Με δικαστική απόφαση το Μουσείο Γκετί επιστρέφει αρχαίο άγαλμα του Λυσίππου στην Ιταλία.

[ Τμήματα της ζωφόρου του Επικούρειου Απόλλωνα στο Μουσείο του Λούβρου ]


Ενα καλό παράδειγμα και δεδικασμένο 


ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Η ΕΛΛΑΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Με δικαστική απόφαση το Μουσείο Γκετί επιστρέφει αρχαίο άγαλμα του Λυσίππου στην Ιταλία.

Άλλο άγαλμα του Λυσίππου που βρέθηκε στην Ροδόπη ευρίσκεται στο Λούβρο!

Η Ιταλία ζητεί από τους Γερμανούς κλεμμένη αρχαία ελληνική περικεφαλαία!

Πώς η Ρώμη ντροπιάζει το κοιμισμένο ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού.

Με δικαστική απόφαση το Μουσείο Γκετί επιστρέφει αρχαίο άγαλμα του Λυσίππου στην Ιταλία 

Άγαλμα του Λυσίππου που βρέθηκε στην Ροδόπη ευρίσκεται στο Λούβρο! 

Η Ιταλία ζητά από τους Γερμανούς κλεμμένη αρχαία ελληνική περικεφαλαία! - Πώς η Ρώμη ντροπιάζει το κοιμισμένο ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού 

Ενώ το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδος, κοιμάται τον ύπνο τον βαθύ, και στέκεται ανάξιο του τίτλου του, να προστατεύει δηλαδή τον ελληνικό πολιτισμό, όπου κι αν αυτός ευρίσκεται, όχι μόνον έξω από την Ελλάδα, αλλά και εντός αυτής, οι Ιταλοί προσέφυγαν στα δικαστήρια και πέτυχαν να πάρουν πίσω ένα άγαλμα του περιφημότερου αρχαίου Έλληνος γλύπτου, του Λυσίππου, από την Σικυώνα, που ευρίσκετο στο Μουσείο Γκετί του Λος Άντζελες! Αυτό κι αν είναι ντροπή για το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού και την ελληνική Δικαιοσύνη συνάμα! 

Η προϊστορία αυτής της υποθέσεως αρχίζει τον Αύγουστο του 2007, όταν μετά από χρόνια διαφωνιών, το Γκετί και η Ιταλία συνήψαν συμφωνία για την επιστροφή 42 αρχαιοτήτων στις συλλογές του Μουσείου της Ρώμης. Η «κερκόπορτα» είχε ανοίξει... 

Έτσι, προχωρώντας ακόμη παραπέρα, ιταλικό δικαστήριο του Πέζαρο, το 2010, διέταξε την επιστροφή από το Μουσείο Γκετί των ΗΠΑ στην Ιταλία του χάλκινου αγάλματος της «Νικηφόρας Νεότητος», του Λυσίππου, ανοίγοντας τον μεγάλο δρόμο για την επιστροφή αρχαιοτήτων, στους τόπους προελεύσεώς τους! Η απόφαση - όπως ήταν αναμενόμενο - προκάλεσε την έντονη αντίδραση του Μουσείου Γκετί, το οποίο προετίθετο να υποβάλει έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο της Ιταλίας. Το θέμα είχε λάβει και πολιτικές διαστάσεις, δεδομένου ότι η δικαστική απόφαση είναι άμεσα εκτελεστέα. Έτσι, το ιταλικό υπουργείο Δικαιοσύνης θα ζητούσε από το αντίστοιχο αμερικανικό να παρέμβει για την επιστροφή του αγάλματος! 

Το μουσείο υποστηρίζει ότι... αγόρασε το άγαλμα το 1977 με καθ' όλα νόμιμες διαδικασίες = αλήθεια ποιες είναι αυτές; και βάσει ποίων νόμων και συνθηκών; - και μάλιστα απεκάλυψε και την τιμή του, που, όπως ανακοίνωσε, ήταν 4 εκατ. δολλάρια! Η ιταλική Πολιτεία αντιτείνει πως βγήκε από την χώρα παράνομα κι έτσι πρέπει να επιστραφεί. 

Το συγκεκριμένο έργο του Λυσίππου είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα του Έλληνος καλλιτέχνη και επίσης ένα από τα πιο γνωστά του μουσείου Γκετί! Οι Ιταλοί λένε πως ανελκύσθηκε από έναν ψαρά, το 1964, από την θαλάσσια περιοχή της πόλεως Φάνο, κοντά στο Πέζαρο. Δεν λένε φυσικά, πως οι πρόγονοί τους, οι Ρωμαίοι, το έκλεψαν από την Ελλάδα, όπου και στο τέλος-τέλος ανήκει και πρέπει να επιστραφεί, εάν διαβάσουμε ελληνικά την απόφαση του δικαστηρίου περί «επιστροφής αρχαιοτήτων στους τόπους προελεύσεώς τους»! Είναι γνωστό, λ.χ. το... «πολιτιστικό πλιάτσικο» που έκαναν οι αρχαίοι Ρωμαίοι στην Κόρινθο, κ.α. Επίσης, όταν λαφυραγώγησαν τον αρχαίο λιμένα των Μινωιτών, τον Τάραντα, στην Μεγ. Ελλάδα, έκλεψαν, εκτός των άλλων, και τον κολοσσιαίο χάλκινο ανδριάντα του Ηρακλέους του Λυσίππου... Όταν οι Ρωμαίοι λαφυραγώγησαν την Αλύζια Ακαρνανίας, όπου υπήρχε τέμενος του Ηρακλέους με αγάλματα του Λυσίππου, που αναπαριστούσαν τους άθλους του, τα έκλεψαν όλα! Όταν ο Ρωμαίος Καικίλιος Μέτελλος ξεγύμνωσε την Μακεδονία από τους πολιτιστικούς θησαυρούς της, επέδειξε θριαμβευτικά στην Ρώμη το σύμπλεγμα του Λυσίππου με την Μάχη στον Γρανικό ποταμό, που αποτελείτο από 16 χάλκινα αγάλματα, και ήταν στημένο στο Δίον! Το γλυπτό αυτό σύμπλεγμα χαρίσθηκε στην αδελφή του Αυγούστου, Οκταβία, για να κοσμεί το ανάκτορό της, επειδή εδήλωνε... «συλλέκτης αριστουργημάτων ελληνικής τέχνης»!... 

ΠΗΓΕΣ: Associated Press, Αρριανός, Στράβων. 

Ο Λύσιππος, που έζησε στο τέλος του 4ου αι. π.Χ. και σήμερα θεωρείται ως ο συνεχιστής της παραδόσεως του Πολυκλείτου και του Σκόπα, φιλοτέχνησε 1.500 έργα! Κι αυτό το ξέρουμε από το γεγονός ότι ο Λύσιππος συνήθιζε να αποταμιεύει ένα δηνάριο για κάθε άγαλμα που φιλοτεχνούσε και ο κληρονόμος του βρήκε στο θησαυροφυλάκειό του 1.500 χρυσά δηνάρια! Ήταν τόσο σπουδαίος, που τόλμησε να φιλοτεχνήσει ανδριάντες του Μεγ. Αλεξάνδρου (έτσι ξέρουμε τον σωματότυπο του παμμέγιστου των Ελλήνων) και μετά απ' αυτό, ο Μέγας Αλέξανδρος του έδωσε αποκλειστικά το προνόμιο να φιλοτεχνεί ανδριάντες του! 

Ορισμένα από τα πιο διάσημα έργα του είναι: 

▶ ο «Αποξυόμενος», μαρμάρινο αντίγραφο ρωμαϊκών χρόνων του αρχαίου πρωτότυπου χάλκινου γλυπτού. Το πρωτότυπο χρονολογείται στο 320 π.Χ. περίπου. Οι «σεμνότυφοι» μεταγενέστεροι αντιγραφείς προσέθεσαν... φύλλο συκής στα γεννητικά όργανα του αθλητού, ο οποίος αποξύεται (δηλ. αφαιρεί το έλαιον από το χέρι του με στλεγγίδα-ξυστρί). Έτσι, «καλυμμένο» - δηλ. παραποιημένο, ιστορικά απαράδεκτο - το άγαλμα ευρίσκεται στο Μουσείο του Βατικανού! 

▶ πρωτότυπο χάλκινο αγαλμάτιο του «Ηρακλέους» - που ευρίσκεται στο Μουσείο Λούβρου και είχε ευρεθεί στον νομό Ροδόπης! 

▶ «Ο Ηρακλής επιτραπέζιος» (μεταγενέστερος τίτλος), ρωμαϊκών χρόνων μαρμάρινο αντίγραφο του χάλκινου πρωτοτύπου, που ευρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο! 

▶ «Ηρακλής και λέων», αντίγραφο ρωμαϊκών χρόνων του αυθεντικού αρχαίου χάλκινου αγάλματος του Λυσίππου. Ευρίσκεται στο Μουσείο Ερμιτάζ Πετρουπόλεως. 

▶ ο «Πυγμάχος των Θερμών», 

▶ ο «Ερμής», μαρμάρινο αντίγραφο (ύψους 1,54 μ.) ρωμαϊκών χρόνων, του πρωτοτύπου έργου, που ήταν χάλκινο. Ευρίσκεται στην Γλυπτοθήκη Κοπεγχάγης. 

▶ «Νεανίας αφαιρών άκανθα», αντίγραφο ρωμαϊκών χρόνων του αυθεντικού αρχαίου αγάλματος του Λυσίππου. Ευρίσκεται στο Μουσείο Ουφίτσι Φλωρεντίας. 

▶ μαρμάρινο άγαλμα νέου, ο οποίος σκύβει να δέσει το σανδάλι του, ρωμαϊκών χρόνων αντίγραφο του αρχαίου πρωτοτύπου του Λυσίππου. Ευρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ατταλείας Μ. Ασίας. 

▶ και πολλά άλλα, που το υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδος θα έπρεπε να διεκδικήσει, πριν τα διεκδικήσει και αυτά η Ρώμη! Ο Λύσιππος είναι Έλλην καλλιτέχνης - και μάλιστα Πελοποννήσιος - και ζητεί την προστασία του υπουργείου του. 

Άλλα πασίγωνστα έργα του Λυσίππου ήταν το χάλκινο άγαλμα του Διός στον Ναό των Μουσών Αθηνών, το άγαλμα του Έρωτος στις Θεσπιές και του Διονύσου στον Ελικώνα Βοιωτίας, πολλά άλλα στην Ηλεία, χάλκινοι ανδριάντες του Διός και του Ηρακλέους στην αγορά της Κορίνθου, κ.ά. 

ΠΗΓΕΣ: Παυσανίας, Πλίνιος, Πλούταρχος, Σπανδάγος Ευ. «Εικαστικοί καλλιτέχνες της αρχαίας Ελλάδος», εκδ. «Αίθρα». 

Συνεχίζοντας να ντροπιάζει το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού, η Ιταλία το 2010 έκαμε προσφυγή και για επιστροφή «κλεμμένης» αρχαίας ελληνικής περικεφαλαίας! Η Ρώμη διεκδίκησε σε γερμανικό δικαστήριο την περικεφαλαία, η οποία εκλάπη, όπως ισχυρίζεται, το 1993 από αρχαιολογικό χώρο της επικρατείας της. Η Ιταλία ζητεί την παράδοση της αρχαίας ελληνικής αυτής περικεφαλαίας, από την υπηρεσία που διευθύνει τα μουσεία του Βερολίνου και τους νομικούς, οι οποίοι διαχειρίζονται την περιουσία ενός ιδιώτη «συλλέκτη έργων τέχνης», ο οποίος έχει πεθάνει. 

Αξιωματούχοι μουσείων δήλωσαν ότι η περικεφαλαία ευρίσκεται σε «ασφαλές μέρος» στο Βερολίνο και ότι είναι στην διάθεση του εισαγγελέως Βερολίνου. Πάντως, οι δικαστικές Αρχές κατέσχεσαν την περικεφαλαία κατόπιν αιτήματος της Ρώμης, το 2003!.. 

Η γερμανική εφημερίδα «Ημερήσιος Καθρέπτης» («Tagesspiegel») γράφει ότι η περικεφαλαία αυτή είναι πολύ σπάνια και ότι ουσιαστικά είναι ανεκτίμητης αξίας. Προσθέτει εξ άλλου ότι πιστεύεται ότι άλλαξε... πολλά χέρια (εννοεί ότι έγινε αντικείμενο παρανόμων αγοραπωλησιών) προτού ένας Βερολινέζος «έμπορος έργων τέχνης» την εξασφαλίσει για την ιδιωτική του συλλογή. Η Ιταλία την εντόπισε όταν τα περιουσιακά στοιχεία του Βερολινέζου συλλέκτη τέθηκαν σε δημοπρασία μετά τον θάνατό του. 

Η περικεφαλαία που φέρει διακόσμηση γεωμετρικού ρυθμού, κατασκευάσθηκε μεταξύ 7ου-6ου αι. π.Χ., στα νότια παράλια της Ιταλίας, όπου τότε άκμαζαν οι ελληνικές εμπορικές πόλεις της Μεγάλης Ελλάδος. 

Έτσι δρουν τα σοβαρά υπουργεία Πολιτισμού και τα οργανωμένα κράτη, που σέβονται τον πολιτισμό των προγόνων τους, ακόμη κι αν αυτός δεν είναι ευθέως δικός τους, αλλά τον απέκτσαν παράνομα, κατά την διάρκεια κατοχής!
Γράφει ο Γιώργος Λεκάκης

 

ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΤΩΝ ΑΡΠΑΚΤΙΚΩΝ - Η Μέρκελ καλεί τον Πούτιν να... επιστρέψει τα λάφυρα πολέμου!

Κι ενώ η Γερμανία έχει ένα τόσο σοβαρό ανοιχτό μέτωπο με την Ελλάδα τόσο για τις πολεμικές αποζημιώσεις όσο και τις αρχαιότητες που άρπαξαν οι κατακτητές από τη χώρα μας, η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ απευθυνόμενη προς τον Ρώσο πρόεδρο Βλάντιμιρ Πούτιν δήλωσε με
περίσσιο θράσος ότι η Ρωσία θα πρέπει να επιστρέψει τα λάφυρα πολέμου που παρουσιάστηκαν σε μια μεγάλη εικαστική-πολιτιστική έκθεση στην Αγία Πετρούπολη!

«Πιστεύουμε ότι αυτά τα εκθέματα θα πρέπει να επιστρέψουν στη Γερμανία», είπε η Μέρκελ κατά τη διάρκεια της κοινής επίσκεψης με τον Πούτιν και των εγκαινίων της έκθεσης που παρουσιάζεται στο περίφημο μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης.

Η έκθεση, που ονομάζεται «Εποχή του Χαλκού - Ευρώπη χωρίς σύνορα», περιλαμβάνει θησαυρούς από χρυσό που ουσιαστικά αρπάχτηκαν ως λάφυρα από τους Σοβιετικούς μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Μέρκελ είπε ότι 600 αντικείμενα που εκτίθενται εκεί ήταν από τη Γερμανία.

Από την πλευρά του ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν είπε ότι η έκθεση έδειξε ότι η Γερμανία και η Ρωσία έχουν κοινές ρίζες που χρονολογούνται από την Εποχή του Χαλκού. «Ο μέσος πολίτης δεν ενδιαφέρεται που εκτίθενται αυτά τα αντικείμενα, στο Βερολίνο, στην Αγία Πετρούπολη, στη Μόσχα, ή στην Τουρκία», τόνισε.

Νωρίτερα, ένας εκπρόσωπος της καγκελαρίας είχε δηλώσει ότι η επικεφαλής της γερμανικής κυβέρνησης δεν θα λάμβανε μέρος στην τελετή των εγκαινίων λόγω μιας διαφωνίας που αφορούσε «το πρωτόκολλο». Όμως μετά από μια κοινή συνέντευξη Τύπου η Μέρκελ και ο Πούτιν ανακοίνωσαν ότι οι διαφωνίες που είχαν ανακύψει προηγουμένως διευθετήθηκαν. «Έπειτα από μια συζήτηση μεταξύ του προέδρου και εμού, θα εγκαινιάσουμε την έκθεση», δήλωσε η Μέρκελ.

Σύμφωνα με το πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου οι Σοβιετικοί είχαν λεηλατήσει πάνω από 1 εκατ. βιβλία και χιλιάδες αντικείμενα τέχνης. Πολλά από αυτά δεν έχουν ακόμη εντοπιστεί. Ανάμεσα στα αντικείμενα που εκτίθενται στο Ερμιτάζ είναι και πολλά από τα «τρόπαια» της νίκης του σοβιετικού στρατού, που το Βερολίνο ζητεί να επιστραφούν.

Η έκθεση θα ανοίξει για το κοινό σήμερα Σάββατο, στην επέτειο της ναζιστικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση.

από triklopodia 

22.6.2013

Αρχαιοκαπηλίες των Γερμανών στην Πελοπόννησο της κατοχής

Αρχαιοκαπηλίες των Γερμανών στην Πελοπόννησο της κατοχής

Σάββατο, 1 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΡΓΟΣ

Γερμανικές στρατιωτικές εκσκαφικές εργασίες, υπό την εποπτεία του Κ. Grundmann, έγι­ναν παρά το Άργος, τις οποίες παρακολούθησε και ο στρατηγός Speidel. Σε αυτές, ευρέθησαν αρχαία αντικείμενα, που έμειναν για χρόνια στο Γερμανικό Ινστιτούτο. Κάποιος αριθμός πήλινων αντικειμένων του Άργους παραδόθηκε, περί το τέλος της Κατοχής, στο Εθνικό Μουσείο.

ΑΣΙΝΗ

Οι Ιταλοί έφεραν πλήρη καταστροφή στην αρχαία κώμη, την οποία ολοκλήρωσαν και συ­μπλήρωσαν - εάν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο σε κάτι ήδη τελειωμένο - οι Γερμανοί.

ΚΟΡΙΝΘΟΣ

Μετά τον Ρωμαίο Μόμμιο, η Κόρινθος έπληγη ξανά από τους Γερμανούς. Σ’ αυτήν την αρχαία άλωση της Κορίνθου οι φλόγες κατέφαγαν χιλιάδες αριστουργήματα, ενώ η στρατι­ωτική βία κατέστρεψε άλλα τόσα. Κάποια φυγαδεύθηκαν ως «καλλιτεχνικά λάφυρα» προς την Ρώμη και προς την Πέργαμο (ο Άτταλος ήταν τότε σύμμαχος των Ρωμαίων). Μεταξύ των φυγαδευθέντων έργων ήταν εικόνες του Φιλοποίμενος, του Αράτου, αγάλματα (έργα του Αριστείδου) του Ηρακλέους καταπονούμενου από τον χιτώνα της Δηιάνειρας, του Διονύ­σου, κ.ά. Ο Άτταλος όρισε στην διαθήκη του τα αρπαγμένα απ’ την Κόρινθο να πάνε στην Ρώμη. Ο Μόμμιος ήταν όμως τόσο αγροίκος και άσχετος με την αξία της τέχνης, που είπε στους πλοιάρχους που τα κόμιζαν από την Πέργαμο στην Ρώμη, πως αν κατά την διάρκεια του πλου τα έργα βλαβούν, να κατασκευάσουν νέα!

Το θέρος του 1941 Γερμανοί αναρριχήθηκαν από την αυλή του Αρχαιολογικού Μουσείου Κορίνθου και έθραυσαν διάφορες αρχαιότητες που βρίσκονταν στην αυλή, ενώ αναφέρεται πως έκλεψαν κιόλας κάποιες. Έκλεψαν επίσης ένα ρολόι ελέγχου και κάποια κλειδιά. Παρα­βίασαν και την θύρα του Μουσείου και όταν τους παρατήρησε ο φύλακας, τον απείλησαν με περίστροφο! Εν τέλει, κρατήθηκε επί 10ήμερο και υπεβλήθη σε αυστηρότατες ανακρίσεις.

Αξιωματικοί του γερμανικού στρατού, καθώς και διπλωματικοί υπάλληλοι, αποκόμιζαν καθ’ όλο το διάστημα της Κατοχής, κατεργασμένα τεμάχια μαρμάρων, αλλά και ό,τι ήταν δυνατόν ν’ αποκομισθεί, όπως πήλινα τεμάχια διακεκοσμημένα από το Ασκληπιείο, τον ναό του Καπιτωλίου Διός, κ.ά.

Επίσης, Γερμανοί έθραυσαν και επανειλημμένως έλαβαν τεμάχια εκ των χρωματιστών πλα­κών του δαπέδου του λουτρού, που ήταν περί την Πειρήνη(16). Το θέρος του 1941, επιπροσθέτως, καθ’ υπόδειξη Γερμανών αξιωματικών, Γερμανοί κατέρριψαν και μετατόπισαν λίθους στο κτίσμα της Πειρήνης. Απ’ αυτήν την πρόχειρη μετατόπιση εθραύσθησαν διάφορα αρχι­τεκτονικά μέλη, μεταξύ των οποίων και πώρινος ημικίονας. Έθραυαν επίσης και πλάκες των καταστημάτων ρωμαϊκών χρόνων, του ιδίου χώρου.

ΛΑΚΩΝΙΑ

Το 1942 και σε διάφορα μέρη της Λακωνίας «εργάσθηκε» ο Γερμανός W.v Vacano. Με­ταξύ άλλων, διεπίστωσε οικισμούς της λίθινης εποχής στο Κουφάβουνο(17), όπως απεδείχθη με ανασκαφική έρευνα. Ευρέθησαν πολλά όστρακα, πυρόλιθοι, οστέινα εργαλεία, αξίνες, σφύρες, κλπ. τα οποία μεταφέρθηκαν στην Γερμανία!

ΜΕΣΣΗΝΙΑ

Στην Ιθώμη, τον Μάιο του 1941, γερμανικό στρατιωτικό απόσπασμα, καθ’ υπόδειξιν του Γερμανού προξένου, που το συνόδευε, αφαίρεσε 3 λίθους και κατέρριψε 6, από το αρχαίο φρούριο της κώμης! Τον Σεπτέμβριο του 1943, το ίδιο φρούριο εβλήθη από γερμανικά συν­δυασμένα πυρά, σε ασκήσεις πεζικού, πυροβολικού και αεροπορίας. Απ’ αυτήν την ενέργεια κατεστράφη τμήμα του Ν. φρουρίου, όταν κτυπήθηκε από 4 οβίδες.

Στο Βασιλικό, Γερμανός αξιωματούχος αφαίρεσε από την τοπική αρχαιολογική συλλογή ένα χάλκινο δακτύλιο, που είχε αγορασθεί και δωρηθεί στο Μουσείο, από τον ανασκαφέα και ερευνητή της περιοχής, Valmin.

Στο Πεταλίδι (αρχαία Κορώνη) Γερμανοί στρατιώτες αφαίρεσαν από την τοπική αρχαιο­λογική συλλογή ένα πήλινο αγγείο.

ΜΥΚΗΝΕΣ

Το θέρος του 1941 Γερμανοί στρατιώτες απέσπασαν δυο πλάκες, από τον κυκλικό περίβο­λο των τάφων των Μυκηνών! Επίσης, κύλησαν ογκόλιθους, που κατέπεσαν και καταστρά­φηκαν, ενώ κατέστρεψαν συγχρόνως άλλους, και προξένησαν σημαντικές βλάβες σε 5 πλάκες του περιβόλου!

Τον Αύγουστο του 1943, πέντε Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες, με κοπίδι και σφυρί, εισήλθαν στον «Θησαυρό τον Ατρέως» και κατέστρεψαν 5 λίθους του τάφου, για να αφαιρέσουν 5 χάλκινους ήλους!

Άλλοι πάλι, Γερμανοί, αυτήν την φορά τέσσερις τον αριθμό, πυροβολούσαν με τα περί­στροφά τους λέοντες της Πύλης των Λεόντων! Κατάφεραν ζημιές στην δεξιά ακμή του άβακος του κιονόκρανου, στην απόληξη της δοκού, στην ακμή του επιστυλίου, καθώς και στον τορ­μίσκο προσαρμογής της κεφαλής του δεξιού λέοντος. Επίσης, ίχνη αυτών των πυροβολισμών φέρουν οι κύκλοι των δοκών. Τρεις πλάκες του περιβόλου των τάφων φέρουν οπές, σε βάθος κάποιων εκατοστών, από τις σφαίρες των περιστρόφων των Γερμανών.

Άλλοι Γερμανοί στρατιώτες κύλησαν επίσης αρχαίους λίθους και έθραυσαν στα κατώτερα επίπεδα διάφορα αρχιτεκτονικά μέλη και μια αρχαία λεκάνη από πυρόλιθο. Θέλησαν δε να πάρουν και μια γρώνη (γούρνα), από τιτανόλιθο, αλλά εμποδίσθηκαν από τον φύλακα.

Άλλοι, τέλος, Γερμανοί, έγραψαν με ξίφος ή μολυβδίδα τα ονόματά τους σε διάφορα ση­μεία. Μάλιστα, για να διατηρηθούν αυτές οι καταγραφές, έφεραν από το αυτοκίνητό τους κλίμακα (σκάλα) και έγραψαν ψηλά, «δια να μην είναι προσιτά εις τον καθέναν».

Από το προστατευτικό ικρίωμα του δρόμου του «Τάφον της Κλυταιμνήστρας» Γερμανοί στρατιώτες αφαίρεσαν τρία μεγάλα ξυλά.

ΟΛΥΜΠΙΑ

Η Ελλάς είχε φερθεί «πολύ καλά» στους Γερμανούς, στην σύμβαση ανασκαφής της αρχαί­ας Ολυμπίας (μέσα δεκαετίας 1870), παραχωρώντας το δικαίωμα στους ανασκαφείς να πά­ρουν ένα τμήμα από τα διπλά ευρήματα. Και όλα αυτά, εν μέσω ειδήσεων αρχαιοκαπηλίας από διάφορους Γερμανούς, Άγγλους, Γάλλους και Αμερικανούς «επισκέπτες» της χώρας μας, που έφθαναν κατά κύματα με ατμόπλοια στο λιμάνι του Πειραιώς στην Ελλάδα. Ειδήσεις με τις οποίες οι εφημερίδες της εποχής είναι γεμάτες - ιδιαιτέρως δε η εφημερίδα «Αιών». Ακόμη, δόθηκε άδεια στους Γερμανούς αρχαιολόγους της συγκεκριμένης ανασκαφής να προ­μηθεύονται σε εκμαγεία όλα τα κινητά ευρήματα. Αλλά, όταν ετελείωσε η ανασκαφή (1881) δόθηκαν εγγράφως οδηγίες στην αρμόδια επιτροπή διαλογής, να παραδοθούν στους Γερ­μανούς και άλλα αρχαιολογικά αντικείμενα (πλην των διπλών και ομοίων), η έλλεψη των οποίων δεν δημιουργούσε πρόβλημα στις εθνικές συλλογές. Και όλα αυτά, ως χειρονομία καλής θελήσεως της ελληνικής κυβερνήσεως, έναντι των Γερμανών, την στιγμή που παιζόταν η προσάρτηση στην Ελλάδα της Θεσσαλίας και της Άρτης. Η Ελλάς, λοιπόν, είχε φερθεί «πολύ καλά» στους Γερμανούς.

Το χρονικό διάστημα 19.6-8.9.1943 εντός του ιερού χώρου της Αρχαίας Ολυμπίας - και με­ταξύ των αρχαίων ερειπίων! - είχαν σταθμεύσει γερμανικές μηχανοκίνητες φάλαγγες, άρματα μάχης και τεθωρακισμένα αυτοκίνητα! Οι μηχανοκίνητες φάλαγγες των Γερμανών κατακτητών, καθώς παρέμεναν στον ιερό χώρο της αρχαίας Ολυμπίας, προξένησαν τις εξής καταστρο­φές:

1. Κατέστρεψαν το μεγαλύτερο μέρος του αποκεκαλυμμένου τμήματος του πήλινου αγωγού, παρά την στοά του Γυμνασίου.
2. Κατέστρεψαν τελείως μια βάση (την 15η εκ Ν.) της εσωτερικής κιονοστοιχίας της ίδιας στο­άς.
3. Προξένησαν βλάβες στις βάσεις 6, 13 και 14 της ιδίας στοάς.
4. Κατέστρεψαν την βάση του Α. τείχους (έναντι της 15ης βάσεως).
5. Προξένησαν βλάβες σε δυο κορινθιακά κιονόκρανα της εισόδου του Γυμνασίου.
6. Κατέστρεψαν τμήμα του περιβόλου της ιεράς Άλτεως, προς διεύρυνση του ανοίγματος (έναντι θεοκλέωνος)!
7. Κατέστρεψαν τμήμα πήλινου αγωγού παρά το Πελόπιον (στα Α.).
8. Προξένησαν αμυχές και φθορές σε διάφορα αρχιτεκτονικά αρχαία μέλη εντός του ιερού χώρου.

Στην έκθεση υπενθυμίζεται, πως οι Γερμανοί είχαν πλήρη γνώση της ιερότητος και της σπουδαιότητος του χώρου, διότι όταν εκλάπη η γερμανική σημαία από την οικία των ανασκαφών, ο αντιπρόσωπος/πληρεξούσιος του Γ' Ράιχ για την Ελλάδα, Γκύντερ Άλτενμπουργκ, εξέφρασε στις ελληνικές Αρχές (προς τον Κουίσλινγκ Τσολάκογλου) σε ζωηρό τόνο την λύπη του, για όσα συνέβησαν «εις τον χώρον ανασκαφών της Ολυμπίας, διά τας οποίας ως γνωστόν ο Φυρερ επιδεικνύει εξαιρετικόν ενδιαφέρον».

Το 2005 επεστράφησαν από την Γερμανία 10 αρχαιότητες της Ολυμπίας, που παρέμεναν εκεί επί έναν αιώνα! Έτσι, ένα κομψό μνημείο της αρχαιότητος, που φέρει το όνομα τον Φιλίππου Β' της Μακεδονίας, αναστηλώθηκε, ύστερα από 2.400 χρόνια και εγκαινιάσθηκε (ανεπισήμως) στις 10.11.2005. Τρεις ολόκληροι κίονες, μαζί με τα επιστήλια, ένα χαρακτη­ριστικό τμήμα κυκλικού σηκού και ολόκληρη σχεδόν η κρηπίδα του μνημείου, αναστηλώθη­καν. Ήταν χαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά μέλη, από τους κίονες και τον θριγκό του Φιλιππείον, που θεωρήθησαν «διπλά», και ως τέτοια μεταφέρθηκαν στο «Μουσείο της Περγάμου» Βερολίνου. Έτσι, οι επισκέπτες της Ολυμπίας μπορούν να βλέπουν - για πρώτη φορά - ένα δείγμα του Φιλιππείου, όπως ήταν πριν καταρρεύσει από τους σεισμούς, που το ισοπέδωσαν, και τους Γερμανούς, που του πήραν κομμάτια του.

ΤΕΓΕΑ

Οι Γερμανοί καταχτητές επίταξαν το Αρχαιολογικό Μουσείο Τεγέας, και στρατώνισαν σε αυτό μια μονάδα, παρά τις ειδικές υποσχέσεις τους περί προστασίας του.

ΤΙΡΥΝΘΑ

Στην Τίρυνθα έκαμε ανασκαφές ο Γερμανός αρχαιολόγος Γεώργιος Κάρο (1872-;), δ/ντής της εν Ελλάδι Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής. Διωχθείς υπό του Χίτλερ, εγκατεστάθη στις ΗΠΑ. Συγγραφέας του έργου «Η θρησκεία του Αιγαίου κύκλου», κ.ά.

Οι Γερμανοί καταχτητές, το θέρος του 1944, προκάλεσαν μεγάλες και ουσιώδεις κατα­στροφές στην Ακρόπολη της Τίρυνθος: Μεταξύ των ανασκαφών της αρχαίας πόλεως και της σήραγγας, που βρίσκεται άνωθεν αυτής, διανοίχθησαν δυο μεγάλα καταφύγια, εντός βράχου! Πλησίον της εισόδου ανέσκαψαν θέση για τηλεβόλο. Απ’ εκεί πέρασαν καλώδιο ηλεκτρι­κού ρεύματος, αφού έσκαψαν σε αρκετό βάθος όλη την Ακρόπολη κατά πλάτος! Άλλη θέση πολυβόλου είχε ανασκαφεί στην μέση της Ακροπόλεως! Η μεγαλύτερη, όμως, φθορά επήλθε κατά την κατασκευή του τρίτου πυροβολείου, το οποίο στήθηκε στην Δ. αυλή. Για το χαντάκι αυτό ανεσκάφη όλη η αυλή! Και ανατινάχθηκε το αρχαιότατο κατώφλι της εισόδου προς την αυλή, το οποίο ήταν καμωμένο από συμπαγή λίθο! Επίσης, κατέστρεψαν μέρος του βωμού και της παρά τον βωμό κιονικής βάσεως! Κατά τις εργασίες χρησιμοποίησαν δυναμίτιδα κατ’ επανάληψη σε διάφορα σημεία της Ακροπόλεως της Τίρυνθος και έφθασαν έως και μέχρι τα θεμέλια της οικοδομής! Μεταξύ των πρωταιτίων αυτής της μεγάλης ιστορικής καταστροφής, πρωτεύοντα ρόλο φαίνεται να έπαιξε ο Stabs-Gefr. Hans-Gunter Feetz.

Γιώργος Λεκάκης

από σελ.ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η λεηλασία των ελληνικών αρχαιοτήτων από τους(πολιτισμένους) Ευρωπαίους!

Πηγή: http://www.awakengr.com/2011/11/blog-post_8234.html#ixzz2YTfwyxqM
Under Creative Commons License: Attribution Share Alike

Τα ελγίνεια μάρμαρα (γλυπτά του Παρθενώνα), για τα οποία γίνεται λόγος δεκαετίες τώρα, είναι ελαχιστότατα μπροστά στα τόσα μνημεία και τις αμέτρητες αρχαιότητες που άρπαξαν και κατέστρεψαν κατά καιρούς οι Ευρωπαίοι και κυρίως στη διάρκεια της τουρκοκρατίας.

Στο διάστημα 1723-1774, βασιλιάς της Γαλλίας ήταν ο Λουδοβίκος 15ος. Το 1730 ο βασιλικός βιβλιοθηκάριος αββάς Fourmont ήρθε στην Πελοπόννησο ως απεσταλμένος του Λουδοβίκου για να συλλέξει αρχαιότητες. Οι έρευνές του στράφηκαν κυρίως στον χώρο της αρχαίας Σπάρτης. Για το θέμα αυτό έγραψε σε ένα φίλο του: «Τα ισοπέδωσα όλα, τα ξεθεμελίωσα όλα. Από την μεγάλη αυτή πόλη δεν έμεινε λίθος επί λίθου. Εδώ και ένα μήνα συνεργεία από 30 και μερικές φορές 40 ή 60 εργάτες γκρεμίζουν, καταστρέφουν, εξολοθρεύουν τη Σπάρτη. Αυτή τη στιγμή είμαι απασχολημένος με την τελευταία καταστροφή της. Έψαξα να βρω τις αρχαίες πόλεις αυτής της χώρας και κατέστρεψα μερικές… Γκρεμίζοντας ναούς και τείχη, μην αφήνοντας λίθον επί λίθου, θα κάνω αγνώριστο αυτόν τον τόπο. Αλλά εγώ τουλάχιστον ξέρω πώς να τον αναγνωρίσω… Τώρα ασχολούμαι με την καταστροφή του Απόλλωνος στις Αμύκλες (περιοχή Σπάρτης). Βρίσκω κάθε μέρα θαυμαστά πράγματα. Δεν μετανοιώνω. Θα καταστρέψω και άλλους ναούς αν με αφήσουν»!..

Το 1806, όταν ήρθε στο χώρο αυτό ο Σατωβριάν και έψαχνε να βρει την αρχαία Σπάρτη δεν ευρήκε ούτε σημάδι από την πόλη του Λυκούργου και του Λεωνίδα. Όταν ρώτησε τους ντόπιους κατοίκους ούτε κι αυτοί γνώριζαν πού

βρισκότανε η αρχαία Σπάρτη… Είχαν φροντίσει γι’ αυτό οι Γάλλοι, οι πιο πολιτισμένοι Ευρωπαίοι… Γι’ αυτό και ο Σατωβριάν απογοητευμένος ανέβηκε σε ένα βράχο και φώναξε: Λεωνίδα, Λεωνίδα, Λεωνίδα!.. Εκαλούσε την ηρωική ψυχή του Λεωνίδα να αναστήσει την ένδοξη Σπάρτη.

Το 1788 ο πρεσβευτής της Γαλλίας στην Κων/πολη εφοδιασμένος με τουρκική άδεια επιχειρεί να αποσπάσει γλυπτά από τον Παρθενώνα. Προκάλεσε μόνον φθορές, αλλά δεν τα κατάφερε. Κομμάτιασε μόνον μία μετόπη. Οι συνεργάτες του Γάλλου πρεσβευτή σχεδίαζαν αργότερα την μεταφορά ολόκληρου του Θησείου, αλλά, ευτυχώς, δεν πρόλαβαν…

Η μεταφορά του διεθνώς γνωστού αγάλματος «Αφροδίτη της Μήλου», που σήμερα βρίσκεται στο Λούβρο (Παρίσι), 23 Μαΐου 1820: «Το άγαλμα μεταφέρθηκε στο γιαλό του νησιού… Αν από θαύμα ζωντάνευε η θεά θα έκλαιγε πικρά καθώς την έσερναν στα βράχια, την αναποδογύριζαν και την κατρακυλούσαν άνθρωποι σε έξαλλη κατάσταση. Παραλίγο να γκρεμισθεί στην θάλασσα… Ακολούθησε πανδαιμόνιο γύρω από το κασόνι που την μετέφεραν. Οι Έλληνες δεν ήθελαν να το δώσουν. Ο κυβερνήτης του πολεμικού πλοίου κραύγασε στους ναύτες να ρίξουν το κασόνι στη λέμβο. Τότε άρχισε η μάχη. Σπαθιά και ρόπαλα ανέμισαν. Ο παπάς του νησιού δέχθηκε πολλά χτυπήματα στο κεφάλι και τη ράχη. Το ίδιο και οι Έλληνες που ζητούσαν βοήθεια από τον Θεό και αγωνίζονταν. Ο πρόξενος της Γαλλίας πολεμούσε καλά κρατώντας στο ένα χέρι σπαθί και στο άλλο ρόπαλο. Οι ναύτες τραβολογούσαν το κασόνι που χτυπιόταν δεξιά-αριστερά. Τότε, σ’ αυτήν τη μεταφορά έχασε η Αφροδίτη το αριστερό της χέρι, που βλέπομε σήμερα κομμένο…». Αργότερα έσπασε και το άλλο χέρι.

Λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε μετακίνηση της Αφροδίτης σε άλλη θέση. Όταν σήκωσαν το άγαλμα ανακαλύφθηκε πάνω στο βάθρο ένα κομμάτι χαρτί κιτρινισμένο από τον χρόνο, το οποίο έγραφε το εξής:

«Στην λατρευτή μου Αφροδίτη της Μήλου επαναλαμβάνω με πόνο τα λόγια του Δροσίνη. Και στη συνέχεια ήταν γραμμένο ολόκληρο το ποίημα του Δροσίνη για την Αφροδίτη. Υπογραφή στο σημείωμα: «Με πόνο. Βεατρίκη Κώττα, ετών 12». Η ανεύρεση του σημειώματος αυτού και ο τρόπος της εκφράσεως των αισθημάτων της νεαρής Ελληνίδας έκαμαν τότε ζωηρότατη εντύπωση στο Παρίσι. Ο γαλλικός τύπος και το ραδιόφωνο του Παρισιού ασχολήθηκαν επανειλημμένα. Το σημείωμα τοποθετήθηκε σε μια γυάλινη θήκη και κατατέθηκε στα αρχεία του Λούβρου.

Ο Ιταλός Κορνήλιο Μάγνι γράφει το 1674 ότι «Όσοι ξένοι δεν μπορούσαν να μεταφέρουν τα μεγάλα αγάλματα, τους έκοβαν τα κεφάλια. Τα προώριζαν για τα σαλόνια και τα γραφεία των μεγιστάνων και φιλότεχνων της Ιταλίας – Γαλλίας – Ισπανίας – Γερμανίας».

Ο San Gallo κράτησε για τον εαυτό του την κεφαλή της Νίκης από το δυτικό αέτωμα του Παρθενώνα.

Ο Δανός λοχαγός Hartmand απέσπασε δύο κεφάλια από την μετόπη.

Κάθε ξένος που επισκεπτόταν την Ελλάδα, τα πληρώματα κάθε πολεμικού πλοίου που επισκέπτονταν κάποιο νησί ή κάποιο άλλο λιμάνι, ή τουρίστες που επισκέπτονταν τα αρχαία μας, αποσπούσαν κάποιο κομμάτι σαν σουβενίρ. Ο ακόλουθος της αγγλικής πρεσβείας στην Κων/πολη Ουίλλιαμ Τάρνερ συνήθιζε, όπως αφηγείται ο ίδιος, να τσακίζει τις μύτες των αρχαίων αγαλμάτων και να τις παίρνει για σουβενίρ (χαρακτηριστικό ψυχοπάθειας).

Όταν ο Έλγιν άρπαζε τα γλυπτά του Παρθενώνα, την ίδια ώρα ο Εδουάρδος Κλαρκ έκλεβε το μεγάλο άγαλμα της Δήμητρας από την Ελευσίνα.

Οι Ιταλοί έγδυσαν σχεδόν ολόκληρες περιοχές με αρχαία από την Μακεδονία.

Άλλοι Γάλλοι σάρωσαν όλη την Πελοπόννησο και έκλεψαν το άγαλμα του Διός (Ολυμπία).

Οι ευγενείς των ιταλικών πόλεων έχτιζαν τα παλάτια τους με μάρμαρα αρχαίων αρχιτεκτονημάτων της Αθήνας.

Ο Γερμανός Ρούντολφ Φον Σούχεν που πέρασε από την Αθήνα γράφει ότι: «Ολόκληρη η Γένοβα ήταν χτισμένη με μάρμαρα και κίονες από την Αθήνα…».

Στην λεηλασία των ελληνικών αρχαιοτήτων διακρίθηκαν τον 16ο και 17ον αιώνα οι ζάπλουτοι αριστοκράτες της Φλωρεντίας. Υπήρχε μεγάλη, τεράστια ζήτηση στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Εστεμμένοι και κροίσοι φιλοδοξούν να στολίσουν τους κήπους και τα ανάκτορά τους με ελληνικά γλυπτά όπως έκαναν και οι Ρωμαίοι μερικούς αιώνες πριν. Συχνότατα το εμπόριο αρχαιοκαπηλείας γινότανε μεταξύ των διπλωματών στην Ελλάδα και των αγοραστών ή των Τούρκων πασάδων και των αγοραστών.

Τον 17ον αιώνα ένας λόγιος έγραψε: “Τον 17ο αιώνα ένας Άγγλος πλούσιος φεουδάρχης και ο πανίσχυρος δούκας του Μπάκινχαμ μεταφύτεψαν την Ελλάδα στην Αγγλία. Ακολουθούν οι Γάλλοι, οι Αυστριακοί και άλλοι με κάθε είδους έργα τέχνης που εύρισκαν στην υποδουλωμένη Ελλάδα…”

Στο Μουσείο «Ερμιτάζ – Αγία Πετρούπολη» οι ελληνικοί θησαυροί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:

Η πρώτη περιλαμβάνει έργα τέχνης που βρέθηκαν στη μητροπολιτική Ελλάδα, στην Ιωνία και στην Κάτω Ιταλία και μεταφέρθηκαν στην Αγία Πετρούπολη, καθώς και ρωμαϊκά αντίγραφα ελληνικών αρχαιοτήτων.

Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει τις αρχαιότητες που προέρχονται από τις παρευξείνιες χώρες, όπου άνθισαν οι ελληνικές αποικίες από τους Αρχαϊκούς Χρόνους. Πρόκειται ασφαλώς για εκφάνσεις της ελληνικής τέχνης, όπως συνάγεται από το θεματολόγιο, την τυπολογία και την τεχνική κατασκευής των αντικειμένων αυτών.

Αν συνυπολογίσουμε τους ελληνικούς θησαυρούς που υπάρχουν σε όλα τα μουσεία του κόσμου φθάνομε σε αστρονομικούς αριθμούς…

Αθανάσιος Δέμος/ ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

Ηλεία: 1 από τους 9 νομούς της Ελλάδας με 0 χιλιόμετρα αυτοκινητόδρομου...

Ηλεία: 1 από τους 9 νομούς της Ελλάδας με 0 χιλιόμετρα αυτοκινητόδρομου... ( 14/06/2013 11:48 )

αναδημοσίευση από ΟDIGOS.GR 

Άλλη μια απόδειξη της εγκατάλειψης της Ηλείας έρχεται από άρθρο στο διαδικτυακό site Ypodomes.com  στο οποίο αναλύεται η σημερινή κατάσταση του οδικού δικτύου της χώρας σε επίπεδο σύγχρονων αυτοκινητόδρομων. Ο Νομός της κοιτίδας των Ολυμπιακών αγώνων, ο νομός με ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια κρουαζιερόπλοιων, ο νομός που εξυπηρετεί οδικά ένα από τα πιο τουριστικά νησιά, τη Ζάκυνθο, η Ηλεία δεν έχει ούτε ένα χιλιόμετρο  Αυτοκινητόδρομου.  9 Νομοί της ηπειρωτικής Ελλάδας δεν έχουν, αλλά η Ηλεία απέχει περισσότερο από όλους από αυτοκινητόδρομο, αφού σε κάποιους από τους άλλους νομούς περνάνε δίπλα και εξυπηρετούνται με συνδετήριες οδούς. Αναλυτικά το άρθρο:

 Η Ελλάδα είναι μία χώρα που προς το παρόν θεωρείται «φτωχή» σε δίκτυο από αυτοκινητόδρομους, σε σχέση φυσικά με τις αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Η δημιουργία και λειτουργία αυτοκινητόδρομων είναι κρίσιμης σημασίας για την ανάπτυξη μιας χώρας καθώς σε συνδυασμό με το δίκτυο σιδηροδρόμων, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια δημιουργεί ένα άρρηκτα μεταξύ τους μεταφορικό δίκτυο που απλοποιεί και ενισχύει το εμπόριο, τις υπηρεσίες και τον τουρισμό.

Σήμερα στη χώρα μας υπάρχει ένα διπλό πρόσωπο σχετικά με την παρουσία αυτοκινητόδρομων. Το πρώτο είναι οι αυτοκινητόδρομοι που λειτουργούν και το δεύτερο είναι οι υπό κατασκευή αυτοκινητόδρομοι.

Σε επίπεδο Περιφερειών, όλες οι Ηπειρωτικές Περιφέρειες διαθέτουν από ένα σχετικό μικρό (όπως είναι στην περίπτωση της  Δυτικής Ελλάδας και της Ηπείρου) μέχρι πολύ ικανοποιητικού (όπως είναι στις Περιφέρειες Αττικής και Κεντρικής Μακεδονίας).

Αν αναλύσουμε σε δεύτερο βαθμό την ύπαρξη αυτοκινητόδρομων θα δούμε ότι υπάρχουν αρκετοί Νομοί που σήμερα δεν διαθέτουν ούτε ένα χιλιόμετρο κλειστού αυτοκινητόδρομου, ενώ το εντυπωσιακό είναι και πως στο μέλλον θα υπάρχουν κάποιοι λίγοι Νόμοι που δεν προβλέπεται να αποκτήσουν  κλειστούς σύγχρονους  αυτοκινητόδρομους.

ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑ ..ΘΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ
Οι Νομοί της Ηπειρωτικής Ελλάδας που δεν διαθέτουν σήμερα ούτε ένα χιλιόμετρο κλειστού αυτοκινητόδρομοι είναι αρκετοί, όμως στο μέλλον πρόκειται να αποκτήσουν λόγω της κατασκευής των 4 παγωμένων αυτοκινητόδρομων αλλά και μέσω άλλων έργων. Αναλυτικά αυτοί οι Νομοί είναι οι: ΦΛΩΡΙΝΑΣ, ΗΛΕΙΑΣ, ΛΑΚΩΝΙΑΣ, ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ.

Στον Νομό Φλώρινας κατασκευάζεται το τμήμα Φλώρινα-Νίκη του αυτοκινητόδρομου Φλώρινα-Κοζάνη. Στον Νομό Ηλείας μελλοντικά περιμένουμε την κατασκευή του τμήματος Πάτρα-Πύργος-Τσακώνα της Ολυμπίας Οδού. Στον Νομό Λακωνίας κατασκευάζεται το τμήμα Λεύκτρο-Σπάρτη του Αυτοκινητόδρομου Μορέα. Στον Νομό Καρδίτσας θα κατασκευαστεί το βασικό τμήμα του Αυτοκινητόδρομου Κεντρικής Ελλάδας Ε65.

Μία ειδική περίπτωση είναι ο Νομός Πρέβεζας καθώς θα διαθέτει αυτοκινητόδρομους ...ξυστά. Συγκεκριμένα ένα μικρό τμήμα της Ιόνιας Οδού θα περνά λίγο μέσα από τον Νομό (στην περιοχή της Φιλιππιάδας) ενώ και ο αυτοκινητόδρομος Άκτιο-Αμβρακία, θα ..αγγίζει την Πρέβεζα μέσω της υποθαλάσσιας ζεύξης.

Στον αντίποδα, υπάρχουν κάποιοι Νομοί που δεν πρόκειται ούτε στο μεσοπρόθεσμο μέλλον θα διαθέτουν ..έστω και ένα χιλιόμετρο κλειστού αυτοκινητόδρομου. Παρόλα αυτά θα βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από αυτοκινητόδρομους που θα διέρχονται ..δίπλα τους,. Αυτοί οι Νομοί είναι οι:  ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ, ΦΩΚΙΔΑΣ,  ΔΡΑΜΑΣ,  ΠΕΛΛΑΣ, ΕΥΒΟΙΑΣ.

Οι Νομοί Ευρυτανίας και Φωκίδας θα έχουν δίπλα τους την Ιόνια Οδό και αρκετά κοντά τον Ε65 (για την Ευρυτανία). Ο Νομός Δράμας έχει σε απόσταση αναπνοής την Εγνατία Οδό όμως υπάρχει και το ενδεχόμενο κατασκευής στο μέλλον του αυτοκινητόδρομου Σέρρες-Δράμα-Καβάλα.  Από την Εγνατία Οδό θα εξυπηρετείται και ο Νομός Πέλλας. Τέλος ο Νομός Εύβοιας παρά την γειτνίαση του με την Αττική αυτοκινητόδρομο βλέπει μόνο μέχρι την Χαλκίδα ενώ για τον διαμήκη αυτοκινητόδρομο του νησιού προς το παρόν υπάρχουν μόνο λόγια.

Πηγή: Ypodomes.com

ΠΟΛΥΚΛΕΙΤΟΣ. ΟΙ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

 της Μάρως Κιουλάφα

      «Οι Έλληνες ήσαν ανυπέρβλητοι μάστορες της καθαρής και δυνατής γραμμής. Αυτή η μαστοριά φαίνεται σε κάθε φράση των λόγων και της γραφής τους, σε κάθε όψη των ναών και των αγαλμάτων τους, σε κάθε σκέψη της φιλοσοφίας και της μυθολογίας τους.»                                                                                                                                                      Egon Freidell

Στα πέτρινα μάτια του κολοσσιαίου κούρου καρφώθηκε το βλέμμα του νεαρού Αργείου μαθητευόμενου γλύπτη, καθώς με ενθουσιασμό και αποφασιστικότητα δήλωνε: «Θα σε ελευθερώσω!!! Θα σε ελευθερώσω…το υπόσχομαι!!!».

Ο μαρμάρινος «ανδρόπαις» απάντησε στο επίμονο βλέμμα του καλλιτέχνη «μειδιώντας» με τον αρχαϊκό του τρόπο. Κρατούσε τις σφιχτά κλειστές παλάμες κολλημένες στο πανύψηλο γυμνό κορμί του πάνω στους μηρούς. Τα μαλλιά, πάνω στο εντελώς ανορθωμένο και στραμμένο προς τα εμπρός κεφάλι, έπεφταν πλούσια σε πλοκάμους που συγκρατούνταν με ταινία και δένονταν στο πίσω μέρος με κόμπο, τον «ηράκλειο δεσμό». Το αριστερό πόδι πρόβαλε λίγο εμπρός χωρίς κάμψη του γονάτου, ενώ τα πέλματα πατούσαν σταθερά στο έδαφος.

«Μπορείς να περπατήσεις…έκανες ήδη το πρώτο βήμα. Συνέχισε!» παρότρυνε ο λευκοντυμένος νέος το μαρμάρινο ανάθημα.

Μέσα στο ποσειδώνιο ιερό επικρατούσε σιγή. Οι θεράποντες του υδάτινου θεού κινούνταν διακριτικά φροντίζοντας την ευταξία του ναού, που οι λευκές κολώνες του στο ψηλότερο σημείο του ακρωτηρίου στην Ν.Α. άκρη της Αττικής ήσαν σημάδι οικείο για τους ταξιδιώτες που περνούσαν με τα πλοία το συχνά τρικυμισμένο ακρωτήρι του Σουνίου.

Πλησίαζαν τα «Σούνια», οι γιορτές προς τιμήν της Αθηνάς και του Ποσειδώνος. Ο νεαρός επισκέπτης όμως δεν είχε μεταβεί από την Αθήνα στο ιερό για να επιδώσει τα σέβη του στους θεούς. Είχε έλθει να μελετήσει. Στεκόταν μπροστά στον λίθινο κολοσσό παρατηρώντας και υπολογίζοντας τον αιγυπτιακό «νόμο της μετωπικότητας», που σύμφωνα με αυτόν, οποιαδήποτε κι αν είναι η στάση του αγάλματος, είτε αυτό είναι αναπαράσταση όρθιου, καθήμενου, έφιππου, γονυπετούς ή ξαπλωμένου, η τέμνουσα γραμμή (επί επιπέδου προβολής του αγάλματος) η οποία διέρχεται από την κορυφή της κεφαλής δια μέσου της μύτης, της σπονδυλικής στήλης και των γεννητικών οργάνων, διαιρεί το σώμα σε δυο συμμετρικά μέρη. Τους δυο προηγούμενους αιώνες (7ος-6ος) οι Έλληνες καλλιτέχνες ακολουθούσαν αυτόν τον αιγυπτιακό κανόνα αγαλματοποιίας αυστηρά.

Ο νεαρός εκπαιδευόμενος θυμήθηκε χαμογελώντας τους δυο Σάμιους αδελφούς, τον Τηλεκλή και τον Θεόδωρο. Τα δυο αδέλφια που είχαν διδαχθεί αγαλματοποιία στην Αίγυπτο, είχαν κατασκευάσει ένα ξόανο του Πυθίου Απόλλωνος, ο μεν Τηλεκλής το ένα ήμισυ όταν βρισκόταν στην Σάμο, ο δε Θεόδωρος το άλλο ήμισυ στην Έφεσο. Όταν τα δυο κομμάτια ενώθηκαν, τόσο τέλεια ήταν η προσαρμογή, ώστε δεν διακρινόταν ότι το ξόανο είχε κατασκευαστεί από δυο διαφορετικούς τεχνίτες.

Ο Πολύκλειτος, ο μαθητής του περίφημου Αγελάδα, συνέχισε να περιδιαβαίνει αργά το ναό κοιτώντας του «Σουνιαράτες» κούρους που φαίνονταν σαν Γίγαντες πάνω στα βάθρα, λες και έβγαιναν από τα σπλάχνα της μάνας τους Γαίας, έτοιμοι ν΄ αμφισβητήσουν την ισχύ των μεγάλων θεών. Δεν τους κοιτούσε μόνο, τους εξέταζε. Προσπαθούσε να ερμηνεύσει το βλέμμα, το χαμόγελο και την αμυδρή κίνηση των «δαιδαλικών» αυτών έργων, που σημάδευαν το τέλος της αρχαϊκής εποχής και σηματοδοτούσαν την έναρξη της νέας τολμηρής εποχής των πολιτικών και ηθικών ανακατατάξεων.

- «Ποιος είσαι;», ρώτησε ο γλύπτης τον λίθινο άνθρωπο με τις μεγάλες διαστάσεις.

- «Είμαι ο τέλειος ανδρόπαις που θέλω να ελέγχω τα πάντα. Στέκομαι όρθιος και αποφασισμένος στην πρόκληση να κάνω το πρώτο σταθερό βήμα της εξέλιξής μου, αυτής που θα με οδηγήσει στο επίπεδο του ανδρός. Αντιλαμβάνομαι πως βρίσκομαι στο χρονικό σημείο μιας σημαντικής αλλαγής. Η απόφασή μου να διανύσω νέες οδούς εμπειρίας, με ενθουσιάζει και με κάνει να μειδιώ. Μην φαντάζεσαι πως το πρώτο αυτό βήμα περιέχει αβεβαιότητα. Καθόλου! Προσπάθησε να διακρίνεις στο μειδίαμά μου το ψυχικό σθένος, το πάθος, αλλά και την αγωνία που με διακατέχουν τώρα που εισέρχομαι στη νέα όσο και μεγάλη ανθρώπινη πολιτισμική περιπέτεια, αυτήν του ενεργού πολίτη», φαντάστηκε πως απάντησε ο έντονα χρωματισμένος ανδρόπαις.

- «Μπορείς να τα καταφέρεις και θα σε βοηθήσω!», του φώναξε ο καλλιτέχνης κατεβαίνοντας βιαστικά τις κλίμακες του ποσειδώνιου ναού. Βγαίνοντας εισέπνευσε γεμίζοντας τα πνευμόνια του με την θαλασσινή αύρα και εκτείνοντας τα χέρια του προσπάθησε ν΄ αγκαλιάσει το πέλαγος με τις τρικυμίες και τις μπουνάτσες του, σαν να εγκολπωνόταν τη ζωή με τις ακραίες αλλαγές της. Εκείνη την ώρα ήταν η δική του σειρά να συνδράμει στις αλλαγές αυτές. Και με τον ενθουσιασμό της απόφασής του πήρε τον δρόμο της επιστροφής προς το Κλεινόν Άστυ.

Πάνω από την πόλη των Αθηνών το λυκαυγές έκανε αισθητή την παρουσία του με τα ασημογάλανα χρώματά του. Σε μιαν άκρη των Στοών της Αγοράς την ησυχία έσπαγαν θόρυβοι από κάποιο εργαστήρι. Ήταν το εργαστήρι εκείνου του Αργείου αγαλματοποιού, φίλου του Φειδία και του Μύρωνος, που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα πριν από είκοσι χρόνια και που οι αργόσχολοι της Αγοράς έλεγαν πως «αυτός ο επαρμένος καλλιτέχνης δηλώνει και επιστήμων! Δεν του αρκεί ότι καταφέρνει κάτι, αλλά συνεχίζει αναζητώντας το γιατί και το πώς έγινε».

Πράγματι, μέσα στο εργαστήρι ένας ανήσυχος ώριμος πλέον άνδρας έστεκε μπρος από τον ακατέργαστο όγκο από ξύλο καρυδιάς που βρισκόταν πάνω στον πάγκο του, με επιμονή, ένσταση και προσπάθεια που καταγραφόταν στις σταγόνες ιδρώτα που έβγαιναν στο πρόσωπο και στο κορμί του, σμίλευε με τον γλύφανο, το σκαρπέλο και το σφυρί την παράσταση που είχε στο νου του και ήθελε να μορφοποιήσει. Αποσπούσε υλικό από την επιφάνεια του ξύλου και διαμόρφωνε σιγά-σιγά το θέμα του. Μετά από αρκετές ώρες η ζέστη του καλοκαιριάτικου μεσημεριού έκανε αφόρητη την παραμονή μέσα στο εργαστήρι. Τίποτα όμως δεν θα μπορούσε να σταματήσει τον Πολύκλειτο, που παίρνοντας την γλυφίδα, έγλυφε με τέχνη το κατεργασμένο πλέον ξύλο με την μορφή του Διός, του υπάτου των θεών. Χάρασσε με αδρές γραμμές το σχήμα των ματιών, διέγραφε τους μύες του κορμιού, τόνιζε την έκφραση της μορφής και έδινε ζωντάνια στο ξύλο με τις κινήσεις και αντικινήσεις στο στήσιμό του. Το λυκόφως παρέδωσε την θέση του στη νύχτα και το άναμμα των λίχνων. Ο οίστρος της δημιουργίας τον παρέσυρε μέχρι το ξημέρωμα της επόμενης μέρας που τον βρήκε με κόκκινα από την αϋπνία μάτια και πονεμένα χέρια. Στην έκφρασή του όμως, η ικανοποίηση από την αποπεράτωση ενός όμορφου έργου, δεν υπήρχε. Κάτι τον απασχολούσε, κάτι που τον εμπόδιζε ν΄ απολαύσει έστω και την ανάπαυλα από την εργασία του. Σήκωσε το ξόανο και το μετέφερε στην άλλη άκρη του εργαστηρίου καλύπτοντάς το με ένα κομμάτι ύφασμα. Βγήκε από το εργαστήρι με σκυφτό κεφάλι και πονεμένους ώμους με κατεύθυνση τα δημόσια λουτρά της πόλης. Είχε ανάγκη την καθαρότητα του κορμιού και την χαλάρωση του μυαλού του.

Η κίνηση στις οδούς του Κεραμικού, αυτού του δήμου της Ακαμαντίδος φυλής, των κεραμέων και όλων εν γένει των τεχνιτών, είχε αρχίσει, και τα καταστήματα, τα εργαστήρια, τα δημόσια κτίρια άρχισαν να σφύζουν από ζωή. Οι προστάτες θεοί του Κεραμικού, η Εργάνη Αθηνά και ο Ήφαιστος, καμάρωναν την ζωντάνια και την δημιουργικότητα στην μεριά αυτή της πόλεως των Αθηνών. Ο δήμος των Κεραμέων ήταν ένας από τους τριάντα της Αττικής και ένας από τους δέκα της Αθήνας, όπως τους είχε διανείμει ο Κλεισθένης. Πήρε το όνομά του από τους κατοίκους του που ονομάζονταν «Κεραμείς» από τον επώνυμο ήρωά τους τον Κέραμο.

Ο Πολύκλειτος διέσχισε την Αγορά, πέρασε μπροστά από το Πρυτανείο, το Θεσμοθετείο, το Βουκολείο και τα ιερά των Ελευθερίου Διός, Πατρώου Απόλλωνος και Δήμητρας Τελεσφόρου, κατευθυνόμενος από την οδό της Ακαδημίας στο βαλανείο που βρισκόταν δίπλα στο γυμνάσιο στις όχθες του Ιλισού. Η καθαριότητα και η υγεία του σώματος ήσαν βασικές προϋποθέσεις για την ζωή των Ελλήνων. Κανείς δεν θα μπορούσε να απέχει αυτών των δυνατοτήτων που χαρακτηρίζουν την ελληνική νοοτροπία και καλαισθησία. Η θέση του θεσπέσιου μαρμάρινου βαλανείου με τους ψηλούς κίονες ιωνικού ρυθμού ήταν ειδυλλιακή. Ο Ιλισός ποταμός τροφοδοτούσε με τα καθάρια νερά του τις κρήνες του δημόσιου λουτρού και τα ψηλά δένδρα σκίαζαν την οδό που οδηγούσε σ΄ αυτό. Δίπλα στο βαλανείο υπήρχε γυμνάσιο και παλαίστρα όπου ασκούνταν νεαροί αθλητές υπό την εποπτεία των εκπαιδευτών τους.

Ο καλλιτέχνης στάθηκε για λίγο παρακολουθώντας τις ασκήσεις των αθλητών. Θαύμαζε την μεγάλη ελαστικότητα του ανθρώπινου σώματος και τις επιδόσεις που αυτό μπορεί να επιτύχει. Κάτω από τον λαμπρό ήλιο γυάλιζαν τα αλειμμένα με λάδι κορμιά των αθλητών καθώς πάλαιαν ή γυμνάζονταν. Το ερευνητικό βλέμμα του καλλιτέχνη ανίχνευε τις κινήσεις των μυών και τα σημεία στήριξης των ανθρώπινων κορμιών την ώρα της άθλησης. Κοιτούσε θαυμάζοντας το κάλλος των αθλητών, αλλά περισσότερο παρατηρώντας και καταγράφοντας στο μυαλό του τις κινήσεις των σωμάτων. Απομόνωνε κάθε σκηνή που αργότερα θα του χρησίμευε στο πλάσιμο των δικών του αθλητών, θεών ή ηρώων, που θα γεννιόνταν από την σμίλη στο εργαστήριό του.

(από http://www.visitgreece.gr/)

Περνώντας την είσοδο του δημόσιου λουτρού στολισμένη με τα αγάλματα Χαρίτων και Νυμφών, ο Πολύκλειτος χαιρέτησε τον βαλανέα και πλήρωσε το «επίλουτρον», το μικρό τίμημα εισόδου. Κατευθύνθηκε στο αποδυτήριο και παρέδωσε τα ρούχα του στον ιματιοφύλακα. Ένας υπηρέτης έτρεξε κοντά του κρατώντας μια στλεγγίδα, ένα φιαλίδιο με έλαιο και ένα αλαβάστρινο δοχείο με σμήγματα και κιμωλία γη για την απόξεση του σώματος και την επάλειψη. Οδηγήθηκε στην μεγάλη μαρμάρινη αίθουσα του πυριατηρίου την γεμάτη ευεργετικούς ατμούς που διοχετεύονταν από έναν μεγάλο λέβητα με αρωματικά βότανα, και κάθισε στον πάγκο δεχόμενος τις επευφημίες των φίλων και τους χαιρετισμούς των γνωστών καθημερινών λουομένων.

Ο χώρος των βαλανείων ήταν τόπος συνάντησης και ευχάριστων συζητήσεων μεταξύ των Αθηναίων πολιτών που απολάμβαναν τις ευεργετικές ιδιότητες του καθημερινού λουτρού. Παρέμεναν για λίγο στο πυριατήριο για εφίδρωση, μετά λούζονταν με ζεστό ή κρύο νερό και αλείφονταν με έλαια περιποιητικά του δέρματος.

- «Σήμερα είναι ημέρα συνάντησης γλυπτών, ως φαίνεται», είπε ο γλύπτης Ξενοκράτης από την Σικυώνα της Πελοποννήσου, απευθυνόμενος στον Πολύκλειτο.

- «Η αργείτικη σχολή του δασκάλου μας Αγελάδα, θέλεις να πεις φίλε μου, αφού όχι μόνον ο Αριστοκλής παραβρίσκεται, αλλά ο Μύρων, ο νεαρός Φειδίας, ο Ναυκίδης και ο Πατροκλής. Μην λησμονήσεις να τους αναφέρεις στο έργο που πραγματεύεσαι «Περί Χαλκοπλαστικής», αφού ασχολούνται με την ίδια μ΄ εμάς τέχνη!» απάντησε στον Ξενοκράτη.

- «Δεν θα λησμονήσω κανέναν, στο υπόσχομαι αν υποσχεθείς κι εσύ πως θα μας εμπιστευτείς τον λόγο της κατήφειάς σου. Είναι αρκετός ο καιρός που παρατηρούμε πως κάτι σε απασχολεί κατατρώγοντάς σε», σχολίασε, βλέποντας τις ρυτίδες από την ένταση ν΄ αυλακώνουν το πρόσωπο του Πολύκλειτου.

- «Επιθυμώ να βελτιώσω την τεχνική των Ροίκου και Θεοδώρου στην χύση του ορείχαλκου στα κούφια αγάλματα. Έχει παρέλθει ο καιρός που σφυρηλατούσαμε ελάσματα μετάλλου πάνω στο αρχικό ξόανο. Σήμερα χρησιμοποιούμε την προτεινόμενη απ΄ εκείνους τεχνική, μα φαντάζομαι πως επιδέχεται βελτίωση.»

- «Άφησες τα μαθηματικά σου με τις αναλογίες των μέτρων, και ασχολείσαι με την χύση των μετάλλων;», ρώτησε ο Μύρων.

- «Η μια ασχολία όχι μόνο δεν αποκλείει την άλλη, αλλά ισχυρίζομαι πως την βοηθά», απάντησε ο Πολύκλειτος, έχοντας περισσότερο το νου του στο εργαστήρι, παρά στην συνομιλία με τους φίλους του.

Η ώρα περνούσε κι εκείνος αφέθηκε στην ευχάριστη παρέα των καλλιτεχνών προσπαθώντας να χαλαρώσει τα τεντωμένα μέλη του, όταν η σκέψη ενός νέου πειράματος ήλθε στο νου του και τον έκανε να τιναχθεί.

«Ίσως…ίσως να είναι αυτό!» φώναξε βγαίνοντας από την αίθουσα του ατμόλουτρου, αφήνοντας εμβρόντητους τους συνομιλητές του. Ο ιματιοφύλακας παρέδωσε τα ρούχα στον Πολύκλειτο απορώντας για την περίεργη συμπεριφορά του λουόμενου, που ούτε καν είχε προλάβει να λουσθεί ή να δεχθεί τις περιποιήσεις καθαρισμού των υπηρετών, αλλά έβγαινε μουσκεμένος από τον ιδρώτα και με χειρονομίες που σήμαιναν όσα ήθελε, ντύθηκε βιαστικά και έφυγε επιστρέφοντας στον Κεραμικό. Η σύλληψη της νέας ιδέας και ο ενθουσιασμός που την συνόδευαν, είχε απομακρύνει την αίσθηση του κάματου και ο γλύπτης έφτασε στο εργαστήριό του τρέχοντας σαν έφηβος αθλητής.

Με το βλέμμα μαινάδας σε θεϊκό οίστρο, άρπαξε το ξόανο του Διός και το απόθεσε στο δάπεδο. «Δεν θα είσαι εσύ το κύριο θέμα, αλλά το πρόπλασμά μου! Πάνω σου θα δημιουργήσω το τελικό αποτέλεσμα», είπε και άρχισε να καλύπτει το ξύλο με «κεραμίτιδα γη» ζυμωμένη με νερό, δηλαδή πηλό. «Είθε να ευοδώσεις το σχέδιό μου», ευχήθηκε ο καλλιτέχνης στο πρόπλασμα.

Κάλυψε το ξόανο με πηλό αναπαράγοντας όλες τις λεπτομέρειες της μορφής. Εργαζόταν ακούραστα για αρκετές ώρες και στο τέλος, βλέποντας το αποτέλεσμα, σταμάτησε περιμένοντας το στέγνωμα του πηλού. Βγήκε από το εργαστήρι και έσπευσε ν΄ αγοράσει μια αρκετά μεγάλη ποσότητα κεριού και παράλληλα να ταξινομήσει στο μυαλό του τα επόμενα βήματα του πειράματός του.

Επέστρεψε με το κερί και άρχισε να το μαλάσσει μαλακώνοντάς το. Με ακριβείς κινήσεις το άπλωσε πάνω στον πηλό σε λεπτό στρώμα, που επέτρεπε να διαγράφονται οι λεπτομέρειες της μορφής. Πάνω απ΄ αυτό το στρώμα κεριού άπλωσε ένα δεύτερο στρώμα από άργιλο που αποτύπωνε ακριβώς τα σχέδια του κεριού. Όταν στέγνωσε και ο άργιλος, ο Πολύκλειτος σήκωσε από το έδαφος το ξόανο και το τοποθέτησε πάνω σε δυο οριζόντιες δοκούς, βάζοντας από κάτω ένα δοχείο ανάβοντας φωτιά. Σε λίγη ώρα η ζέστη από την πυρά άρχισε να λιώνει το κερί που έρρεε από τις τρύπες που επίτηδες είχε αφήσει ο τεχνίτης κατασκευάζοντας αυτό το περίεργο καλούπι. Έτσι δημιουργήθηκε ένα κενό από την τήξη του κεριού μεταξύ του πυρήνα και του εξωτερικού αργιλώδους περιβλήματος.

Η αγωνία τώρα του καλλιτέχνη είχε κορυφωθεί περιμένοντας το επόμενο βήμα. Δίπλα του το τηγμένο κράμα χαλκού και κασσίτερου, ο μπρούτζος, έλαμπε περιμένοντας την χύση του μέσα στο καλούπι. Με δυο σιδερένιες λαβίδες σήκωσε τον λέβητα και άφησε το λιωμένο μέταλλο να κυλήσει στο κενό που δημιούργησε η τήξη του κεριού. Με κατακόκκινο πρόσωπο από την προσπάθεια και την ζέστη, ο Πολύκλειτος κοιτούσε το καλούπι περιμένοντας να κρυώσει το μέταλλο. Μετά από πολλή ώρα και με χέρια που έτρεμαν, ο τεχνίτης αφαίρεσε αργά-αργά το εξωτερικό περίβλημα και το εσωτερικό γέμισμα, αφήνοντας το άγαλμα καθαρό. Στάθηκε εξετάζοντας με αυστηρό βλέμμα ερευνώντας για λάθη στην κατασκευή. Η παλάμες του έψαυαν το μέταλλο, λες και η αφή θα έδινε την τελική απόφανση για την επιτυχία του πειράματος. Το άγαλμα όμως έστεκε χωρίς ούτε μια ράβδωση, ούτε ένα ελάττωμα στην όψη ή στην δομή του.

(από http://www.sikyon.com/index.html)

Ο ενθουσιασμός, σαν μόνη λέξη, δεν θα μπορούσε να περιγράψει όσα εκείνη την ώρα αισθανόταν ο καλλιτέχνης ως δικαίωση στις προσδοκίες του. Τα είχε καταφέρει! Είχε, όχι μόνο βελτιώσει την μέθοδο κατασκευής των «κούφιων» μπρούτζινων αγαλμάτων, μα την είχε τελειοποιήσει! Από τούδε και στο εξής, όλοι θα χρησιμοποιούσαν την μέθοδο του Πολύκλειτου για την χύση του κράματος στην κατασκευή των χάλκινων αγαλμάτων.

Άρχισε να λειαίνει το άγαλμα εξαφανίζοντας κάθε ατέλεια στην υφή του μετάλλου. Η λείανση έπρεπε να είναι τέλεια. Είχε μεγάλη σημασία το επιμελημένο και επίπονο γυάλισμα, γιατί θα έδινε την απόχρωση που παίρνουνε τα κορμιά των αθλητών στις παλαίστρες όταν αλείφονταν με λάδι. Έπειτα με τα λαδόπανα καθάρισε το έργο από τα ψήγματα, αναδεικνύοντας την ομορφιά της κατασκευής του. Πήρε μια μικρή ποσότητα μαγνησίας και ένα κομμάτι όνυχα για να φτιάξει τα μάτια. Απομακρύνθηκε λίγο και με τρεμάμενα από την συγκίνηση χέρια, ξαναπήρε την σμίλη τοποθετώντας τα δυο υλικά με το διαφορετικό χρώμα, στις κόγχες. Το οξυκόρυφο εργαλείο του ξέφυγε λίγο και χάραξε πληγώνοντάς του το χέρι. Μια σταγόνα αίματος τινάχθηκε στο στήθος του αγάλματος του Διός, που τώρα πια «κοιτούσε» τον καλλιτέχνη. Με παλλόμενη από την χαρά φωνή ανάμικτη με δέος, ο Πολύκλειτος αναφώνησε:

«Ιδού, ο άνθρωπος έπλασε τον θεό του!».

Έφυγε από το εργαστήρι αργά το βράδυ. Είχε επιτέλους μια ολόκληρη νύχτα για ν΄ απολαύσει έναν ύπνο χωρίς ανησυχία.

Είχαν περάσει πολλά χρόνια από την εγκατάσταση του Αργείου τεχνίτη στην Αθήνα. Η φήμη του είχε διαδοθεί σ΄ όλο τον ελληνικό κόσμο, ιδιαίτερα μετά την νίκη του σε διαγωνισμό, όταν με την «Αμαζόνα» του που στήθηκε στο Αρτεμίσιο της Εφέσου, αποδείχθηκε καλύτερος του Φειδία, του Κρησίλα και του Φράδμονα.

Το ανήσυχο όμως πνεύμα του καλλιτέχνη δεν αρκούνταν να δρέπει τις δάφνες της καταξίωσής του. Χρόνια τώρα ασχολούνταν με την «Μετρική» που ριζικά και ως την τελευταία λεπτομέρεια, την είχε καταστήσει βάση της τεχνικής του.

«Το ευ παρά μικρόν δια πολλών αριθμών γίγνεται», συνήθιζε να λέει στους φίλους του καλλιτέχνες, θέλοντας να τονίσει την μεγάλη φροντίδα και κατάκτησή του για την πολύπλοκη γεωμετρική σχέση των αναλογιών, που οδηγεί στην δυναμική συμμετρία, δηλαδή τον ορθολογικό και συνεπή συσχετισμό των αναλογιών με υπολογισμένα μέτρα. Μια έννοια κλειδί, πέρα από την συμμετρία, ήταν για τον Πολύκλειτο και η ακρίβεια. Η ακρίβεια της μέτρησης και εκτέλεσης που απέκλειαν οτιδήποτε τυχαίο. Ήταν μια έκφραση πνευματικής σύλληψης που αντιπροσώπευε τις βασικές αξίες του καλλιτέχνη. Για τον Πολύκλειτο το «ευ» ήταν μια σύνθετη έννοια του κάλλους που θα μπορούσε κάποιος να την ερμηνεύσει ως «το καλόν», «το ορθόν», «το ιδανικόν», περιέχοντας συγχρόνως όλες αυτές τις σημασίες.

Από τότε που εγκαταλείφθηκε στην γλυπτική η μορφή του κούρου, είχε μετατοπισθεί και το σημείο στήριξης στο όρθιο ανδρικό γυμνό, από το ένα πόδι στο άλλο, χωρίς όμως να επιτευχθεί μια στάση τέλειας ισορροπίας. Μερικοί από τους σύγχρονούς του γλύπτες προσπαθούσαν να συμφιλιώσουν την απόλυτη ανάπαυση με την έντονη κίνηση. Ο Πολύκλειτος όμως χωρίς καμία παραχώρηση, ξαναγύρισε στην «στάση αναπαύσεως». Με την στάση που εκείνος επιλέγει, το αριστερό πόδι τραβιέται προς τα πίσω και αγγίζει το έδαφος μόνο με τα άκρα των δακτύλων, έτσι που η εικονιζόμενη μορφή δεν περπατάει ούτε στέκεται, αλλά έχει κάτι και από τα δύο. Αυτή η λεπτή αντίθεση μεταξύ έντασης και χαλάρωσης, δημιουργεί την τέλεια ισορροπία της στάσης. Εκεί στηρίζεται ολόκληρο το σύστημα των κινήσεων και αντικινήσεων του κορμιού, που είναι δομημένο με στέρεο αλλά όχι στεγνό τρόπο, με σοφία και γνώση της ανατομίας. «Το μέγιστον αυτό μάθημα» το κατάλαβαν αμέσως όλοι οι ομότεχνοί του και η «πολυκλείτεια στάση» έγινε πρότυπο για πλήθος έργα τους.

Ο Πολύκλειτος, ένας διανοούμενος ανάμεσα σε καλλιτέχνες, νιώθει να κυριεύεται από το πάθος των νόμων που παρουσιάζουν οι μαθηματικές αναλογίες καθώς πλάθει τις μορφές του. Και στα παλαιότερα χρόνια πριν από εκείνον γινόταν χρήση των οργανικών αναλογιών. Γνώριζε πως και στην αρχιτεκτονική η χρήση αυτή ήταν αποκλειστική. Κατά τους υπολογισμούς, δεν λάμβαναν αφηρημένα μετρικά συστήματα, αλλά τις διαστάσεις ορισμένων οργανικών μελών, π.χ. για ορισμένες διαστάσεις κάποιου ναού, έπαιρναν ως μονάδα επαναλαμβανόμενη την ακτίνα του κίονα, ή την μεταξύ δυο κιόνων απόσταση.

Μέσα στο εργαστήρι δίπλα στους πάγκους με τα προπλάσματα και τα ημιτελή αγάλματά του, υπάρχει ένας άλλος πάγκος με άπειρες περγαμηνές με σχέδια, γραφίδες και μετρικά όργανα. Τον χώρο αυτόν τον θεωρεί σπουδαιότερο, γιατί εκεί σχεδιάζει ένα από τα τελευταία του έργα, που πάνω του θα αποδώσει τις μαθηματικές του γνώσεις, αφήνοντας κληρονομιά στις επερχόμενες γενιές καλλιτεχνών, τον «Κανόνα» του.

Σκυμμένος πάνω στα σχέδια υπολογίζει τις αναλογίες που θα καθορίσουν τις οργανικές σχέσεις του αγάλματός του. Μέσα στο νου του έχει συλλάβει την μυθική μορφή του Αχιλλέα κρατώντας το δόρυ του, σε στάση αναπαύσεως. Την εμπνεύστηκε, όταν περνώντας ένα απόγευμα από το γυμνάσιο είδε κάποιον αθλητή να κρατά χαλαρά το δόρυ μετά από την άσκηση ακουμπισμένο στον ώμο του. Η ακίνητη εκείνη κίνηση του αθλητή θα του φέρει στο νου την θαυμάσια ρήση του Ηρακλείτου, που θα την ψιθυρίζει γυρνώντας στον Κεραμικό: «παλίντονος αρμονίη οκώσπερ τόξου και λύρης». Η σκηνή εκείνη είχε χαραχθεί στο μυαλό του και αποτυπώνεται τώρα στα σχέδιά του.

Πάνω στην περγαμηνή με μεγάλα γράμματα υπάρχει η λέξη «Δορυφόρος», αυτός δηλαδή που φέρει δόρυ, και από κάτω η αποτυπωμένη μορφή ενός νέου δυνατού άνδρα με το ιδανικό της ωραιότητας του ανθρώπινου σώματος. Είχε φτάσει πλέον στο επίπεδο να επιτύχει την μετατροπή του «ανδρόπαιδα» σε «άγαλμα ανδρός». Άλλωστε, είχαν περάσει πολλά χρόνια μεταξύ της επίσκεψης του εκπαιδευόμενου γλύπτη στο ιερό του Σουνίου, και του σημερινού καταξιωμένου καλλιτέχνη επιστήμονα. Τα σχέδια του αγάλματος προχωρούν παράλληλα με το σύγγραμμά του. Γράφει: «…το δε κάλλος, ουκ εν τη των στοιχείων, άλλ΄ εν τη των μορίων συμμετρία συνίσταται: δακτύλου προς δάκτυλον δηλονότι, και συμπάντων αυτών προς τε το μετακάρπιον και καρπόν, και τούτων προς πήχυν και πήχεως προς βραχίονα και πάντων προς πάντα.»

Οι ώρες και οι μέρες περνούν χωρίς να γίνεται αντιληπτός ο χρόνος. Το μόνο που ενδιαφέρει τον ώριμο άνδρα είναι να περατώσει το έργο του.

Και έρχεται η στιγμή που αυτό συμβαίνει. Όταν το στερεοποιημένο μέταλλο ελευθερώνεται από το καλούπι, αναδεικνύεται ένα «άγαλμα», που όπως η ίδια η λέξη δηλώνει, είναι αυτό που στην θέα του κάθε άνθρωπος «αγάλλεται».

Πράγματι, ο θαυμασμός των ομοτέχνων και των ανθρώπων που κλήθηκαν να το δουν, είναι μεγάλος. Το άγαλμα στέκει στο μέσον του χώρου και υποβάλλει τους πάντες με την παρουσία του, εκφράζοντας την φυσική ικανότητα, το κάλλος και την αντοχή του νέου ανδρός που ο ρωμαλέος κορμός του είναι πλήρης ζωικής ευεξίας. Το ιδανικό του Πολύκλειτου για το κάλλος του ανθρώπινου σώματος αποτυπώνεται σ΄ αυτόν τον «Κανόνα» που στηρίζεται στην συμμετρία, στην ορθή δηλαδή ρύθμιση των αναλογιών των διαφόρων μελών μεταξύ τους και προς το όλον.

Ο ορειχάλκινος άνδρας στέκεται αντικριστά προς το συγκεντρωμένο πλήθος στρέφοντας ελαφρά το κεφάλι προς τα δεξιά. Είναι ντυμένος με την αριστοκρατική εκείνη γύμνια των τέλειων ανδρών με αρετή και θεληματικό χαρακτήρα. Στηρίζει το βάρος του σώματός του στο δεξί πόδι που προβάλει λίγο εμπρός, πατάει σταθερά και σέρνει ελαφρά προς τα πίσω λυγισμένο το αριστερό του σκέλος, ώστε μόλις να ακουμπά με τα ακροδάκτυλα το έδαφος. Το δεξί χέρι πέφτει χαλαρά δίπλα στον κορμό, ενώ το αριστερό κρατά το δόρυ που ακουμπά στον ώμο του. Ο αθλητής δεν βαδίζει, αλλά δίνει την εντύπωση πως μόλις στάθηκε για ν΄ αναπαυθεί. Η διάπλαση του σώματός του, σύμφωνα με το ιδανικό της εποχής, είναι απόλυτα συμμετρικό με μέλη στέρεα και συμπαγή.

- «Εύγε δάσκαλε!!! Εύγε Πολύκλειτε!!! Σε συγχαίρουμε για τον Κανόνα σου!!!», ακούγονταν δυνατά οι φωνές των φίλων. Με σεμνότητα, ο καλλιτέχνης προχώρησε προς το μέρος τους κρατώντας μερικά ρολά περγαμηνών.

- «Έχω και άλλα δυο έργα να σας παρουσιάσω, φίλοι μου. Το ένα το κρατώ, το άλλο βρίσκεται πίσω σας καλυμμένο. Με αυτά ολοκληρώνω την πορεία μου και παραδίδω τις γνώσεις μου σ΄ εσάς. Λάβετε τον Κανόνα και συνεχίστε από εκεί που σταματώ. Η πορεία είναι μεγάλη και χρέος σας να καταθέσετε στο μέλλον και τους δικούς σας Κανόνες, βοηθώντας την εξέλιξη της τέχνης μας», είπε ο μεγάλος γλύπτης, και πηγαίνοντας στην άλλη άκρη του εργαστηρίου, τράβηξε το ύφασμα αποκαλύπτοντας έναν άλλον χάλκινο άνδρα.

- «Ο Διαδούμενος», είπε απλά, παρουσιάζοντας ακόμα ένα θαυμάσιο κληροδότημα της ανθρωπότητας.

Όλοι κοίταξαν το άγαλμα που φαινόταν ζωντανό με την σάρκα του να πάλλεται από δύναμη και ομορφιά. Ήταν ένας νέος αθλητής που φορούσε στο κεφάλι το διάδημα, την ταινία που συνήθιζαν να φέρουν οι νικητές των αγώνων.

- «Δεν είναι μόνον ο αθλητής σου νικητής Πολύκλειτε, είσαι κι εσύ! Σε στεφανώνουμε με κότινο και σε ανακηρύσσουμε Επιστήμονα Καλλιτέχνη της Γλυπτικής. Είμεθα τυχεροί που ζούμε στην εποχή αυτή. Υποσχόμεθα να σε τιμήσουμε με το έργο μας, αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να μετέχουμε της εξέλιξης της τέχνης μας. Χαίρε διδάσκαλε!!!»

Πέρασαν μερικά χρόνια από τότε. Ο Αργείος γλύπτης, ο δημιουργός του Κανόνος, του Διαδούμενου, της Αμαζόνας και τόσων άλλων έργων, ηλικιωμένος πια, βάδιζε καλεσμένος προς το εργαστήρι ενός νέου τεχνίτη από την Πάρο.

Φτάνοντας στο εργαστήρι στάθηκε στην είσοδο που την κάλυπτε η μαρμαρόσκονη, και ο χαιρετισμός του καλύφθηκε από τον θόρυβο των εργαλείων. Είδε στο βάθος ένα νεαρό να σμιλεύει έναν πάλλευκο μαρμάρινο όγκο. Τον άφησε ήσυχο στην έμπνευσή του και αθόρυβα περιδιάβηκε το εργαστήρι εξετάζοντας μερικά ήδη έτοιμα αγάλματα. Το αγαλματίδιο μιας Μαινάδας τράβηξε την προσοχή του. Η κίνηση του γυναικείου κορμιού φανέρωνε με σπάνια δύναμη τον οίστρο της βακχικής μανίας. Η εντυπωσιακή έκφραση ενεργητικότητας αυτού του σφοδρά κινούμενου κορμιού, καθώς και η έκφραση του σφοδρού ψυχικού πάθους στο πρόσωπο της Μαινάδας που έφτανε μέχρι την αγωνιώδη σύσπαση, προκάλεσε τον θαυμασμό του Πολύκλειτου.

- «Χαίρε διδάσκαλε!», καλημέρισε ο νέος που είχε αντιληφθεί την παρουσία του και περίμενε με ενδιαφέρον και αγωνία την κριτική του μεγάλου γλύπτη. Εκείνος δεν αντιγύρισε τον χαιρετισμό, αλλά συνέχισε να εξετάζει τα έργα. Με αργά βήματα και χωρίς να πει λέξη, κατευθύνθηκε προς την έξοδο.

- «Συνέχισε», ήταν το μόνο που κατάφερε ν΄ αρθρώσει από την συγκίνηση που τον έπνιγε, χωρίς να στραφεί προς την μεριά του νεαρού τεχνίτη από την Πάρο που τον έλεγαν Σκόπα.

Ανάσανε τον αρωματισμένο ανοιξιάτικο αέρα των Αθηνών και ήσυχος πια, αποφάσισε πως ήταν ώρα ν΄ αναπαυθεί στην αγκαλιά του Ύπνου και του Θανάτου, αυτών των παιδιών της Νύχτας, κάπου σε μια μεριά της συνοικίας του έξω Κεραμικού. Ο θνητός δάσκαλος έφευγε ευχαριστημένος και τώρα πια αθάνατος, αφού πίσω του άφηνε χώρο για δημιουργία με τις μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας τέχνης της γλυπτικής: Φειδίας, Σκόπας, Πραξιτέλης, Λύσιππος, Αγοράκριτος, Λεωχάρης, Βρύαξις, Τιμόθεος, και τόσοι άλλοι.

Από '' Εκηβολος'' 
Δημοσίευση ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΣ 

Βιβλιογραφία:

• «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια» τόμοι Α΄& Θ΄.
• «Ιστορία Ελληνικού Έθνους» Εκδοτική Αθηνών, τόμοι Β΄& Γ2
• «Εθνικό Μουσείο» Β. Πετράκος, εκδ. Κλειώ, Αθήνα 1993
• «Χαρμίδης» Πλάτωνος, Εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 1975
• «Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης» Liddell & Scott