι το χωριό Νεράιδα είναι σαφώς μία από τις μαγευτικότερες της περιοχής, έτσι όπως ελίσσεται ανάμεσα σε καταπράσινα λοφάκια, επιβλητικές βουνοπλαγιές και πυκνά δάση, περνώντας δίπλα από διάφανα ρυάκια, γραφικά ξωκλήσια και πηγές που αναβλύζουν στους βράχους. Το ίδιο το μικρό χωριό δεν θα παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον επισκέπτη –αν εξαιρέσει κανείς τον «χώρο αναψυχής» με τα ξύλινα τραπεζάκια του πικνίκ δίπλα στο ποτάμι– αν δεν βρισκόταν, περί τα δυο χιλιόμετρα έξω από αυτό, το αγρόκτημα της κυρίας Ελένης Βουρλούμη, Κάμπος Νεράιδας. Μακράν από τις καλύτερες προτάσεις διαμονής στην περιοχή, ο ΚΑΜΠΟΣ ΝΕΡΑΙΔΑΣ αποτελείται από τέσσερα πέτρινα σπιτάκια με τζάκι, περιτριγυρισμένα από βερικοκιές και πασχαλιές, δίπλα στις κελαρυστές πηγές του Ενιπέα, παραπόταμου του Αλφειού. Χτιστά κρεβάτια, ξύλινα ταβάνια, νερό από τις πηγές και σπιτικό φαγητό από την φάρμα, με την φροντίδα της υπέροχης κυρίας Ελένης, είναι μερικά μόνο από τα δυνατά σημεία του αγροκτήματος. Η τιμή του είναι επίσης ένας από αυτά: το δίκλινο σπιτάκι με τζάκι δεν θα σας κοστίσει περισσότερα από 40-50 ευρώ, αναλόγως εποχής. Λίγα χρήσιμα tips ακόμα Η καλύτερη, και συντομότερη, διαδρομή για την Φολόη είναι από την Εθνική Οδό Κορίνθου – Τριπόλεως. Αμέσως μετά τα διόδια της Νεστάνης, βγαίνετε από την Εθνική στο σημείο όπου η πινακίδα γράφει «Λεβίδι, Βυτίνα, Αρχαία Ολυμπία». Αφού περάσετε το Λεβίδι, ακολουθείτε την κατεύθυνση που υποδεικνύει η πινακίδα προς Καλάβρυτα (και όχι προς Αρχαία Ολυμπία) και στην επόμενη διασταύρωση εγκαταλείπετε τον δρόμο των Καλαβρύτων και συνεχίζετε προς Λάμπεια. Από εκεί και πέρα, οι πινακίδες δεν σας απασχολούν: ο δρόμος θα σας βγάλει στο δάσος. Ο πλησιέστερος στο δάσος ξενώνας είναι οι Δρυάδες (τηλ.: 6937615460) επάνω στον κεντρικό δρόμο που συνδέει τη Φολόη με το χωριό Πέρσαινα, οι τιμές του οποίου κυμαίνονται στα 40 ευρώ. Αν προτιμάτε να μείνετε στη Λάμπεια, εξαιρετική επιλογή αποτελεί ο ξενώνας Ορεινό Σεργιάνι (τηλ.: 26240 81077, 6972501567) οι τιμές του οποίου κυμαίνονται στα 50 ευρώ. Εκτός από τα ταβερνάκια που ήδη αναφέραμε, αξίζει επίσης να κάνετε μια στάση στο «Δάσος», δίπλα στο Μουσείο της Φολόης, για νοστιμότατη σχάρα, σπιτικές πίτες και λαχταριστά γλυκά, αλλά και στον Ερύμανθο, στο χωριό Κούμανη, για εξαίσια ντόπια κρέατα στη σχάρα και λίγα –αλλά καλά– μαγειρευτά. Πού θα μείνετε: Στα όμορφα σπιτάκια-μεζονέτες του Nikita’s Village, στο χωριό Κούμανι (το πιο κοντινό στο δάσος) οι τιμές των οποίων κυμαίνονται στα 40€. Στον Ξενώνα Ερύμανθος (τηλ.: 26240 61356), στο ίδιο χωριό, σε τιμές που ξεκινούν από 35€ το δίκλινο. Στον ξενώνα Δρυάδες (τηλ.: 6937615460) επάνω στον κεντρικό δρόμο που συνδέει τη Φολόη με το χωριό Πέρσαινα, οι τιμές του οποίου κυμαίνονται στα 40€. Πού θα φάτε: Ντόπια κρέατα στη σχάρα στο ταβερνάκι Οι Κένταυροι, στο χωριό που λέγεται Φολόη. Εξαιρετικά μαγειρευτά (δοκιμάστε οπωσδήποτε κοκκινιστό μοσχαράκι και αρνί λαδορίγανη) στο Μπαλκόνι, στη Λάμπεια, περί τα 12 χιλιόμετρα από την Φολόη. Ζουμερή σχάρα και σπιτικές πίττες στο Δάσος, δίπλα στο Μουσείο της Φολόης. Και, τέλος, λίγα και καλά μαγειρευτά και πολλά λαχταριστά κρεατικά στη σχάρα στον Ερύμανθο, στο χωριό Κούμανι.

Μήνυμα του Δασάρχη Πύργου κ. Παναγιώτη Λάττα για την Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας

In Ηλεία Ενημέρωση

Τελευταία ενημέρωση : 21 Μάρτιος 2017

Η 21η Μαρτίου κάθε έτους συμπίπτει με την εαρινή ισημερία, με την πρώτη ημέρα της άνοιξης.
Αυτή η ημέρα καθιερώθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών, ως Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας, ημέρα δηλαδή ευαισθητοποίησης και συλλογικού προσανατολισμού γύρω από το ρόλο και την αξία των δασών και γενικότερα των χερσαίων οικοσυστημάτων στην διατήρηση της ζωής στον πλανήτη.
Η ημέρα αυτή έχει περισσότερο σημειολογικό χαρακτήρα και  είναι  μια ευκαιρία να υπενθυμίσει στον σύγχρονο άνθρωπο την άρρηκτη σχέση του με τα δασικά φυσικά οικοσυστήματα ώστε να δράσουμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί για να αποφύγουμε τις αρνητικές συνέπειες της καταστροφής των δασών, οι οποίες εκφράζονται απειλητικά με την υπερθέρμανση του πλανήτη, τη μείωση της βιοποικιλότητας, τις δασικές πυρκαγιές και οδηγούν στην κλιματική αλλαγή. Επίσης είναι και μια προτροπή για να αυξήσουμε την ευαισθησία μας και την προσοχή μας στη επικράτηση και ανόρθωση των διαφόρων φυσικών οικοσυστημάτων, για την οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική και πολιτιστική ευημερία του.
Η περιοχή ευθύνη μας η οποία καταλαμβάνει μια έκταση σχεδόν ενός εκατομμύριου στρεμμάτων η οποία εκτείνεται από το ύψος της θάλασσα και μέχρι τα Λάμπεια Όρη και το υψόμετρο των 1.500 μέτρων καλύπτεται από μοναδικής ομορφιάς, αισθητικής και οικολογικής σημασίας δασικά συμπλέγματα εμπλουτισμένα με μυθολογικής αξίας στοιχεία,  μερικά από τα οποία είναι ενταγμένα στο ευρωπαϊκό δίκτυο Φύση 2000 όπως το  ελατοδάσος Λαμπείας – Αστρά, το μοναδικό στα Βαλκάνια σπερμοφυές δάσος δρυός Φολόης, το αρχαιολογικό και ευρύτερο τοπίο της Αρχαίας Ολυμπίας και της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας, ενώ τελευταία έγινε γνωστή από τις πανέμορφες ορεινές διαδρομές με τους καταρράκτες και την πλούσια βλάστηση της.
Η υπηρεσία μας κατά τη διάρκεια του έτους προβαίνει σε πλήθος δράσεων όπως σε εθελοντικές αναδασώσεις και δενδροφυτεύσεις προκειμένου να αναπτυχτεί και να ενισχυθεί η περιβαλλοντική φιλοδασική συνείδηση, στον καθαρισμό και στην βελτίωση των χώρων δασικής αναψυχής, στη διανομή ενημερωτικού υλικού για τις ωφέλειες του δάσους με ομιλίες σε σχολεία και συλλόγους και στη δημιουργία και ανάγνωση μηνυμάτων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για το ρόλο των δασικών οικοσυστημάτων και τα μέτρα προστασίας τους.

inShare

Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας

Η 21^η Μαρτίου συμπίπτει με την έναρξη της εαρινής ισημερίας και την πρώτη ημέρα της άνοιξης. Η ημέρα αυτή ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας για να φέρει τον άνθρωπο πιο κοντά στο δάσος που καλύπτει το 25% της επιφάνειας της Γης, να του κεντρίσει το ενδιαφέρον να μάθει περισσότερα για τις λειτουργίες του, αλλά και για την ανάγκη προστασίας του, που είναι ζωτικής σημασίας για την ανθρώπινη επιβίωση. Ιδιαίτερα στις μέρες μας, με τις αρνητικές εξελίξεις στα περιβαλλοντικά θέματα, όπως οι κλιματικές αλλαγές, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η ερημοποίηση της γης, οι απειλές στη βιοποικιλλότητα και η εκτεταμένη υλοτόμηση των τροπικών δασών.
Στην Ελλάδα τα δάση βρίσκονται στο έλεος των φυσικών καταστροφών των καταπατητών και της ανεξέλεγκτης εκμετάλλευσης των πόρων τους. Το 15% του δασικού πλούτου της χώρας μας καταστρέφεται κάθε χρόνο από διάφορες αιτίες. Από αυτό μόλις το 10% αναδασώνεται. Οι ελάχιστοι και μεγάλοι σε ηλικία δασοφύλακες, η ελλιπής κρατική χρηματοδότηση, ο απηρχαιωμένος εξοπλισμός και οι 2.500 αδιόριστοι ειδικοί επιστήμονες συνθέτουν το δασοπονικό πρόβλημα της χώρας μας.

από Σαν Σήμερα

Η Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας την 21η Μαρτίου (20/3/2013 13:16)

Η 21η Μαρτίου ορίστηκε από τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) παγκόσμια ημέρα της Δασοπονίας, ως αναγνώριση της σημασίας των δασικών οικοσυστημάτων παγκοσμίως. Τα δασικά οικοσυστήματα είναι η μεγαλύτερη συνιστώσα του φυσικού χερσαίου περιβάλλοντος και ένας από τους μεγαλύτερους συντελεστές για την δημιουργία ποιοτικού περιβάλλοντος τόσο για τον άνθρωπο όσο και για τα άλλα έμβια όντα.
Σύμφωνα με όσα αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ΓΕΩΤΕΕ Παράρτημα Κεντρικής Μακεδονίας «η πολύπλευρη λειτουργία τους προσφέρει σε παγκόσμιο επίπεδο αλληλένδετα οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά οφέλη.
Δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια, τα δασικά οικοσυστήματα εκλαμβάνονται - σε παγκόσμιο επίπεδο - περισσότερο ως τράπεζα γης, παρά ως πολύτιμος φυσικός πόρος.
Με δικαιολογία την κρίση που μαστίζει τη Χώρα μας, η κατάσταση τόσο σε θεσμικό όσο και σε οργανωτικό επίπεδο, είναι στο χειρότερο σημείο ιστορικά και δυστυχώς τα μηνύματα της πολιτικής ηγεσίας δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά».
Επίσης στην ίδια ανακοίνωση του ΓΕΩΤΕΕ τονίζεται ότι: «Σε επίπεδο χρηματοδότησης στον δασικό τομέα, το επίπεδο των διατιθέμενων πιστώσεων είναι σε πολύ χαμηλό σημείο και στις περισσότερες περιπτώσεις όχι μόνο για ανάπτυξη των δασικών οικοσυστημάτων δεν μπορούμε να μιλάμε, αλλά ούτε καν για στοιχειώδη διαχείρισή τους, αλλά και ούτε για κάλυψη στοιχειωδών λειτουργικών αναγκών των αρμοδίων υπηρεσιών.
Έχει ξεπεραστεί προ πολλού κάθε κρίσιμο όριο στα θέματα προστασίας των δασικών οικοσυστημάτων. Είναι αναγκαία η αλλαγή της εφαρμοζόμενης δασικής πολιτικής, που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την αέναη προσπάθεια διευκόλυνσης της αλλαγής χρήσης των δασικών οικοσυστημάτων, προκειμένου να δοθούν ελεύθερες από δεσμεύσεις εκτάσεις σε συμφέροντα που όχι μόνο δεν έχουν σχέση με την προστασία και ανάπτυξη των δασικών οικοσυστημάτων, αλλά λειτουργούν και σε βάρος τους.
Η χρηματοδότηση της δασοπονίας πρέπει να ειδωθεί από τους κυβερνώντες ως μακροπρόθεσμη επένδυση με τεράστια οφέλη τόσο σε οικονομικό επίπεδο, όσο και σε κοινωνικό και περιβαλλοντικό».
Και καταλήγει η ανακοίνωση: «Όλοι μας πρέπει να δούμε την 21η Μαρτίου σαν ημέρα προβληματισμού και ταυτόχρονα απολογισμού σε σχέση με τα δάση και να οδηγηθούμε σε μία στροφή έμπρακτης αγάπης για το δάσος και συνειδητής φιλοδασικής λειτουργίας.
Η στήριξη της Δασοπονίας μπορεί να γίνει απάντηση στην κρίση και πρόκριμα για την ορθολογική και βιώσιμη ανάπτυξη της Χώρας μας».

Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας η 21η Μαρτίου

Αναγνωρίζοντας τη σημασία των δασικών οικοσυστημάτων ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) έχει ορίσει την 21η Μαρτίου ως παγκόσμια ημέρα της Δασοπονίας.

Τα δασικά οικοσυστήματα είναι η μεγαλύτερη συνιστώσα του φυσικού χερσαίου περιβάλλοντος και ένας από τους μεγαλύτερους συντελεστές για την δημιουργία ποιοτικού περιβάλλοντος τόσο για τον άνθρωπο όσο και για τα άλλα έμβια όντα.
Η πολύπλευρη λειτουργία τους προσφέρει σε παγκόσμιο επίπεδο αλληλένδετα οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά οφέλη.
Δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια, τα δασικά οικοσυστήματα εκλαμβάνονται - σε παγκόσμιο επίπεδο - περισσότερο ως τράπεζα γης, παρά ως πολύτιμος φυσικός πόρος.
Με δικαιολογία την κρίση που μαστίζει τη Χώρα μας, η κατάσταση τόσο σε θεσμικό όσο και σε οργανωτικό επίπεδο, είναι στο χειρότερο σημείο ιστορικά και δυστυχώς τα μηνύματα της πολιτικής ηγεσίας δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά.
Σε επίπεδο χρηματοδότησης στον δασικό τομέα, το επίπεδο των διατιθέμενων πιστώσεων είναι σε πολύ χαμηλό σημείο και στις περισσότερες περιπτώσεις όχι μόνο για ανάπτυξη των δασικών οικοσυστημάτων δεν μπορούμε να μιλάμε, αλλά ούτε καν για στοιχειώδη διαχείρισή τους, αλλά και ούτε για κάλυψη στοιχειωδών λειτουργικών αναγκών των αρμοδίων υπηρεσιών.
Έχει ξεπεραστεί προ πολλού κάθε κρίσιμο όριο στα θέματα προστασίας των δασικών οικοσυστημάτων. Είναι αναγκαία η αλλαγή της εφαρμοζόμενης δασικής πολιτικής, που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την αέναη προσπάθεια διευκόλυνσης της αλλαγής χρήσης των δασικών οικοσυστημάτων, προκειμένου να δοθούν ελεύθερες από δεσμεύσεις εκτάσεις σε συμφέροντα που όχι μόνο δεν έχουν σχέση με την προστασία και ανάπτυξη των δασικών οικοσυστημάτων, αλλά λειτουργούν και σε βάρος τους.

Η χρηματοδότηση της δασοπονίας πρέπει να ειδωθεί από τους κυβερνώντες ως μακροπρόθεσμη επένδυση με τεράστια οφέλη τόσο σε οικονομικό επίπεδο, όσο και σε κοινωνικό και περιβαλλοντικό.
Όλοι μας πρέπει να δούμε την 21η Μαρτίου σαν ημέρα προβληματισμού και ταυτόχρονα απολογισμού σε σχέση με τα δάση και να οδηγηθούμε σε μία στροφή έμπρακτης αγάπης για το δάσος και συνειδητής φιλοδασικής λειτουργίας.

Η στήριξη της Δασοπονίας μπορεί να γίνει απάντηση στην κρίση και πρόκριμα για την ορθολογική και βιώσιμη ανάπτυξη της Χώρας μας.

Copa-Cogeca: Μήνυμα προστασίας των δασών και στήριξης της δασοκομίας

Η  Copa-Cogeca με αφορμή την παγκόσμια ημέρα δασοπονίας στις 21 Μαρτίου σε δελτίο τύπου της χαιρετίζει την επιλογή των Ηνωμένων Εθνών να χρησιμοποιήσουν την εξής θεματική «Τα δάση ως αρχή της βιωσιμότητας». Αυτή η μέρα γιορτάζεται εδώ και 30 χρόνια, δείχνοντας έτσι τη σημασία των δασών στην αειφόρο ανάπτυξή μας.
Τα δάση είναι οι ζωντανοί πνεύμονες της Ευρώπης, αφού μετατρέπουν το διοξείδιο του άνθρακα σε οξυγόνο, διατηρούν τη βιοποικιλότητα, συμβάλλουν στην παραγωγή ξύλου, φελλού και κουκουναριών και αποτελούν καταφύγιο για τα άγρια ζώα. Τα δάση προσφέρουν ανανεώσιμες πηγές ενέργειας εξασφαλίζουν καθαρό νερό και αέρα μαζί με άλλες υπηρεσίες του οικοσυστήματος. Επιπλέον, προσφέρουν ένα μέρος για αναψυχή και ψυχαγωγία για τους ευρωπαίους πολίτες. Όλες αυτές οι πολλαπλές λειτουργίες και υπηρεσίες των δασών που είναι συμβατές μεταξύ τους θα πρέπει να προφυλαχτούν από κοινού στην Ευρώπη με βάση την Copa-Cogeca.
Μιλώντας στις Βρυξέλλες, ο Γενικός Γραμματέας της Copa-Cogeca , Πέκα Πέσονεν τόνισε ότι: «οι Ευρωπαίοι ιδιοκτήτες και διαχειριστές δασών συνεχίζουν να παρέχουν στην κοινωνία ένα ευρύ φάσμα υπηρεσιών με την αειφόρο διαχείριση των δασών. Τα δάση έχουν ένα τεράστιο δυναμικό για την αντιμετώπιση με βιώσιμο τρόπο των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η κοινωνία, όπως το να « παράγουμε περισσότερα με λιγότερα» και «η οικονομία χαμηλών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα». Οι προκλήσεις αυτές μπορούν να αντιμετωπιστούν με επιτυχία και να έχουμε αποτελεσματική χρήση των διαθέσιμων πόρων. Η Διεθνής Ημέρα των δασών ανταποκρίνεται στην ανάγκη όλων των ενδιαφερόμενων μερών να προωθήσουν τη σημασία των δασών, προκειμένου να διασφαλιστεί το μέλλον των αγροτικών περιοχών της ΕΕ και της βιο-οικονομίας. Βασικές προϋποθέσεις που απαιτούνται για την ενίσχυση του σημαντικού ρόλου που παίζουν τα δάση περιλαμβάνουν τις επενδύσεις, τη μεταφορά γνώσης και καινοτομίας, την ανάπτυξη νέων αξιών, καθώς και προϊόντων».
Και κατέληξε ο Πέσονεν λέγοντας ότι: «κατά συνέπεια, επιμένουμε στην ανάγκη για μια συνεκτική προσέγγιση για όλους τους τομείς πολιτικής που σχετίζονται με τα δάση και τη δασοκομία, προκειμένου να ενισχυθεί ο ρόλος που διαδραματίζουν στην άμβλυνση της κλιματικής αλλαγής, στην αποδοτική χρήση των πόρων και στην πράσινη ανάπτυξη».

Γιαννακοπούλου Φανή|  20/03/2013 - 03:11 μμ

Από AgroNews

Aναδάσωση στο αλσύλλιο της Σπιάντζας Πύργου

Πύργος

Τετάρτη, 20 Μάρτιος 2013 22:31

Του Δασάρχη Πύργου κ. Παναγιώτη Λάττα MSc δασολόγου Η 21η Μαρτίου πρώτη ημέρα της Άνοιξης, συμπίπτει με την έναρξη της εαρινής ισημερίας και καθιερώθηκε από τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας (Food and Agriculture Organization of the United Nations - FAO) ως ημέρα συλλογικού προβληματισμού» περισυλλογής και ευαισθητοποίησης για το ρόλο των δασών στην επιβίωση του ανθρώπου και για τους στόχους της δασοπονίας που είναι η προστασία, η επιστημονική και αειφορική διαχείριση και η αξιοποίηση των δασικών οικοσυστημάτων και του φυσικού περιβάλλοντος. Τα δασικά οικοσυστήματα αποτελούν τον κορμό των χερσαίων φυσικών οικοσυστημάτων και δημιουργούν ένα κατάλληλο και ποιοτικό περιβάλλον για τον άνθρωπο και τα άλλα έμβια όντα. Επιτελούν πολλές και αλληλένδετες λειτουργίες όπως κοινωνικές, οικονομικές και περιβαλλοντικές. Προσφέρουν θέσεις εργασίας, έσοδα και πρώτες ύλες, όπως π.χ. ξύλο, ρητίνη, φελλό, καρπούς και άλλα πολλά μη ξυλώδη προϊόντα, ενώ μπορούν να αναπτυχθούν σ’ αυτά και άλλες σημαντικές παραγωγικές δραστηριότητες. Προσφέρουν όμως, και άλλες ανεκτίμητες υπηρεσίες που σχετίζονται με την προστασία του εδάφους, των οικισμών και των υποδομών, τη ρύθμιση της παροχής του γλυκού νερού, τη δασική αναψυχή, τη διατήρηση και προστασία της βιοποικιλότητας και της άγριας ζωής. Ιδιαίτερα στις μέρες μας, με τις αρνητικές εξελίξεις στα περιβαλλοντικά θέματα, όπως οι κλιματικές αλλαγές, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η ερημοποίηση της γης, οι απειλές στη βιοποικιλότητα και η εκτεταμένη παράνομη υλοτόμηση των δασών και δασικών εκτάσεων η υπηρεσία μας συμβάλλοντας καθοριστικά στην προστασία και ανάδειξη των φυσικών δασικών οικοσυστημάτων, ως οφείλει κατά της επιταγές του Συντάγματος της Χώρας μας, καθημερινά διενεργεί εκτεταμένους ελέγχους που στόχο έχουν την εξάλειψη της παράνομης υλοτομίας και της λαθροθηρίας, την προστασία των δασών και δασικών εκτάσεων από κάθε λογής παράνομη ενέργεια που όχρι σα στόχο την αλλαγή χρήσης γης. Επιπλέον συνεχίζει την υποβοήθηση της φυσικής αναγέννησης με έργα αναδασώσεων σε διπλοκαμένες και υποβαθμισμένες δημόσιες δασικές εκτάσεις ώστε να προάγει τη γρήγορη επούλωση των πληγών που δημιουργήθηκαν μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007 και όχι μόνο. Στα πλαίσια της ημέρα αυτή, η υπηρεσία μας διοργανώνει αναδάσωση στο αλσύλλιο της Σπιάντζας, σήμερα 21-03-2013 και ώρα 11:00 π.μ., προκειμένου να γιορτάσουμε όλη μαζί τη μέρα αυτή και να συμβάλει στους αρχικούς στόχους που τέθηκαν καθιερώνοντας τη μέρα αυτή ως Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας αλλά και να δείξει τη προτεραιότητα της για την ανάδειξη και προστασία του αλσυλλίου αυτού από κάθε λογής κακόβουλη εκμετάλλευση. από Πρωινή Ενημέρωση   Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Η Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι' αυτό.
Η εισήγησή του έφτασε με επιστολή στα χέρια του ποιητή και μελετητή της ποίησης Κώστα Στεργιόπουλου, προέδρου τότε της Εταιρείας Συγγραφέων. Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. Η πρώτη Ημέρα Ποίησης γιορτάστηκε το 1998 στο παλιό ταχυδρομείο της πλατείας Κοτζιά. Ετοιμάστηκε με ελάχιστα έξοδα και πολλή εθελοντική δουλειά, και είχε μεγάλη επιτυχία.
Την επόμενη χρονιά ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, τεισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του οργανισμού η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, όπως η 21η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής. Οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Τυνήσιοι και άλλοι πρέσβεις από χώρες της Μεσογείου υποστήριξαν την εισήγηση και η ελληνική πρόταση υπερψηφίστηκε.
Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Το σκεπτικό της απόφασης ανέφερε: «Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της ποίησης στα ΜΜΕ, ούτως ώστε η ποίηση να μην θεωρείται πλέον άχρηστη τέχνη αλλά μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της. Οι πολύ δημοφιλείς ποιητικές αναγνώσεις μπορεί να συμβάλουν σε μια επιστροφή στην προφορικότητα και στην κοινωνικοποίηση του ζωντανού θεάματος και οι εορτασμοί μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για την ενίσχυση των δεσμών της ποίησης με τις άλλες τέχνες και τη φιλοσοφία, ώστε να επαναπροσδιοριστεί η φράση του Ντελακρουά "Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση"».
από ''Σαν Σήμερα.gr''



 Έλληνες Νομπελίστες

“Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.”

Οδυσσέας Ελύτης

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ Ο Οδυσσέας Ελύτης (2 Νοεμβρίου 1911 - 18 Μαρτίου 1996), φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Αλεπουδέλλη, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, μέλος της λογοτεχνικής γενιάς του '30. Διακρίθηκε το 1960 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 1979 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο δεύτερος και τελευταίος μέχρι σήμερα Έλληνας που τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ. Γνωστότερα ποιητικά του έργα είναι τα Άξιον Εστί, Ήλιος ο πρώτος, Προσανατολισμοί κ.α. Διαμόρφωσε ένα προσωπικό ποιητικό ιδίωμα και θεωρείται ένας από τους ανανεωτές της ελληνικής ποίησης. Πολλά ποιήματά του μελοποιήθηκαν, ενώ συλλογές του έχουν μεταφραστεί μέχρι σήμερα σε πολλές ξένες γλώσσες. Το έργο του περιλάμβανε ακόμα μεταφράσεις ποιητικών και θεατρικών έργων. Υπήρξε μέλος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Έργων Τέχνης και της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Κριτικής, Αντιπρόσωπος στις Rencontres Internationales της Γενεύης και Incontro Romano della Cultura της Ρώμη

"Δεν λυπάμαι για τους ποιητές που έμειναν χωρίς κοινόν, λυπάμαι το κοινόν που έμεινε χωρίς ποιητές" ! ( Οδυσσέας Ελύτης)

---

ΣΕΦΕΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ Ο πρώτος Έλληνας που βραβεύτηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1963. Ο Γιώργος Σεφέρης γεννήθηκε το 1900 στη Σμύρνη. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Σεφεριάδης Σε ηλικία 14 ετών μετακόμισε με την οικογένεια του στην Αθήνα. Ξεκίνησε να σπουδάζει νομικά στην Αθήνα και συνέχισε τις σπουδές του στη Γαλλία. ¶ρχισε την καριέρα του ως διπλωμάτης και εργάστηκε ως Ακόλουθος της Ελληνικής Κυβέρνησης, Πρόξενος, Πρέσβης, Σύμβουλος πρεσβειών και Διευθυντής Τύπου. Το 1931 κάνει τα πρώτα του βήματα στην ποίηση δημοσιεύοντας την ποιητική συλλογή Στροφή. Ακολούθησαν: Το Μυθιστόρημα, Η Γυμνοπαιδία, Το Ημερολόγιο καταστρώματος και η Κίχλη. Ανανέωσε την ελληνική ποίηση και ήταν αυτός που εισήγαγε το πνεύμα του σουρρεαλισμού στην Ελλάδα. Επηρεάστηκε από την Γαλλική ποίηση και κατά την διάρκεια της καριέρας του μετέφρασε αρκετούς ξένους ποιητές. Επίσης ασχολήθηκε και με τη συγγραφή μυθιστορημάτων (Έξι νύχτες στην Ακρόπολη) και δοκιμίων. Το 1963 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας Κατά την διάρκεια της ποιητικής του καριέρας είχε τιμηθεί με το έπαθλο "Κωστή Παλαμά", με το βραβείο ποίησης της Αγγλίας "Φόυλ" και κατείχε την θέση του επίτιμου διδάκτορα του πανεπιστημίου Καίμπριτζ. Το 1969 κυκλοφορεί στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό η "διακήρυξή" του εναντίον της δικτατορίας Πέθανε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971 στη διάρκεια της δικτατορίας και η κηδεία του απέκτησε χαρακτήρα αντιδικτατορικής εκδήλωσης.
........................................................................................................... ΗΛΕΙΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ  Βύρων Δάβος   Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια Ο Βύρων Δάβος (1927-) είναι ιστορικός, συγγραφέας και ποιητής. Γεννήθηκε στο Πελόπιο Ηλείας και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ως υπάλληλος του Πυροσβεστικού σώματος. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και του συνδέσμου Ελλήνων λογοτεχνών. Η λογοτεχνική του ιδιότητα έχει αναγνωριστεί από το ΥΠΠΟ. Εργογραφία Έχει γράψει πληθώρα ιστορικών, λογοτεχνικών και ποιητικών έργων[1]. 1 Ήρθαν τα χελιδόνια Τhe swallows came Ποιήματα Πύργος 1951 2 Μακρινές Αγάπες Faraway loves Ποιήματα Αθήνα 1957 3 Ήχοι και αντίλαλοι Sounds and echoes Ποιήματα Αθήνα 1959 4 Στις όχθες του Αλφειού On the banks of the river Alfios Νουβέλα Αθήνα 1958 5 Η μεγάλη επιστροφή The great return Διηγήματα Αθήνα 1971 6 Ένας άνθρωπος κοιτάζει τη Δύση A man looking at the West Μυθιστόρημα Αθήνα 1974 7 Η ιστορία του χωριού μου The history of my village Αθήνα 1974 8 Φρασινιά Frasinia Διηγήματα Αθήνα 1975 9 25 Χρόνια κοντά στο Μάριο Βαιανό 25 years beside Marios Vaianos 1975 10 Στον Πύργο και στην Ηλεία του1821-1930 In Pyrgos and Ilia of 1821-1930 11 Η ιστορία της εφημερίδας "Πατρίς" του Πύργου Ηλείας The history of the newspaper 'Patris' of Pyrgos, Ilia 1902-1982 12 Οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού Κριεκούκι Ηλείας The first residents of the village Kriekouki in Ilia Πελόπιο 13 Ο Χριστόφορος Παπουλάκος Christophoros Papoulakos 14 Το Πετροβούνι The mountain of rocks Τοπική Εφημερίδα 15 Κριεκουκιώτικος λόγος The Word of Kriekouki Τοπική Εφημερίδα 16 Φωνές από τα άστρα Voices from the stars Ποιήματα 17 Οι Ολυμπιακοί Αγώνες 1896 The 1896 Olympic Games 18 Η ιστορία της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας 1830-1980 The history of the Fire brigade 1830-1980 19 Όσα γράφει η μοίρα What fate writes Νουβέλα 20 Η Μακεδονία του 1893-1903 (το Μακεδονικό ζήτημα) Macedonia of 1893-1903 (The Macedonian question) 21 Οι σφαγές των Αρμενίων (το Αρμανικό ζήτημα) 1890-1896 The Armenian slaughters(The Armenian issue) 1890-1896 22 Της προσφυγιάς οι δρόμοι The roads of refugees Νουβέλα 23 Οι ανασκαφές της Αρχαίας Ολυμπίας 1875-1891 The excavations in Ancient Olympia 1875- 1891 24 Δήμος Ολυμπίων (Ιστορία 32 χωρι'ων) Municipality of Olympia (The history of 32 villages) 25 Μικρασιατική εκστρατεία The expedition to Asia Minor Ιστορικό 26 Η Ηλεία πριν και μετά την Επανάσταση του 1821 Ilia before and after the Greek War of Independence of 1821 27 Η ζωή των κατοίκων της Ηλείας κατά την τουρκοκρατία Ilia's residents' lives during the Turkish domination 28 Ιστορία του Πύργου Ηλείας The histrory of Pyrgos, Ilia 29 Χρόνοι σκλαβιάς Years of slavery Ποιήμα 1945 30 Η Ηλεία γύρω από το 1900 Ilia in the years of 1900 31 Ξεχασμός του πόνου Forgetting the pain Ποίημα 1942 32 Αθηναικές νύχτες Athenian nights Ποιήματα 33 Οι αγχόνες The gallows Ποιήματα 34 Ηλιοβασιλέματα στη μοναξιά Sunsets in loneliness Ποιήματα 35 Τοπωνύμια της Ηλείας Toponyms in Ilia 36 Στους ξένους δρόμους On foreign roads Διηγήματα 37 Στις ξενιτιάς τις στράτες On the roads of foreign lands Νουβέλα 38 Τα σταφιδικα της Ηλείας (1827-1995) Regarding the currant of Ilia 39 Η λογοτεχνία κατά την εποχή του Μάριου Βαιάνου Literature in the time of Marios Vaianos 40 Πικραμένα ταξίδια Bitter trips Μυθιστόρημα 41 Ο παραγιός The adopted son Διηγήματα 42 Νοσταλγίες και πόθοι Nostalgies and desires Ποιήματα 43 Το ξένο ψωμί Foreign bread Μυθιστόρημα 44 Λαογραφική γλώσσα Folklore language 45 Η κατάρα και άλλα διηγήματα The curse and other stories 46 Η Ήλιδα και οι Ολυμπιακοί αγώνες Ilida and the Olympic Games 47 Εσπερινές ανταύγειες Evening shimmerings 48 Γεώργιος Ζαλόκωστας George Zalokostas 49 Πορφυρένια Δειλινά Scarlet evenings Ποιήματα 50 Το πολεμικό μεγαλείο του 1912-1913 The war of grandeur of 1912-1913 51 Ιστορικά της Αθήνας 1800-1900 Historical accounts of Athens 1800-1900 52 Το φάγωμα Eating Μυθιστόρημα 53 Οι ζωγράφοι κατά την εποχή του Μάριου Βαιάνου Painters in the time of Marios Vaianos 54 Εφημερίδες Ηλείας 1867-1930 Newspapers of Ilia 55 Φωτεινές αναμνήσεις Bright memories Σατυρικά Ποιήματα 56 Άρχοντες και χωριάτες Lords and peasants Μυθιστόρημα 57 Πρακτορείο Πνευματικές Συνεργασίας Spiritual Co-operation Agency 58 Η προοδεύουσα Αμαλιάδα The developing Amaliada 59 Αθηναιογραφήματα Athenian writings 60 Φωτιές και καπνοί πάνω από την Ελλάδα 1830-1930 Fire and smoke above Greece 1830-1930 61 Το πυροσβεστικό Σώμα στα Σπάργανα The Fire brigade in swaddling clothes 62 Ιστορικά των χωριών της Ηλείας Historical accounts of the villages in Ilia 63 Οι ληστές της Ηλείας 1821-1930 The bandits of Ilia 64 Ιστορικά της πόλης του Πύργου 1830-1930 Historical accounts of the city of Pyrgos 1830-1930 65 Αναμνήσεις Memories 66 Βίος και πολιτεία των Πολιτικών της Ηλείας Biographies of the politicians of Ilia 67 Στον τροχό της Τύχης On the wheel of Fortune Νουβέλα 68 Το μεταπολεμικό Πελόπιο Pelopio after the war 69 Πόλεμος και κατοχή War and Occupation 70 Ανείπωτα Μυστικά Untold secrets Ποιήματα Επίσης κατά καιρούς έχει αρθρογραφήσει σε διάφορες εφημερίδες της Ηλείας όπως η Πατρίς, η Αυγή κ.α. ...............................................................................   Από τη Βικιπαίδεια,  Χρίστος Λάσκαρης Γέννηση 1931 Χάβαρι Ηλείας Ελλάδα Θάνατος 2008 Πάτρα Εθνικότητα Ελληνική Υπηκοότητα Ελληνική Είδος Τέχνης Ποιητής Βραβεύσεις Βραβείο ποίησης Καβάφη 2007 Ο Χρίστος Λάσκαρης είναι σύγχρονος Έλληνας ποιητής. Γεννήθηκε στο Χάβαρι Ηλείας το 1931 και από μικρή ηλικία έχει εγκατασταθεί στην Πάτρα. Το 2007 βραβεύτηκε [1] με το διεθνές Βραβείο ποίησης Καβάφη από το Ινστιτούτο Μελετών Ανατολικής παράδοσης Μοχάμεντ Άλι του Καΐρου. Πέθανε την Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008 στην Πάτρα σε ηλικία 77 ετών. Βιβλία του Απόγευμα προς βράδυ , έκδοση Γαβριηλίδης , ISBN 960336214X Δωμάτιο για έναν ,έκδοση Γαβριηλίδης , ISBN 3330073588 Ποιήματα,(1978) , έκδοση Γαβριηλίδης , ISBN 9603360562 Να εμποδίσεις τις σκιές ,(1982), Έκδοση Διαγώνιος Να τελειώνουμε,(1986) , έκδοση Διαγώνιος , ISBN 3330084400 Σύντομο βιογραφικό,(1991) , έκδοση Διαγώνιος , ISBN 3330084401 Ποιήματα,(1995), έκδοση Μπιλιέτο , ISBN 9608536731 , Τέλος προγράμματος,(1997) , έκδοση Μπιλιέτο , ISBN 9608536790 Το Ποτάμι Στέκει το φεγγάρι και κοιτάει το ποτάμι, που πηγαίνει μοναχό, κάποιος στο χορτάρι τραγουδάει κρεμασμένος απ' τον ουρανό. Και η νύχτα κάθε τόσο σταματάει από άξαφνο του ποταμού λυγμό, χαμηλώνει το φεγγάρι και ρωτάει τι έχει και στενάζει το νερό. Και πηγαίνει, όλο πάει το ποτάμι, στ' ανοιχτού πελάγου το χαμό, κάποιος μες στη νύχτα τραγουδάει, για αγάπη και για χωρισμό.    Εγκατάλειψη Έβρεχε, έβρεχε πολύ κι είχε βουλιάξει η ψυχή στην υγρασία. ακόμη μια χαμένη Κυριακή, εδώ, στην επαρχία.   Παιδιά των ασανσέρ Τραυματισμένα μου πουλιά παιδιά των ασανσέρ μ' ακίνητα τα μάτια σας μπρος στις τηλεοράσεις με κοιμισμένο το μυαλό και τις ψυχές νωθρές καθώς γλυκά βουλιάζετε στις κεντρικές θερμάνσεις. Κι όταν ξάφνου την άνοιξη βρεθείτε σε πλαγιές μένετε να κοιτάζετε στις ίδιες νεκρές στάσεις καθώς στα διαμερίσματα μπροστά στις τηλεοράσεις και δε μεταλαβαίνετε τις θείες ομορφιές.   Η αγαπημένη του εποχή Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη του εποχή - όχι τόσο για τα φρούτα του, όσο γι' αυτούς τους μακρινούς περίπατους μέσα στο βράδυ, εκεί στις φτωχογειτονιές. με τις καταβρεγμένες τους αυλές, τα τηγανίσματα.  Καταστολή εξέγερσης Μας φέρνανε κεφάλια σε ντουρβάδες, και τα καταγράφαμε: τα πιο πολλά στάζαν ακόμα αίμα με τα όνειρα μες στα θολά μάτια τους νωπά τα χείλη μισάνοιχτα σα διψασμένα.   Το σύνθημα Στη μάντρα του νεκροταφείου, με μαύρα, κεφαλαία γράμματα, το σύνθημα: ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Σα να βλέπω τους νεκρούς να διαβάζουν και να χαμογελούν. ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ                                        του  ΤΑΚΗ ΔΟΞΑ      Απ’ τα ποταμίσια χείλη του Αλφειού απ’ τον ασπρογάλανο κόρφο της Αρεθούσας Μεσ’ απ’ του Δία το πέτρινο μάτι, μεσ’ απ’ τα πληγωμένα μάρμαρα που φέγγει του Ίωνα και του Δωριέα η ψυχή, κι απ’ τα κιονόκρανα που δένει ο ήλιος τα κουρασμένα του άλογα, απ’ τα πλεγμένα δάχτυλα του πεύκου και της δάφνης εδώ, σε τούτη την παρθενική μήτρα της Ολυμπίας που δεν άλλαξε, δε μολεύτηκε δε θα πεθάνει ποτέ, εδώ θα ξαναγεννηθεί το Φως. Σπίθα του Θεού κρυμένη στη στάχτη της καρδιάς του Κουμπερτέν που θα τη θεριέψει με την ανάσα της η Καλλιπάτειρα η Ελληνίδα μάνα Μάνα κάθε ανθρώπου. Λαμπάδα απ’ το κερί του χρόνου και του μύθου στιλπνό είδωλο στιλπνός Χριστός που μυρίζει μοσχολίβανο κι αίμα αθώου ζώου, το Φως μεστό χρυσό σταφύλι παραδομένο στα χέρια του Ερμή. Από ‘δω θα φύγει ο Άγγελος. Θα λύσει τα πέδιλά του τα σπηρούνια του τα πάθη του θα ρωτήσει ποιοι αγωνίστηκαν τελευταίοι στο Στάδιο ποιοι πήραν το κότινο απ’ τους ευπατρίδες της νίκης Και θα τρέξει. Έξω απ’ το ιερό στήθος της Άλτης έξω απ’ την Ολυμπία και την Ελλάδα σ’ όλη τη γη σ’ όλη τη θάλασσα παντού όπου υπάρχει αγάπη παντού όπου υπάρχει πόνος παντού όπου υπάρχει υποκρισία παντού όπου υπάρχει μίσος παντού όπου υπάρχει φωτιά στο χρυσάφι στη φτώχια στα μέτωπα στη ζωή στα νεκροταφεία για να φέρει το μεγάλο μήνυμα… Ερμή μη σε τρομάξουν οι θύελλες οι σαρκασμοί οι σκληρές μνήμες οι απειλές με τα βούκινα οι πόλεμοι που ήρθαν ή που κονταροδείχνουν, μη σε τρομάξουν οι άνθρωποι! Μάζεψε κάτω από τη σάλπιγγά σου τους λαούς όπου κι αν είναι όποιοι κι αν είναι ήρωες νικημένοι κακούργοι σκιές κόκκλα και τάισέ τους με το σταφύλι σου ρόγα τη ρόγα μέθυσέ τους με την αγάπη κι όπως θα γίνουν ξέγνιαστοι κι ονειροπαρμένοι, όπως θα κοιτάξουν κατάματα τον ουρανό σκύψε στην καρδιά του και πες τους Πες τους να ξεκινήσουν όλοι για την Ολυμπία. Χιλιάδες χιλιάδες χιλιάδες έφηβοι σμάρια από κορμιά άσπρα μαύρα κίτρινα , να πάνε να ξεπλυθούν κοντά στην Παλαίστρα κι απ’ το χτες απ’ το σήμερα απ’ το αύριο, ν’ αλείψουν με λάδι την ψυχή και το νου τους κι’ ύστερα να μπουν απ’ την ορθάνοιχτη πύλη στο Στάδιο για να πολεμήσουν. Όχι στη σφαγή και στην πυρκαγιά όχι με το μαχαίρι και το σίδερο που καίει όχι με τον ξολοθρεμό του ανθρώπου απ’ τον άνθρωπο όχι για νέους νεκρούς νέους σακάτηδες νέους δυστυχισμένους, μα για την πυγμή και το ακόντιο για το πήδημα το δίσκο το δρόμο την πάλη για το τέθριππο για την Αρετή, δίπλα στον Κάστορα ή τον Αντίπατρο το Διαγόρα ή τον Αλκιβιάδη που θα σμίξει τον αρχαίο κόσμο με των τωρινό με τον αυριανό με τον αιώνιο και θα νικήσει τον Άρη άλλη μια φορά την τελευταία. Πέρα στο ξέφωτο η Ολυμπία Ξάγρυπνη μερόνυχτα πλέκει για τον καθένα τους Κι απόνα στεφάνι αγριλιά Ελληνικής Ειρήνης Ειρήνης όλου του κόσμου.

Βιογραφικό Σημείωμα ΤΑΚΗΣ ΔΟΞΑΣ (1913-1976) Ο Τάκης Δόξας (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Τάκη Λαμπρινόπουλου) έγραψε μυθιστορήματα, νουβέλες και ποιήματα. Γεννήθηκε στον Πύργο του νομού Ηλείας. Ορφάνεψε στην παιδική του ηλικία. Φοίτησε στη Σχολή Συνεταιριστών Αθηνών και εργάστηκε αρχικά ως υπάλληλος στο Πρωτοδικείο του Πύργου και από το 1954 ως διευθυντής στη δημόσια βιβλιοθήκη της πόλης. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε από τις σελίδες του περιοδικού Εβδομάς σε μαθητική ηλικία και το 1932 κυκλοφόρησε η συλλογή πεζογραφημάτων του Ίδιες πάντα ιστορίες. Ασχολήθηκε επίσης με την ποίηση, το θέατρο και την κριτική και τη λογοτεχνική μελέτη. Διετέλεσε διευθυντής των τοπικών εφημερίδων και περιοδικών Βήμα των Νέων, Οδυσσέας και Βωμός, ενώ διατήρησε για μεγάλο χρονικό διάστημα συνεργασία με τη εφημερίδα του Πύργου Αυγή, όπου κράτησε τη στήλη της λογοτεχνικής κριτικής. Τιμήθηκε με πρώτο βραβείο Πελοποννησιακής Πεζογραφίας από την Ακαδημία Αθηνών (1957), με το Δίπλωμα Τιμής της πόλεως του Πύργου και άλλα βραβεία. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, αγγλικά και τουρκικά. 1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Τάκη Δόξα βλ. Γ[ιάκος] Δημ., «Τάκης Δόξας», Νέα Εστία100, ετ.Ν΄, 1η/12/1976, αρ.1186, σ.1575 και Κουλούρης Χρήστος Ν., «Δόξας Τάκης», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας6. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία • Γ[ιάκος] Δημ., «Τάκης Δόξας», Νέα Εστία100, ετ.Ν΄, 1/12/1976, αρ.1186, σ.1575. • Κουλούρης Χρήστος Ν., «Δόξας Τάκης», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας6. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. • Παπαδημητρακόπουλος Ηλίας Χ., «Ο Τάκης Δόξας, ο Πύργος και οι επίγονοι ή μη», Χρονικό ’77, σ.37-38. Αθήνα, έκδοση του Καλλιτεχνικού Πνευματικού Κέντρου Ώρα, 1977. • Παρασκευόπουλος Τάκης Ηλ., Αναφορά· Δέκα χρόνια γνωριμίας με τον «Ερημίτη του Πύργου»· Στον Τάκη Δόξα και την Κυπαρισσία. Κυπαρισσία, 1979. • Ραυτόπουλος Δημήτρης, «Τάκη Δόξα: Οι ναυαγοί, μυθιστόρημα», Επιθεώρηση ΤέχνηςΓ΄, ετ.Β΄, 6/1956, αρ.18, σ.512-513. • Σκαρίμπας Γιάννης, «Η απολογία του καμπούρη», Καστοριανή Ζωή, 8/11/1936. • Τσούρας Νίκος Α., «Τάκης Δόξας· Ο λυρικός ερημίτης του Πύργου», Νέα Εστία140, 1/9/1996, ετ.Ο΄, σ.1154-1156. • Χάρης Πέτρος, «Τάκη Δόξα: Η απολογία του καμπούρη κι άλλα διηγήματα», Νέα Εστία20, ετ.Ι΄, 1η/9/1936, αρ.233, σ.1214-1215. • Χάρης Πέτρος, «Η σονάτα των σκιών», Ελευθερία, 21/12/1949. • Χάρης Πέτρος. «Το χρονικό του Πύργου», Ελευθερία, 12/9/1965.

Εργογραφία (πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις) Ι.Πεζογραφία • Ίδιες πάντα ιστορίες. 1932. • Η απολογία του καμπούρη κι άλλα διηγήματα. Πύργος, 1936. • Η σονάτα των ήσκιων. Αθήνα, Νέος Άνθρωπος, 1949. • Πικρή εποχή. Πύργος, 1950. • Ταξίδια χωρίς ήλιο· Διηγήματα. Πύργος, 1953. • Οι ναυαγοί· Μυθιστόρημα. Πύργος, 1955. • Ροδοσταμιά. Πύργος, 1957. • Στη χώρα του Αυγεία·Μυθιστόρημα· Σχέδια Γιώργη Βαρλάμου. 1973. ΙΙ.Ποίηση • Λευκοί δρόμοι · Ποιήματα 1936-1938. Πύργος, χ.χ. • Φως της Ολυμπίας. Πύργος, χ.χ. • Επαρχία σ’ αγαπώ· Ποιήματα γραμμένα στον Πύργο από το 1928 ως το 1968. Αθήνα, 1978. ΙΙΙ.Θέατρο ΙV. Μελέτες- Κριτικά δοκίμια • Μαρία Πολυδούρη. Θεσσαλονίκη, 1937. • Δοκίμια. Αθήνα, 1981.

Επιπλέον Πληροφορίες Χειρόγραφα του λογοτέχνη υπάρχουν στο Γενικό Αρχείο του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (Ε.Λ.Ι.Α.)

Παυλόπουλος, Γιώργης, 1924-2008

Ο Γιώργης Παυλόπουλος (1924-2008), ποιητής της α' μεταπολεμικής γενιάς, γεννήθηκε στον Πύργο της Ηλείας, στις 22 Ιουνίου 1924 και πέθανε στις 26 Νοεμβρίου 2008 στη γενέτειρά του όπου ζούσε μόνιμα. Εκεί τελείωσε το δημοτικό σχολείο και γυμνάσιο. Οι σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών δεν ολοκληρώθηκαν. Εργάστηκε ως λογιστής και γραμματέας σε ιδιωτικούς φορείς. Πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του το 1943, στο περιοδικό "Οδυσσέας", που εξέδιδε με φίλους του στον Πύργο. Ποιήματα και κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε πολλά ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά έντυπα και ανθολογίες. Συνεργάστηκε με τον φίλο του ποιητή Τάκη Σινόπουλο, σε μια πειραματική γραφή κοινών ποιημάτων, τα οποία συμπεριέλαβε ο Σινόπουλος στο έργο του. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: "Το κατώγι" (α' έκδοση: Ερμής, 1971), "Το σακί" (Κέδρος, 1980), "Τα αντικλείδια" (Στιγμή, 1988), "Τριαντατρία χαϊκού" (Στιγμή, 1990), "Λίγος άμμος" (Νεφέλη, 1997), "Ποιήματα 1943-1997" (συγκεντρωτική έκδοση, Νεφέλη, 2001), "Πού είναι τα πουλιά" (Κέδρος, 2004) και "Να μη τους ξεχάσω" (Κέδρος, 2008). Συμμετείχε σε πολιτιστικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Εκδόθηκε η αλληλογραφία του με το φίλο του πεζογράφο Νίκο Καχτίτση: "Τα γράμματα του Νίκου Καχτίτση στον Γιώργη Παυλόπουλο", Σοκόλης, 2002. Ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική και συμμετείχε στην ΙΘ' Πανελλήνια έκθεση ζωγραφικής. Ποιήματά του μεταφράστηκαν στην Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ολλανδία, Ιταλία, Πολωνία, Ρωσία, Η.Π.Α. και Καναδά, και περιέχονται στα διδακτικά βιβλία για τη Νεοελληνική Λογοτεχνία της Γ' Ενιαίου Λυκείου. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Η φιλόλογος και ποιήτρια Τασούλα Καραγεωργίου γράφει για τον ποιητή στο αφιέρωμα του λογοτεχνικού περιοδικού της Ηλείας "Οροπέδιο" (τχ. 1, καλοκαίρι 2006): "Ο μελετητής του Παυλόπουλου αντιμετωπίζει την εξής δυσκολία: είναι αδύνατο να παραθέσει αποσπασματικά κάποιους στίχους του χωρίς να αδικήσει τον δημιουργό τους, αλλά και χωρίς να τραυματίσει το σώμα του ποιήματος από το οποίο αποσπά τους στίχους. Ο λόγος είναι ο εξής: ο Γιώργης Παυλόπουλος είναι δημιουργός ποιητικών μύθων και η επικοινωνία με την ποίησή του στην ουσία προϋποθέτει την αντιμετώπιση του ποιήματος ως ενός μικρού και αδιάσπαστου σύμπαντος και την αποδοχή και τον σεβασμό από τον αναγνώστη του των κανόνων του παραμυθιού που διέπεται από τους δικούς του νόμους: την κατάργηση της λογικής τάξης και την α-χρονική και α-τοπική λειτουργία του μύθου, στοιχεία που προϋποθέτουν την κατά βάση βιωματική και όχι νοητική συμμετοχή του αναγνώστη. [...] Πρόκειται για μια ποίηση αφηγηματική κατά βάση, με ιστορίες παράξενα χτισμένες με μια εικαστική τεχνική και μια κινηματογραφική οπτική που υπηρετείται εύστοχα από μια γλώσσα "χωρίς μαλάματα", πυκνή και εκφραστική μέσα στη λιτότητά της, από την οποία απουσιάζουν τα περιττά επίθετα και τα σχήματα λόγου και στην οποία κυριαρχεί το ρήμα. Η γλώσσα αυτή που διαθέτει την απέριττη αμεσότητα των λαϊκών μύθων, κάποιες φορές ανακαλεί απόηχους απ' το δημοτικό τραγούδι. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι δεν συναντάμε στην ποίηση του Παυλόπουλου ποιήματα στα οποία εγγράφεται η ιστορική μνήμη. Εξάλλου η ιστορία στιγμάτισε δεινά τη γενιά του, την πρώτη μεταπολεμική γενιά, μια γενιά που ούτως ή άλλως κουβάλησε βαρύτατα ιστορικά φορτία ήδη στην ακμή της νεότητάς της. Όμως και αυτά ακόμη, όσα αναφέρονται σε ιστορικά βιώματα, είναι αφηγηματικά ποιήματα στα οποία η ιστορία καταθέτει τη μαρτυρία της μέσω ενός μύθου από τον οποίο απουσιάζει η ευθεία αναφορά στον τόπο και στον χρόνο. [...]" Αναλυτική βιβλιογραφία του ποιητή, των ετών 1940-2005, δημοσιεύτηκε από τον Γιάννη Ξούρια στο περιοδικό "Μικροφιλολογικά" της Κύπρου, τχ. 5, 2005 (και σε συνοπτική μορφή στο ίδιο τεύχος του περιοδικού "Οροπέδιο").

από ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ

Γιώργης Παυλόπουλος, Τα αντικλείδια

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν

τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί

κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι

και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.

Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς

δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.

Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη

και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια

γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.

Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.

Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ

για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.

Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν

από τότε που υπάρχει ο κόσμος

είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια

για να ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
13
Να θέλω κι άλλο
κι άλλο ακόμη. Κι εσύ
να μη μου δίνεις.
(Τριαντατρία Χαϊκού)
24

Ουρά παγονιού
σε πισινό μαϊμούς
τούτος ο κόσμος.
(Τριαντατρία Χαϊκού)

33

Όλοι χωράμε
οι ζωντανοί κι οι νεκροί
σ’ ένα ποίημα.
(Τριαντατρία Χαϊκού)


Η ΣΙΩΠΗ
Στην Αυγή - Άννα Μάγγελ
Η Σιωπή είναι μια άγνωστη
που έρχεται τη νύχτα.
Ανεβαίνει τη σκάλα
χωρίς ν’ ακούγονται πατήματα
μπαίνει στην κάμαρα
και κάθεται στο κρεβάτι μου.
Μου φοράει το δαχτυλίδι της
και με φιλεί στο στόμα.
Τη γδύνω.
Μου δίνει τότε τις βελόνες
και τα τρία χρώματα
το κόκκινο το μαύρο και το κίτρινο.
Κι αρχίζω να κεντάω
πάνω στο δέρμα της
όλα όσα δε σου είπα
και ποτέ πια δε θα σου πω.
(Λίγος άμμος)

 ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ 

Γεννήθηκε στην Αγουλινίτσα και ήταν πρωτότοκος γιος του φιλολόγου Γιώργου Σινόπουλου και της Ρούσας-Βενέτας Αργυροπούλου. Σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο Αθηνών και αποφοίτησε το 1944. Το 1934 δημοσίευσε το ποίημα «Προδοσία» και το διήγημα «Η εκδίκηση ενός ταπεινού» στην Πυργιώτικη εφημερίδα «Νέα Ημέρα» με το ψευδώνυμο Αργυρός Ρουμπάνης. Το 1941 επιστρατεύτηκε ως λοχίας υγειονομικού ενώ κατά τη διάρκεια της κατοχής δημοσίευσε μεταφράσεις Γάλλων ποιητών καθώς και μερικά δοκίμια για την ποίηση. Το 1942 φυλακίστηκε για μικρό χρονικό διάστημα από τους Ιταλούς ως αντιστασιακός ενώ την περίοδο του εμφυλίου ήταν γιατρός σε τάγμα πεζικού. Με το τέλος του εμφυλίου άρχισε να εργάζεται ως γιατρός στην πρωτεύουσα. Το 1951 κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «το Μεταίχμιο». Ο Τάκης Σινόπουλος επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τους Τ.Σ. Έλιοτ, Σεφέρη και Έζρα Πάουντ. Γενικά η ποίηση του είναι λυρική, επιγραμματική και κυριαρχείται από τραγική αυτογνωσία και απαισιοδοξία. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του παρατηρήθηκε μια μεταστροφή στη χρήση του γλωσσικού υλικού προς έναν αντιποιητικό, επιθετικό και συχνά ειρωνικό λόγο. Μεγάλο μέρος της βιβλιοθήκης του το είχε δωρίσει στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Έγραψε επίσης τις ποιητικές συλλογές «Το άσμα της Ιωάννας και του Κωνσταντίνου», που τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο ποίησης το 1961, «Γνωριμία με τον Μαξ», «Νύχτα και αντίστιξη», καθώς και διάφορες μελέτες και δοκίμια όπως την «Στροφή» για το έργο του Σεφέρη.
Απεβίωσε στην Αθήνα στις 25 Απριλίου 1981 (παραμονή του Πάσχα του 1981), και ήταν παντρεμένος με την Μαρία Ντότα, η οποία το 1995 δώρισε το σπίτι που έμενε στον δήμο Νέας Ιωνίας με σκοπό την στέγαση του ιδρύματος «Τάκης Σινόπουλος». Επίσης προτομή του ποιητή υπάρχει στην πλατεία, έξω από το σπίτι του, στην οδό Τάκη Σινόπουλου στον Περισσό.

Νεκρόδειπνος

Σινόπουλος Tάκης

Δάκρυα πολλά με καίγανε, μονάχος κι' έγραφα, τι είμουν εγώ, μιλώντας έτσι με, χρόνια και χρόνια ζωντανεύοντας χαμένα πρόσωπα, κι' απ' τα παράθυρα έμπαινε δόξα, χρυσό σκοτεινιασμένο φως, τριγύρω μπάγκοι και τραπέζια και παράθυρα, καθρέφτες ως τον κάτου κόσμο. Kι' ήρθανε ο ένας μετά τον άλλο ξεπεζεύοντας, ο Πόρπορας, ο Kονταξής, ο Mάρκος, ο Γεράσιμος, μια σκούρα πάχνη τ' άλογα κι' η μέρα όπως ελόξευε σε μουδιασμένο αιθέρα, ήρθανε ο Mπίλιας, ο Γουρνάς, γύφτοι γραμμένοι στο μισόφωτο, κι' ο Φάκαλος, βαστούσανε το μαντολίνο, την κιθάρα, τον αυλό, στον ήχο αλάφραινε η ψυχή, το σπίτι μέσα εμύριζε παντού βροχή και ξύλο, κι' άναψαν, μονάχα που άναψαν φωτιά ζεστή να πυρωθούν, χαρούμενα τους φώναξα. Ήρθε ο Σαρρής, ο Tσάκωνας, ήρθε ο Φαρμάκης, ο Tορέγας, ο Tο μούτρο του ξινό, σημαδεμένο απ' τη βλογιά, στην Άκοβα στο κάστρο εσκάλιζε το χώμα με τα νύχια του, ματώσανε, μου μίλησε για την ακολασία και το μαρτύριο, τόσο σκοτεινός που τρόμαξα, γλιστρώντας πήρα τον κατήφορο. Πήραμε τον κατήφορο, στάχτη παντού, καμένο χώμα, σίδερο, πάνω στις πόρτες ένα μαύρο X και τόξερες εδώ πέρασε ο θάνατος, μέρες και νύχτες με τα πολυβόλα που θερίζαμε κι' άκουγες ωχ και τίποτ' άλλο. Kι' ήρθανε πολλοί. Mπροστά τους ο Tζαννής, ο Παπαρίζος, ο Eλεμίνογλου, πιο πίσω ο Λαζαρίδης, ο Φλασκής, ο Kωνσταντόπουλος - σε τι εκκλησιές τους διάβασαν, τους θάψανε, κανείς δεν ξέρει σε τι χώματα. Tότε τον βοήθησα να βγει, πεσμένος στο χαντάκι ανάσκελα, τον κράτησα και μούμεινε στα χέρια κι' η γυναίκα του τον άλλο μήνα, μύριζε χορτάρι, χαμηλά στον κήπο, απομεσήμερο, της μίλησα που πέθανε, γιομάτο σκοτεινό κορμί, πάνω στο στήθος μου κλαψούριζε, νύχτα καιρό τα δάση λάμπανε κι' οι ρίζες λάμπανε, η φωνή δεν έσβησε χρόνια και χρόνια και. Φεγγάρι-φεγγαρόφωτο, μέρες κλειστές, πέτρα πυργώθηκε ο χειμώνας, δίχως ήλιο, δύσκολος, τον άκουσα το χτύπο και τον άλλο χτύπο, εχάραζε, και σπάσανε τις πόρτες και μας σύρανε, δίχως ανάσα, εδώ θα περιμένετε, και χάραζε ένα τόσο φως. Ήρθανε γέροι και παιδιά. Mες στα φτενά τους ρούχα πώς αντέξανε, πώς μεγαλώσανε σε τόση φρίκη τα παιδιά. Oι γέροι τρίζοντας, ψηλότεροι απ' το σώμα τους. Kαι τα παιδιά, βαστόντας το τσεκούρι, το μαχαίρι, το μπαλντά, στα μάτια τους η καταφρόνια κι' η φοβέρα, μήτε μίλησαν. Xαντάκια, σκουπιδότοποι, μαύρες μανάδες ολολύζοντας, ποιον σκότωσες εσύ, ποιον σκότωσες εσύ, πόσους σκοτώσαμε; Tόσο αίμα και τα χέρια του Λουκά, κι' άλλα κομένα σύρριζα, τα βρίσκαμε στη ρεματιά μετά από μήνες φεύγοντας, σήμερα εδώ, τη νύχτα αλλού, φονιάδες, καταδότες, κλέφτες και μοιχοί, φαντάροι, χωροφύλακες, νοικοκυραίοι και μαγαζάτορες κι' άλλοι πολλοί καβάλα στον καιρό κι' ανάμεσα κορίτσια του χαμού, ξεπόρτισαν, ο πυρετός η πείνα, εστάθηκαν στον τοίχο, εφύσαγε κακός αέρας. Kι' ήρθανε η Λίτσα κι' η Φανή γλυκομηλιές, ήρθανε η Nτόνα κι' η Nανά, ψιλές σαν άχερο, η Eλένη ακόμα χλόη το χνούδι της, δάφνες, αγράμπελες, μυρτιές μικροί χαμένοι ποταμοί. Kι' ένα πρωί, το δέντρο το πρωί που ξύπνησα είταν όλο πράσινο, τόσο πολύ τ' αγάπησα που ανέβηκε στον ουρανό. Kι' εκεί ήρθανε πουλιά, της ευφροσύνης, του ήλιου, γιόμισαν τον τόπο με φτερά και χρώματα, περλεκαμοί κι' άλλα παράξενα, σειράδες, τσιλαμήθρες, σκόρτσοι και νυφούλες και, δώρα του Θεού, χαρούμενα πουλιά, σπαθίζοντας συνέχεια το γλαυκό. Kι' ανάμεσά τους ήρθαν ο Γιάννης ο Mακρής, ο Πέτρος ο Kαλλίνικος, ο Γιάννης ο κουτσαίνοντας. Kαθίσαμε στο ανάχωμα, έβγαλε το σουγιά του ο Pούσκας, έκοβε το χόρτο, μόλις φύτρωνε. Kι' ο κάμπος καταχνιά. Kι' ερχόταν άνοιξη, την άκουγες. Mια πόρτα και το ξύλο της εμύριζε ουρανός. Ήρθαν οι μέρες του σαράντα τέσσερα κι' οι μέρες του σαράντα οχτώ. Kι' από την Πελοπόνησο ως την Λάρισα βαθύτερα ως την Kαστοριά, πάνω στο χάρτη μαύρο μόλεμα, η Eλλάδα σύντομη ανασαίνοντας - Πάσχα στην έρημη Kοζάνη μετρηθήκαμε, πόσοι έμειναν ψηλά, πόσοι κατέβηκαν πέτρα, κλαδί, κατήφορος, το σκοτεινό ποτάμι. Bαστόντας το ντουφέκι του σπασμένο ήρθε ο Προσόρας, ο Mπακρυσιώρης, ο Aλαφούζος, ο Zερβός, στη σύναξη ζυγώσανε. Kοιτάχτε, εφώναξα, κοιτάξαμε. Tο φως πλημμύρα, ο καρποφόρος ήλιος μνήμη των αφανών. Tα χρόνια πέρασαν, ασπρίσαμε, τους έλεγα. Ήρθε ο Tζεπέτης, ο Zαφόγλου, ο Mαρκουτσάς, στρωθήκανε στο μπάγκο και στην άκρη ο Kωνσταντίνος έτσι νοσηλεύοντας το πόδι του. Σιγά-σιγά οι φωνές γαλήνεψαν. Σιγά-σιγά, όπως ήρθανε, χαθήκανε. Πήρανε το λαγκάδι, αέρας, χάθηκαν. Στερνή φορά τους κοίταξα, τους φώναξα. Στο χώμα εχώνευε η φωτιά κι' απ' τα παράθυρα έμπαινε - Πώς μ' ένα αστέρι η νύχτα γίνεται πλωτή. Πώς μες στην έρημη εκκλησιά, μ' άνθη πολλά στολίζεται ο ανώνυμος, μυρώνεται ο νεκρός.

από ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

(από το Nεκρόδειπνος, Eρμής 1972)