ΠΟΛΥΚΛΕΙΤΟΣ. ΟΙ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

 της Μάρως Κιουλάφα

      «Οι Έλληνες ήσαν ανυπέρβλητοι μάστορες της καθαρής και δυνατής γραμμής. Αυτή η μαστοριά φαίνεται σε κάθε φράση των λόγων και της γραφής τους, σε κάθε όψη των ναών και των αγαλμάτων τους, σε κάθε σκέψη της φιλοσοφίας και της μυθολογίας τους.»                                                                                                                                                      Egon Freidell

Στα πέτρινα μάτια του κολοσσιαίου κούρου καρφώθηκε το βλέμμα του νεαρού Αργείου μαθητευόμενου γλύπτη, καθώς με ενθουσιασμό και αποφασιστικότητα δήλωνε: «Θα σε ελευθερώσω!!! Θα σε ελευθερώσω…το υπόσχομαι!!!».

Ο μαρμάρινος «ανδρόπαις» απάντησε στο επίμονο βλέμμα του καλλιτέχνη «μειδιώντας» με τον αρχαϊκό του τρόπο. Κρατούσε τις σφιχτά κλειστές παλάμες κολλημένες στο πανύψηλο γυμνό κορμί του πάνω στους μηρούς. Τα μαλλιά, πάνω στο εντελώς ανορθωμένο και στραμμένο προς τα εμπρός κεφάλι, έπεφταν πλούσια σε πλοκάμους που συγκρατούνταν με ταινία και δένονταν στο πίσω μέρος με κόμπο, τον «ηράκλειο δεσμό». Το αριστερό πόδι πρόβαλε λίγο εμπρός χωρίς κάμψη του γονάτου, ενώ τα πέλματα πατούσαν σταθερά στο έδαφος.

«Μπορείς να περπατήσεις…έκανες ήδη το πρώτο βήμα. Συνέχισε!» παρότρυνε ο λευκοντυμένος νέος το μαρμάρινο ανάθημα.

Μέσα στο ποσειδώνιο ιερό επικρατούσε σιγή. Οι θεράποντες του υδάτινου θεού κινούνταν διακριτικά φροντίζοντας την ευταξία του ναού, που οι λευκές κολώνες του στο ψηλότερο σημείο του ακρωτηρίου στην Ν.Α. άκρη της Αττικής ήσαν σημάδι οικείο για τους ταξιδιώτες που περνούσαν με τα πλοία το συχνά τρικυμισμένο ακρωτήρι του Σουνίου.

Πλησίαζαν τα «Σούνια», οι γιορτές προς τιμήν της Αθηνάς και του Ποσειδώνος. Ο νεαρός επισκέπτης όμως δεν είχε μεταβεί από την Αθήνα στο ιερό για να επιδώσει τα σέβη του στους θεούς. Είχε έλθει να μελετήσει. Στεκόταν μπροστά στον λίθινο κολοσσό παρατηρώντας και υπολογίζοντας τον αιγυπτιακό «νόμο της μετωπικότητας», που σύμφωνα με αυτόν, οποιαδήποτε κι αν είναι η στάση του αγάλματος, είτε αυτό είναι αναπαράσταση όρθιου, καθήμενου, έφιππου, γονυπετούς ή ξαπλωμένου, η τέμνουσα γραμμή (επί επιπέδου προβολής του αγάλματος) η οποία διέρχεται από την κορυφή της κεφαλής δια μέσου της μύτης, της σπονδυλικής στήλης και των γεννητικών οργάνων, διαιρεί το σώμα σε δυο συμμετρικά μέρη. Τους δυο προηγούμενους αιώνες (7ος-6ος) οι Έλληνες καλλιτέχνες ακολουθούσαν αυτόν τον αιγυπτιακό κανόνα αγαλματοποιίας αυστηρά.

Ο νεαρός εκπαιδευόμενος θυμήθηκε χαμογελώντας τους δυο Σάμιους αδελφούς, τον Τηλεκλή και τον Θεόδωρο. Τα δυο αδέλφια που είχαν διδαχθεί αγαλματοποιία στην Αίγυπτο, είχαν κατασκευάσει ένα ξόανο του Πυθίου Απόλλωνος, ο μεν Τηλεκλής το ένα ήμισυ όταν βρισκόταν στην Σάμο, ο δε Θεόδωρος το άλλο ήμισυ στην Έφεσο. Όταν τα δυο κομμάτια ενώθηκαν, τόσο τέλεια ήταν η προσαρμογή, ώστε δεν διακρινόταν ότι το ξόανο είχε κατασκευαστεί από δυο διαφορετικούς τεχνίτες.

Ο Πολύκλειτος, ο μαθητής του περίφημου Αγελάδα, συνέχισε να περιδιαβαίνει αργά το ναό κοιτώντας του «Σουνιαράτες» κούρους που φαίνονταν σαν Γίγαντες πάνω στα βάθρα, λες και έβγαιναν από τα σπλάχνα της μάνας τους Γαίας, έτοιμοι ν΄ αμφισβητήσουν την ισχύ των μεγάλων θεών. Δεν τους κοιτούσε μόνο, τους εξέταζε. Προσπαθούσε να ερμηνεύσει το βλέμμα, το χαμόγελο και την αμυδρή κίνηση των «δαιδαλικών» αυτών έργων, που σημάδευαν το τέλος της αρχαϊκής εποχής και σηματοδοτούσαν την έναρξη της νέας τολμηρής εποχής των πολιτικών και ηθικών ανακατατάξεων.

- «Ποιος είσαι;», ρώτησε ο γλύπτης τον λίθινο άνθρωπο με τις μεγάλες διαστάσεις.

- «Είμαι ο τέλειος ανδρόπαις που θέλω να ελέγχω τα πάντα. Στέκομαι όρθιος και αποφασισμένος στην πρόκληση να κάνω το πρώτο σταθερό βήμα της εξέλιξής μου, αυτής που θα με οδηγήσει στο επίπεδο του ανδρός. Αντιλαμβάνομαι πως βρίσκομαι στο χρονικό σημείο μιας σημαντικής αλλαγής. Η απόφασή μου να διανύσω νέες οδούς εμπειρίας, με ενθουσιάζει και με κάνει να μειδιώ. Μην φαντάζεσαι πως το πρώτο αυτό βήμα περιέχει αβεβαιότητα. Καθόλου! Προσπάθησε να διακρίνεις στο μειδίαμά μου το ψυχικό σθένος, το πάθος, αλλά και την αγωνία που με διακατέχουν τώρα που εισέρχομαι στη νέα όσο και μεγάλη ανθρώπινη πολιτισμική περιπέτεια, αυτήν του ενεργού πολίτη», φαντάστηκε πως απάντησε ο έντονα χρωματισμένος ανδρόπαις.

- «Μπορείς να τα καταφέρεις και θα σε βοηθήσω!», του φώναξε ο καλλιτέχνης κατεβαίνοντας βιαστικά τις κλίμακες του ποσειδώνιου ναού. Βγαίνοντας εισέπνευσε γεμίζοντας τα πνευμόνια του με την θαλασσινή αύρα και εκτείνοντας τα χέρια του προσπάθησε ν΄ αγκαλιάσει το πέλαγος με τις τρικυμίες και τις μπουνάτσες του, σαν να εγκολπωνόταν τη ζωή με τις ακραίες αλλαγές της. Εκείνη την ώρα ήταν η δική του σειρά να συνδράμει στις αλλαγές αυτές. Και με τον ενθουσιασμό της απόφασής του πήρε τον δρόμο της επιστροφής προς το Κλεινόν Άστυ.

Πάνω από την πόλη των Αθηνών το λυκαυγές έκανε αισθητή την παρουσία του με τα ασημογάλανα χρώματά του. Σε μιαν άκρη των Στοών της Αγοράς την ησυχία έσπαγαν θόρυβοι από κάποιο εργαστήρι. Ήταν το εργαστήρι εκείνου του Αργείου αγαλματοποιού, φίλου του Φειδία και του Μύρωνος, που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα πριν από είκοσι χρόνια και που οι αργόσχολοι της Αγοράς έλεγαν πως «αυτός ο επαρμένος καλλιτέχνης δηλώνει και επιστήμων! Δεν του αρκεί ότι καταφέρνει κάτι, αλλά συνεχίζει αναζητώντας το γιατί και το πώς έγινε».

Πράγματι, μέσα στο εργαστήρι ένας ανήσυχος ώριμος πλέον άνδρας έστεκε μπρος από τον ακατέργαστο όγκο από ξύλο καρυδιάς που βρισκόταν πάνω στον πάγκο του, με επιμονή, ένσταση και προσπάθεια που καταγραφόταν στις σταγόνες ιδρώτα που έβγαιναν στο πρόσωπο και στο κορμί του, σμίλευε με τον γλύφανο, το σκαρπέλο και το σφυρί την παράσταση που είχε στο νου του και ήθελε να μορφοποιήσει. Αποσπούσε υλικό από την επιφάνεια του ξύλου και διαμόρφωνε σιγά-σιγά το θέμα του. Μετά από αρκετές ώρες η ζέστη του καλοκαιριάτικου μεσημεριού έκανε αφόρητη την παραμονή μέσα στο εργαστήρι. Τίποτα όμως δεν θα μπορούσε να σταματήσει τον Πολύκλειτο, που παίρνοντας την γλυφίδα, έγλυφε με τέχνη το κατεργασμένο πλέον ξύλο με την μορφή του Διός, του υπάτου των θεών. Χάρασσε με αδρές γραμμές το σχήμα των ματιών, διέγραφε τους μύες του κορμιού, τόνιζε την έκφραση της μορφής και έδινε ζωντάνια στο ξύλο με τις κινήσεις και αντικινήσεις στο στήσιμό του. Το λυκόφως παρέδωσε την θέση του στη νύχτα και το άναμμα των λίχνων. Ο οίστρος της δημιουργίας τον παρέσυρε μέχρι το ξημέρωμα της επόμενης μέρας που τον βρήκε με κόκκινα από την αϋπνία μάτια και πονεμένα χέρια. Στην έκφρασή του όμως, η ικανοποίηση από την αποπεράτωση ενός όμορφου έργου, δεν υπήρχε. Κάτι τον απασχολούσε, κάτι που τον εμπόδιζε ν΄ απολαύσει έστω και την ανάπαυλα από την εργασία του. Σήκωσε το ξόανο και το μετέφερε στην άλλη άκρη του εργαστηρίου καλύπτοντάς το με ένα κομμάτι ύφασμα. Βγήκε από το εργαστήρι με σκυφτό κεφάλι και πονεμένους ώμους με κατεύθυνση τα δημόσια λουτρά της πόλης. Είχε ανάγκη την καθαρότητα του κορμιού και την χαλάρωση του μυαλού του.

Η κίνηση στις οδούς του Κεραμικού, αυτού του δήμου της Ακαμαντίδος φυλής, των κεραμέων και όλων εν γένει των τεχνιτών, είχε αρχίσει, και τα καταστήματα, τα εργαστήρια, τα δημόσια κτίρια άρχισαν να σφύζουν από ζωή. Οι προστάτες θεοί του Κεραμικού, η Εργάνη Αθηνά και ο Ήφαιστος, καμάρωναν την ζωντάνια και την δημιουργικότητα στην μεριά αυτή της πόλεως των Αθηνών. Ο δήμος των Κεραμέων ήταν ένας από τους τριάντα της Αττικής και ένας από τους δέκα της Αθήνας, όπως τους είχε διανείμει ο Κλεισθένης. Πήρε το όνομά του από τους κατοίκους του που ονομάζονταν «Κεραμείς» από τον επώνυμο ήρωά τους τον Κέραμο.

Ο Πολύκλειτος διέσχισε την Αγορά, πέρασε μπροστά από το Πρυτανείο, το Θεσμοθετείο, το Βουκολείο και τα ιερά των Ελευθερίου Διός, Πατρώου Απόλλωνος και Δήμητρας Τελεσφόρου, κατευθυνόμενος από την οδό της Ακαδημίας στο βαλανείο που βρισκόταν δίπλα στο γυμνάσιο στις όχθες του Ιλισού. Η καθαριότητα και η υγεία του σώματος ήσαν βασικές προϋποθέσεις για την ζωή των Ελλήνων. Κανείς δεν θα μπορούσε να απέχει αυτών των δυνατοτήτων που χαρακτηρίζουν την ελληνική νοοτροπία και καλαισθησία. Η θέση του θεσπέσιου μαρμάρινου βαλανείου με τους ψηλούς κίονες ιωνικού ρυθμού ήταν ειδυλλιακή. Ο Ιλισός ποταμός τροφοδοτούσε με τα καθάρια νερά του τις κρήνες του δημόσιου λουτρού και τα ψηλά δένδρα σκίαζαν την οδό που οδηγούσε σ΄ αυτό. Δίπλα στο βαλανείο υπήρχε γυμνάσιο και παλαίστρα όπου ασκούνταν νεαροί αθλητές υπό την εποπτεία των εκπαιδευτών τους.

Ο καλλιτέχνης στάθηκε για λίγο παρακολουθώντας τις ασκήσεις των αθλητών. Θαύμαζε την μεγάλη ελαστικότητα του ανθρώπινου σώματος και τις επιδόσεις που αυτό μπορεί να επιτύχει. Κάτω από τον λαμπρό ήλιο γυάλιζαν τα αλειμμένα με λάδι κορμιά των αθλητών καθώς πάλαιαν ή γυμνάζονταν. Το ερευνητικό βλέμμα του καλλιτέχνη ανίχνευε τις κινήσεις των μυών και τα σημεία στήριξης των ανθρώπινων κορμιών την ώρα της άθλησης. Κοιτούσε θαυμάζοντας το κάλλος των αθλητών, αλλά περισσότερο παρατηρώντας και καταγράφοντας στο μυαλό του τις κινήσεις των σωμάτων. Απομόνωνε κάθε σκηνή που αργότερα θα του χρησίμευε στο πλάσιμο των δικών του αθλητών, θεών ή ηρώων, που θα γεννιόνταν από την σμίλη στο εργαστήριό του.

(από http://www.visitgreece.gr/)

Περνώντας την είσοδο του δημόσιου λουτρού στολισμένη με τα αγάλματα Χαρίτων και Νυμφών, ο Πολύκλειτος χαιρέτησε τον βαλανέα και πλήρωσε το «επίλουτρον», το μικρό τίμημα εισόδου. Κατευθύνθηκε στο αποδυτήριο και παρέδωσε τα ρούχα του στον ιματιοφύλακα. Ένας υπηρέτης έτρεξε κοντά του κρατώντας μια στλεγγίδα, ένα φιαλίδιο με έλαιο και ένα αλαβάστρινο δοχείο με σμήγματα και κιμωλία γη για την απόξεση του σώματος και την επάλειψη. Οδηγήθηκε στην μεγάλη μαρμάρινη αίθουσα του πυριατηρίου την γεμάτη ευεργετικούς ατμούς που διοχετεύονταν από έναν μεγάλο λέβητα με αρωματικά βότανα, και κάθισε στον πάγκο δεχόμενος τις επευφημίες των φίλων και τους χαιρετισμούς των γνωστών καθημερινών λουομένων.

Ο χώρος των βαλανείων ήταν τόπος συνάντησης και ευχάριστων συζητήσεων μεταξύ των Αθηναίων πολιτών που απολάμβαναν τις ευεργετικές ιδιότητες του καθημερινού λουτρού. Παρέμεναν για λίγο στο πυριατήριο για εφίδρωση, μετά λούζονταν με ζεστό ή κρύο νερό και αλείφονταν με έλαια περιποιητικά του δέρματος.

- «Σήμερα είναι ημέρα συνάντησης γλυπτών, ως φαίνεται», είπε ο γλύπτης Ξενοκράτης από την Σικυώνα της Πελοποννήσου, απευθυνόμενος στον Πολύκλειτο.

- «Η αργείτικη σχολή του δασκάλου μας Αγελάδα, θέλεις να πεις φίλε μου, αφού όχι μόνον ο Αριστοκλής παραβρίσκεται, αλλά ο Μύρων, ο νεαρός Φειδίας, ο Ναυκίδης και ο Πατροκλής. Μην λησμονήσεις να τους αναφέρεις στο έργο που πραγματεύεσαι «Περί Χαλκοπλαστικής», αφού ασχολούνται με την ίδια μ΄ εμάς τέχνη!» απάντησε στον Ξενοκράτη.

- «Δεν θα λησμονήσω κανέναν, στο υπόσχομαι αν υποσχεθείς κι εσύ πως θα μας εμπιστευτείς τον λόγο της κατήφειάς σου. Είναι αρκετός ο καιρός που παρατηρούμε πως κάτι σε απασχολεί κατατρώγοντάς σε», σχολίασε, βλέποντας τις ρυτίδες από την ένταση ν΄ αυλακώνουν το πρόσωπο του Πολύκλειτου.

- «Επιθυμώ να βελτιώσω την τεχνική των Ροίκου και Θεοδώρου στην χύση του ορείχαλκου στα κούφια αγάλματα. Έχει παρέλθει ο καιρός που σφυρηλατούσαμε ελάσματα μετάλλου πάνω στο αρχικό ξόανο. Σήμερα χρησιμοποιούμε την προτεινόμενη απ΄ εκείνους τεχνική, μα φαντάζομαι πως επιδέχεται βελτίωση.»

- «Άφησες τα μαθηματικά σου με τις αναλογίες των μέτρων, και ασχολείσαι με την χύση των μετάλλων;», ρώτησε ο Μύρων.

- «Η μια ασχολία όχι μόνο δεν αποκλείει την άλλη, αλλά ισχυρίζομαι πως την βοηθά», απάντησε ο Πολύκλειτος, έχοντας περισσότερο το νου του στο εργαστήρι, παρά στην συνομιλία με τους φίλους του.

Η ώρα περνούσε κι εκείνος αφέθηκε στην ευχάριστη παρέα των καλλιτεχνών προσπαθώντας να χαλαρώσει τα τεντωμένα μέλη του, όταν η σκέψη ενός νέου πειράματος ήλθε στο νου του και τον έκανε να τιναχθεί.

«Ίσως…ίσως να είναι αυτό!» φώναξε βγαίνοντας από την αίθουσα του ατμόλουτρου, αφήνοντας εμβρόντητους τους συνομιλητές του. Ο ιματιοφύλακας παρέδωσε τα ρούχα στον Πολύκλειτο απορώντας για την περίεργη συμπεριφορά του λουόμενου, που ούτε καν είχε προλάβει να λουσθεί ή να δεχθεί τις περιποιήσεις καθαρισμού των υπηρετών, αλλά έβγαινε μουσκεμένος από τον ιδρώτα και με χειρονομίες που σήμαιναν όσα ήθελε, ντύθηκε βιαστικά και έφυγε επιστρέφοντας στον Κεραμικό. Η σύλληψη της νέας ιδέας και ο ενθουσιασμός που την συνόδευαν, είχε απομακρύνει την αίσθηση του κάματου και ο γλύπτης έφτασε στο εργαστήριό του τρέχοντας σαν έφηβος αθλητής.

Με το βλέμμα μαινάδας σε θεϊκό οίστρο, άρπαξε το ξόανο του Διός και το απόθεσε στο δάπεδο. «Δεν θα είσαι εσύ το κύριο θέμα, αλλά το πρόπλασμά μου! Πάνω σου θα δημιουργήσω το τελικό αποτέλεσμα», είπε και άρχισε να καλύπτει το ξύλο με «κεραμίτιδα γη» ζυμωμένη με νερό, δηλαδή πηλό. «Είθε να ευοδώσεις το σχέδιό μου», ευχήθηκε ο καλλιτέχνης στο πρόπλασμα.

Κάλυψε το ξόανο με πηλό αναπαράγοντας όλες τις λεπτομέρειες της μορφής. Εργαζόταν ακούραστα για αρκετές ώρες και στο τέλος, βλέποντας το αποτέλεσμα, σταμάτησε περιμένοντας το στέγνωμα του πηλού. Βγήκε από το εργαστήρι και έσπευσε ν΄ αγοράσει μια αρκετά μεγάλη ποσότητα κεριού και παράλληλα να ταξινομήσει στο μυαλό του τα επόμενα βήματα του πειράματός του.

Επέστρεψε με το κερί και άρχισε να το μαλάσσει μαλακώνοντάς το. Με ακριβείς κινήσεις το άπλωσε πάνω στον πηλό σε λεπτό στρώμα, που επέτρεπε να διαγράφονται οι λεπτομέρειες της μορφής. Πάνω απ΄ αυτό το στρώμα κεριού άπλωσε ένα δεύτερο στρώμα από άργιλο που αποτύπωνε ακριβώς τα σχέδια του κεριού. Όταν στέγνωσε και ο άργιλος, ο Πολύκλειτος σήκωσε από το έδαφος το ξόανο και το τοποθέτησε πάνω σε δυο οριζόντιες δοκούς, βάζοντας από κάτω ένα δοχείο ανάβοντας φωτιά. Σε λίγη ώρα η ζέστη από την πυρά άρχισε να λιώνει το κερί που έρρεε από τις τρύπες που επίτηδες είχε αφήσει ο τεχνίτης κατασκευάζοντας αυτό το περίεργο καλούπι. Έτσι δημιουργήθηκε ένα κενό από την τήξη του κεριού μεταξύ του πυρήνα και του εξωτερικού αργιλώδους περιβλήματος.

Η αγωνία τώρα του καλλιτέχνη είχε κορυφωθεί περιμένοντας το επόμενο βήμα. Δίπλα του το τηγμένο κράμα χαλκού και κασσίτερου, ο μπρούτζος, έλαμπε περιμένοντας την χύση του μέσα στο καλούπι. Με δυο σιδερένιες λαβίδες σήκωσε τον λέβητα και άφησε το λιωμένο μέταλλο να κυλήσει στο κενό που δημιούργησε η τήξη του κεριού. Με κατακόκκινο πρόσωπο από την προσπάθεια και την ζέστη, ο Πολύκλειτος κοιτούσε το καλούπι περιμένοντας να κρυώσει το μέταλλο. Μετά από πολλή ώρα και με χέρια που έτρεμαν, ο τεχνίτης αφαίρεσε αργά-αργά το εξωτερικό περίβλημα και το εσωτερικό γέμισμα, αφήνοντας το άγαλμα καθαρό. Στάθηκε εξετάζοντας με αυστηρό βλέμμα ερευνώντας για λάθη στην κατασκευή. Η παλάμες του έψαυαν το μέταλλο, λες και η αφή θα έδινε την τελική απόφανση για την επιτυχία του πειράματος. Το άγαλμα όμως έστεκε χωρίς ούτε μια ράβδωση, ούτε ένα ελάττωμα στην όψη ή στην δομή του.

(από http://www.sikyon.com/index.html)

Ο ενθουσιασμός, σαν μόνη λέξη, δεν θα μπορούσε να περιγράψει όσα εκείνη την ώρα αισθανόταν ο καλλιτέχνης ως δικαίωση στις προσδοκίες του. Τα είχε καταφέρει! Είχε, όχι μόνο βελτιώσει την μέθοδο κατασκευής των «κούφιων» μπρούτζινων αγαλμάτων, μα την είχε τελειοποιήσει! Από τούδε και στο εξής, όλοι θα χρησιμοποιούσαν την μέθοδο του Πολύκλειτου για την χύση του κράματος στην κατασκευή των χάλκινων αγαλμάτων.

Άρχισε να λειαίνει το άγαλμα εξαφανίζοντας κάθε ατέλεια στην υφή του μετάλλου. Η λείανση έπρεπε να είναι τέλεια. Είχε μεγάλη σημασία το επιμελημένο και επίπονο γυάλισμα, γιατί θα έδινε την απόχρωση που παίρνουνε τα κορμιά των αθλητών στις παλαίστρες όταν αλείφονταν με λάδι. Έπειτα με τα λαδόπανα καθάρισε το έργο από τα ψήγματα, αναδεικνύοντας την ομορφιά της κατασκευής του. Πήρε μια μικρή ποσότητα μαγνησίας και ένα κομμάτι όνυχα για να φτιάξει τα μάτια. Απομακρύνθηκε λίγο και με τρεμάμενα από την συγκίνηση χέρια, ξαναπήρε την σμίλη τοποθετώντας τα δυο υλικά με το διαφορετικό χρώμα, στις κόγχες. Το οξυκόρυφο εργαλείο του ξέφυγε λίγο και χάραξε πληγώνοντάς του το χέρι. Μια σταγόνα αίματος τινάχθηκε στο στήθος του αγάλματος του Διός, που τώρα πια «κοιτούσε» τον καλλιτέχνη. Με παλλόμενη από την χαρά φωνή ανάμικτη με δέος, ο Πολύκλειτος αναφώνησε:

«Ιδού, ο άνθρωπος έπλασε τον θεό του!».

Έφυγε από το εργαστήρι αργά το βράδυ. Είχε επιτέλους μια ολόκληρη νύχτα για ν΄ απολαύσει έναν ύπνο χωρίς ανησυχία.

Είχαν περάσει πολλά χρόνια από την εγκατάσταση του Αργείου τεχνίτη στην Αθήνα. Η φήμη του είχε διαδοθεί σ΄ όλο τον ελληνικό κόσμο, ιδιαίτερα μετά την νίκη του σε διαγωνισμό, όταν με την «Αμαζόνα» του που στήθηκε στο Αρτεμίσιο της Εφέσου, αποδείχθηκε καλύτερος του Φειδία, του Κρησίλα και του Φράδμονα.

Το ανήσυχο όμως πνεύμα του καλλιτέχνη δεν αρκούνταν να δρέπει τις δάφνες της καταξίωσής του. Χρόνια τώρα ασχολούνταν με την «Μετρική» που ριζικά και ως την τελευταία λεπτομέρεια, την είχε καταστήσει βάση της τεχνικής του.

«Το ευ παρά μικρόν δια πολλών αριθμών γίγνεται», συνήθιζε να λέει στους φίλους του καλλιτέχνες, θέλοντας να τονίσει την μεγάλη φροντίδα και κατάκτησή του για την πολύπλοκη γεωμετρική σχέση των αναλογιών, που οδηγεί στην δυναμική συμμετρία, δηλαδή τον ορθολογικό και συνεπή συσχετισμό των αναλογιών με υπολογισμένα μέτρα. Μια έννοια κλειδί, πέρα από την συμμετρία, ήταν για τον Πολύκλειτο και η ακρίβεια. Η ακρίβεια της μέτρησης και εκτέλεσης που απέκλειαν οτιδήποτε τυχαίο. Ήταν μια έκφραση πνευματικής σύλληψης που αντιπροσώπευε τις βασικές αξίες του καλλιτέχνη. Για τον Πολύκλειτο το «ευ» ήταν μια σύνθετη έννοια του κάλλους που θα μπορούσε κάποιος να την ερμηνεύσει ως «το καλόν», «το ορθόν», «το ιδανικόν», περιέχοντας συγχρόνως όλες αυτές τις σημασίες.

Από τότε που εγκαταλείφθηκε στην γλυπτική η μορφή του κούρου, είχε μετατοπισθεί και το σημείο στήριξης στο όρθιο ανδρικό γυμνό, από το ένα πόδι στο άλλο, χωρίς όμως να επιτευχθεί μια στάση τέλειας ισορροπίας. Μερικοί από τους σύγχρονούς του γλύπτες προσπαθούσαν να συμφιλιώσουν την απόλυτη ανάπαυση με την έντονη κίνηση. Ο Πολύκλειτος όμως χωρίς καμία παραχώρηση, ξαναγύρισε στην «στάση αναπαύσεως». Με την στάση που εκείνος επιλέγει, το αριστερό πόδι τραβιέται προς τα πίσω και αγγίζει το έδαφος μόνο με τα άκρα των δακτύλων, έτσι που η εικονιζόμενη μορφή δεν περπατάει ούτε στέκεται, αλλά έχει κάτι και από τα δύο. Αυτή η λεπτή αντίθεση μεταξύ έντασης και χαλάρωσης, δημιουργεί την τέλεια ισορροπία της στάσης. Εκεί στηρίζεται ολόκληρο το σύστημα των κινήσεων και αντικινήσεων του κορμιού, που είναι δομημένο με στέρεο αλλά όχι στεγνό τρόπο, με σοφία και γνώση της ανατομίας. «Το μέγιστον αυτό μάθημα» το κατάλαβαν αμέσως όλοι οι ομότεχνοί του και η «πολυκλείτεια στάση» έγινε πρότυπο για πλήθος έργα τους.

Ο Πολύκλειτος, ένας διανοούμενος ανάμεσα σε καλλιτέχνες, νιώθει να κυριεύεται από το πάθος των νόμων που παρουσιάζουν οι μαθηματικές αναλογίες καθώς πλάθει τις μορφές του. Και στα παλαιότερα χρόνια πριν από εκείνον γινόταν χρήση των οργανικών αναλογιών. Γνώριζε πως και στην αρχιτεκτονική η χρήση αυτή ήταν αποκλειστική. Κατά τους υπολογισμούς, δεν λάμβαναν αφηρημένα μετρικά συστήματα, αλλά τις διαστάσεις ορισμένων οργανικών μελών, π.χ. για ορισμένες διαστάσεις κάποιου ναού, έπαιρναν ως μονάδα επαναλαμβανόμενη την ακτίνα του κίονα, ή την μεταξύ δυο κιόνων απόσταση.

Μέσα στο εργαστήρι δίπλα στους πάγκους με τα προπλάσματα και τα ημιτελή αγάλματά του, υπάρχει ένας άλλος πάγκος με άπειρες περγαμηνές με σχέδια, γραφίδες και μετρικά όργανα. Τον χώρο αυτόν τον θεωρεί σπουδαιότερο, γιατί εκεί σχεδιάζει ένα από τα τελευταία του έργα, που πάνω του θα αποδώσει τις μαθηματικές του γνώσεις, αφήνοντας κληρονομιά στις επερχόμενες γενιές καλλιτεχνών, τον «Κανόνα» του.

Σκυμμένος πάνω στα σχέδια υπολογίζει τις αναλογίες που θα καθορίσουν τις οργανικές σχέσεις του αγάλματός του. Μέσα στο νου του έχει συλλάβει την μυθική μορφή του Αχιλλέα κρατώντας το δόρυ του, σε στάση αναπαύσεως. Την εμπνεύστηκε, όταν περνώντας ένα απόγευμα από το γυμνάσιο είδε κάποιον αθλητή να κρατά χαλαρά το δόρυ μετά από την άσκηση ακουμπισμένο στον ώμο του. Η ακίνητη εκείνη κίνηση του αθλητή θα του φέρει στο νου την θαυμάσια ρήση του Ηρακλείτου, που θα την ψιθυρίζει γυρνώντας στον Κεραμικό: «παλίντονος αρμονίη οκώσπερ τόξου και λύρης». Η σκηνή εκείνη είχε χαραχθεί στο μυαλό του και αποτυπώνεται τώρα στα σχέδιά του.

Πάνω στην περγαμηνή με μεγάλα γράμματα υπάρχει η λέξη «Δορυφόρος», αυτός δηλαδή που φέρει δόρυ, και από κάτω η αποτυπωμένη μορφή ενός νέου δυνατού άνδρα με το ιδανικό της ωραιότητας του ανθρώπινου σώματος. Είχε φτάσει πλέον στο επίπεδο να επιτύχει την μετατροπή του «ανδρόπαιδα» σε «άγαλμα ανδρός». Άλλωστε, είχαν περάσει πολλά χρόνια μεταξύ της επίσκεψης του εκπαιδευόμενου γλύπτη στο ιερό του Σουνίου, και του σημερινού καταξιωμένου καλλιτέχνη επιστήμονα. Τα σχέδια του αγάλματος προχωρούν παράλληλα με το σύγγραμμά του. Γράφει: «…το δε κάλλος, ουκ εν τη των στοιχείων, άλλ΄ εν τη των μορίων συμμετρία συνίσταται: δακτύλου προς δάκτυλον δηλονότι, και συμπάντων αυτών προς τε το μετακάρπιον και καρπόν, και τούτων προς πήχυν και πήχεως προς βραχίονα και πάντων προς πάντα.»

Οι ώρες και οι μέρες περνούν χωρίς να γίνεται αντιληπτός ο χρόνος. Το μόνο που ενδιαφέρει τον ώριμο άνδρα είναι να περατώσει το έργο του.

Και έρχεται η στιγμή που αυτό συμβαίνει. Όταν το στερεοποιημένο μέταλλο ελευθερώνεται από το καλούπι, αναδεικνύεται ένα «άγαλμα», που όπως η ίδια η λέξη δηλώνει, είναι αυτό που στην θέα του κάθε άνθρωπος «αγάλλεται».

Πράγματι, ο θαυμασμός των ομοτέχνων και των ανθρώπων που κλήθηκαν να το δουν, είναι μεγάλος. Το άγαλμα στέκει στο μέσον του χώρου και υποβάλλει τους πάντες με την παρουσία του, εκφράζοντας την φυσική ικανότητα, το κάλλος και την αντοχή του νέου ανδρός που ο ρωμαλέος κορμός του είναι πλήρης ζωικής ευεξίας. Το ιδανικό του Πολύκλειτου για το κάλλος του ανθρώπινου σώματος αποτυπώνεται σ΄ αυτόν τον «Κανόνα» που στηρίζεται στην συμμετρία, στην ορθή δηλαδή ρύθμιση των αναλογιών των διαφόρων μελών μεταξύ τους και προς το όλον.

Ο ορειχάλκινος άνδρας στέκεται αντικριστά προς το συγκεντρωμένο πλήθος στρέφοντας ελαφρά το κεφάλι προς τα δεξιά. Είναι ντυμένος με την αριστοκρατική εκείνη γύμνια των τέλειων ανδρών με αρετή και θεληματικό χαρακτήρα. Στηρίζει το βάρος του σώματός του στο δεξί πόδι που προβάλει λίγο εμπρός, πατάει σταθερά και σέρνει ελαφρά προς τα πίσω λυγισμένο το αριστερό του σκέλος, ώστε μόλις να ακουμπά με τα ακροδάκτυλα το έδαφος. Το δεξί χέρι πέφτει χαλαρά δίπλα στον κορμό, ενώ το αριστερό κρατά το δόρυ που ακουμπά στον ώμο του. Ο αθλητής δεν βαδίζει, αλλά δίνει την εντύπωση πως μόλις στάθηκε για ν΄ αναπαυθεί. Η διάπλαση του σώματός του, σύμφωνα με το ιδανικό της εποχής, είναι απόλυτα συμμετρικό με μέλη στέρεα και συμπαγή.

- «Εύγε δάσκαλε!!! Εύγε Πολύκλειτε!!! Σε συγχαίρουμε για τον Κανόνα σου!!!», ακούγονταν δυνατά οι φωνές των φίλων. Με σεμνότητα, ο καλλιτέχνης προχώρησε προς το μέρος τους κρατώντας μερικά ρολά περγαμηνών.

- «Έχω και άλλα δυο έργα να σας παρουσιάσω, φίλοι μου. Το ένα το κρατώ, το άλλο βρίσκεται πίσω σας καλυμμένο. Με αυτά ολοκληρώνω την πορεία μου και παραδίδω τις γνώσεις μου σ΄ εσάς. Λάβετε τον Κανόνα και συνεχίστε από εκεί που σταματώ. Η πορεία είναι μεγάλη και χρέος σας να καταθέσετε στο μέλλον και τους δικούς σας Κανόνες, βοηθώντας την εξέλιξη της τέχνης μας», είπε ο μεγάλος γλύπτης, και πηγαίνοντας στην άλλη άκρη του εργαστηρίου, τράβηξε το ύφασμα αποκαλύπτοντας έναν άλλον χάλκινο άνδρα.

- «Ο Διαδούμενος», είπε απλά, παρουσιάζοντας ακόμα ένα θαυμάσιο κληροδότημα της ανθρωπότητας.

Όλοι κοίταξαν το άγαλμα που φαινόταν ζωντανό με την σάρκα του να πάλλεται από δύναμη και ομορφιά. Ήταν ένας νέος αθλητής που φορούσε στο κεφάλι το διάδημα, την ταινία που συνήθιζαν να φέρουν οι νικητές των αγώνων.

- «Δεν είναι μόνον ο αθλητής σου νικητής Πολύκλειτε, είσαι κι εσύ! Σε στεφανώνουμε με κότινο και σε ανακηρύσσουμε Επιστήμονα Καλλιτέχνη της Γλυπτικής. Είμεθα τυχεροί που ζούμε στην εποχή αυτή. Υποσχόμεθα να σε τιμήσουμε με το έργο μας, αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να μετέχουμε της εξέλιξης της τέχνης μας. Χαίρε διδάσκαλε!!!»

Πέρασαν μερικά χρόνια από τότε. Ο Αργείος γλύπτης, ο δημιουργός του Κανόνος, του Διαδούμενου, της Αμαζόνας και τόσων άλλων έργων, ηλικιωμένος πια, βάδιζε καλεσμένος προς το εργαστήρι ενός νέου τεχνίτη από την Πάρο.

Φτάνοντας στο εργαστήρι στάθηκε στην είσοδο που την κάλυπτε η μαρμαρόσκονη, και ο χαιρετισμός του καλύφθηκε από τον θόρυβο των εργαλείων. Είδε στο βάθος ένα νεαρό να σμιλεύει έναν πάλλευκο μαρμάρινο όγκο. Τον άφησε ήσυχο στην έμπνευσή του και αθόρυβα περιδιάβηκε το εργαστήρι εξετάζοντας μερικά ήδη έτοιμα αγάλματα. Το αγαλματίδιο μιας Μαινάδας τράβηξε την προσοχή του. Η κίνηση του γυναικείου κορμιού φανέρωνε με σπάνια δύναμη τον οίστρο της βακχικής μανίας. Η εντυπωσιακή έκφραση ενεργητικότητας αυτού του σφοδρά κινούμενου κορμιού, καθώς και η έκφραση του σφοδρού ψυχικού πάθους στο πρόσωπο της Μαινάδας που έφτανε μέχρι την αγωνιώδη σύσπαση, προκάλεσε τον θαυμασμό του Πολύκλειτου.

- «Χαίρε διδάσκαλε!», καλημέρισε ο νέος που είχε αντιληφθεί την παρουσία του και περίμενε με ενδιαφέρον και αγωνία την κριτική του μεγάλου γλύπτη. Εκείνος δεν αντιγύρισε τον χαιρετισμό, αλλά συνέχισε να εξετάζει τα έργα. Με αργά βήματα και χωρίς να πει λέξη, κατευθύνθηκε προς την έξοδο.

- «Συνέχισε», ήταν το μόνο που κατάφερε ν΄ αρθρώσει από την συγκίνηση που τον έπνιγε, χωρίς να στραφεί προς την μεριά του νεαρού τεχνίτη από την Πάρο που τον έλεγαν Σκόπα.

Ανάσανε τον αρωματισμένο ανοιξιάτικο αέρα των Αθηνών και ήσυχος πια, αποφάσισε πως ήταν ώρα ν΄ αναπαυθεί στην αγκαλιά του Ύπνου και του Θανάτου, αυτών των παιδιών της Νύχτας, κάπου σε μια μεριά της συνοικίας του έξω Κεραμικού. Ο θνητός δάσκαλος έφευγε ευχαριστημένος και τώρα πια αθάνατος, αφού πίσω του άφηνε χώρο για δημιουργία με τις μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας τέχνης της γλυπτικής: Φειδίας, Σκόπας, Πραξιτέλης, Λύσιππος, Αγοράκριτος, Λεωχάρης, Βρύαξις, Τιμόθεος, και τόσοι άλλοι.

Από '' Εκηβολος'' 
Δημοσίευση ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΣ 

Βιβλιογραφία:

• «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια» τόμοι Α΄& Θ΄.
• «Ιστορία Ελληνικού Έθνους» Εκδοτική Αθηνών, τόμοι Β΄& Γ2
• «Εθνικό Μουσείο» Β. Πετράκος, εκδ. Κλειώ, Αθήνα 1993
• «Χαρμίδης» Πλάτωνος, Εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 1975
• «Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης» Liddell & Scott

Αρχαία Ολυμπία: Αθάνατη λάμψη

Πλάι στο σημαντικότερο θρησκευτικό και αθλητικό κέντρο της αρχαίας Ελλάδας, μια χούφτα χωριά, ένα σπάνιο δάσος, φαράγγια κοιλάδες και καταρράκτες σε περιμένουν. Σε ένα μυθικό τόπο που σε κερδίζει, χωρίς καν να αγωνιστεί!

Πλάι στο σημαντικότερο θρησκευτικό και αθλητικό κέντρο της αρχαίας Ελλάδας, μια χούφτα χωριά, ένα σπάνιο δάσος, φαράγγια κοιλάδες και καταρράκτες σε περιμένουν. Σε ένα μυθικό τόπο που σε κερδίζει, χωρίς καν να αγωνιστεί!

Αρχαία και φύση σε πρωταθλητισμό ομορφιάς στην Ολυμπία.

Στις πλαγιες και στα πόδια των βουνών της Δίβρης και της Φολόης. Ανάμεσα στον Αλφειό, τον Κλαδέο, τον Ερύμανθο κι αμέτρητους παραποτάμους. Στην ιερή κοιλάδα της Ολυμπίας. Εκεί ο Ερμής του Πραξιτέλη συναντά τον Ηρακλή. Η Νίκη του Παιωνίου τον Ερυμάνθιο κάπρο και τους Κενταύρους. Τα ιδανικά της ειρήνης και της ευγενούς άμιλλας τον... Αγιο Σκύλο. Ιστορία και μύθοι ρίχνονται εδώ και αιώνες σε μια μαρμίτα... ολυμπιακών διαστάσεων. Αναμειγνύονται, διογκώνονται, συνεχίζουν να γράφονται και να πλάθονται. Ομαλοί λόφοι, ελαιώνες, κοιλάδες. Ημεράδα, γονιμότητα, καλοσύνη, από αυτήν που μόνο μια Πελοπόννησος μπορεί να προσφέρει. Νερά που κατρακυλούν από παντού προκλητικά, ρέματα και δεκάδες καταρράκτες να σε κάνουν να απορείς ο αδαής πώς έπιασε φωτιά... Πέτρινα γεφύρια, νερόμυλοι και μπαρουτόμυλοι πνιγμένοι στα πλατάνια. Και ιστορία ατέλειωτη, γραμμένη σε κομμάτια από πωρόλιθο, μάρμαρα και κορμούς δέντρων εκατοντάδων χρόνων.
«Αρχαία Ολυμπία», λες κι αυτό φτάνει. Ολοι οι προβολείς πάνω της, όπως της αρμόζει. Αυτή το φως πάντα και γύρω της όλος ο υπόλοιπος κόσμος να περιστρέφεται. Στη... σκιά της ανθίζουν κουτσουπιές και σπάρτοι, μεγαλώνουν ελιές, στήνονται και ξεστήνονται ολόκληρα χωριά. Κυκλοφορούν περήφανοι για τον τόπο τους άνθρωποι που δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια. Οργανώνουν φεστιβάλ, λαμπαδηδρομίες και τελετές αφής, διανοίγουν πεζοπορικές διαδρομές, κάνουν ποδηλατάδες και αναδασώσεις, καθαρίζουν τα δάση και τα φαράγγια τους, έτσι που να πλαισιώνουν ήπια και άξια τον αρχαίο τόπο. Να ημερεύουν την ένταση της λάμψης της. Οταν κοιτάς κατάματα το φως για ώρα άλλωστε, τυφλώνεσαι. Νόμος.

Ο ναός του Δία, το πιο σημαντικό οικοδόμημα της αρχαίας Ολυμπίας.

Ιερός κόσμος
«Εχω την εντύπωση ότι βρίσκομαι σε κάποιο κόσμο παραμυθιού. Κάθε γωνιά, κάθε σπιθαμή της Ολυμπίας έχει τη δική της ιστορία». Πόσες φράσεις, σαν εκείνη του Κουμπερτέν, του αναβιωτή των Ολυμπιακών Αγώνων, μπορεί να αποστηθίσει ένα μυαλό; Πόσες πληροφορίες; Πόσα ονόματα, χρονολογίες, μεγάλες στιγμές; Πόση Ολυμπία, με λίγα λόγια;
Το σπουδαιότερο ιερό του αρχαίου κόσμου, αφιερωμένο στον Δία. Η κοιτίδα των Ολυμπιακών Αγώνων. 776 π.Χ. οι πρώτοι, 393 μ.Χ. οι τελευταίοι. 1896 η αναβίωσή τους. Ο κότινος, η ιερή εκεχειρία, η ευγενής άμιλλα: από αυτήν γεννήθηκαν οι λέξεις. Οι έννοιες βασικά - το ολυμπιακό ιδεώδες. Ολα μα όλα τόσο οικεία, καταχωρημένα στο υποσυνείδητο θαρρείς από πάντα.

Μας έπιασε η Άνοιξη στο χωριό Φολόη!

Πώς να καταλάβεις το μεγαλείο όμως αν δεν βρεθείς την άνοιξη στον Κρόνιο Λόφο; Αν δεν περπατήσεις ανάμεσα στα «ανθισμένα» κιονόκρανα, αν δεν σκοντάψεις στα πεσμένα μάρμαρα την ώρα που κοιτάς τους κίονες, αν δεν διαπιστώσεις πόσο ταιριάζει το ροζ της κουτσουπιάς με το αρχαίο χρώμα του πωρόλιθου και πώς οι μαργαρίτες κοντράρουν με το μάρμαρο. Αν δεν παρατηρήσεις τους κισσούς να σκαρφαλώνουν στις πέτρες και τους δεκάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια τουρίστες στα... ουράνια; Μέσα στην Αλτη. Το ιερό άλσος. Εδώ βρισκόταν το ιερό του Δία κι ο ναός του δέσποζε όλων των οικημάτων. Ναοί, διοικητικά, αθλητικά και κοσμικά κτίρια, θησαυροί κι αφιερώματα, βωμοί, αγάλματα κι ανδριάντες Ολυμπιονικών τον πλαισίωναν... Το φαντάζεσαι; Το 12 μ. χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία μέσα στον ναό ήταν ένα από τα 7 θαύματα του κόσμου - αν δεν δεις την αναπαράσταση στο μουσείο ούτε που πάει το μυαλό σου. Εργο του Φειδία. Το εργαστήρι του βρίσκεται πολύ κοντά στον ναό, στολισμένο με ωραία... ανάγλυφα που «φωνάζουν» για τη μετέπειτα μετατροπή του σε παλαιοχριστιανική βασιλική.

Τα αγάλματα που στόλιζαν το αέτωμα του ναού του Δία.

Ο εντυπωσιακός ναός της Ηρας, από τους παλαιότερους που σώζονται, φιλοξενούσε ένα άλλο περίφημο άγαλμα, τον Ερμή του Πραξιτέλη. Αυτόν θα τον δεις... αυτοπροσώπως στο μουσείο. Κάτω από την ιερά οδό είναι ό,τι απέμεινε από το γυμνάσιο και την παλαίστρα όπου προπονούνταν οι αθλητές, το Λεωνιδαίο, ξενώνας ετούτο, τα λουτρά και οι ρωμαϊκές θέρμες.
Εντάξει, αυτά θα σ' τα πουν και οι πινακίδες. Τις πέτρες άκου. Κάθε χώρος έχει άλλα να σου πει. Πιπεράτες λεπτομέρειες από την καθημερινότητα των αθλητών, συγκινητικές αγωνιστικές στιγμές, ιδανικά ξεχασμένα από καιρό. Φημισμένες είναι και η Στοά της Ηχούς (ή Επτάηχος Στοά, αφού ο ήχος επαναλαμβανόταν 7 φορές) και η Κρύπτη, η είσοδος στο Στάδιο της Ολυμπίας, από όπου περνούσαν αθλητές και ήρωες. Το τεράστιο Στάδιο, στα πόδια του Κρόνιου λόφου, δίχως την εντυπωσιακή κατασκευή που ίσως περίμενες και δίχως τα πεύκα που τον περιέβαλλαν πριν από τις φωτιές του 2007, αλλά με όλη τη δυναμική της αξίας του και τη μεγαλοπρέπεια της απλότητάς του προκαλεί εύκολα δέος. 45.000 θεατές κάθονταν στις χωμάτινες κερκίδες ζητωκραυγάζοντας, καθώς στον αθλητικό χώρο παρήλαυναν οι πρωταθλητές. Τουρίστες σήμερα διασχίζουν τρέχοντας το στάδιο ως φόρο τιμής και, μα τον Ολύμπιο Δία, τους καταλαβαίνεις.

Καφενείο «Η Αγάπη», στο Κούμανι.

Μύθοι και παραμύθι
Ο Ερμής του Πραξιτέλη, που κρατά το βρέφος Διόνυσο αγκαλιά, είναι ο πρώτος λόγος που θα έρθεις στο μουσείο της Ολυμπίας, όχι ο μοναδικός. Το μουσείο είναι από τα καλύτερα του κόσμου, με ευρήματα από την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού έως και τον 6ο-7ο αι. μ.Χ., μια πληροφορία που καθόλου τυπική δεν είναι κι όταν δεις τα προϊστορικά μικροαντικείμενα θα καταλάβεις και τον λόγο δηλαδή. Αν και όχι με τη φήμη του Ερμή, διάσημα και μεγαλοπρεπή είναι και τα υπόλοιπα αγάλματα και γλυπτά του. Η Νίκη του Παιωνίου, τα αγάλματα από τα αετώματα του ναού του Δία και η αναπαράστασή του κλέβουν τις πρώτες εντυπώσεις, σε ένα μουσείο που θα κυκλώσεις πολλές φορές, παρά την έκταση των 12 αιθουσών.

Ο σιδηροδρομικός σταθμός της Ολυμπίας.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και η επίσκεψη στο άλλο μουσείο του χώρου, της ιστορίας των Ολυμπιακών
Αγώνων. Ετσι, όλο το παζλ ενώνεται στο μυαλό σου κι ένα κάρο ενδιαφέρουσες ιστορίες απασχολούν τη σκέψη σου για μέρες. Τίποτα, τίποτα. Να άνοιγες τα μάτια μόνο κι όλα να ζωντάνευαν... να στήνονταν γύρω σου σαν τη μακέτα στην είσοδο του μουσείου. Κι ας ήσουν ένας απλός δούλος, που θα καθάριζε τα σανδάλια κάποιου Ολυμπιονίκη.
Εκεί λοιπόν που λες ότι «όλα τα είδα κι άλλο τίποτα δεν χρειάζεται», το βλέμμα σκαλώνει αδιάφορα στον οικισμό, την Ολύμπια των ντόπιων. Ησυχη, γαλήνια όταν δεν έχει πούλμαν, προσεγμένη. Με τα φολκλόρ μαγνητάκια της βέβαια και τα χρυσοχοεία και τους αμφορείς και τα μπλουζάκια «Τhis is Sparta» ως οφείλει ένας τόσο δημοφιλής στους ξένους τόπος (και δη στους κρουαζιερόφιλους του Κατακόλου), αλλά και με τον πεζόδρομο με τα πλατάνια και την ολάνθιστη μοβ γλυσίνα, τον ιστορικό σιδηροδρομικό σταθμό και το μηχανοστάσιο, τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία.

Έτοιμη να λάμψει μες τη νύχτα η Λάμπεια.

Και πού να ανέβεις στα βουνά! Για εκεί βάζεις μπρος. Για τα όρη της Φολόης και της Δίβρης. Τα ίχνη της φωτιάς του 2007 πουθενά. Για του 1998 ούτε λόγος. Ενα πράσινο πέπλο σκεπάζει τα πάντα. Αν δεν ξέρεις για το αλλοτινό πευκοδάσος ούτε που το καταλαβαίνεις. Στον Λάλα η φωτιά ευτυχώς τα βρήκε... ήδη σκούρα. «Η φωτιά σβήνει μόνο με φωτιά» λένε οι κάτοικοι των γύρω χωριών, που σύσσωμοι ανέλαβαν δράση, έφτιαξαν τη δική τους αντιπυρική ζώνη κι έσωσαν τα χωριά τους, τα κατάφυτα βουνά, τα φαράγγια και το δάσος τους. Το μοναδικό στα Βαλκάνια δρυοδάσος της Φολόης ή Κάπελης, για την ακρίβεια. 650 μέτρα υψόμετρο, 25.000 στρέμ.. 5.000.000 δέντρα λένε και δεν έχεις λόγο να το αμφισβητήσεις. Είκοσι και βάλε μέτρα ύψος, ουρανό να κοιτάς κι ουρανό να μην βλέπεις. Εξακοσίων χρονών κορμοί άλλοτε ευθυτενείς άλλοτε πολύκλωνοι, να απορείς πως κάποιοι τολμούν να τους κόψουν. Αποκλειστικά σπερμοφυές λένε με νόημα οι ειδικοί, που σημαίνει ότι φυτρώνει από σπόρους (κι η βόσκηση με λίγα λόγια το απειλεί!).
Το οροπέδιο ορίζεται από τον ποταμό Ερύμανθο και τον Ηλειακό Λάδωνα, ο οποίος έχει τη θέση του στους μύθους του Ηρακλή, αφού εκεί λέγεται ότι κατάφερε να αιχμαλωτίσει τον Ερυμάνθιο κάπρο. Εδώ, επίσης, λέει ο μύθος, ζούσε ο Κένταυρος Φόλος (ο μοναδικός συμπαθής κένταυρος μαζί με τον Χείρωνα), ο οποίος σκοτώθηκε κατά λάθος από τα δηλητηριασμένα βέλη του φίλου του, Ηρακλή, όταν ο δεύτερος «καθάρισε» τους υπόλοιπους Κενταύρους.

Το γεφύρι της Αχλαδινής στον Ερύμανθο.

Μύθους ακούς, μα παραμύθι βλέπεις. Σαν άλλη κοκκινοσκουφίτσα παίρνεις ποδήλατο ή τα πόδια σου
κι ακολουθείς δασικούς δρόμους και μονοπάτια βαδίζοντας στο πράσινο χορτάρι ή τα πεσμένα φύλλα, όπως κάνουν δεκάδες ποδηλατικοί σύλλογοι και μεμονωμένοι φίλοι του δάσους. Εκτός από το δάσος όμως πλήθος μονοπατιών υπάρχει στην περιοχή με πιο ενδιαφέρον το Μ3 στον ρου του Ερύμανθου, που όμως δεν είναι σηματοδοτημένο και δύσκολα θα ολοκληρώσεις χωρίς βοήθεια. Το Κέντρο Ενημέρωσης δεν λειτουργεί αυτό τον καιρό μα ότι χρειαστείς θα το μάθεις στα χωριά ή από την εθελοντική ομάδα νέων που δραστηριοποιείται στην περιοχή (Νίκος Σιάκκουλης, τηλ.: 6978400540).

Ο καταρράκτης της Σουφάλας, στη Νεμούτα.

«Ο καθαρότερος όλων»
Τρία χωριά έχουν το προνόμιο να βρίσκονται μέσα στο δάσος, μα η Φολόη έχει και το όνομα! Τα άλλα είναι το Κούμανι και η Νέα Πέρσαινα. Απλά χωριουδάκια με φιλόξενους ανθρώπους και μερικά ιδιαίτερα αξιοθέατα που αξίζει να αναζητήσεις. Φτάσε ως τη Νεράιδα, που κέρδισε επάξια το όνομά της καθώς βρίσκεται πλάι στην απίθανη ρεματιά του Ενιππέα (αν και η τοπική παράδοση αναφέρεται στη νεαρή Αύρα, που αυτοκτόνησε για να γλιτώσει από τον έρωτα του αγά του Λάλα). Εκεί, αντί για το στοιχειό της Αύρας θα δεις τον αναστηλωμένο μπαρουτόμυλο του Ψαρού, που συμμετείχε στον Αγώνα του 1821 σε... είδος μαζί με τους θρυλικούς μπαρουτόμυλους της Δημητσάνας.

Μη νομίζεις, ο ουρανός φαίνεται γιατί οι δρύες της Φολόης έχουν ρίξει τα φύλλα τους!

Αναζήτησε οπωσδήποτε και το χωριό Αντρώνι όχι μόνο για να υποστηρίξεις την προσπάθεια των ντόπιων να αναπλάσουν το χωριό τους χρησιμοποιώντας σε σπίτια και δρόμους αποκλειστικά πέτρα αλλά και για τον ναό των Αγίων Αναργύρων μέσα στον οποίο τοιχογραφείται ο σπάνιος Αγιος Χριστόφορος με κεφάλι σκύλου (ο Αγιος Σκύλος όπως επίσης αναφέρεται). Ωραία η ατμόσφαιρα στον μικρό Δούκα, ακόμη ωραιότερη στο χωριό – φάντασμα της παλιάς Πέρσαινας που εγκαταλείφθηκε μετά τους σεισμούς του 1965 και μια ιδιαιτερότητα στις Μηλιές: οι αθυρόστομοι διάλογοι των κατοίκων!
Στην άλλη πλευρά του κεντρικού δρόμου τώρα, στην επικράτεια του Ερύμανθου, του καθαρότερου των όλων όπως ανέφερε ο Παυσανίας, βρίσκονται τα χωριά Αχλαδινή και Νεμούτα. Στη πρώτη θα πας για το πέτρινο γεφύρι που στεφανώνει τον Ερύμανθο, το σύνορο με την Αρκαδία, ενώ στην δεύτερη θα πρέπει να αφιερώσεις λίγο περισσότερο χρόνο.
Είκοσι επτά καταρράκτες ζώνουν το χωριό - έκπληξη κι αμέτρητες παλιές βρύσες το περικυκλώνουν. Η ρεματιά του Χαρατσαρίου, εκείνη του Αμπουλα και ο μεγάλος Ερύμανθος κλέβουν όλες τις εντυπώσεις καθώς εκεί βρίσκονται οι περίφημοι καταρράκτες. Ανάλογα τον χρόνο που διαθέτεις, θα απολαύσεις υπέροχα περπατήματα με τη βοήθεια των νέων του χωριού που αναδεικνύουν τον τόπο τους (βλ. Νίκο Σιάκκουλη παραπάνω), ενώ πολύ εύκολα θα βρεις μόνος σου τον εντυπωσιακό Ερύμανθο και θα βρεις δύο από τους εντυπωσιακότερους καταρράκτες.
Κατηφόρισε έως το ποτάμι και τη σιδερένια γέφυρα κι αμέσως στρίψε αριστερά στον χωματόδρομο. Το δεξί παρακλάδι θα σε φέρει μπρος στον καταρράκτη της Σουφάλας ενώ το αριστερό στην όχθη όπου με λίγο περπάτημα θα εντοπίσεις απέναντι εκείνον του Αΐ Γιάννη. Το περιβάλλον του Ερύμανθου είναι μαγευτικό και όπως θα καταλάβεις, το καλοκαίρι δεν θα είσαι μόνος!
Ολη αυτή η ωραιότατη βόλτα στην περιοχή της Φολόης και η διαδρομή προς τα βουνά της Δίβρης πια, που απογειώνει τη θέα, σε φέρνει σε μια καταπληκτική τοποθεσία που σε κάνει να ξεχνάς πού βρίσκεται (όχι ότι συνειδητοποιούσες τόσες ώρες...). Εκεί εμφανίζεται η Λάμπεια (παλιά Δίβρη) κοντά στα όρια Ηλείας – Αχαΐας - Αρκαδίας. Κτισμένη στα 900 υψόμετρο, στον 111 Πατρών - Τρίπολης, έχει όλα εκείνα τα συστατικά που κάνουν ένα χωριό να ξεχωρίζει: ονομαστό ελατόδασος, πέτρινα σπίτια, βουνά, νερά, κάνα δυο ξενώνες και μερικά ταβερνάκια που φημίζονται για τα κρεατικά και τα τυροκομικά τους.
Η ιστορική κωμόπολη πάντοτε σε ακμή και με δράση στον απελευθερωτικό αγώνα, πατρίδα των πολιτικών Στεφανόπουλου, Πετραλιά, Παναγούλη και Ζαφειρόπουλου, απλώνεται σε 7 μαχαλάδες μέσα στους οποίους λέγεται ότι κρύβονται 40 πηγές με νερό κρύσταλλο και 52 εκκλησίες! Δύσκολο να επιβεβαιώσεις τον αριθμό, όσες θα δεις όμως είναι τουλάχιστον όμορφες και αποτελούν μια καλή εισαγωγή πριν από την επίσκεψη στο ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας Χρυσοπηγής ή Ανω Μονή Δίβρης που κατοικείται από έναν μοναχό και θεωρείται ότι λειτούργησε κρυφό σχολειό.
Κάτω από το χωριό βρίσκεται και η Κάτω Μονή Δίβρης μέσα στην οποία διατηρείται επίσης τοιχογραφία του Αγίου Χριστοφόρου του Κυνοκέφαλου! Παρότι επικρατεί η άποψη πως ο άγιος με το κεφάλι σκύλου προέρχεται από το έθνος των Σκυλοκεφάλων που αναφέρεται από τον Ησίοδο και τον Ηρόδοτο, οι ντόπιοι (κυρίως του Αντρωνιού) ως κτηνοτρόφοι και βοσκοί αρέσκονται στην εκδοχή που θέλει στην περιοχή σκυλοτροφείο κυνηγόσκυλων και τσοπανόσκυλων!
Οπως και να έχει, πολύ πριν ο άγιος γίνει προστάτης των οδηγών, ήταν όπως λένε των χωραφιών, ενώ για τους καθολικούς των οδοιπόρων. Οδοιπόρος κι εσύ, κι αν είσαι και φιλόζωος; Βρήκες τον άγιό σου!

Όλγα Χαραμή
Φωτογραφίες: Ηρακλής Μήλας
από ΕΘΝΟΣ.gr

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• .....

  Η Μέθοδος Χρονολόγησης διά τών Ολυμπιάδων

  Ιουν 15.2013
  Αναρτήθηκε από τον/την ancientweb
  Η χρονολόγηση τών ιστορικών γεγονότων, αρχικά, δεν ήτο ενιαία στην Αρχαία Ελλάδα. Κάθε Πόλις-Κράτος είχε τον δικό της τρόπο να τοποθετεί χρονικά ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός. Για τον σκοπό αυτόν, πολλές φορές έχουν χρησιμοποιηθή και σημαντικά αστρονομικά γεγονότα, όπως οι εκλείψεις τού Ηλίου.
  
  Στην Αρχαία Αθήνα, αρχικώς, χρονολογούσαν με ενιαίο τρόπο τα ιστορικά γεγονότα επί τή βάσει τού Καταλόγου τών Επωνύμων Αρχόντων. Έτσι, επί παραδείγματι, αναφέρεται, ότι ο Πεισίστρατος έγινε Τύραννος τών Αθηνών επί Άρχοντος Κωμέου. Τούτη η αναφορά, με την βοήθεια και άλλων πληροφοριών, οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι αυτό το σημαντικό ιστορικό γεγονός έλαβε χώραν στην Αθήνα το έτος 560 π.Χ., κατά την χριστιανική χρονολόγηση.
  Στην Αρχαία Σπάρτη, χρονολογούσαν επί τή βάσει
  τού καταλόγου τών πρώτων Εφόρων.
  
  Οι Ρωμαίοι χρονολογούσαν από το έτος κτίσεως τής Ρώμης ( έτος 753 π.Χ. ).
  Γίνεται, λοιπόν, φανερό, ότι ο διαφορετικός τρόπος χρονολόγησης τών ιστορικών γεγονότων στα διάφορα μέρη τής Αρχαίας Ελλάδος εδημιουργούσε και προβλήματα συνεννόησης μεταξύ τών ανθρώπων.
  Αργότερα, ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός, το οποίο απεδέχθησαν όλοι οι Έλληνες στην Αρχαία Ελλάδα ως χρονικό σημείο αναφοράς για την χρονολόγηση τών ιστορικών γεγονότων, ήτο η πρώτη γραπτή χρονική αναφορά για την πραγματοποίηση τών Ολυμπιακών Αγώνων στην Ολυμπία με την ευθύνη τού Κράτους τής Ήλιδος.
  
  Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, που ετελούντο στην Ολυμπία προς τιμήν τού Διός, πατέρα τών θεών, άρχισαν, σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, πολύ πριν από τον 8^ο αιώνα π.Χ., και ιδρυτής τους στην Μυθολογία αναφέρεται ο Ηρακλής. Αλλά η πρώτη γραπτή καταχώριση Ολυμπιακών Αγώνων έγινε για τους Αγώνες τού έτους 776 π.Χ. Η καταγραφή έγινε τον 5^ο αιώνα π.Χ., από τον Σοφιστή, Ιππία τον Ηλείο, ο οποίος πρώτος συνέταξε κατάλογο τών νικητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εκεί καταγράφεται ως πρώτος Ολυμπιονίκης ο Ηλείος δρομέας Κόροιβος. Οι Αγώνες τότε περιελάμβαναν ένα μόνον Αγώνισμα: τον δρόμο ενός σταδίου ( 192,28 μέτρα).
  
  Ο νικητής στο αγώνισμα αυτό έδινε και το όνομά του στους συγκεκριμένους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αργότερα, μετά από 52 χρόνια, προσετέθησαν και άλλα αγωνίσματα.
  
  Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, επραγματοποιούντο κάθε 4 έτη, και για την ακρίβεια κάθε 49 ή 50 μήνες εναλλάξ, δεδομένου ότι, όπως είπαμε παραπάνω, μία πλήρης οκτωχρονιά ( εννεαετηρίς ) είχε 99 μήνες ( 8Χ12 =96 μήνες και 3 εμβόλιμους μήνες =99 μήνες =49+50).
  
  Ο μήνας τού Κράτους τής Ήλιδος, κατά τον οποίον ετελούντο οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ήτο την μία φορά ο Απολλώνιος , και την επόμενη φορά ο μήνας Παρθένιος.
  Με άλλα λόγια, οι Αγώνες ετελούντο το Καλοκαίρι προς το Φθινόπωρο (Αύγουστος–Σεπτέμβριος): “ γίνεται δε ο αγών ποτέ μεν δια μθ΄ μηνών, ποτέ δε δια ν΄, όθεν και ποτέ μεν τώ Απολλωνίω μηνί, ποτέ δε τώ Παρθενίω επιτελείται » ( « Πραγματοποιούνται, λοιπόν, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, την μία φορά μεν μετά από 49 μήνες, την άλλη δέ μετά από 50 μήνες, και γι’ αυτό την μία φορά τελούνται κατά μήνα Απολλώνιον, την άλλη φορά δέ κατά μήνα Παρθένιον», Σχολιαστής Πινδάρου , Ολυμπ. 5.35 ).
  Όταν έφθανε η εποχή τών Ολυμπιακών Αγώνων, οι Ηλείοι εκήρυσσαν την Ιερή Εκεχειρία ( παύση τών πολέμων και τών εχθροπραξιών), στέλνοντας πρέσβεις με αυτό το μήνυμα σε όλες τις Πόλεις-Κράτη τής Ελλάδας (Παυσανίας 5.20.1, όπου υπάρχει και το κείμενο τής Ιερής Εκεχειρίας επάνω στον Δίσκο τού Ιφίτου, Παυσανίας 5.4.5 – 6, Πλουτ. Λυκ.1.1 και 23.2 , Θουκ. 5.49).
  Στους Αγώνες μπορούσαν να πάρουν μέρος μόνον γνήσιοι Έλληνες και ελεύθεροι πολίτες, δηλαδή, όπως μας πληροφορεί ο Ιστοριογράφος Ηρόδοτος, δεν μπορούσαν να πάρουν μέρος βάρβαροι ( δηλ . μή ΄Ελληνες ): « ού βαρβάρων αγωνιστέων είναι τον αγώνα αλλά Ελλήνων » ( Ηρόδ.5.22).
  Από τα μέσα τού 5^ου Π.Χ. αιώνος στους Ολυμπιακούς Αγώνες παρουσίαζαν έργα τους μεγάλοι συγγραφείς, καλλιτέχνες, ποιητές, ρήτορες, όπως ο Ηρόδοτος, ο Λυσίας, ο Ιππίας ο Ηλείος, ο Γοργίας, κ.ά.
  Έτσι, οι Ολυμπιακοί Αγώνες είχαν αποκτήσει πλέον πανελλήνια απήχηση και αίγλη. Και, ως πανελλήνιο σημαντικό και περιοδικό ( ανά τέσσαρα έτη) ιστορικό γεγονός, μπορούσε να χρησιμοποιηθή για την χρονολόγηση άλλων γεγονότων.
  Το χρονικό διάστημα τών τεσσάρων ετών, που ακολουθούσε από την πραγματοποίηση τών Ολυμπιακών Αγώνων μέχρι και την επόμενη διοργάνωση ονομαζότανε: Ολυμπιάς.
  
  Οι Ολυμπιακοί Αγώνες τού 776 π.Χ., απετέλεσαν, λοιπόν, την χρονική αφετηρία επί τη βάσει τής οποίας οι Ηλείοι και αργότερα όλοι οι Έλληνες χρονολογούσαν πλέον τα επόμενα ιστορικά γεγονότα.
  Η τετραετία από τους Αγώνες τού 776 μέχρι την παραμονή τής πραγματοποιήσεως τών επομένων ( δεύτερων στην σειρά) Ολυμπιακών Αγώνων ονομάσθηκε 1^η Ολυμιάς.
  
  Η 2^η Ολυμπιάς αναφέρεται στο χρονικό διάστημα
  από τους δεύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες τού έτους 772 π.Χ. ( κατά την χριστιανική χρονολόγηση), μέχρι την πραγματοποίηση τών τρίτων στην σειρά Ολυμπιακών Αγώνων τού 768 κ.ο.κ. Έτσι, αρίθμιζαν όλες τις Ολυμπιάδες: 1^η Ολυμπιάς, 2^η, 3^η, 4^η, 5^η Ολυμπιάς κλπ.
  Για τον προσδιορισμό μάλιστα τών ενδιαμέσων ετών μεταξύ δύο Ολυμπιάδων, χρησιμοποιείται η έκφραση, όπως: « Το 2^ο έτος τής πρώτης Ολυμπιάδος», που σημαίνει το έτος 775, καθ’ ότι το πρώτο έτος τής πρώτης Ολυμπιάδος είναι το έτος πραγματοποίησης τών πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων τού 776.
  
  Επίσης: το 2^ο έτος τής 2^ης Ολυμπιάδος σημαίνει: έχει περάσει μία πλήρης Ολυμπιάς ( η 1^η= 4 έτη) και δύο ακόμη έτη από τους 2^ους Ολυμπιακούς Αγώνες, άρα 6 έτη από την έναρξη τής 1^ης Ολυμπιάδος. Συνεπώς, το 2^ο έτος τής 2^ης Ολυμπιάδος= 777-6=771. Αλλοιώς: οι δεύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν το 772 ( 776-4=772). Πρώτο έτος τής 2^ης Ολυμπιάδος είναι το 772, άρα το 2^ο έτος τής 2^ης Ολυμπιάδος είναι το 771(772-1=771).
  
  Πολλά σημαντικά ιστορικά γεγονότα στην Αρχαία Ελλάδα μάς παραδίδονται με χρονολόγηση επί τή βάσει τής αρίθμησης τών Ολυμπιάδων. Έτσι, Αρχαίοι Έλληνες Ιστορικοί, όπως ο Ερατοσθένης, ο Απολλόδωρος, ο Διόδωρος κλπ, στηριζόμενοι στην χρονολόγηση επί τή βάσει τών Ολυμπιάδων, μάς παρέδωσαν πραγματικές και αξιόπιστες χρονολογικές μελέτες ιστορικών γεγονότων τής Αρχαίας Ελλάδος.
  
  Αναφέρουμε ενδεικτικώς δύο παραδείγματα από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία:
  1) Παραδίδεται στις αρχαίες γραπτές πηγές, ότι η Ναυμαχία τής Σαλαμίνος συνέβη κατά το πρώτον έτος τής 75^ης Ολυμπιάδος ( Ολυμπιάς 75,1).
  Για να υπολογίσουμε το έτος πραγματοποιήσεως τής ιστορικής αυτής ναυμαχίας, κατά την χριστιανική χρονολόγηση( πρό Χριστού , μετά Χριστόν), προβαίνουμε στους εξής υπολογισμούς:
  α) Όταν συνέβη η ναυμαχία, είχαν παρέλθει 74 πλήρεις Ολυμπιάδες και ένα ακόμη έτος από την 75^η Ολυμπιάδα.
  β) υπολογίζουμε το πλήθος τών ετών, που περιλαμβάνουν οι 74 Ολυμπιάδες και προσθέτουμε το ένα ακόμη έτος: 74Χ4+1=297 έτη.
  γ) Το 297 το αφαιρούμε από το 777 (αφού, όπως έχουμε σημειώσει, το πρώτο έτος τής 1^ης Ολυμπιάδος είναι το 776). Είναι, λοιπόν, 777-297=480 π.Χ., κατά την χριστιανική χρονολόγηση.
  Δηλαδή, η ναυμαχία τής Σαλαμίνος έλαβε χώραν το έτος 480 π.Χ., κατά την χριστιανική χρονολόγηση.
  2) παραδίδεται από τον Έλληνα Ιστορικό, Ηρόδοτο, ότι η Μάχη τού Μαραθώνος μεταξύ Ελλήνων και Περσών έλαβε χώραν κατά το 3^ο έτος τής 72^ης Ολυμπιάδος ( Ολυμπιάς 72,3).
  Με όμοιους, όπως ανωτέρω, υπολογισμούς, προκύπτει ότι το κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός συνέβη κατά το έτος: 490 π.Χ. κατά την χριστιανική χρονολόγηση ( 71Χ4+3=287, 777-287=490).
  
  Εάν σήμερα συνεχίζαμε να χρονολογούμε επί τή βάσει τών Ολυμπιάδων, με 1^η την Ολυμπιάδα τού Κοροίβου ( 776 π.Χ.), το έτος που διανύουμε ( 2006 μ.Χ. κατά την χριστιανική χρονολόγηση) θα το αριθμούσαμε ως το 2^ο έτος τής 696^ης Ολυμπιάδος, ή 2.782 μ.Ο.( μετά την πρώτην Ολυμπιάδα).
  
  Βέβαια, οι Ολυμπιακοί Αγώνες στον Ιερό τόπο τής Ολυμπίας εκράτησαν, όπως γνωρίζουμε, επί 1.169 συνεχή έτη ( από το 776 π.Χ. μέχρι το 393 μ.Χ. , σύνολο 293 ΟΛΥΜΠΙΑΔΕΣ), και δεν κατέρευσαν από μόνοι τους.
  Τους κατήργησε το 393 μ.Χ. «με φωτιά και τσεκούρι » ο Ισπανός Flavius Theodosius ή Θεοδόσιος Α΄, Αυτοκράτορας τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο επονομασθείς « Μέγας »(!) , ένα έτος ακριβώς πριν πεθάνει, δρομολογώντας έτσι το « πολιτιστικό έργο» τής «νέας Τάξης πραγμάτων», που επιβλήθηκε με την νέα θρησκεία, και το οποίο υλοποιήθηκε με απίστευτες καταστροφές στην Ελλάδα, με εξανδραποδισμούς, βασανιστήρια, εκτελέσεις και δολοφονίες χιλιάδων ελλήνων που πίστευαν στην αρχαία ελληνική θρησκεία, με τήν καταστροφή τής Βιβλιοθήκης τής Αλεξάνδρειας , και γενικά με τον βανδαλισμό, και την μετατροπή σε ερείπια αμέτρητων « ειδωλολατρικών » ναών, έργων τέχνης και άλλων μνημείων στην Ελλάδα!
  Χρόνια μετά την κατάκτηση τής Ελλάδος από τους Ρωμαίους, επιβλήθηκε στην Ελλάδα η χρονολόγηση από κτίσεως Ρώμης ( 753 π.Χ.), η οποία συνυπήρχε με την χρονολόγηση επί τή βάσει τών Ολυμπιάδων (776 π.Χ.) και με την χρονολόγηση «από Διοκλητιανού»( 284 μ.Χ.).
  Η χρονολόγηση από την γέννηση τού Χριστού επεβλήθη τον 6^ο αιώνα μ.Χ., και την εισηγήθηκε ο Σκύθης μοναχός στην Ρώμη, Διονύσιος ο Μικρός, το 532 μ.Χ. –
  ΠΗΓΗ:
  Άγγελος Λιβαθινός: Το Ημερολόγιο τών Αρχαίων Ελλήνων.
  About these ads

Αρχαία Ολυμπία , Λίμνη Καϊάφα
Από την αιώνια Ολυμπία και τον αρχαιολογικό χώρο της ακολουθούμε την κατάφυτη ακτογραμμή του Ιονίου και καταλήγουμε στις όχθες της λίμνης Καϊάφα διασχίζοντας ένα τόπο διαχρονικό και ιδιαίτερο.

Φτάνοντας στην μικρή πολιτεία της Αρχαίας Ολυμπίας, οι πρώτες εντυπώσεις είναι αυτές που χαρακτηρίζουν ένα τυπικό θέρετρο. Η τουριστική πολίχνη μοιάζει υποταγμένη στις προσταγές του μαζικού τουρισμού, καθώς συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό ξενοδοχείων, εστιατορίων και καταστημάτων με είδη λαϊκής τέχνης και με σουβενίρ. Φυσικά όλα αυτά έχουν στηθεί με στόχο την εξυπηρέτηση των εκατοντάδων αλλοδαπών τουριστών που επισκέπτονται όλο το χρόνο την περιοχή. Δυστυχώς αυτή η «θεϊκή γη»  που τόσο υμνήθηκε στο πέρασμα των αιώνων, γνώρισε την απόλυτη καταστροφή το καλοκαίρι του 2007.  Οι αδηφάγες φλόγες πλήγωσαν –ελπίζουμε όχι ανεπανόρθωτα- το πανάρχαιο τοπίο. Ωστόσο αυτή η γωνιά του Μοριά   εκπέμπει ακόμα μια ενέργεια που είναι αδύνατον να αγνοήσεις. Εδώ στους πρόποδες του Κρόνιου λόφου, εκεί που σμίγουν ο Αλφειός με τον μικρότερο Κλαδέο ποταμό ξεδιπλώνεται ο φυσικός χώρος της Αρχαίας Ολυμπίας, ένας τόπος που πριν χιλιετηρίδες κατάφερε με τη δυναμική του να ενώσει όλους τους έλληνες κάτω από το πνεύμα της άμιλλας και έμελε ν’ αφήσει στην ανθρωπότητα μια πολύτιμη κληρονομιά. Στους αρχαϊκούς χρόνους άρχισε η λαμπρή εποχή του ιερού του Δία που υπήρχε σε αυτό το σημείο και συνεχίστηκε στην κλασσική εποχή. Η φήμη του εξαπλώθηκε σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Το ιερό δάσος «?λτις» από βελανιδιές, αγριελιές και πεύκα, γέμισε σταδιακά με μνημειακού χαρακτήρα αναθήματα και οικοδομήματα που έδωσαν αίγλη στην περιοχή.

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ: Στον αρχαιολογικό χώρο σήμερα έχουν ανασκαφεί αρκετά τμήματα αυτού του διάσημου παγκοσμίως ιερού τόπου, από τα λίγα που διασώθηκαν μέχρι τους χριστιανικούς χρόνους, καθώς ενδιάμεσα υπέστησε αλλεπάλληλες λεηλασίες και καταστροφές. Αν αποφασίσετε να τον επισκεφθείτε, καλό θα ήταν να ξεκινήσετε πρωί, αποφασισμένοι να ξοδέψετε αρκετό χρόνο και προετοιμασμένοι για άφθονο ποδαρόδρομο. Προτιμότερο είναι να έρθετε Σάββατο καθώς συνήθως ο κόσμος είναι λιγότερος. Αν θέλετε να κάνετε μια περιήγηση σε βάθος, χρήσιμο θα ήταν να αγοράσετε τον εύχρηστο οδηγό ο οποίος πωλείται στην είσοδο. Το Ηραίο, το εργαστήριο του Φειδία, το Βουλευτήριο, το Στάδιο, η παλαίστρα, τα Λουτρά, ο ναός του Δία και τόσα άλλα ερειπωμένα κτίσματα θα σας παρασύρουν σε μια ατέρμονη περιπλάνηση στο χρόνο και στην ιστορία. Μην παραλείψετε να επισκεφθείτε το αρχαιολογικό μουσείο, όπου εκθέτονται σημαντικά ευρήματα από τις αλλεπάλληλες ανασκαφές. (Ο αρχαιολογικός χώρος είναι ανοιχτός καθημερινά 8 π.μ. με 5 μ.μ. το χειμώνα και 8 π.μ. με 7 μ.μ. το καλοκαίρι.) τηλ. 26240-22517, www.arxaiaolympia.gov.gr

ΛΙΜΝΗ ΚΑΙΑΦΑ: Ο οδική αρτηρία που συνδέει την Ηλεία με τη Μεσσηνία “τρέχει” πάνω στη στενή λωρίδα γης που παρεμβάλλεται ανάμεσα στην απέραντη επιφάνεια του Ιονίου και στα γαλήνια νερά της λίμνης Καϊάφα. Περιφερειακά της λίμνης κινείται ασφάλτινος δρόμος, ενώ στενοί χωματόδρομοι και γραφικά μονοπάτια φτάνουν μέχρι την ακρολιμνιά. Xωρίς να προσπαθήσει πολύ, η μικρή γαλάζια πινελιά σε κατακτά με μιας. Σεμνή και σιωπηλή, με σύμμαχο τη φύση και το γεωλογικό της πλούτο, τράβηξε σαν μαγνήτης την προσοχή του ανθρώπου από τα πανάρχαια χρόνια. Η παράδοση θέλει μια ολάκερη πολιτεία να υπήρχε κάποτε εδώ, μια πολιτεία που καταποντίστηκε και χάθηκε κάτω από τα νερά. Σύμφωνα με το μύθο ο Κένταυρος Νέσσος έπλυνε τις πληγές του όταν κτυπήθηκε από τα δηλητηριασμένα βέλη του Ηρακλή. Με αυτόν μάλιστα, ο αρχαίος μυθοπλάστης ταύτισε την έντονη δυσοσμία των θειούχων πηγών που σε κάνει ακόμα να φεύγεις βιαστικά μακριά τους. Σήμερα η θεραπευτική διάστασή τους είναι γνωστή, όχι όμως απόλυτα αξιοποιημένη, παρά το γεγονός ότι ο θερμαλισμός ήταν διαδεδομένος από την αρχαιότητα. Η περιοχή ενδείκνυται για απολαυστικούς περιπάτους και μικρές πεζοπορικές διαδρομές ανάμεσα στο καταπράσινο απάνεμο παραλίμνιο τοπίο και σ’ αυτό της ανοικτής θάλασσας και των αμμόλοφων. Αν αγαπάτε την ποδηλασία μην διστάσετε να φέρετε μαζί το ποδήλατό σας. Ενδιαφέρον πεδίο θα βρείτε τόσο στην Αρχ. Ολυμπία, όσο και στους στενούς, με ήπιες κλίσεις αγροτικούς παραλίμνιους δρόμους, χωρίς το άγχος των αυτοκινήτων.

Επιστροφή μέσω Τρίπολης: Αν δεν θέλετε να ζήσετε ξανά την αγχωτική και επικίνδυνη εμπειρία του αυτοκινητόδρομου Πύργου – Πάτρας –Κορίνθου και εφόσον δεν σας κουράζουν οι πολλές στροφές, προτείνουμε ανεπιφύλακτα την παρακάτω διαδρομή. Μετά τον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας, ο δρόμος συνεχίζει με κατεύθυνση βορειοδυτική για δύο ακόμη χιλιόμετρα, ώσπου να συναντήσει την κοίτη του Αλφειού ποταμού. Σ’ αυτό το σημείο θα βρεθείτε σε διασταύρωση. Ο κυρίως άξονας συνεχίζει την παράλληλη πορεία του με το ποτάμι, συντονίζεται με τις διαθέσεις της κοίτης του και ανηφορίζει για την Αρκαδία. Θα φτάσετε στα πετρόχτιστα Λαγκάδια (68 χλμ. από Αρχαία Ολυμπία) μετά από μια συναρπαστική, διαδρομή. Στη συνέχεια θα διασχίσετε το ελατόφυτο υψίπεδο της Βυτίνας. Θα πάτε στο ιστορικό Λεβίδι και από εκεί θα βγείτε εύκολα στον εθνικό δρόμο Τρίπολης-Κορίνθου.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ

Ολυμπιακοί αγώνες:. Ο Δίας, ο Απόλλωνας, ο Ερμής και ο Ηρακλής είναι οι επικρατέστεροι μυθικοί ιδρυτές των Ολυμπιακών αγώνων της Αρχαιότητας. Οι πρώτοι  αγώνες που επίσημα καταγράφτηκαν, πραγματοποιήθηκαν το 776 από τον βασιλιά της Ήλιδας Ίφιτο. Τότε υπογράφτηκε η πρώτη “Ιερή Εκεχειρία”, δηλαδή το πάγωμα τον εχθροπραξιών ανάμεσα στις αιώνια αντιμαχόμενες ελληνικές πόλεις-κράτη. Οι αγώνες διεξάγονταν κάθε 4 χρόνια και διαρκούσαν 5 μέρες.

Με την παρακμή των Ελληνικών πόλεων και κυρίως  μετά την επικράτηση των Ρωμαίων, οι Ολυμπιακοί αγώνες έχασαν σταδιακά την αίγλη και τη σημασία τους. Οι τελευταίοι τελέσθηκαν το 393 μ.Χ. ενώ το 426 μετά από διαταγή του πολέμιου της αρχαίας θρησκείας, αυτοκράτορα Θεοδόσιου για καταστροφή όλων των ειδωλολατρικών ναών, ο ιερός χώρος έπαθε  ανυπολόγιστες καταστροφές.

Το δρυοδάσος της Φολόης: Δυτικά της Αρχαίας Ολυμπίας ξεκινούν τα υψώματα του όρους Φολόη. Κοντά στο κεφαλοχώρι Λάλας (15 χλμ.) αρχίζει το περίφημο δρυοδάσος της Φολόης, με τις υπέργηρες βελανιδιές, τμήμα των αρχαίων δασών της Πελοποννήσου, ένα μνημείο της φύσης που επιζεί ακόμη. Αξίζει να συνεχίστε ως το χωριό Κουμάνης, στην καρδιά του δάσους. Σε αρκετά σημεία η θέα προς την κοιλάδα του Αλφειού, προς τα βουνά του Δυτικού Μοριά και ιδίως προς την επιβλητική κορμοστασιά του Ερύμανθου, είναι αξεπέραστη.

Ορεινά κι απρόσιτα: Από το χωριό Κρέστενα ή από τη λίμνη Καϊάφα ακολουθώντας ανηφορικό δρόμο θα προσεγγίσετε το μοναστήρι της Σμέρνας που βρίσκεται σε ύψος1000 μέτρων σε βραχώδη έξαρση πάνω από την κοιλάδα του Αλφειού. Περιηγητικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα χωριά που βρίσκονται στην εκτεταμένη ορεινή ζώνη η οποία απλώνεται πάνω από την Ολυμπία και τη Ζαχάρω. Για τους πιο απαιτητικούς ν’ αναφέρουμε ενδεικτικά τη διαδρομή που συνδέει τα χωριά Καλιδόνα, Σχίνοι, Αρήνη, Ροδινά και Κουτσοχέρα τα οποία παρουσιάζουν έντονο πολιτισμικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον.

Που θα μείνετε

“Olympia Palace”, ανακαινισμένο, πολυτελέστατο ξενοδοχείο πλάι στον αρχαιολογικό χώρο, τηλ. 26240-23101,

“Αμαλία” λίγο έξω από την Αρχαία Ολυμπία τηλ. 26240-22190,

“Αντώνιος” περιτριγυρισμένο από άφθονο πράσινο με θέα στη «Κοιλάδα των Θεών τηλ. 26240-22348,

“Ολύμπιον ?στυ” τηλ. 26240-23665,

“Pelops” αστικό ξενοδοχείο, ανακαινισμένο το 2004 τηλ. 26240-22543,

“Εuropa Best Western” κτισμένο στην κορυφή του λόφου Δρούβα με θέα στην κοιλάδα του Αλφειού, τηλ. 26240-22650

Που θα φάτε

Μέσα στην Αρχαία Ολυμπία υπάρχουν πολλές ταβέρνες και εστιατόρια. Ενδεικτικά ν’ αναφέρουμε τα “Αιγαίον” εστιατόριο με τοπική κουζίνα. Δοκιμάστε λαχανοντολμάδες και τον εξαιρετικό μουσακά. Θα το βρείτε στο πιο κεντρικό σημείο της Αρχ. Ολυμπίας κοντά στην πιάτσα ταξί τηλ. 26240-22540. Ταβέρνα «Αμβροσία» κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό τηλ. 26240-23414 Στο δρόμο Πύργου-Κρέστενας λειτουργεί η ψησταριά “Ντούφας”, γνωστή για το κοντοσούβλι , το κοκορέτσι, και το γουρουνόπουλό της, τηλ. 26250-24833 Ακολουθώντας το δρόμο που οδηγεί στην Αρκαδία, μόλις5 χιλιόμετρααπό την Αρχαία Ολυμπία, θα βρείτε τον οικισμό Λινάρια με την ταβέρνα-ψησταριά “Τα κοτόπουλα”,  γνωστή κυρίως για το γευστικό κοτόπουλο στο φούρνο ,τηλ. 26240 22130 Στο χωριό Μίρακα στο δρόμο για Φολόη η ταβέρνα «Βάκχος» τηλ. 26240 22298. Στην περιοχή της Λίμνης Καϊάφα πάνω στο δρόμο, μέσα στο πευκοδάσος λειτουργούν τα Σαββατοκύριακα τα εξοχικά κέντρα -ψησταριές “Στροφυλιά” τηλ. 26250-34411 και «Τα πεύκα» τηλ.26250 32307. Στην περιοχή της Φολόης στη διασταύρωση προς Κούμανι η ψησταριά –εστιατόριο «Ερύμανθος» τηλ. 26240-61356. Ακόμη οι ταβέρνες “Το δάσος» τηλ. 26240-61884 και «Οι κένταυροι» όπου μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό μπορείτε να κάνετε βόλτα με τα ποδήλατα που διαθέτει το κατάστημα, τηλ. 26240-62010.

ΚΕΙΜΕΝΟ – ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ
Copyright: Το υλικό της σελίδας αυτής κείμενα & φωτογραφίες είναι αποκλειστικά προϊόν επαγγελματικού φωτορεπορτάζ και έρευνας στο πεδίο και πνευματικό δικαίωμα των  συνεργατών της “Views of Greece”. Οι χρήστες κατανοούν και αποδέχονται ότι πέρα από την δυνατότητα επίσκεψή τους στο site αυτό δεν τους παρέχεται βάσει νόμου κανένα άλλο δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν με οποιοδήποτε τρόπο σε άλλο διαδικτυακό τόπο, ν’ αναπαράγουν, ν’ αντιγράφουν, πωλούν, μεταπωλούν ή/και να εκμεταλλεύονται εμπορικά ή μη, με οποιονδήποτε τρόπο, σύνολο ή μέρος του περιεχομένου της σελίδας αυτής.

από Ενημέρωση 360
Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
Δείτε φωτογραφίες της περιοχής

 

http://viewsofgreece.gr/travel/?p=21&lang=el_el

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΕΠΟ για την ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

ΕΝΩΣΗ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
7η ΠΕΡΙΦ. ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

                                                            5η Ιουνίου
                            ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

Η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ το 1972, με σκοπό την ενημέρωση της παγκόσμιας κοινότητας για τα περιβαλλοντικά προβλήματα και την ανάγκη ανάληψης θετικής δράσης από τον κάθε πολίτη σε κάθε γωνιά του πλανήτη, για να θυμίζει σε όλους την προστιθέμενη αξία για την ανθρωπότητα και το μέλλον του πλανήτη της Διάσκεψης της Στοκχόλμης για το Ανθρώπινο Περιβάλλον. 

Το θέμα της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος του 2013 είναι
  «Think.Eat.Save»

Σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ, κάθε χρόνο σπαταλώνται 1,3 δισεκατομμύρια τόνοι τροφίμων, όση η παραγωγή όλης της υποσαχάριας Αφρικής, τη στιγμή που ένας στους επτά ανθρώπους στον κόσμο πέφτει για ύπνο πεινασμένος και περισσότερα από 20.000 παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα. Το γεγονός ότι το ένα τρίτο της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων χάνεται συνιστά μια τεράστια διαρροή φυσικών πόρων.

Τι μπορούμε να κάνουμε όμως εμείς για να μειώσουμε το διατροφικό μας αποτύπωμα στο περιβάλλον; Να επιλέγουμε, για παράδειγμα, τρόφιμα που έχουν μικρότερο περιβαλλοντικό αντίκτυπο, όπως τα οργανικά για την παραγωγή των οποίων δεν χρησιμοποιούνται χημικά ή τοπικές ποικιλίες που δεν χρειάζεται να ταξιδέψουν ημέρες για να φτάσουν στο πιάτο μας.

Η σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και στο περιβάλλον δεν περιορίζεται φυσικά στις διατροφικές συνήθειες, αλλά έχει να κάνει με όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής μας ζωής
Εμείς που ζούμε σε αυτή την ευλογημένη περιοχή, όπου, η ιδιαιτέρου κάλλους Φύση, σε όλο το μεγαλείο της με τις συνθέσεις και τις αντιθέσεις , ενώνεται με τον Ολυμπισμό, τον Πολιτισμό και την Παράδοση, σε ένα μοναδικό σπάνιο αντάμωμα ,είμαστε αυτοί που στο διάβα των αιώνων,οι Θεματοφύλακες , που θα πρέπει να διαφυλάξουμε τα σπάνια αυτά δώρα και την παγκόσμια εύνοια που έχουμε κληρονομήσει.....

      Ο Συντονιστής της 7ης Περιφέρειας
    Δυτ.Ελλάδος Ένωσης Ενεργών Πολιτών   
                

         Κων/νος Τριανταφυλλόπουλος   


     Ο Γενικός Γραμματέας της 
Ενωσης Ενεργών Πολιτών Πύργου

         Κώστας Παπαδόπουλος 

Οι Γ.Γ.Ηλείας και τα μέλη των κλιμακίων ..

δημοσιεύσεις
ilialive
pirgiotis.gr
Ενδείξεις-Αποδείξεις Γ.Φάκος
Επαγγελματικός οδηγός Πύργου

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤ.ΛΕΣΧΗΣ για ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΒΆΛΛΟΝΤΟΣ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

Σήμερα 5η Ιουνίου,γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα για το Περιβάλλον, ή απλά θυμόμαστε για μια μέρα κάθε χρόνο το περιβάλλον που ξεχνάμε όλες τις υπόλοιπες;

Σε παγκόσμιο επίπεδο, το κυριότερο περιβαλλοντικό πρόβλημα δεν είναι ούτε η κλιματική αλλαγή, ούτε η απώλεια βιοποικιλότητας, ούτε η ρύπανση ή η εξάντληση των φυσικών μας πόρων.

Είναι η αποσπασματική αντιμετώπιση μιας κρίσης που έχει πλέον διαβεί κάθε σύνορο και έχει λάβει πλανητική διάσταση.

Η επικέντρωση σε συγκεκριμένα περιβαλλοντικά προβλήματα, τοπικά ή ειδικά και η άποψη ότι αρκούν κάποιες ρυθμίσεις για την αντιμετώπισή τους, αποδεικνύει την εγκληματική πλέον άγνοια της συνολικής διάστασης της περιβαλλοντικής κρίσης και τη στενή αλληλεξάρτηση όλων των επιμέρους εκφάνσεων της.

Οι λύσεις που απαιτούνται πλέον είναι σαρωτικές και αφορούν σε όλα τα επίπεδα: προφανώς τις πολιτικές ηγεσίες και τους παγκόσμιους οργανισμούς που ασκούν οικονομική και αναπτυξιακή πολιτική.

Πρωτίστως όμως σαρωτική αλλαγή πρέπει να σημειωθεί στο επίπεδο των ίδιων των κοινωνιών. Ειδικά στις μέρες μας, η οικονομική κρίση μπορεί πολύ εύκολα να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για λεηλασία του βιολογικού πλούτου, του φυσικού χώρου και των φυσικών πόρων

Το θέμα της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος του 2013 είναι
«Think.Eat.Save» δηλ.'' Σκέψου,Φάε,Σώσε''.

Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για να μειώσουμε τη διατροφικό μας επιβάρυνση στο περιβάλλον; Να επιλέγουμε, τρόφιμα που έχουν μικρότερο περιβαλλοντικό αντίκτυπο, όπως τα οργανικά για την παραγωγή των οποίων δεν χρησιμοποιούνται χημικά ή τοπικές ποικιλίες που δεν χρειάζεται να ταξιδέψουν ημέρες για να φτάσουν στο πιάτο μας.

Η σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και στο περιβάλλον δεν εξαντλείται βέβαια στις διατροφικές συνήθειες, αλλά είναι καθημερινή στάση  ζωής.

Όταν βλέπουμε ή βιώνουμε τις αρνητικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και της υποβάθμισης του περιβάλλοντος, είναι εύκολο να κατηγορούμε τους άλλους:

- τις κυβερνήσεις που δεν έχουν περιβαλλοντική πολιτική
- τις βιομηχανίες για την αύξηση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου
- το διπλανό μας για τη μη ανάληψη δράσης ή την απάθειά του.

Η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος είναι η ημέρα για βάλουμε στην άκρη τις διαφορές μας και να γιορτάσουμε τα επιτεύγματα που έχουμε όλοι μαζί πετύχει για την προστασία του περιβάλλοντος,οριοθετώντας ταυτόχρονα την αφετηρία για νέες έντονες και αποτελεσματικές προσπάθειες,ιδιαίτερα στον ευλογημένο αλλά πολύπαθο Νομό μας..

                                               ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ Ν.ΗΛΕΙΑΣ 

                                                              Ο  Πρόεδρος                                Ο Γενικός Γραμματέας  

                                                  Κώστας Τριανταφυλλόπουλος                   Γιώργος Βασιλόπουλος 

δημοσιεύτηκε
Ilia OIKONOMIA
Εφημερίδα της Αμαλιάδας  

Πύργος Ηλείας "Αγώνας και Ελπίδα για μιά πιό ανθρώπινη πόλη."

KATAKΡΕΟΥΡΓΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΓΙΑ 150 ΕΥΡΩ! Μέχρι πότε;
του Γιώργη ΤάΚη Δόξα

                                                                                    Α π ό ψ ε ι ς

Αυτό που συνέβη το Σάββατο (1.6.2013) στο Αλιβέρι της Εύβοιας είναι εξωφρενικό και τρομακτικό. Για 150 ευρώ ένας Πακιστανός (μαζί με πέντε ομοεθνείς του) κατακρεούργησαν τον Νίκο Πολυδωρόπουλο και την γυναίκα του. Μόλις μάθαμε την είδηση παγώσαμε... Συμφοιτητής στην Ιατρική Σχολή της γυναίκας μου και με το διάβα του χρόνου, αγαπητοί οικογενειακοί φίλοι. Μια ήσυχη οικογένεια με δύο άξια κορίτσια, αποφάσισαν να φύγουν από την Αθήνα για να ασκήσει ο Νίκος την Μαιευτική - Γυναικολογία στην μικρή πόλη της Εύβοιας.
Εκεί ήρθε ο απεσταλμένος του Χάρου, να τους «πάρει την ζωή» με πέτρες και αιχμηρά αντικείμενα το μεσημέρι του Σαββάτου για 150 ευρώ! Τόσο αξίζει η ζωή των Ελλήνων για τον αιμοσταγή Πακιστανό και την συμμορία του. Ο Νίκος Πολυδωρόπουλος και η γυναίκα του «έφυγαν»  τραγικά και απρόσμενα. Αλλά ο Πακιστανός και κάθε αλλόθρησκος που σουλατσάρει αδέσποτα και προκλητικά στην Ελλάδα μας, είναι εδώ και παραμονεύει για τον επόμενο (επόμενα) θύμα των 150 ευρώ. Δεν υπολογίζουν και δεν τους ενδιαφέρει η ανθρώπινη ζωή. Έτσι μεγάλωσαν κι έτσι τους εκπαίδευσαν. Αυτό αφορά τις συνθήκες που «λειτουργούν» στην χώρα τους και δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με τα ήθη, τα έθιμα και τις κοινωνικές αξίες και αρχές της Ελλάδας.
Αισθάνομαι ότι όλοι αυτοί «οι μακελάρηδες των 150 ευρώ», είναι σίγουροι ότι η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ είναι η χώρα του «μπάτε σκύλοι και αλέστε...». Κι αυτό το δικαίωμα δεν το πήραν μόνοι τους. Τους το προσφέραμε αφειδώς. Είτε γιατί ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ δεν μας διαφύλαξαν από την υπερπληθώρα της λαθρομετανάστευσης. Είτε γιατί ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ ΣΟΦΙΣΤΕΣ υμνολογούσαν την «αναγκαιότητα» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την «προστασία» της διαπολιτισμικότητας. Είτε γιατί ως Έλληνες στην πλέρια μορφή εκφράσαμε το στοιχείο του φιλόξενου Δία. Ό,τι και να συμβαίνει σήμερα η κατάσταση έχει φτάσει και «πιο πέρα από το κόκκαλο». Πέρυσι ένας Πακιστανός καταστρέφει στα βράχια της Πάρου την ζωή μιας 16χρονης Ελληνίδας. Πριν λίγες μέρες στην Κέρκυρα ένας Αφγανός πετάει σε γκρεμό 8 μέτρων μια Ελληνίδα φοιτήτρια. Και πόσα πολλά μα πολλά ανάλογα τραγικά γεγονότα δεν γνωστοποιήθηκαν ή δεν εξιχνιάστηκαν. Δεν πάμε καλά, μα καθόλου  καλά, με όλους αυτούς τους (1.500.000 λαθρομετανάστες) «υποψήφιους» δολοφόνους των 150 ευρώ. Είναι λογικό, να ακούς από παντού ότι «μόλις πέσει ο Ήλιος, κλειδώνομαι στο σπίτι μου ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΑΜΑΙ»;
Ρε ηλίθιοι, ανάξιοι, μικρονοϊκοί, δειλοί και απάτριδες, πού μας καταντήσατε; Ρε πολιτικάντηδες της «πρόχειρης καρέκλας», (όπου κι αν ανήκετε - από το ένα στο άλλο άκρο), ΓΙΑΤΙ καταντήσατε την ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ «εάλω χώρα» στα χέρια των δολοφόνων, βιαστών, νταβατζήδων, εμπόρων ναρκωτικών, ληστών και οργανωμένων Ισλαμιστών; ΠΟΙΟΣ μα ποιος σας έχει δώσει την έγκριση για να «επιτρέπετε» η ασύδοτη και εγκληματική κυκλοφορία διψασμένων για αίμα και ελληνικές ψυχές, που στην σαλεμένη συνείδησή τους στοιχίζουν μόνον 150 ευρώ! ΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΣΑΣ έχει ακούσει την κραυγή των γονιών μας ή των ηλικιωμένων -κι όχι μόνο- συμπατριωτών μας, να λένε, με πόνο ψυχής στην Ελλάδα του 2013, «ΦΟΒΑΜΑΙ». Και ξεχάστε τα πολιτικά παιχνίδια για νομοθετήματα, ανθρωπιστικές ιδεοληψίες και ηλίθιες κουβέντες από τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα. ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΑΜΕΣΕΣ και ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΕΣ, για να γλυτώσει η Ελλάδα από τους δολοφόνους των 150 ευρώ. Και πρέπει να γνωρίζετε ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ «ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΣΤΕ» την ΖΩΗ και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μας, το αδικοχαμένο αίμα του Νίκου Πολυδωρόπουλου και της γυναίκας του, θα γίνει «Φωτιά Δράσης» από ΟΛΟΥΣ εκείνους που δεν «ανήκουν πολιτικά σε κανέναν» , παρά μόνον στην ΕΛΛΑΔΑ...

Γιώργης ΤάΚη Δόξας
Αθήνα, 3 Ιουνίου 2013