Η Γενοκτονία των Ποντίων
Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.
Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.
Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.
Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».
Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.
Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.
Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Πρόσκοποι Κάτω Παναγιάς Μ Ασίας..
Οι απόγονοί τους ζουν στο ομώνυμο χωριό της Ηλείας..
Το γεγονός του
ξεριζωμού, είχε και την Προσκοπική του διάσταση. Στο Αϊδίνιο, στα
Σώκια, στην Κάτω Παναγιά της Μικράς Ασίας,απόγονοι των οποίων κατοικούν
σήμερα στο ομώνυμο χωριό πλησίον των Λεχαινών, ανάμεσα στους χιλιάδες
Έλληνες, δολοφονήθηκαν και δεκάδες πρόσκοποι και με τη θυσία τους
σφράγισαν την παράδοση προσφοράς τους προς το κοινωνικό σύνολο και την
πατρίδα
Πύργος: Εκδήλωση των Προσκόπων για τη Μικρασιατική καταστροφή
Παρουσία πλήθους κόσμου και μέσα σε φορτισμένη συγκινησιακά ατμόσφαιρα πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων του Λάτσειου Δημοτικού Μεγάρου Πύργου η εκδήλωση για τη Μικρασιατική Καταστροφή από την Περιφερειακή Εφορεία Προσκόπων Ηλείας.
Την εκδήλωση άνοιξαν τα παιδιά του Συστήματος Προσκόπων Πύργου, τα οποία χόρεψαν δύο παραδοσιακούς Μικρασιάτικους χορούς για να τιμήσουν με τον δικό τους τρόπο την μνήμη των μικρασιατών Προσκόπων που θυσιάστηκαν την εποχή εκείνη.
Στη συνέχεια, ο Περιφερειακός Έφορος Ηλείας Γιώργος Καραμάνης προλόγισε την εκδήλωση αναφέροντας ότι αυτή πραγματοποιήθηκε πρώτον για να τιμήσει την μνήμη αυτών των παιδιών που τόσο πρόωρα χάθηκαν και δεύτερον για να αναδείξει το παράδειγμά τους, αφού οι Πρόσκοποι τηρώντας θεμελιώδεις αρχές του προσκοπισμού την πίστη στο θεό, την αγάπη για την πατρίδα και την προσφορά στο συνάνθρωπο, αρχικά ανάλωσαν τις δυνάμεις τους για να συνδράμουν με κάθε τρόπο σε βοηθητικές εργασίες τον Ελληνικό Στρατό, βοήθησαν στη συνέχεια τους πάσχοντες και κυνηγημένους συνανθρώπους τους και τέλος, δεν δέχθηκαν να αλλάξουν την πίστη τους για να σώσουν τη ζωή τους και σφαγιάστηκαν.
Ο αιδ. π. Ιωάννης Διαμαντόπουλος χαιρέτησε την εκδήλωση μεταφέροντας τις ευχές του Σεβ. Μητροπολίτη Ηλείας κ.κ. Γερμανού και τόνισε την αναγκαιότητα πραγματοποίησης τέτοιων εκδηλώσεων μνήμης και ανάδειξης των γεγονότων της Ελληνικής Ιστορίας.
Ακολούθησε ο χαιρετισμός του Βουλευτή Ηλείας κ. Γιώργου Κοντογιάννη ο οποίος εξήρε την θυσία των Προσκόπων της Μικράς Ασίας, αλλά και την διαχρονική τους προσφορά μέχρι της μέρες μας, ακόμα και στον τόπο μας αναφέροντας τα παραδείγματα των σεισμών του Βαρθολομιού και του Πύργου και των καταστροφικών πυρκαγιών του 2007.
Ιδιαίτερα συγκινητικός ήταν ο χαιρετισμός του Δημάρχου Ανδραβίδας – Κυλλήνης κ. Αρβανίτη, που αναφέρθηκε στην ανάγκη της καλλιέργειας της ιστορικής μνήμης, αφού «η λήθη της ιστορίας σημαίνει να γίνουμε δήμιοι των εαυτών μας». Αντίθετα, όπως είπε, όπου καταλάμπει η ιστορική μνήμη το έθνος συνεχίζει την ιστορική του αποστολή, ενώ δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει το παράδειγμα και την αυτοθυσία όσων θυσιάστηκαν στη Μικρά Ασία.
Ο Αν Περιφερειακός Έφορος Προσκόπων Ηλείας Κώστας Τριανταφυλλόπουλος συντόνισε την εκδήλωση και παρουσίασε τον ομιλητή.
Κεντρικός ομιλητής ήταν ο κ. Θεοφάνης Μαλκίδης με θέμα: «Οι Πρόσκοποι της Μικράς Ασίας: Μνήμη θυσίας και προσφοράς».
Αφού αναφέρθηκε στο γεωγραφικό χώρο, ανέλυσε την ιστορία της Μικράς Ασίας, που ανέδειξε προσωπικότητες τεράστιας εμβέλειας τόσο στην Αρχαιότητα (7 Σοφοί της Αρχαιότητας, κλπ) όσο και στη Χριστιανική εποχή (Πατέρες της Εκκλησίας, μάρτυρες κλπ).
Ακολούθως με γλαφυρό τρόπο και πολλά παραδείγματα έδωσε την εικόνα της ζωής του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, όπου πρωτοπορούσε στον Πολιτισμό, τον Αθλητισμό, την ποιότητα ζωής και άλλους τομείς της καθημερινής ζωής. Ανέπτυξε περιληπτικά τα γεγονότα της Μικρασιατικής καταστροφής, αναφερόμενος διεξοδικά στη δράση του Προσκοπισμού στην περιοχή. Με τη βοήθεια εποπτικών μέσων και φωτογραφιών εξήρε την προσφορά των Προσκόπων στους συνανθρώπους τους και την θυσία τους, αναφέροντας τις σφαγές των Προσκόπων στο Αιδίνι, τα Σώκια και την Κάτω Παναγιά.
Ακολούθησαν ερωτήσεις από το κοινό, το οποίο έμεινε καθηλωμένο από τολόγο του κ. Μαλκίδη καθ” όλη τη διάρκεια της ομιλίας.
Αναμνηστικό πάπυρο με το ποίημα του Τάκη Δόξα «Φως της Ολυμπίας» παρέδωσε στον κ. Μαλκίδη ο πρόεδρος της Ένωσης Παλαιών Προσκόπων Ηλείας Στάθης Κυριακόπουλος.
Στην εκδήλωση εκτός των προαναφερθέντων παραβρέθηκαν: ο Διοικητής της ΣΕΤΤΗΛ Δ. Τσίκος , ο Δασάρχης Πύργου κ. Λάττας, ο πρ. Περιφερειακός Έφορος Προσκόπων Σπ. Μπαμπής, οι πρ. Τοπικοί Έφοροι Πύργου Θ. Κολοκοτρώνης και Αμαλιάδας Κ. Γούναρης, Δημοτικοί Σύμβουλοι, εκπρόσωποι Μικρασιατικών Σωματείων και άλλων φορέων του Νομού.
http://malkidis.blogspot.gr/2013/02/e.html
www.mikrasiatis.gr
www.odigos.gr
Αϊδίνι 1919 - Η υπέρτατη θυσία
Όταν την ιστορική ημερομηνία 2 Μαϊου 1919 ο Ελληνικός Στρατός αποβιβαζόταν στη Σμύρνη, οι πρόσκοποι της Ιωνίας πρόσφεραν πολύτιμες υπηρεσίες ως αγγελιαφόροι, σύνδεσμοι, οδηγοί, διερμηνείς, γραφείς και τραυματιοφορείς. Πρόσφεραν ακόμη τις υπηρεσίες τους στο Φρουραρχείο, το Λιμεναρχείο, την Επιμελητεία, το Γραφείο Τύπου, στο Αρχηγείο στρατού και, γενικά, όπου χρειαζόταν βοηθητική υπηρεσία. Πρέπει ακόμη να αναφερθεί ότι στην Ευαγγελική Σχολή είχε στρατωνιστεί για ένα μήνα ομάδα, της οποίας οι πρόσκοποι συνόδευαν τις στρατιωτικές περιπόλους ως οδηγοί, μέρα νύχτα, στις διάφορες συνοικίες της πόλης.
Σε μικρό διάστημα ιδρύθηκαν 63 προσκοπικές ομάδες στη Σμύρνη και την ευρύτερη περιοχή της Μ. Ασίας. Παντού επικρατούσε συνειδητή πειθαρχία, τήρηση των προσκοπικών αρχών και σεβασμός προς τους μεγαλυτέρους. Οι πρόσκοποι συμμετείχαν πάντοτε σε όλες τις εθνικές και θρησκευτικές εκδηλώσεις, σε εκδρομές, κατασκηνώσεις, εράνους και αθλητικούς αγώνες, πραγματικό καμάρι του τόπου τους.
Θυσίες
Η παρουσία των προσκόπων στις πόλεις και τα χωριά της Μικράς Ασίας σκορπούσε τον ενθουσιασμό στον Ελληνισμό και φώτιζε την ελπίδα για το μέλλον που οραματιζόταν. Όμως, ξυπνούσε και τον φθόνο των Τούρκων και το μίσος τους για τη βοήθεια που πρόσφεραν οι πρόσκοποι στον ελληνικό στρατό. Στις τραγικές εξελίξεις που έμελλε να ακολουθήσουν, Τσέτες και Τούρκοι είχαν σε πολλές περιπτώσεις την ευκαιρία να εκδηλώσουν τα αισθήματά τους αυτά με τρόπο άγριο και απάνθρωπο.
Λίγες μέρες μετά την είσοδο του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, έπειτα από πληροφορίες ότι στο Αϊδίνιο συγκεντρώθηκε μεγάλος αριθμός Τσετών, στάλθηκε ισχυρή στρατιωτική δύναμη με επικεφαλής τον αντισυνταγματάρχη Σχοινά για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Η επίθεση των Τσετών αιφνιδίασε τον στρατό, που αποχώρησε από το Αϊδίνιο αφήνοντας τους προσκόπους να υπερασπιστούν την πόλη και να φροντίσουν τα γυναικόπαιδα, τους ανήμπορους και τους τραυματίες.
Το πέρασμα των Τσετών από το Αϊδίνιο κράτησε 3 μέρες και δεν άφησε τίποτα όρθιο. Πυρπόλησαν σπίτια, λεηλάτησαν περιουσίες, βίασαν, ρήμαξαν τα πάντα. Η μανία τους ξέσπασε με ξεχωριστό πάθος πάνω στους ένστολους προσκόπους που φρόντιζαν τους κατοίκους. Όσους δεν έσφαξαν τους οδήγησαν, μαζί με τον Έφορο Νίκο Αυγερίδη, έπειτα από από μια δραματική νύχτα στο μπουντρούμι του Διοικητηρίου, στις όχθες τους Εύδωνα ποταμού. Εκεί, ο επικεφαλής των Τσετών Αντνάν Μεντερές τους ζήτησε να αλλαξοπιστήσουν με αντάλλαγμα τη σωτηρία τους. Η παλικαρίσια άρνηση του Αυγερίδη και όλων των παιδιών και η κραυγή τους «Ζήτω η Ελλάς» σε απάντηση, έκαναν τους διώκτες τους να φρενιάσουν. Ο Αυγερίδης τυφλώθηκε και κατακρεουργήθηκε. Ο Φιλοκτήτης Αργυράκης, ο Μίνωας Βεϊνόγλου και οι άλλοι – συνολικά 31 πρόσκοποι – βασανίστηκαν και σφαγιάστηκαν.
Για το ομαδικό αυτό έγκλημα αντέδρασαν δυναμικά οι Ελληνικές Αρχές, ο ελληνικός και ο παγκόσμιος τύπος, καθώς και πολλές προσωπικότητες. Η κωμόπολη της Κάτω Παναγιάς έγινε επίσης σκηνή λεηλασιών, εμπρησμών και κάθε είδους ωμοτήτων. Δύο παπάδες, από τους πρώτους συλληφθέντες, γνώρισαν μαρτυρικό θάνατο, το ίδιο και οι πρόσκοποι, με μοναδικό αιτιολογικό ότι ήταν πρόσκοποι.
Δημήτρης Κυριακόπουλος
Η σφαγή των Προσκόπων του Αϊδινίου
Από
το πανεπιστήμιο ονειρευόμουν αυτό το ταξίδι, με τη μηχανή φορτωμένη
περνάμε από τη Χίο στο Τσεσμέ, από εκεί στη Σμύρνη, μετά Κουσάντασι,
Αϊδίνιο για το μεγάλο όνειρο και πίσω στην Ελλάδα.
Θα πατήσω το πόδι μου στο Αϊδίνιο, στην πόλη των δικών μου μικρών ηρώων.
Ήταν 17/6/1919 και μετά από τρεις μέρες σκληρών μαχών με τους άτακτους τσέτες Τούρκους, ο Συνταγματάρχης Σχοινάς (καταδικάστηκε στο Στρατοδικείο για λιποταξία ενώπιον του εχθρού και ανικανότητα) δίνει εντολή να αποχωρήσει ο Ελληνικός Στρατός και να εγκαταλείψει τους 8.000 Έλληνες του Αϊδινίου στη μοίρα τους.
Αυτές τις τρεις μέρες ο Νίκος Αυγερίδης, Τοπικός Έφορος των Ελλήνων Προσκόπων, μαζί με δεκάδες ανήλικα παιδιά και τους αρχηγούς τους που φορούν γαλάζια μαντήλια, εγκαταλείπουν τις οικογένειές τους και τα σπίτια τους και προσπαθούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους που υποφέρουν, Έλληνες και Τούρκους. Γλιτώνουν από φλεγόμενα σπίτια δεκάδες Τουρκάλες και μωρά, φροντίζουν αδιάκριτα τραυματίες και ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι είναι η μόνη οργανωμένη ομάδα που συντρέχει τον πληθυσμό.
Τη φυγή του 4ου Συντάγματος ακολουθούν τρεις μέρες με εκτελέσεις, βιασμούς, ακρωτηριασμούς, βασανιστήρια και 4.000 νεκρούς. Όσοι αιχμαλωτίσθηκαν χάθηκαν, εκτός από αυτούς που δέχθηκαν να αρνηθούν τον Εθνισμό τους.
Στις 18/6/1919, ακριβώς 94 χρόνια πριν, οι Τούρκοι βγάζουν από το υπόγειο του διοικητηρίου τον Νίκο Αυγερίδη που με νερό και ψωμί είχε μεταλάβει τους 31 Προσκόπους του και τους οδηγούν στις όχθες του ποταμού Ευρώτα.
Ο Αντνάν Μεντερές του ζητά να απαρνηθεί τον Εθνισμό του, απαντά «Ζήτω η Ελλάς» και του βγάζει με ξίφος το ένα μάτι. Η απαίτηση επαναλαμβάνεται - η απάντηση επίσης, τότε γδέρνεται ζωντανός και το σώμα του πετιέται στον ποταμό Ευρώτα. Μαζί του και τα 31 παιδιά που έδωσαν την ίδια απάντηση.
Ο Νίκος Αυγερίδης δεν πήρε ντουφέκι να σκοτώσει, δεν βίασε, δεν βασάνισε, φόρεσε το γαλάζιο μαντήλι του και έκανε αυτό που είχε υποσχεθεί. «Να βοηθά κάθε άνθρωπο, σε κάθε περίσταση».
Η οικογένειά του μπορεί να εκτελέστηκε σε μια ελληνική εκκλησία, στην αρμένικη ή στις σπηλιές του Τσακίρογλου που έγινε η τελική σφαγή. Δεν πήγε να τους σώσει, δεν κοίταξε καν να σώσει τον εαυτό του ούτε προσέφυγε σε ξένη πρεσβεία.
Έσωσε πολλούς περισσότερους, Έλληνες και Τούρκους άμαχους, με όπλο τον ανθρωπισμό και την πίστη για προσφορά στο συνάνθρωπο κόντρα σε κάθε έννοια εθνικισμού, ακόμα και στο ανίκητο αίσθημα της αυτοσυντήρησης.
Ο Πρόσκοπος Νίκος Αυγερίδης ήταν προοδευτικός, ήταν ανθρωπιστής, οι Τούρκοι του χρωστούν μία συγγνώμη και οι Έλληνες ένα ευχαριστώ.
Μα, περισσότερο από όλους οι πάνω από 32.000.000 Πρόσκοποι και τα 10.000.000 Οδηγοί όλου του κόσμου οφείλουν τη 18η Ιουνίου να στρέφουν τα βλέμματά τους προς το Αϊδίνιο, τον τόπο μαρτυρίας αυτών που έγραψαν τον ορισμό στο λήμμα "Πρόσκοπος".
Ας τους μιμηθούν Έλληνες και Τούρκοι Πρόσκοποι και ας συνεργαστούν για να αποκτήσει το Αϊδίνιο ένα Προσκοπικό μνημείο αντάξιο του μηνύματος που μας κληρονόμησαν.
Η Ιστορία όμως δεν μπορεί να συνεχίσει να γράφεται οριζόντια. Ο κάθε νεκρός έχει αξία, το κάθε προσωπικό δράμα έχει ένα δίδαγμα, δεν είναι αριθμοί σε λευκές σελίδες.
Ο Σχοινάς τα έριξε στους Βενιζελικούς και γλίτωσε το απόσπασμα, τους 31 Προσκόπους τους βρήκε ο Ελληνικός Στρατός δύο μέρες μετά σε ένα κόκκινο ποτάμι. Όσο για μένα; Ένας δειλός που έφτασε στη είσοδο της πόλης και γύρισε πίσω τρέχοντας να πηδήξει στην Ελλάδα. Ίσως να φοβήθηκα ότι δεν θα μπορούσα να τους μιμηθώ, ίσως πάλι για τη δειλία μου να φταίει που έχω χρόνια να φορέσω γαλάζιο μαντήλι.
Στην επόμενη φυσική ή άλλη καταστροφή που θα δεις τα παιδιά του Αυγερίδη να στήνουν σκηνές, να ψάχνουν σε συντρίμμια ή να σβήνουν πυρκαγιές, δώσε τους ένα ποτήρι νερό, είναι εκεί ώρες και δεν πρόκειται να στο ζητήσουν. Είναι οι δικοί μου μικροί ήρωες. Οι Έλληνες Πρόσκοποι.
Θα πατήσω το πόδι μου στο Αϊδίνιο, στην πόλη των δικών μου μικρών ηρώων.
Ήταν 17/6/1919 και μετά από τρεις μέρες σκληρών μαχών με τους άτακτους τσέτες Τούρκους, ο Συνταγματάρχης Σχοινάς (καταδικάστηκε στο Στρατοδικείο για λιποταξία ενώπιον του εχθρού και ανικανότητα) δίνει εντολή να αποχωρήσει ο Ελληνικός Στρατός και να εγκαταλείψει τους 8.000 Έλληνες του Αϊδινίου στη μοίρα τους.
Αυτές τις τρεις μέρες ο Νίκος Αυγερίδης, Τοπικός Έφορος των Ελλήνων Προσκόπων, μαζί με δεκάδες ανήλικα παιδιά και τους αρχηγούς τους που φορούν γαλάζια μαντήλια, εγκαταλείπουν τις οικογένειές τους και τα σπίτια τους και προσπαθούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους που υποφέρουν, Έλληνες και Τούρκους. Γλιτώνουν από φλεγόμενα σπίτια δεκάδες Τουρκάλες και μωρά, φροντίζουν αδιάκριτα τραυματίες και ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι είναι η μόνη οργανωμένη ομάδα που συντρέχει τον πληθυσμό.
Τη φυγή του 4ου Συντάγματος ακολουθούν τρεις μέρες με εκτελέσεις, βιασμούς, ακρωτηριασμούς, βασανιστήρια και 4.000 νεκρούς. Όσοι αιχμαλωτίσθηκαν χάθηκαν, εκτός από αυτούς που δέχθηκαν να αρνηθούν τον Εθνισμό τους.
Στις 18/6/1919, ακριβώς 94 χρόνια πριν, οι Τούρκοι βγάζουν από το υπόγειο του διοικητηρίου τον Νίκο Αυγερίδη που με νερό και ψωμί είχε μεταλάβει τους 31 Προσκόπους του και τους οδηγούν στις όχθες του ποταμού Ευρώτα.
Ο Αντνάν Μεντερές του ζητά να απαρνηθεί τον Εθνισμό του, απαντά «Ζήτω η Ελλάς» και του βγάζει με ξίφος το ένα μάτι. Η απαίτηση επαναλαμβάνεται - η απάντηση επίσης, τότε γδέρνεται ζωντανός και το σώμα του πετιέται στον ποταμό Ευρώτα. Μαζί του και τα 31 παιδιά που έδωσαν την ίδια απάντηση.
Ο Νίκος Αυγερίδης δεν πήρε ντουφέκι να σκοτώσει, δεν βίασε, δεν βασάνισε, φόρεσε το γαλάζιο μαντήλι του και έκανε αυτό που είχε υποσχεθεί. «Να βοηθά κάθε άνθρωπο, σε κάθε περίσταση».
Η οικογένειά του μπορεί να εκτελέστηκε σε μια ελληνική εκκλησία, στην αρμένικη ή στις σπηλιές του Τσακίρογλου που έγινε η τελική σφαγή. Δεν πήγε να τους σώσει, δεν κοίταξε καν να σώσει τον εαυτό του ούτε προσέφυγε σε ξένη πρεσβεία.
Έσωσε πολλούς περισσότερους, Έλληνες και Τούρκους άμαχους, με όπλο τον ανθρωπισμό και την πίστη για προσφορά στο συνάνθρωπο κόντρα σε κάθε έννοια εθνικισμού, ακόμα και στο ανίκητο αίσθημα της αυτοσυντήρησης.
Ο Πρόσκοπος Νίκος Αυγερίδης ήταν προοδευτικός, ήταν ανθρωπιστής, οι Τούρκοι του χρωστούν μία συγγνώμη και οι Έλληνες ένα ευχαριστώ.
Μα, περισσότερο από όλους οι πάνω από 32.000.000 Πρόσκοποι και τα 10.000.000 Οδηγοί όλου του κόσμου οφείλουν τη 18η Ιουνίου να στρέφουν τα βλέμματά τους προς το Αϊδίνιο, τον τόπο μαρτυρίας αυτών που έγραψαν τον ορισμό στο λήμμα "Πρόσκοπος".
Ας τους μιμηθούν Έλληνες και Τούρκοι Πρόσκοποι και ας συνεργαστούν για να αποκτήσει το Αϊδίνιο ένα Προσκοπικό μνημείο αντάξιο του μηνύματος που μας κληρονόμησαν.
Η Ιστορία όμως δεν μπορεί να συνεχίσει να γράφεται οριζόντια. Ο κάθε νεκρός έχει αξία, το κάθε προσωπικό δράμα έχει ένα δίδαγμα, δεν είναι αριθμοί σε λευκές σελίδες.
Ο Σχοινάς τα έριξε στους Βενιζελικούς και γλίτωσε το απόσπασμα, τους 31 Προσκόπους τους βρήκε ο Ελληνικός Στρατός δύο μέρες μετά σε ένα κόκκινο ποτάμι. Όσο για μένα; Ένας δειλός που έφτασε στη είσοδο της πόλης και γύρισε πίσω τρέχοντας να πηδήξει στην Ελλάδα. Ίσως να φοβήθηκα ότι δεν θα μπορούσα να τους μιμηθώ, ίσως πάλι για τη δειλία μου να φταίει που έχω χρόνια να φορέσω γαλάζιο μαντήλι.
Στην επόμενη φυσική ή άλλη καταστροφή που θα δεις τα παιδιά του Αυγερίδη να στήνουν σκηνές, να ψάχνουν σε συντρίμμια ή να σβήνουν πυρκαγιές, δώσε τους ένα ποτήρι νερό, είναι εκεί ώρες και δεν πρόκειται να στο ζητήσουν. Είναι οι δικοί μου μικροί ήρωες. Οι Έλληνες Πρόσκοποι.
Μαρτυρία-ντοκουμέντο για την καταστροφή της «καλλίστης» Σμύρνης
Του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΔΕΣΠΟΤΟΠΟΥΛΟΥ ακαδημαϊκού, ομότιμου καθηγητή Φιλοσοφίας
Από τον ακαδημαϊκό Κωνσταντίνο Ι. Δεσποτόπουλο, ομ. καθηγητή Φιλοσοφίας και πρώην υπουργό Παιδείας, λάβαμε την ακόλουθη επιστολή, σχετικά με δημοσίευμά μας για τη Μικρασιατική Καταστροφή και το προσφυγικό ζήτημα:
«Γεννημένος στη Σμύρνη, την κατά Στράβωνα «καλλίστην πασών», συναισθάνομαι χρέος μου να σας ευχαριστήσω για τις δύο σελίδες του φύλλου σας της 22/9/2013 με θέμα την Καταστροφή της.
»Ημουν εννέα ετών, αλλά θυμούμαι ζωηρά την απογοήτευση των Σμυρναίων, όταν απέπλευσε το θωρηκτό «Κιλκίς» από το λιμάνι της Σμύρνης, σύμβολο της Ελλάδος στη συνείδησή των. Εμαθα τώρα τη σωστική δράση του Κυβερνήτου εκείνου του θωρηκτού, Πλοιάρχου Ι.Ε. Θεοφανίδου, που κατόρθωσε να πλεύσουν χωρίς σημαίες τα 26 αγκυροβολημένα στη Μυτιλήνη ελληνικά εμπορικά πλοία στην κατεχόμενη από τους Τούρκους Σμύρνη, για να παραλάβουν τους εξαθλιωμένους εκεί Ελληνες, ύστερα από την πυρπόληση των κατοικιών τους.
»Ας μου συγχωρηθεί όμως και να εξηγήσω, πώς βρέθηκαν αγκυροβολημένα στο λιμάνι της Μυτιλήνης τόσα εμπορικά πλοία. Και ιδού η εξήγηση: Δύο ημέρες πριν την είσοδο τουρκικού στρατού, είχαν έλθει στη Σμύρνη δύο υπουργοί της τότε κυβέρνησης, ο Στράτος και ο Θεοτόκης.
»Στην επιτόπια σύσκεψη βεβαιώθηκαν οι δύο υπουργοί ότι έχει καταρρεύσει το Μέτωπο και επίκειται είσοδος των Τούρκων στη Σμύρνη. Τότε ο Στράτος έφυγε από τη σύσκεψη και με δάκρυα έστειλε τηλεγράφημα στον υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας, πολιτικό του ιδικού του κόμματος, και του ζήτησε να στείλει σήμα σε όλα τα ελληνικά εμπορικά πλοία όπου γης να πλεύσουν αμέσως προς τα νησιά Λέσβο, Χίο, Σάμο για να διατεθούν προς διάσωση του ελληνικού πληθυσμού της εγγύς Μικράς Ασίας.
»Δεν φοβήθηκε τη δημιουργία δυσβάστακτου προσφυγικού ζητήματος ο άξιος εκείνος υπουργός, ο ευφυέστερος των τότε υπουργών, όπως μου τον χαρακτήρισε, προ ετών πολλών, ο διάσημος καθηγητής Κωνσταντίνος Τριανταφυλλόπουλος. Με προσωπική πρωτοβουλία, λοιπόν, του υπουργού Στράτου, πολιτικού με ακραία ελληνικό φρόνημα και όχι στενά ελλαδικό, υπήρξαν διαθέσιμα πλοία, ώστε να επιτευχθεί έγκαιρα η μεταφορά στην δυτικά του Αιγαίου Ελλάδα των χιλιάδων Ελλήνων της Μικράς Ασίας, αν και μόνο παιδιών και γυναικών, ενώ οι άνδρες από 16 ετών και άνω κρατήθηκαν από τους Τούρκους»
enet.gr
Φάνης Μαλκίδης
Μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαικών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών
Το
κοινοβούλιο της Νέας Νότιας Ουαλίας της Αυστραλίας αναγνώρισε τη
Γενοκτονία Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων. Μία ακόμη νίκη της αλήθειας
των λαών
Η 1η
Μαΐου αποτελεί μία ακόμη σημαντική ημέρα στην προσπάθεια αναγνώρισης
της Γενοκτονίας των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων, μία ακόμη
νίκη της αλήθειας των λαών, που δολοφονήθηκαν από το Οθωμανικό κράτος
και τη συνέχειά της την Κεμαλική Τουρκία. Μίας Γενοκτονίας
που μετά από μαζική βία, συλλήψεις γυναικών και παιδιών, βίαιους
εξισλαμισμούς, πορείες θανάτου, μαζικές δολοφονίες, διώξεις, εκτοπίσεις,
στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 3.500.000 ανθρώπους.
Το οργανωμένο σχέδιο βίας εξαφάνισε την ιστορία του ελληνικού, αρμενικού και ασσυριακού λαού και οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους στο θάνατο και την προσφυγιά. Στη συνέχεια, η
τραγωδία, ενός σημαντικού και ιδιαίτερης αξίας μέρους των λαών αυτών,
συνδυάστηκε με την καταστροφή και τον ακρωτηριασμό της μνήμης και της
ταυτότητας, με την άρνηση, το ψεύδος και την προπαγάνδα.
Η
απόφαση της βουλής της πολιτείας της Νέας Νότιας Ουαλίας Αυστραλίας να
αναγνωρίσει τη γενοκτονία αποτελεί μία ιστορικής σημασίας σημαντική
πρωτοβουλία της Άσσυριακής Ένωσης, του Ελληνοαυστραλιανού Συμβουλίου και
της Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής και μία ακόμη δικαίωση των αγώνων
Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων σε όλον πλανήτη. Η προσπάθεια έχει
αποτέλεσμα. Σε πείσμα των δοκιμασιών και των εμποδίων, η αλήθεια θα
νικήσει!
Το κείμενο της αναγνώρισης έχει ως εξής:
«Επειδή το Κοινοβούλιο
ψήφισε πρόταση το 1997, για την αναγνώριση και καταδίκη της γενοκτονίας
των Αρμενίων, το Κοινοβούλιο αναγνωρίζει ότι η Γενοκτονία των Ασσυρίων
και των Ελλήνων αποτελεί παρόμοια γενοκτονία που υλοποιήθηκε από την τότε Οθωμανική κυβέρνηση μεταξύ 1914-1923 και
(α)
ενώνει τις κοινότητες των Ασσυρίων, των Αρμενίων και των Ελλήνων της
Νέας Νότιας Ουαλίας τιμώντας τη μνήμη των αθώων ανδρών, γυναικών και
παιδιών που έπεσαν θύματα των πρώτων σύγχρονων γενοκτονιών,
(β)
καταδικάζει τις γενοκτονίες των Ασσυρίων, των Αρμενίων και των
Ελλήνων, και όλες τις άλλες πράξεις γενοκτονίας ως τελευταία πράξη της
μισαλλοδοξίας,
(γ)
αναγνωρίζει τη σημασία της μνήμης και της μάθησης από τέτοια σκοτεινά
κεφάλαια στην ιστορία της ανθρωπότητας για να εξασφαλιστεί ότι τα εν
λόγω εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν επιτρέπεται να επαναληφθούν
(δ)
καταδικάζει και αποτρέπει όλες τις προσπάθειες να χρησιμοποιήσουν το
πέρασμα του χρόνου να αρνηθούν ή να νοθεύσουν την ιστορική αλήθεια της
γενοκτονίας των Ασσυρίων, των Αρμενίων και των Ελλήνων, και άλλες
πράξεις γενοκτονίας,
(ε)
υπενθυμίζει τις μαρτυρίες των στρατιωτών της Αυστραλίας και της Νέας
Ζηλανδίας (ANZAC) ως αιχμαλώτων πολέμου οι οποίοι μαρτυρούν τις
γενοκτονίες των Ασσυρίων, των Αρμενίων και των Ελλήνων,
(στ)
υπενθυμίζει τις μαρτυρίες των στρατιωτών ANZAC που έσωσαν οι Ασσύριοι,
οι Αρμένιοι και οι Έλληνες που επέζησαν της γενοκτονίας,
(ζ)
αναγνωρίζει τη σημαντική ανθρωπιστική συμβολή που γίνονται από τους
ανθρώπους της Νέας Νότιας Ουαλίας για τα θύματα και τους επιζώντες της
γενοκτονίας των Ασσυρίων, των Αρμενίων και των Ελλήνων και
(η) καλεί την κυβέρνηση της Κοινοπολιτείας για να καταδικάσει τις γενοκτονίες των Ασσυρίων, των Αρμενίων και των Ελλήνων»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου