H Νομισματική Εξουσία
30 Αυγούστου 2013 στις 12:58 μ.μ.
"Δώσε μου την εξουσία να εκδίδω νόμισμα και σου χαρίζω την εξουσία να ψηφίζεις νόμους" Η ρήση αυτή αποδιδόμενη σε παλαιό τραπεζίτη εκφράζει εναργέστατα την τεράστια σημασία, που κατέχει η "νομισματική εξουσία" στο όλο σύστημα των εξουσιών. Το περιεχόμενο και η άσκηση των συντεταγμένων εξουσιών επηρεάζονται πράγματι σημαντικότατα από τη νομισματική εξουσία. Εντούτοις το όλο ζήτημα είναι αρκετά υποβαθμισμένο σε νομικό επίπεδο. Κατά το ισχύον Σύνταγμα (άρθρ. 80 παρ.2: νόμος ορίζει τα σχετικά με την κοπή ή την έκδοση νομίσματος. Η ερμηνευτική δήλωση του ίδιου άρθρου ορίζει, ότι η παραπάνω παράγραφος δεν κωλύει την συμμετοχή στης Ελλάδας στις διαδικασίες της οικονομικής και νομισματικής ένωσης στο ευρύτερο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης κατά τα προβλεπόμενα στο άρθρο 28. Η άμεση "επί του νομίσματος" νομισματική εξουσία είναι η εξουσία έκδοσης νομίσματος η οποία αναλύεται σε τρείς μερικότερες εξουσίες, την εξουσία παραγωγής (κοπής, εκτύπωσης) κυκλοφορίας και διαχείρισης του νομίσματος. Η «επί του νομίσματος» εξουσία διαφέρει από την έμμεση "εκ του νομίσματος" εξουσία δηλαδή τη γνωστή μεγάλη δύναμη, που πηγάζει από τη κατοχή χρήματος (χρηματική δύναμη) με την οποία είναι δυνατή η εξαγορά πραγμάτων αλλά και συνειδήσεων.
Η νομισματική εξουσία ανήκει στο κράτος, είναι δημόσια εξουσία. Ιστορικά η νομισματική εξουσία συνδέθηκε με την ανεξαρτησία, της πόλης στην αρχαιότητα, του εθνικού κράτους στη σύγχρονη εποχή. Η έκδοση νομίσματος αποτελούσε πάντοτε βασική έκφραση της εθνικής κρατικής κυριαρχίας. Το «εθνικό νόμισμα» συνδέεται με την εθνική κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία κάθε χώρας. Η παραχώρηση της εξουσίας έκδοσης νομίσματος, που συντελείται με την προσχώρηση σε νομισματική ένωση περισσοτέρων κρατών αναγκαία ισοδυναμεί με παραχώρηση εθνικής ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλα προβλήματα κυρίως στις χώρες οι οποίες δεν διαθέτουν δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης στις καίριες αποφάσεις που αφορούν την οικονομική και νομισματική πολιτική. Η παραχώρηση της νομισματικής εξουσίας σε εξωτερικά κέντρα ισοδυναμεί χωρίς καμιά απολύτως υπερβολή, με την παράδοση των «κλειδιών της χώρας». Οποιαδήποτε απόφαση, η υλοποίηση οποιασδήποτε πολιτικής, που οπωσδήποτε έχει ανάγκη χρηματικών κονδυλίων, δεν εξαρτάται πλέον από τα κατά το Σύνταγμα αρμόδια κρατικά όργανα, αλλά από εκείνους, που κινούν τα νομισματικά νήματα. Έτσι το πολίτευμα «εικονικοποιείται» και είναι κατ΄ όνομα μεν Δημοκρατία, κατ΄ουσία δε «χρηματοκρατία».
Η είσοδος σε νομισματική ένωση κυρίως για τα μικρά κράτη μπορεί να αποδειχθεί πράξη συνετή, μόνον αν πρόκειται για ένωση που βασίζεται στις αρχές της Δημοκρατίας, της Αλληλεγγύης, της Ισοτιμίας και του σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας ενός εκάστου κράτους, όπως τουλάχιστον εμφανίστηκε στις αρχές η Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε μια τέτοια «ειλικρινή και δίκαιη» ένωση κρατών η νομισματική και οικονομική ένωση μπορεί τελικά να οδηγήσει και στη πολιτική ένωση (πχ η γερμανική Zollvereinigung, όπου συνέτρεχαν ασφαλώς και πολλές άλλες προϋποθέσεις). Στην αντίθετη περίπτωση το μέλλον του μικρού κράτους δεν φαίνεται ευοίωνο
Ανδρέας Δημητρόπουλος
Καθηγητής Νομικής Αθηνών
Πρόεδρος της Ενωσης Ενεργών Πολιτών Ελλάδος
Από τη βράβευση του πρ.Δημάρχου,γιατρού Παν.Αθανασόπουλου
Διάβασα κι εγώ το άρθρο του κ. Ζαμπούκα για το χωριό μου, την Αρχαία
Ολυμπία («Το ισχυρότερο brand name στον κόσμο, πουλάει παντόφλες...!»)
και a priori δηλώνω πως συμφωνώ με την εικόνα που περιγράφει.
Γνωρίζω βαθιά μέσα μου πως το κείμενο για την Ολυμπία λέει αλήθειες που
πληγώνουν εμάς τους Ολύμπιους (Ολύμπιος λέγεται ο κάτοικος της Αρχαίας
Ολυμπίας), γιατί κατά βάση είναι σωστό στις επισημάνσεις του και
ιδιαίτερα στα αίτια (χάσαμε τη σύνδεση με την πολιτιστική μας
κληρονομιά) που συνέβαλαν να έχουμε φτάσει στην εικόνα που περιγράφει ο
συγγραφέας του.
Όμως αυτή η εικόνα μού φέρνει στο μυαλό και κάποιες άλλες -γνώριμες σε
όλους, είμαι σίγουρη- εικόνες:
Είδα νέο, απολυμένο του Δημοσίου, να οδύρεται πως δεν πρόκειται να βρει
αλλού δουλειά, λες και στο πιστοποιητικό γεννήσεώς του κάτω από το χρώμα
ματιών έγραφε: Εργοδότης=Ελληνικό Δημόσιο. Δεν ήταν Ολύμπιος.
Είδα άλλο νέο με ταλέντο να λέει: «δεν θα γίνω τσαγκάρης αν και μ’
αρέσει, γιατί το επάγγελμα έχει πεθάνει». Ο Μανόλο Μπλάνικ που
κατασκευάζει και πουλά το ένα ζευγάρι περί τα 1500 ευρώ τσαγκάρης δεν
είναι; Δεν ήταν Ολύμπιος.
Είδα οδηγό να πετά πλαστικό ποτήρι σε πευκόφυτο δρόμο. Δεν ήταν
Ολύμπιος.
Είδα πολλά άτομα να γίνονται «νέοι επιχειρηματίες» σε αντικείμενα που
δεν ξέρουν ή το σημαντικότερο δεν τους αρέσουν απλά και μόνο επειδή
βγήκαν κάτι «αναπτυξιακά» προγράμματα. Δεν ήταν Ολύμπιοι.
Είδα μανάδες να μην θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν «γκαρσόνια» σε μια
χώρα με τόση ανεργία νέων, όταν σε όλο τον κόσμο η εξυπηρέτηση πελατών
έχει αναγνωριστεί ως πρωταρχικός πυλώνας βιωσιμότητας επιχειρήσεων και
κοινωνιών γενικότερα. Δεν ήταν Ολύμπιες.
Είδα φοιτητές να ζητούν πιστοποιητικά παρακολούθησης προτού έρθουν σε
ημερίδες, λες και δεν βλέπουν ότι το Δημόσιο που τα ζητούσε μας αφήνει
χρόνους, και κυρίως κάνοντας καταφανές πως η πραγματική γνώση δεν είναι
το βασικό κίνητρο για τη συμμετοχή τους σε εκπαιδευτικές εμπειρίες. Δεν
ήταν Ολύμπιοι.
Είδα φίλους πολλούς να φεύγουν στο εξωτερικό και τώρα να θέλουν πάλι να
γυρίσουν πίσω μιας και δεν είχαν πριν φύγουν προετοιμαστεί για την
κατάσταση και τη ζωή τους εκεί (αν θες δες σχετική ανάρτησή μου εδώ).
Δεν ήταν Ολύμπιοι.
Είδα να προτείνουν την κατάργηση του μαθήματος της πληροφορικής από τα
Γενικά και Τεχνικά Λύκεια σε μια εποχή που ο αναλφαβητισμός τείνει να
είναι συνώνυμο της μη εξοικείωσης με τους Η/Υ, όπως μας έλεγε
χαρακτηριστικά ο Καθηγητής Χαλικιάς στην ΑΣΟΕΕ. Δεν ήταν Ολύμπιοι.
Είδα και τον φορέα Τουρισμού της χώρας να προτρέπει να είμαστε σωστοί
πολίτες όχι γιατί είναι το αυτονόητο αλλά για να μας επισκέπτονται
τουρίστες. Δεν είναι σίγουρα Ολύμπιος.
Είδα και βλέπω καθημερινά πολλές τέτοιες εικόνες που δείχνουν το πώς
φτάσαμε ως εδώ, και είμαι σίγουροι πως κι εσείς θα έχετε τόσες πολλές να
απαριθμήσετε που θα μπορούσαμε να κάνουμε trending topic ένα πιθανό
hashtag στο Τουίτερ (τί λέτε για το #myfatgreekdrama;).
Εμείς οι Ολύμπιοι αναγνωρίζουμε το τέλμα που έχουμε φτάσει και το
συζητάμε χρόνια. Αποσπασματικά, ίσως και να κάνουμε κάποιες προσπάθειες
μεμονωμένα ή κατά μικρές ομάδες, χωρίς φυσικά στρατηγικό πλάνο αφού στη
Στρατηγική λέμε «για να βρεις πού θες να πας πρέπει πρώτα να δεις πού
βρίσκεσαι» και κυρίως να δεις ποιος είσαι.
Πείτε πως είμαστε ένα χωριό σε φάση Ανάλυση Παρούσας Κατάστασης. Το πόσο
θα διαρκέσει αυτή η φάση και κυρίως το εάν καταφέρουμε να βγούμε από το
τέλμα είναι φυσικά άγνωστο και -όπως σωστά τονίζει το άρθρο- πρέπει να
βασίζεται σε εμάς και μόνο εμάς. Συνηθίζω να λέω πως το μόνο που συνδέει
τους νεοέλληνες με τους αρχαίους ημών προγόνους είναι η προσμονή της
σωτηρίας από τον «από μηχανής θεό» (αν και η διαφορά κι εδώ είναι πως οι
αρχαίοι τον περίμεναν μόνο στις τραγωδίες, όχι στην πραγματική τους
ζωή).
Όπως και να χει, βγούμε ή δεν βγούμε από την κρίση, δεν θα πρέπει κατά
τη γνώμη μου -κι αυτός είναι ο μόνος λόγος που γράφω τις σκέψεις αυτές
δημόσια- να στιγματιστεί μια μικρή κοινωνία από συμπεριφορές και
νοοτροπίες που έχουν θρέψει την χώρα δεκαετίες τώρα.
Η εύκολη λύση είναι να αναγνωρίζουμε λάθη και αρνητικά των άλλων, το
δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι κατά βάση ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΙ
στη συμπεριφορά και τη νοοτροπία μας, κατά το προσφιλές μότο στην Κρίση
«Είμαστε όλοι Έλληνες» (Todos somos Griegos). Και η συνειδητοποίηση αυτή
κάθε άλλο παρά άγονη θα είναι. Τότε ίσως και «να ξυπνήσουμε» για να μην
χρειαστεί «να μετακομίσουμε» από την Ελλάδα και όχι μόνο από την
περιοχή, όπως γλαφυρά περιγράφει ο συγγραφέας του κειμένου.
=====
Η Γεωργία Ζούνη διδάσκει Τουριστικό Μάρκετινγκ σε μεταπτυχιακά
προγράμματα του Πανεπιστημίου Πειραιώς και του Οικονομικού Πανεπιστημίου
Αθηνών, και είναι συνιδρυτής του Opentourism. Πηγή: www.lifo.gr
Διάβασα κι εγώ το άρθρο του κ. Ζαμπούκα για το χωριό μου, την Αρχαία
Ολυμπία («Το ισχυρότερο brand name στον κόσμο, πουλάει παντόφλες...!»)
και a priori δηλώνω πως συμφωνώ με την εικόνα που περιγράφει.
Γνωρίζω βαθιά μέσα μου πως το κείμενο για την Ολυμπία λέει αλήθειες που
πληγώνουν εμάς τους Ολύμπιους (Ολύμπιος λέγεται ο κάτοικος της Αρχαίας
Ολυμπίας), γιατί κατά βάση είναι σωστό στις επισημάνσεις του και
ιδιαίτερα στα αίτια (χάσαμε τη σύνδεση με την πολιτιστική μας
κληρονομιά) που συνέβαλαν να έχουμε φτάσει στην εικόνα που περιγράφει ο
συγγραφέας του.
Όμως αυτή η εικόνα μού φέρνει στο μυαλό και κάποιες άλλες -γνώριμες σε
όλους, είμαι σίγουρη- εικόνες:
Είδα νέο, απολυμένο του Δημοσίου, να οδύρεται πως δεν πρόκειται να βρει
αλλού δουλειά, λες και στο πιστοποιητικό γεννήσεώς του κάτω από το χρώμα
ματιών έγραφε: Εργοδότης=Ελληνικό Δημόσιο. Δεν ήταν Ολύμπιος.
Είδα άλλο νέο με ταλέντο να λέει: «δεν θα γίνω τσαγκάρης αν και μ’
αρέσει, γιατί το επάγγελμα έχει πεθάνει». Ο Μανόλο Μπλάνικ που
κατασκευάζει και πουλά το ένα ζευγάρι περί τα 1500 ευρώ τσαγκάρης δεν
είναι; Δεν ήταν Ολύμπιος.
Είδα οδηγό να πετά πλαστικό ποτήρι σε πευκόφυτο δρόμο. Δεν ήταν
Ολύμπιος.
Είδα πολλά άτομα να γίνονται «νέοι επιχειρηματίες» σε αντικείμενα που
δεν ξέρουν ή το σημαντικότερο δεν τους αρέσουν απλά και μόνο επειδή
βγήκαν κάτι «αναπτυξιακά» προγράμματα. Δεν ήταν Ολύμπιοι.
Είδα μανάδες να μην θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν «γκαρσόνια» σε μια
χώρα με τόση ανεργία νέων, όταν σε όλο τον κόσμο η εξυπηρέτηση πελατών
έχει αναγνωριστεί ως πρωταρχικός πυλώνας βιωσιμότητας επιχειρήσεων και
κοινωνιών γενικότερα. Δεν ήταν Ολύμπιες.
Είδα φοιτητές να ζητούν πιστοποιητικά παρακολούθησης προτού έρθουν σε
ημερίδες, λες και δεν βλέπουν ότι το Δημόσιο που τα ζητούσε μας αφήνει
χρόνους, και κυρίως κάνοντας καταφανές πως η πραγματική γνώση δεν είναι
το βασικό κίνητρο για τη συμμετοχή τους σε εκπαιδευτικές εμπειρίες. Δεν
ήταν Ολύμπιοι.
Είδα φίλους πολλούς να φεύγουν στο εξωτερικό και τώρα να θέλουν πάλι να
γυρίσουν πίσω μιας και δεν είχαν πριν φύγουν προετοιμαστεί για την
κατάσταση και τη ζωή τους εκεί (αν θες δες σχετική ανάρτησή μου εδώ).
Δεν ήταν Ολύμπιοι.
Είδα να προτείνουν την κατάργηση του μαθήματος της πληροφορικής από τα
Γενικά και Τεχνικά Λύκεια σε μια εποχή που ο αναλφαβητισμός τείνει να
είναι συνώνυμο της μη εξοικείωσης με τους Η/Υ, όπως μας έλεγε
χαρακτηριστικά ο Καθηγητής Χαλικιάς στην ΑΣΟΕΕ. Δεν ήταν Ολύμπιοι.
Είδα και τον φορέα Τουρισμού της χώρας να προτρέπει να είμαστε σωστοί
πολίτες όχι γιατί είναι το αυτονόητο αλλά για να μας επισκέπτονται
τουρίστες. Δεν είναι σίγουρα Ολύμπιος.
Είδα και βλέπω καθημερινά πολλές τέτοιες εικόνες που δείχνουν το πώς
φτάσαμε ως εδώ, και είμαι σίγουροι πως κι εσείς θα έχετε τόσες πολλές να
απαριθμήσετε που θα μπορούσαμε να κάνουμε trending topic ένα πιθανό
hashtag στο Τουίτερ (τί λέτε για το #myfatgreekdrama;).
Εμείς οι Ολύμπιοι αναγνωρίζουμε το τέλμα που έχουμε φτάσει και το
συζητάμε χρόνια. Αποσπασματικά, ίσως και να κάνουμε κάποιες προσπάθειες
μεμονωμένα ή κατά μικρές ομάδες, χωρίς φυσικά στρατηγικό πλάνο αφού στη
Στρατηγική λέμε «για να βρεις πού θες να πας πρέπει πρώτα να δεις πού
βρίσκεσαι» και κυρίως να δεις ποιος είσαι.
Πείτε πως είμαστε ένα χωριό σε φάση Ανάλυση Παρούσας Κατάστασης. Το πόσο
θα διαρκέσει αυτή η φάση και κυρίως το εάν καταφέρουμε να βγούμε από το
τέλμα είναι φυσικά άγνωστο και -όπως σωστά τονίζει το άρθρο- πρέπει να
βασίζεται σε εμάς και μόνο εμάς. Συνηθίζω να λέω πως το μόνο που συνδέει
τους νεοέλληνες με τους αρχαίους ημών προγόνους είναι η προσμονή της
σωτηρίας από τον «από μηχανής θεό» (αν και η διαφορά κι εδώ είναι πως οι
αρχαίοι τον περίμεναν μόνο στις τραγωδίες, όχι στην πραγματική τους
ζωή).
Όπως και να χει, βγούμε ή δεν βγούμε από την κρίση, δεν θα πρέπει κατά
τη γνώμη μου -κι αυτός είναι ο μόνος λόγος που γράφω τις σκέψεις αυτές
δημόσια- να στιγματιστεί μια μικρή κοινωνία από συμπεριφορές και
νοοτροπίες που έχουν θρέψει την χώρα δεκαετίες τώρα.
Η εύκολη λύση είναι να αναγνωρίζουμε λάθη και αρνητικά των άλλων, το
δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι κατά βάση ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΙ
στη συμπεριφορά και τη νοοτροπία μας, κατά το προσφιλές μότο στην Κρίση
«Είμαστε όλοι Έλληνες» (Todos somos Griegos). Και η συνειδητοποίηση αυτή
κάθε άλλο παρά άγονη θα είναι. Τότε ίσως και «να ξυπνήσουμε» για να μην
χρειαστεί «να μετακομίσουμε» από την Ελλάδα και όχι μόνο από την
περιοχή, όπως γλαφυρά περιγράφει ο συγγραφέας του κειμένου.
=====
Η Γεωργία Ζούνη διδάσκει Τουριστικό Μάρκετινγκ σε μεταπτυχιακά
προγράμματα του Πανεπιστημίου Πειραιώς και του Οικονομικού Πανεπιστημίου
Αθηνών, και είναι συνιδρυτής του Opentourism. Πηγή: www.lifo.gr
.9.2013 | 16:07
Είμαστε όλοι Ολύμπιοι. Από τη Γεωργία Ζούνη.
Σκέψεις πάνω στο άρθρο του Ανδρέα Ζαμπούκα: «Αρχαία Ολυμπία: Το
ισχυρότερο brand name στον κόσμο, πουλάει παντόφλες...!»
ΣΧΟΛΙΑ (0)
65
Magnify Image
Διάβασα κι εγώ το άρθρο του κ. Ζαμπούκα για το χωριό μου, την Αρχαία
Ολυμπία («Το ισχυρότερο brand name στον κόσμο, πουλάει παντόφλες...!»)
και a priori δηλώνω πως συμφωνώ με την εικόνα που περιγράφει.
Γνωρίζω βαθιά μέσα μου πως το κείμενο για την Ολυμπία λέει αλήθειες που
πληγώνουν εμάς τους Ολύμπιους (Ολύμπιος λέγεται ο κάτοικος της Αρχαίας
Ολυμπίας), γιατί κατά βάση είναι σωστό στις επισημάνσεις του και
ιδιαίτερα στα αίτια (χάσαμε τη σύνδεση με την πολιτιστική μας
κληρονομιά) που συνέβαλαν να έχουμε φτάσει στην εικόνα που περιγράφει ο
συγγραφέας του.
Όμως αυτή η εικόνα μού φέρνει στο μυαλό και κάποιες άλλες -γνώριμες σε
όλους, είμαι σίγουρη- εικόνες:
Είδα νέο, απολυμένο του Δημοσίου, να οδύρεται πως δεν πρόκειται να βρει
αλλού δουλειά, λες και στο πιστοποιητικό γεννήσεώς του κάτω από το χρώμα
ματιών έγραφε: Εργοδότης=Ελληνικό Δημόσιο. Δεν ήταν Ολύμπιος.
Είδα άλλο νέο με ταλέντο να λέει: «δεν θα γίνω τσαγκάρης αν και μ’
αρέσει, γιατί το επάγγελμα έχει πεθάνει». Ο Μανόλο Μπλάνικ που
κατασκευάζει και πουλά το ένα ζευγάρι περί τα 1500 ευρώ τσαγκάρης δεν
είναι; Δεν ήταν Ολύμπιος.
Είδα οδηγό να πετά πλαστικό ποτήρι σε πευκόφυτο δρόμο. Δεν ήταν
Ολύμπιος.
Είδα πολλά άτομα να γίνονται «νέοι επιχειρηματίες» σε αντικείμενα που
δεν ξέρουν ή το σημαντικότερο δεν τους αρέσουν απλά και μόνο επειδή
βγήκαν κάτι «αναπτυξιακά» προγράμματα. Δεν ήταν Ολύμπιοι.
Είδα μανάδες να μην θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν «γκαρσόνια» σε μια
χώρα με τόση ανεργία νέων, όταν σε όλο τον κόσμο η εξυπηρέτηση πελατών
έχει αναγνωριστεί ως πρωταρχικός πυλώνας βιωσιμότητας επιχειρήσεων και
κοινωνιών γενικότερα. Δεν ήταν Ολύμπιες.
Είδα φοιτητές να ζητούν πιστοποιητικά παρακολούθησης προτού έρθουν σε
ημερίδες, λες και δεν βλέπουν ότι το Δημόσιο που τα ζητούσε μας αφήνει
χρόνους, και κυρίως κάνοντας καταφανές πως η πραγματική γνώση δεν είναι
το βασικό κίνητρο για τη συμμετοχή τους σε εκπαιδευτικές εμπειρίες. Δεν
ήταν Ολύμπιοι.
Είδα φίλους πολλούς να φεύγουν στο εξωτερικό και τώρα να θέλουν πάλι να
γυρίσουν πίσω μιας και δεν είχαν πριν φύγουν προετοιμαστεί για την
κατάσταση και τη ζωή τους εκεί (αν θες δες σχετική ανάρτησή μου εδώ).
Δεν ήταν Ολύμπιοι.
Είδα να προτείνουν την κατάργηση του μαθήματος της πληροφορικής από τα
Γενικά και Τεχνικά Λύκεια σε μια εποχή που ο αναλφαβητισμός τείνει να
είναι συνώνυμο της μη εξοικείωσης με τους Η/Υ, όπως μας έλεγε
χαρακτηριστικά ο Καθηγητής Χαλικιάς στην ΑΣΟΕΕ. Δεν ήταν Ολύμπιοι.
Είδα και τον φορέα Τουρισμού της χώρας να προτρέπει να είμαστε σωστοί
πολίτες όχι γιατί είναι το αυτονόητο αλλά για να μας επισκέπτονται
τουρίστες. Δεν είναι σίγουρα Ολύμπιος.
Είδα και βλέπω καθημερινά πολλές τέτοιες εικόνες που δείχνουν το πώς
φτάσαμε ως εδώ, και είμαι σίγουροι πως κι εσείς θα έχετε τόσες πολλές να
απαριθμήσετε που θα μπορούσαμε να κάνουμε trending topic ένα πιθανό
hashtag στο Τουίτερ (τί λέτε για το #myfatgreekdrama;).
Εμείς οι Ολύμπιοι αναγνωρίζουμε το τέλμα που έχουμε φτάσει και το
συζητάμε χρόνια. Αποσπασματικά, ίσως και να κάνουμε κάποιες προσπάθειες
μεμονωμένα ή κατά μικρές ομάδες, χωρίς φυσικά στρατηγικό πλάνο αφού στη
Στρατηγική λέμε «για να βρεις πού θες να πας πρέπει πρώτα να δεις πού
βρίσκεσαι» και κυρίως να δεις ποιος είσαι.
Πείτε πως είμαστε ένα χωριό σε φάση Ανάλυση Παρούσας Κατάστασης. Το πόσο
θα διαρκέσει αυτή η φάση και κυρίως το εάν καταφέρουμε να βγούμε από το
τέλμα είναι φυσικά άγνωστο και -όπως σωστά τονίζει το άρθρο- πρέπει να
βασίζεται σε εμάς και μόνο εμάς. Συνηθίζω να λέω πως το μόνο που συνδέει
τους νεοέλληνες με τους αρχαίους ημών προγόνους είναι η προσμονή της
σωτηρίας από τον «από μηχανής θεό» (αν και η διαφορά κι εδώ είναι πως οι
αρχαίοι τον περίμεναν μόνο στις τραγωδίες, όχι στην πραγματική τους
ζωή).
Όπως και να χει, βγούμε ή δεν βγούμε από την κρίση, δεν θα πρέπει κατά
τη γνώμη μου -κι αυτός είναι ο μόνος λόγος που γράφω τις σκέψεις αυτές
δημόσια- να στιγματιστεί μια μικρή κοινωνία από συμπεριφορές και
νοοτροπίες που έχουν θρέψει την χώρα δεκαετίες τώρα.
Η εύκολη λύση είναι να αναγνωρίζουμε λάθη και αρνητικά των άλλων, το
δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι κατά βάση ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΙ
στη συμπεριφορά και τη νοοτροπία μας, κατά το προσφιλές μότο στην Κρίση
«Είμαστε όλοι Έλληνες» (Todos somos Griegos). Και η συνειδητοποίηση αυτή
κάθε άλλο παρά άγονη θα είναι. Τότε ίσως και «να ξυπνήσουμε» για να μην
χρειαστεί «να μετακομίσουμε» από την Ελλάδα και όχι μόνο από την
περιοχή, όπως γλαφυρά περιγράφει ο συγγραφέας του κειμένου.
=====
Η Γεωργία Ζούνη διδάσκει Τουριστικό Μάρκετινγκ σε μεταπτυχιακά
προγράμματα του Πανεπιστημίου Πειραιώς και του Οικονομικού Πανεπιστημίου
Αθηνών, και είναι συνιδρυτής του Opentourism. Πηγή: www.lifo.gr
ΓΝΩΜΕΣ, ΑΡΘΡΑ,
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΣΤΟ LIFΟ.GR
2.9.2013 | 16:07
Είμαστε όλοι Ολύμπιοι. Από τη Γεωργία Ζούνη.
Σκέψεις πάνω στο άρθρο του Ανδρέα Ζαμπούκα: «Αρχαία Ολυμπία: Το
ισχυρότερο brand name στον κόσμο, πουλάει παντόφλες...!»
ΣΧΟΛΙΑ (0)
65
Magnify Image
Διάβασα κι εγώ το άρθρο του κ. Ζαμπούκα για το χωριό μου, την Αρχαία
Ολυμπία («Το ισχυρότερο brand name στον κόσμο, πουλάει παντόφλες...!»)
και a priori δηλώνω πως συμφωνώ με την εικόνα που περιγράφει.
Γνωρίζω βαθιά μέσα μου πως το κείμενο για την Ολυμπία λέει αλήθειες που
πληγώνουν εμάς τους Ολύμπιους (Ολύμπιος λέγεται ο κάτοικος της Αρχαίας
Ολυμπίας), γιατί κατά βάση είναι σωστό στις επισημάνσεις του και
ιδιαίτερα στα αίτια (χάσαμε τη σύνδεση με την πολιτιστική μας
κληρονομιά) που συνέβαλαν να έχουμε φτάσει στην εικόνα που περιγράφει ο
συγγραφέας του.
Όμως αυτή η εικόνα μού φέρνει στο μυαλό και κάποιες άλλες -γνώριμες σε
όλους, είμαι σίγουρη- εικόνες:
Είδα νέο, απολυμένο του Δημοσίου, να οδύρεται πως δεν πρόκειται να βρει
αλλού δουλειά, λες και στο πιστοποιητικό γεννήσεώς του κάτω από το χρώμα
ματιών έγραφε: Εργοδότης=Ελληνικό Δημόσιο. Δεν ήταν Ολύμπιος.
Είδα άλλο νέο με ταλέντο να λέει: «δεν θα γίνω τσαγκάρης αν και μ’
αρέσει, γιατί το επάγγελμα έχει πεθάνει». Ο Μανόλο Μπλάνικ που
κατασκευάζει και πουλά το ένα ζευγάρι περί τα 1500 ευρώ τσαγκάρης δεν
είναι; Δεν ήταν Ολύμπιος.
Είδα οδηγό να πετά πλαστικό ποτήρι σε πευκόφυτο δρόμο. Δεν ήταν
Ολύμπιος.
Είδα πολλά άτομα να γίνονται «νέοι επιχειρηματίες» σε αντικείμενα που
δεν ξέρουν ή το σημαντικότερο δεν τους αρέσουν απλά και μόνο επειδή
βγήκαν κάτι «αναπτυξιακά» προγράμματα. Δεν ήταν Ολύμπιοι.
Είδα μανάδες να μην θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν «γκαρσόνια» σε μια
χώρα με τόση ανεργία νέων, όταν σε όλο τον κόσμο η εξυπηρέτηση πελατών
έχει αναγνωριστεί ως πρωταρχικός πυλώνας βιωσιμότητας επιχειρήσεων και
κοινωνιών γενικότερα. Δεν ήταν Ολύμπιες.
Είδα φοιτητές να ζητούν πιστοποιητικά παρακολούθησης προτού έρθουν σε
ημερίδες, λες και δεν βλέπουν ότι το Δημόσιο που τα ζητούσε μας αφήνει
χρόνους, και κυρίως κάνοντας καταφανές πως η πραγματική γνώση δεν είναι
το βασικό κίνητρο για τη συμμετοχή τους σε εκπαιδευτικές εμπειρίες. Δεν
ήταν Ολύμπιοι.
Είδα φίλους πολλούς να φεύγουν στο εξωτερικό και τώρα να θέλουν πάλι να
γυρίσουν πίσω μιας και δεν είχαν πριν φύγουν προετοιμαστεί για την
κατάσταση και τη ζωή τους εκεί (αν θες δες σχετική ανάρτησή μου εδώ).
Δεν ήταν Ολύμπιοι.
Είδα να προτείνουν την κατάργηση του μαθήματος της πληροφορικής από τα
Γενικά και Τεχνικά Λύκεια σε μια εποχή που ο αναλφαβητισμός τείνει να
είναι συνώνυμο της μη εξοικείωσης με τους Η/Υ, όπως μας έλεγε
χαρακτηριστικά ο Καθηγητής Χαλικιάς στην ΑΣΟΕΕ. Δεν ήταν Ολύμπιοι.
Είδα και τον φορέα Τουρισμού της χώρας να προτρέπει να είμαστε σωστοί
πολίτες όχι γιατί είναι το αυτονόητο αλλά για να μας επισκέπτονται
τουρίστες. Δεν είναι σίγουρα Ολύμπιος.
Είδα και βλέπω καθημερινά πολλές τέτοιες εικόνες που δείχνουν το πώς
φτάσαμε ως εδώ, και είμαι σίγουροι πως κι εσείς θα έχετε τόσες πολλές να
απαριθμήσετε που θα μπορούσαμε να κάνουμε trending topic ένα πιθανό
hashtag στο Τουίτερ (τί λέτε για το #myfatgreekdrama;).
Εμείς οι Ολύμπιοι αναγνωρίζουμε το τέλμα που έχουμε φτάσει και το
συζητάμε χρόνια. Αποσπασματικά, ίσως και να κάνουμε κάποιες προσπάθειες
μεμονωμένα ή κατά μικρές ομάδες, χωρίς φυσικά στρατηγικό πλάνο αφού στη
Στρατηγική λέμε «για να βρεις πού θες να πας πρέπει πρώτα να δεις πού
βρίσκεσαι» και κυρίως να δεις ποιος είσαι.
Πείτε πως είμαστε ένα χωριό σε φάση Ανάλυση Παρούσας Κατάστασης. Το πόσο
θα διαρκέσει αυτή η φάση και κυρίως το εάν καταφέρουμε να βγούμε από το
τέλμα είναι φυσικά άγνωστο και -όπως σωστά τονίζει το άρθρο- πρέπει να
βασίζεται σε εμάς και μόνο εμάς. Συνηθίζω να λέω πως το μόνο που συνδέει
τους νεοέλληνες με τους αρχαίους ημών προγόνους είναι η προσμονή της
σωτηρίας από τον «από μηχανής θεό» (αν και η διαφορά κι εδώ είναι πως οι
αρχαίοι τον περίμεναν μόνο στις τραγωδίες, όχι στην πραγματική τους
ζωή).
Όπως και να χει, βγούμε ή δεν βγούμε από την κρίση, δεν θα πρέπει κατά
τη γνώμη μου -κι αυτός είναι ο μόνος λόγος που γράφω τις σκέψεις αυτές
δημόσια- να στιγματιστεί μια μικρή κοινωνία από συμπεριφορές και
νοοτροπίες που έχουν θρέψει την χώρα δεκαετίες τώρα.
Η εύκολη λύση είναι να αναγνωρίζουμε λάθη και αρνητικά των άλλων, το
δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι κατά βάση ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΙ
στη συμπεριφορά και τη νοοτροπία μας, κατά το προσφιλές μότο στην Κρίση
«Είμαστε όλοι Έλληνες» (Todos somos Griegos). Και η συνειδητοποίηση αυτή
κάθε άλλο παρά άγονη θα είναι. Τότε ίσως και «να ξυπνήσουμε» για να μην
χρειαστεί «να μετακομίσουμε» από την Ελλάδα και όχι μόνο από την
περιοχή, όπως γλαφυρά περιγράφει ο συγγραφέας του κειμένου.
=====
Η Γεωργία Ζούνη διδάσκει Τουριστικό Μάρκετινγκ σε μεταπτυχιακά
προγράμματα του Πανεπιστημίου Πειραιώς και του Οικονομικού Πανεπιστημίου
Αθηνών, και είναι συνιδρυτής του Opentourism. Πηγή: www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου