★★ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ★★ΕΝΩΣΗ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

...

Η Συντονιστική Επιτροπή Δ.Ελλάδος

Η Νομαρχιακή Οργάνωση Ηλείας 

Η Δημαρχιακή Οργάνωση Πύργου 

της

ΕΝΩΣΗΣ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ

σας εύχονται 

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ χρονια πολλά σε όλους! από το Δίκτυο

..

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

  από το

ΔΙΚΤΥΟ ΣΥΜΠΡΑΞΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΛΙΤΩΝ 

ΗΛΕΙΑΣ 

Χρόνια πολλά ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ από ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ ΗΛΕΙΑΣ

..

Το Διοικητικό Συμβούλιο 

της Πολιτιστικής Λέσχης Τραπεζικών Ν.Ηλείας

ε υ χ ε τ α ι 

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 

Stiglitz: Πώς μπορεί να σωθεί το ευρώ

ΑΠΟΨΕΙΣ Stiglitz: Πώς μπορεί να σωθεί το ευρώ Για να μπορέσει να έχει προοπτικές ανάπτυξης, η ευρωζώνη χρειάζεται θεμελιώδη μεταρρύθμιση της δομής της. Τα λανθασμένα δόγματα της δημιουργίας του ευρώ και η έλλειψη αλληλεγγύης των βόρειων χωρών.   «Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που ξέσπασε η κρίση στην ευρωζώνη, και μόνο ένας αθεράπευτα αισιόδοξος θα έλεγε πως τα χειρότερα έχουν οριστικά περάσει. Ορισμένοι, σημειώνοντας πως η διπλή ύφεση έχει τελειώσει, συμπεραίνουν πως το φάρμακο της λιτότητας έχει κάνει δουλειά. Ας το πουν όμως αυτό στις χώρες εκείνες που βρίσκονται ακόμα σε μεγάλη ύφεση, με κατά κεφαλήν ΑΕΠ χαμηλότερο των προ του 2008 επιπέδων, με ανεργία άνω του 20% και με το ποσοστό στους νέους να ξεπερνά το 50%. Με τον ρυθμό που πάει τώρα η... ανάκαμψη, δεν θα πρέπει να περιμένουμε επιστροφή σε ομαλότητα πριν από την επόμενη δεκαετία». Αυτήν τη θέση διατυπώνει ο γνωστός οικονομολόγος σε άρθρο του στο οποίο καταγράφει στοιχεία που δείχνουν ότι η παρατεταμένα υψηλή ανεργία θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ανάπτυξη του ΑΕΠ για αρκετά χρόνια. Γι' αυτό και προτείνει μια σειρά μέτρα όπως: -Μια πραγματική τραπεζική ένωση, με κοινή εποπτεία, κοινή ασφάλιση καταθέσεων και κοινό μηχανισμό εκκαθάρισης τραπεζών. Αν δεν γίνει αυτό, τότε τα χρήματα θα συνεχίσουν να ρέουν από τις πιο αδύναμες χώρες προς τις πιο ισχυρές. -Μια κάποιου είδους αμοιβαιοποίηση χρέους, όπως για παράδειγμα τα ευρωομόλογα. Με την αναλογία του χρέους/ΑΕΠ της Ευρώπης να είναι χαμηλότερη από αυτή των ΗΠΑ, η ευρωζώνη θα μπορούσε να δανειστεί με αρνητικά πραγματικά επιτόκια, όπως κάνουν οι ΗΠΑ. Τα χαμηλότερα επιτόκια θα απελευθέρωναν χρήμα ώστε να τονωθεί η οικονομία, σπάζοντας τον φαύλο κύκλο των χωρών της κρίσης, όπου η λιτότητα αυξάνει το χρέος, καθιστώντας το λιγότερο διαχειρίσισμο αφού συρρικνώνει το ΑΕΠ. -Βιομηχανικές πολιτικές που θα δίνουν τη δυνατότητα στις χώρες που έχουν μείνει πίσω να φτάσουν τις υπόλοιπες. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να αναθεωρηθούν οι τρέχοντες περιορισμοί, που απαγορεύουν τέτοιες πολιτικές ως μη αποδεκτές παρεμβάσεις στις ελεύθερες αγορές. -Μια κεντρική τράπεζα που δεν θα επικεντρώνεται μόνο στον πληθωρισμό, αλλά και στην ανάπτυξη, στην απασχόληση και στη χρηματοοικονομική σταθερότητα. -Αντικατάσταση των αντιαναπτυξιακών πολιτικών λιτότητας με αναπτυξιακές πολιτικές που θα επικεντρώνονται στην επένδυση σε ανθρώπους, τεχνολογία και υποδομές. Ο Stiglitz υποστηρίζει ότι μεγάλο μέρος του σχεδιασμού του ευρώ αντανακλά τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά δόγματα που επικρατούσαν όταν συνελήφθη η ιδέα δημιουργίας του ενιαίου νομίσματος. Θεωρούνταν ότι η διατήρηση του πληθωρισμού σε χαμηλό επίπεδο ήταν απαραίτητη και σχεδόν επαρκής για την ανάπτυξη και τη σταθερότητα• ότι η ανεξαρτησία των κεντρικών τραπεζών ήταν ο μόνος τρόπος για να διασφαλιστεί η εμπιστοσύνη στο νομισματικό σύστημα• ότι το χαμηλό χρέος και τα χαμηλά ελλείμματα θα διασφαλίσουν την οικονομική σύγκλιση μεταξύ των χωρών-μελών• και ότι μια ενιαία αγορά, με ελεύθερη διακίνηση χρήματος και ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων θα διασφαλίσει την αποδοτικότητα και τη σταθερότητα. Κάθε ένα από αυτά τα δόγματα αποδείχθηκε ότι ήταν λάθος, σημειώνει. Οι ανεξάρτητες αμερικανικές και ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν πολύ χειρότερες επιδόσεις τα χρόνια που οδήγησαν στην κρίση σε σχέση με τις λιγότερο ανεξάρτητες σε ορισμένες κορυφαίες αναδυόμενες αγορές, διότι η προσοχή που έδιναν στον πληθωρισμό τους απέσπασε την προσοχή από το πολύ σημαντικότερο πρόβλημα της ευθραυστης οικονομίας. Ομοίως, η Ισπανία και η Ιρλανδία διέθεταν δημοσιονομικά πλεονάσματα και χαμηλά χρέη ως ποσοστό του ΑΕΠ πριν από την κρίση. Η κρίση έφερε ελλείμματα και υψηλά χρέη, και όχι το αντίθετο, και οι δημοσιονομικοί περιορισμοί που έχει συμφωνήσει η Ευρώπη ούτε θα διευκολύνουν την ταχεία ανάκαμψη από αυτήν, ούτε και θα αποτρέψουν μια νέα. Τέλος, η ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων, όπως και η ελεύθερη διακίνηση χρήματος, φάνηκε να έχει λογική. Οι παράγοντες της παραγωγής θα πήγαιναν εκεί όπου οι αποδόσεις τους θα ήταν οι υψηλότερες. Όμως η μετανάστευση από τις χώρες που έχουν πληγεί από την κρίση, εν μέρει για να αποφύγουν την εκ νέου πληρωμή προηγούμενων χρεών (ορισμένα από τα οποία επιβλήθηκαν σε αυτές από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία επέμεινε στον επιμερισμό των ιδιωτικών ζημιών) αδειάζει τις πιο αδύναμες οικονομίες. Μπορεί επίσης να επιφέρει μια λανθασμένη κατανομή εργατικού δυναμικού. Σύμφωνα με τον γνωστό οικονομολόγο, η εσωτερική υποτίμηση -η μείωση των εγχώριων μισθών και τιμών- δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ελαστικότητα της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Εάν η εσωτερική υποτίμηση ήταν ένα καλό υποκατάστατο, τότε ο κανόνας του χρυσού δεν θα αποτελούσε πρόβλημα στη Μεγάλη Ύφεση, και η Αργεντινή θα μπορούσε να είχε διατηρήσει τη σύνδεση του πέσο με το δολάριο όταν ξέσπασε η κρίση χρέους στη χώρα πριν από μία δεκαετία. Καμία χώρα δεν αποκατέστησε ποτέ την ευημερία της μέσω της λιτότητας, τονίζει ο Stiglitz. Ιστορικά, ελάχιστες μικρές χώρες ήταν αρκετά τυχερές ώστε να καλύψουν το κενό της ζήτησης με εξαγωγές. Επίσης κάνει λόγο για ανάρμοστη έλλειψη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης του Βορρά και σημειώνει ότι αυτό είναι λάθος από πολλές πλευρές. Τα χαμηλά επιτόκια που προκύπτουν από τα ευρωομόλογα ή κάποιον παρόμοιο μηχανισμό θα έκαναν το χρέος πιο διαχειρίσιμο και δεν θα υπάρχει ανάγκη η Γερμανία να πληρώσει κανέναν λογαριασμό. Όμως, στο πλαίσιο των στρεβλών πολιτικών που έχει υιοθετήσει η Ευρώπη, η μία αναδιάρθρωση χρέους ακολουθεί την άλλη. Αν η Γερμανία και οι άλλες χώρες της Βόρειας Ευρώπης εξακολουθήσουν να επιμένουν στη συνέχιση των υφιστάμενων πολιτικών, τότε, μαζί με τους νότιους γείτονές τους, θα καταλήξουν να πληρώσουν ένα υψηλό τίμημα. Το ευρώ υποτίθεται ότι θα έφερνε ανάπτυξη, ευημερία και μια αίσθηση ενότητας στην Ευρώπη. Αντιθέτως, έχει φέρει στασιμότητα, αστάθεια και διχασμό, τονίζει. Και καταλήγει: «Δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Το ευρώ μπορεί να σωθεί, όμως θα χρειαστούν να γίνουν πολύ περισσότερα από ωραίες ομιλίες οι οποίες επιβεβαιώνουν την προσήλωση στην Ευρώπη. Αν η Γερμανία και άλλες χώρες δεν είναι πρόθυμες να κάνουν ό,τι χρειάζεται -αν δεν υπάρχει αρκετή αλληλεγγύη ώστε να καταστούν αποτελεσματικές οι πολιτικές-, τότε το ευρώ ίσως θα πρέπει να εγκαταλειφθεί για να μπορέσει να σωθεί το ευρωπαϊκό εγχείρημα».

 Δημοσιεύθηκε: 13:17 - 05/12/13
από EURO2days

Ποιές καταθέσεις προστατεύονται και ποιές ''κουρεύονται''

Financial Times: Ποιες καταθέσεις προστατεύονται και ποιές ''κουρεύονται''

'Από το 2016, το καθεστώς bail-in μπορεί να επιβάλλει στους μετόχους, στους ομολογιούχους και σε ορισμένους καταθέτες να συμβάλουν στο κόστος από τη χρεοκοπία μιας τράπεζας. Οι εξασφαλισμένες καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ εξαιρούνται και οι ανασφάλιστες καταθέσεις ιδιωτών και μικρών επιχειρήσεων έχουν προνομιακό στάτους στην ιεραρχία της συμμετοχής στο bail-in'' αναφέρουν οι Financial Times.

Συμφωνία για bail-in από το 2016 *Προστασία καταθέσεων ως €100.000

Η Ε.Ε. συμφώνησε σε ένα κοινό πλαίσιο κανόνων για τον τρόπο διαχείρισης των χρεοκοπημένων τραπεζών που επισπεύδει επίσης το μέτρο επιβολής ζημιών και στους ομολογιούχους ανώτερης εξασφάλισης (senior creditors), αλλά αφήνει περιθώρια στις κυβερνήσεις για τραπεζικές στηρίξεις.

Σε διαπραγματεύσεις που έγιναν αργά τη νύχτα στο Στρασβούργο, αξιωματούχοι από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. κατέληξαν σε συμφωνία για την οδηγία εκκαθάρισης και στήριξης των τραπεζών, της οποίας ευρύτερος στόχος είναι να μην βαρύνει πλέον τους φορολογούμενους πολίτες η στήριξη των πιστωτικών ιδρυμάτων.

                         Οι φορολογούμενοι πολίτες, από το 2008                                       τοποθετήσει περίπου 473 δισ. ευρώ σε στηρίξεις                             ευρωπαϊκών τραπεζών

Η μεταρρύθμιση είναι μία από τις πιο σημαντικές προσπάθειες να ενωθούν οι αποσπασματικές εθνικές άμυνες για τις τραπεζικές χρεοκοπίες, που βγήκαν στην επιφάνεια μετά τη χρηματοοικονομική κρίση. Οι φορολογούμενοι πολίτες, από το 2008, έχουν τοποθετήσει περίπου 473 δισ. ευρώ σε στηρίξεις ευρωπαϊκών τραπεζών.

Βάσει της συμφωνίας, αυτό το νέο «βιβλίο κανόνων» θα εφαρμοστεί σε όλη την Ε.Ε. από το 2015, με τους κανόνες για το αποκαλούμενο bail-in των senior ομολογιούχων να εφαρμόζονται από το 2016, δύο χρόνια νωρίτερα δηλαδή από τον αρχικό προγραμματισμό για το 2018, που είχε συμφωνηθεί από τους υπουργούς Οικονομικών τον Ιούνιο.

Οι κυβερνήσεις θα έχουν μεγαλύτερη ευελιξία για την ανακεφαλαιοποίηση των πιστωτικών ιδρυμάτων με δημόσια κεφάλαια, είτε μετά τα stress tests είτε μετά από μία συστημική κρίση. Πάντως, οι παρεμβάσεις θα είναι εφικτές μόνο μετά από προκαθορισμένες προϋποθέσεις και θα απαιτείται η έγκριση της Ε.Ε.

Οι εθνικές αρχές συμφώνησαν να δημιουργήσουν ταμεία εκκαθάρισης ή να θεσπίσουν αντίστοιχες εισφορές των τραπεζών, ώστε να συγκεντρωθεί μέσα σε διάστημα δεκαετίας ποσό που να αντιστοιχεί στο 1% των καλυμμένων καταθέσεων, η σε περίπου 70 δισ. ευρώ στην Ε.Ε.

«Με αυτούς τους νέους κανόνες, οι μαζικές κρατικές στηρίξεις πιστωτικών ιδρυμάτων και οι επιπτώσεις τους για τους φορολογούμενους πολίτες θα είναι επιτέλους πρακτική του παρελθόντος», δήλωσε ο Μισέλ Μπαρνιέ, ο Ευρωπαίος επίτροπος που είναι αρμόδιος γι' αυτές τις μεταρρυθμίσεις.

Οι εξασφαλισμένες καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ εξαιρούνται

Η συμφωνία παρέχει το νομικό πλαίσιο για τη διαχείριση των χρηματοπιστωτικών οργανισμών που αντιμετωπίζουν προβλήματα και το οποίο θα εφαρμοστεί από την κεντρική αρχή στην τραπεζική ενοποίηση της ευρωζώνης, η οποία αποτελεί τη βάση ξεχωριστής μεταρρύθμισης που βρίσκεται ακόμη υπό διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες.

Από το 2016, το καθεστώς bail-in μπορεί να επιβάλλει στους μετόχους, στους ομολογιούχους και σε ορισμένους καταθέτες να συμβάλουν στο κόστος από τη χρεοκοπία μιας τράπεζας. Οι εξασφαλισμένες καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ εξαιρούνται και οι ανασφάλιστες καταθέσεις ιδιωτών και μικρών επιχειρήσεων έχουν προνομιακό στάτους στην ιεραρχία της συμμετοχής στο bail-in.

Για να χρησιμοποιηθούν τα κεφάλαια εκκαθάρισης, είναι υποχρεωτικό να υπάρξει πρώτα ένα ελάχιστο bail-in της τάξεως του 8% των συνολικών υποχρεώσεων της τράπεζας από τους ιδιώτες. Οι χώρες όμως έχουν μεγαλύτερα περιθώρια για να προστατεύσουν ορισμένους πιστωτές από την επιβολή ζημιών, υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει έγκριση από τις Βρυξέλλες.

Αφού εφαρμοστεί το ελάχιστο bail-in, οι χώρες θα έχουν την επιλογή να χρησιμοποιήσουν είτε τα κεφάλαια εκκαθάρισης είτε δημόσια κεφάλαια, προκειμένου να προχωρήσουν στην ανακεφαλαιοποίηση της τράπεζας. Η παρέμβαση αυτή έχει όριο το 5% των συνολικών υποχρεώσεων της τράπεζας και υπόκειται σε έγκριση από τις Βρυξέλλες.

Θα είναι δυνατή η εθνικοποίηση μιας τράπεζας κάτω από εξαιρετικές συνθήκες

Ένα από τα βασικά προβλήματα στις εξάμηνες συζητήσεις ήταν η εισαγωγή προβλέψεων που δίνουν τη δυνατότητα στις κυβερνήσεις να ρίξουν δημόσιο χρήμα στα πιστωτικά ιδρύματα. Οι υπουργοί Οικονομικών της Ε.Ε. ήθελαν να έχουν τη διακριτική ευχέρεια να ανακεφαλαιοποιήσουν βιώσιμες τράπεζες σε προληπτική βάση, ενώ το Κοινοβούλιο ήθελε να υπάρχει η επιλογή χρήσης «κυβερνητικών εργαλείων σταθεροποίησης» σε περίπτωση ανάγκης.

Στο πλαίσιο της συμφωνίας, θα είναι δυνατή η εθνικοποίηση μιας τράπεζας κάτω από εξαιρετικές συνθήκες, και μόνο αφού γίνει bail-in στο 8% των ζημιών αυτής.

Μια προληπτική ανακεφαλαιοποίηση φερέγγυας τράπεζας, η οποία ανταποκρίνεται στις ελάχιστες απαιτήσεις για κεφάλαια, θα είναι δυνατή μετά από stress tests που θα έχει εγκρίνει η Ε.Ε. Οι κανόνες για τέτοιου είδους παρεμβάσεις θα καθορίζονται από την Ευρωπαϊκή Τραπεζική Αρχή. Οι Βρυξέλλες είχαν αφήσει προηγουμένως να εννοηθεί ότι θα επιβληθούν απώλειες και στους πιστωτές μειωμένης εξασφάλισης (junior creditors), ακόμα και αν είναι προληπτική η χρήση κεφαλαίων από τους φορολογούμενους.

Ο Gunnar Hökmark, επικεφαλής διαπραγματευτής, από την πλευρά του κοινοβουλίου, δήλωσε: «Έχουμε πλέον ένα ισχυρό σύστημα bail-in, το οποίο στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα ότι οι μέτοχοι και οι πιστωτές των τραπεζών θα είναι αυτοί που θα επωμιστούν τις απώλειες στις δύσκολες ημέρες, και όχι οι φορολογούμενοι. Παράλληλα, καθιερώσαμε ξεκάθαρους κανόνες για την αντιμετώπιση των πιο ιδιαίτερων περιπτώσεων, κατά τις οποίες τίθεται σε κίνδυνο η συνολική χρηματοοικονομική σταθερότητα».

Ο Philippe Lambers, ευρωβουλευτής των Πρασίνων, ο οποίος συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις, χαρακτήρισε το αποτέλεσμα μικτό. «Γεννήθηκε και επισήμως το bail-in, οι διασώσεις παραμένουν ζωντανές, αν και κάπως περιορισμένες».

Ημέρα Μνήμης και Τιμής για το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα - ...

 

Μαρτυρίες...

Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, 13 Δεκεμβρίου 1943

Οι Γερμανοί μπήκαν στα Καλάβρυτα στις 09/12. Δημιούργησαν έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από την πόλη, προκειμένου να μην μπορεί κανείς να ξεφύγει. Την έντονη ανησυχία των κατοίκων κατάφερε, παραπλανώντας τους, να κατευνάσει ο Γερμανός Διοικητής, ο οποίος τους διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται κανείς να πάθει τίποτε και ότι ο στόχος τους ήταν η εξόντωση των ανταρτών. Προχώρησαν αρχικά στην πυρπόληση σπιτιών που ανήκαν σε αντάρτες και αναζήτησαν την τύχη των Γερμανών τραυματιών της Μάχης της Κερπινής.

Στις 12/12, οι Γερμανοί άρχισαν να ετοιμάζονται για να αποχωρήσουν την επομένη. Το πρωί στις 13/12, ημέρα Δευτέρα, πριν καλά καλά ξημερώσει, χτύπησαν τις καμπάνες της κεντρικής εκκλησίας και Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες διέταξαν να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι στο Δημοτικό Σχολείο, αφού πάρουν μαζί τους μια κουβέρτα και τρόφιμα μιας ημέρας.

Στο κτίριο του σχολείου έγινε ο χωρισμός και ο αποχωρισμός. Τα γυναικόπαιδα κλείστηκαν στο σχολείο και οι άνδρες από 14 χρονών και πάνω οδηγήθηκαν σε φάλαγγες στην κοντινή Ράχη του Καππή. Ο χώρος ήταν προσεκτικά επιλεγμένος. Η αμφιθεατρική του διαμόρφωση δεν θα επέτρεπε σε κανένα να γλιτώσει. Οι Καλαβρυτινοί ήταν αναγκασμένοι να βλέπουν τις περιουσίες τους, τα σπίτια και ολόκληρη την πόλη, να καίγονται και, μαζί τους, να παραδίδονται στη φωτιά οι γυναίκες και τα ανήλικα παιδιά τους έγκλειστα στο κτίριο του Σχολείου, το οποίο φρουρούσαν πάνοπλοι στρατιώτες.

Ο Γερμανός Διοικητής, για να καθησυχάσει και να παραπλανήσει τους συγκεντρωμένους, έδωσε το λόγο της στρατιωτικής του τιμής ότι δεν πρόκειται να τους σκοτώσουν. Ολόκληρη η πόλη παραδόθηκε σης φλόγες.

Την ίδια στιγμή ο Οδοντωτός κατηφόριζε κατάφορτος με τις σοδιές από το πλιάτσικο των Γερμανών στα σπίτια, στα μαγαζιά και τις αποθήκες, απ΄ όπου άρπαξαν ότι πολύτιμο υπήρχε. Μαζί και τα χρήματα και τα αποθέματα των Τραπεζών και των Δημοσιών Υπηρεσιών, αφού προηγουμένως ανάγκασαν τους Διευθυντές να τα παραδώσουν.

Από το ξενοδοχείο «Μέγας Αλέξανδρος», με μια πράσινη και ύστερα μια κόκκινη φωτοβολίδα, δόθηκε το σύνθημα της εκτέλεσης. Τα πολυβόλα θέρισαν τους Καλαβρυτινούς. Ακολούθησε η χαριστική βολή που ολοκλήρωσε το έγκλημα. Διασώθηκαν 13 άτομα.

Στο δημοτικό σχολείο, τα γυναικόπαιδα έζησαν στιγμές αγωνίας και τρόμου, καθώς οι φλόγες έζωναν το κτίριο του σχολείου. Σπάζοντας πόρτες και παράθυρα κατάφεραν τελικά να ξεφύγουν τρέχοντας μακριά από τα σπίτια που φλέγονταν, άρχισαν να αναζητούν τους δικούς τους, Μία από τις γυναίκες, η ηλικιωμένη Κρίνα Τσαβαλά, ποδοπατήθηκε από το πανικόβλητο πλήθος των γυναικόπαιδων και ξεψύχησε πριν αντικρίσει το αποτρόπαιο έγκλημα.

Ύστερα, οι γυναίκες ανηφόρισαν προς το μέρος που είχαν οδηγήσει τους άνδρες και βρέθηκαν μπροστά στο πιο φρικιαστικό και απάνθρωπο θέαμα. Άνδρες, πατεράδες, γιοι και αδελφοί κείτονταν νεκροί πλημμυρισμένοι στο αίμα.

Το μεγάλο Δράμα των Καλαβρύτων είχε ξεκινήσει. Τα νιάτα, οι δημιουργικές δυνάμεις της πόλης, περιουσίες και κόποι χρόνων αφανίστηκαν στις 2:34΄ της 13ης Δεκεμβρίου 1943, όπως δείχνουν οι δείκτες του σταματημένου ρολογιού της εκκλησίας.

Η συνέχεια του δράματος βρήκε τις γυναίκες να προσπαθούν με τα νύχια να σκάψουν πρόχειρους τάφους στην παγωμένη γη του Δεκέμβρη, για να θάψουν τους νεκρούς τους. Με τις κουβέρτες που είχαν κοντά τους, μετέφεραν τους σκοτωμένους στο νεκροταφείο και άλλους έθαψαν εκεί στο λόφο, μια τραγική σκηνή που κράτησε μέρες.

Ακολούθησε η προσπάθεια της επιβίωσης μέσα στα χαλάσματα, που έμελλε για χρόνια να στεγάσουν τις απορφανισμένες οικογένειες.

Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων «συγκίνησε και συνένωσε τους Έλληνες - δυνάμωσε τον αγώνα τους κατά του κατακτητή», ομολογεί ο τότε γενικός στρατιωτικός διοικητής των Γερμανών στην Ελλάδα.

Οι Καλαβρυτινές Γυναίκες, οι Καλαβρυτινές Μανάδες, μορφές ηρωικές, παλεύοντας κάτω από δύσκολες συνθήκες, κατάφεραν να αναθρέψουν τα παιδιά τους και να ξαναχτίσουν την πόλη μέσα από τα ερείπια.

Στον Τόπο της Εκτέλεσης, ο Λευκός Σταυρός και η Πετρωμένη Καλαβρυτινή Μάνα, αιώνια σύμβολα του μαρτυρίου, εξακολουθούν να στέλνουν μηνύματα ειρήνης και συναδέλφωσης των λαών του κόσμου.

Ύμνος προς τη Δόξα των Καλαβρύτων

ΦΤΕΡΩΤΗ ΚΟΡΗ

Αφιερωμένο στους πεσόντες του ολοκαυτώματος
των Καλαβρύτων 13 – 12 – 1943

Με βλέμμα λουσμένο στο Απολλώνιο φώς,

με χέρια π’ αγγίζουν την ίσαλο γραμμή του αιθέρα

στέκεις κόρη, τώρα εδώ, φτερωτή

της ψυχής ν’ απαλύνεις τον πόνο.

Έλα, έλα κόρη Λευκάτη να στέψεις με δάφνης

στεφάνι, με κλωνάρι ελιάς και με άνθη

τους άνδρες που πήρε η οργή του πολέμου.

Έλα Μούσα να ψάλεις τη Δόξα των ανδρών όπου

΄πέσαν στην πλαγιά του Χελμού για πατρίδα.

Δες τη λάμψη, το στεφάνι που φωτίζει την όψη.

Δες τους, όλοι στον ανθό της ωραίας της νιότης.

Έλα, έλα Μούσα να ψάλλεις της Δόξας αθάνατη ωδή.

Δεκεμβρίου 13, 2011
Γιώργος Σπηλιώτης
Δρ. Πολιτικός Μηχανικός,
Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΗ ΓΗ

Γη, που σπαρμένη κόκαλα και ποτισμένη μ’ αίμα,

Γη, Λευτεριάς ξημέρωμα και Ιστορίας θρέμμα.

Γη, ρωμιοσύνης καύχημα και δόξας περηφάνια,

που τα’ όνομά σου τραγουδούν ως τα εφτά ουράνια,

που ήρωες στεφάνωσες και τάγματα μαρτύρων, 

που ’χεις αγάπη ζηλευτή ευεργετών απείρων, 

που και η φύση απλόχερα σε στόλισε με χάρη, 

με κάνεις όλο να ριγώ, να είμ’ όλο καμάρι, 

να προσκυνώ μ’ ευλάβεια τα Άγια Χώματά σου

Καλάβρυτα, Πατρίδα μου! Να ζουν τα Ιδανικά σου!

(Από την ποιητική συλλογή 

του Νίκου Παπακωνσταντόπουλου "Έμμετρα")

Ομιλία του ομότιμου καθηγητή Σπύρου Γ. Καμπέρου στις εκδηλώσεις μνήμης του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος 

Καλάβρυτα 13 Δεκεμβρίου 2012 

Σεβασμιότατε,

Πονεμένες Καλαβρυτινές Μάνες και διασωθέντα παιδιά του Καλαβρυτινού ολοκαυτώματος, Κύριε Δήμαρχε της Μαρτυρικής πόλης των Καλαβρύτων Κύριοι εκπρόσωποι των Πολιτικών, Στρατιωτικών και Δικαστικών Αρχών, Σεβαστό Εκκλησίασμα

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ, Δευτέρα, 13ις Δεκέμβρη 1943

Έχουν περάσει 69 χρόνια, από την ημέρα εκείνη που στα Καλάβρυτα παίχτηκε μία πολυπρόσωπη Τραγωδία. Μια τραγωδία που απέδειξε πόσο διαχρονικός είναι ο στίχος, του χορού, στη Αντιγόνη του Σοφοκλή.

« Πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει »

« Πολλά είναι τα φοβερά, αλλά τίποτα δεν είναι πιο ικανό, πιο αξιοθαύμαστο από τον άνθρωπο ». Πιστεύω ότι, μία αναδρομή, στα μονοπάτια της Καλαβρυτινής εκείνης Τραγωδίας, θα το επιβεβαιώσει.

Η σύντομη αναδρομή σε εκείνη, την ημέρα, είναι:

- Ένα ευλαβικό μνημόσυνο σε εκείνους που θυσιάστηκαν,

- Ένα μεγάλο, ευχαριστώ, στις Καλαβρυτινές Μάνες, που πάλεψαν να επιβιώσουμε,

- Μία θύμηση, σ΄ όσους έζησαν, εδώ, την ημέρα εκείνη και

- Μία παρακαταθήκη, για τις νεότερες γενιές των Ελλήνων.

Η αναδρομή αυτή βασίζεται κυρίως

- στις διηγήσεις των διασωθέντων της σφαγής και

- όσων έζησαν την ημέρα εκείνη.

...........................................

Λόγος τιμής και Μνήμης και για το Ολοκαύτωμα τις 8-12-1943 της δ. Ευτυχίας Καραπατή.

Αγαπητοί συμπατριώτες και /-ισσες

Κύριε δήμαρχε,

Αγαπητές κυρίες και κύριοι,

      Συγκεντρωθήκαμε όλοι μας εδώ για να αποδώσουμε φόρο τιμής και χρέους, στην μνήμη των άδικα εκτελεσθέντων συμπατριωτών μας σε αυτό εδώ το μέρος όπου σε λίγες ημέρες, στις 8 Δεκέμβρη κλείνουν 74 χρόνια  από την αποφράδα εκείνη μέρα που οι Γερμανοί-ναζί κατακτητές εκτελούν τον άμαχο πληθυσμό, λεηλατούν και πυρπολούν το χωριό μας ενώ την ίδια τύχη θα έχουν και τα γύρω χωριά ,οι Ρωγοί, το Μέγα Σπήλαιο και στις 13 Δεκέμβρη ολοκληρώνουν τη θηριωδία τους στα Καλάβρυτα. Ένα από τα χειρότερα ναζιστικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην Ελλάδα της Κατοχής ήταν αυτό του Ολοκαυτώματος στην επαρχίας  Καλαβρύτων.

Είμαστε εδώ κύριες και κύριοι για να κρατήσουμε την μνήμη ζωντανή, ως φάρος, που λάμπει, διδάσκει και εμπνέει όπως σωστά λέει και στο κεντρικό του μήνυμα ο Δήμος Καλαβρύτων για τα τραγικά γεγονότα στην επαρχίας μας.

Είναι ημέρα μνήμης, τιμής και χρέους όλων μας, γιατί

“Η μνήμη είναι η μητέρα της σοφίας”. Αυτό έλεγε, 2.500 χρόνια πριν ο Αισχύλος. Κι αυτή η αλήθεια δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Γιατί χωρίς μνήμη δεν μπορείς να γνωρίζεις τον εαυτό σου, να αναγνωρίζεις τις ανάγκες σου, να θέτεις στόχους και να αποκτάς ενέργεια για να προχωράς μπροστά.

Κάθε πόλεμος φέρνει νεκρούς, καταστροφές, συμφορές. Σ’αυτόν εδώ όμως τον πόλεμο ειδικά, ο ναζισμός και ο φασισμός λειτουργούν ως επιταχυντές της απανθρωπιάς και της φρίκης.

Ο απολογισμός για το Χωριό μας εκείνη την μαύρη ημέρα στις 8 Δεκεμβρίου του 1943, είναι  45 άοπλοι και αθώοι  άντρες να  εκτελούνται εν ψυχρώ χωρίς διακρίσεις ,ανάμεσά τους ένας βαριά τραυματισμένος άντρας - ο δάσκαλος του χωριού -και ένας επιζών ο Φίλιππος Γκρίντζος, σπίτια καμένα, ορφανά να περιφέρονται σαν να έχασαν την γη κάτω από τα πόδια τους και χήρες να φωνάζουν ,να κλαίνε και να οδύρονται.

Την επόμενη ξημερώνει η Μεγάλη Παρασκευή του χωριού μας!

 Πόνος, οδύνη, φρίκη, ερείπια, ορφάνια. Από τα 130 σπίτια που είχε τότε η Κερπινή καταστράφηκαν ολοσχερώς πάνω από τα 80 και γύρω στα 20 μερικώς ,ανάμεσα τους και το Δημοτικό Σχολείο του χωριού μας .

Οι Κερπινιώτες και οι Κερπινιώτισσες γνωρίζουν κυριολεκτικά την πρωτόγονη ζωή στα σπήλαια και στην ύπαιθρο, που ήταν στο εξής η κατοικία τους, Οι περισσότερες οικογένειες βολεύτηκαν χειμωνιάτικα ,σε χαμοκέλες ,αποθήκες, αχυρώνες ή σε πρόχειρα παραπήγματα ,κάτω από παλιές λαμαρίνες.

Ενώ οι αληθινά πρωτόγονοι κατακτητές, σήμερα λογίζονται για πολιτισμένοι και μας κουνάνε το δάκτυλο!

Το χωριό μας θα κάνει χρόνια να συνέλθει. Οι κάτοικοι χωρίς καμία ουσιαστική βοήθεια ,με στερήσεις με κόπους και ιδρώτα, αγωνίστηκαν, πάλεψαν και ανέστησαν το χωριό, το ξαναζωντάνεψαν.

 Να συμπληρώσουμε ακόμα και τούτο. Η Κερπινή είναι ίσως το μοναδικό χωριό της επαρχίας μας που στην ιστορική της πορεία γνώρισε τέσσερις φορές την καταστροφική μανία διαφόρων επιδρομέων. Η πρώτη ήταν το 1773 από τους Αλβανούς, η δεύτερη από τον Καραϊσκάκη μαζί με τον Κίτσο τζαβέλλα από 14-17,πάλι Μήνα Δεκέμβριο το 1824, η Τρίτη το 1827 από τους τουρκοαιγύπτιους του Ιμπραήμ και η τέταρτη και ολοκληρωτική ήταν στις 8 Δεκεμβρίου 1943 από τους ΝΑΖΙ κατακτητές.

Και όμως παρόλα αυτά επιζήσαμε…

Το Χωρίο μας, η επαρχία Καλαβρύτων γνώρισαν και υπέστησαν το απόλυτο κακό στην πιο ακραία εκδοχή του.

Μιλάμε για εγκλήματα που ξεπερνούν τα όρια της θηριωδίας.

- Εγκλήματα, που δεν τα διαπράττει ποτέ ο τακτικός στρατός.

- Εγκλήματα, που η Ιστορία αποδίδει σ΄ορδές Βαρβάρων.

Είμαστε εδώ όμως κύριες και κύριοι ,για να διδαχθούμε πως σαν λαός και σαν άνθρωπος πρέπει:
Να θυμάσαι, να παλεύεις, 
να μην τα παρατάς, 
να μαθαίνεις ακόμα και από τα λάθη σου».

Είμαστε εδώ για να υπενθυμίσουμε, κ.Δήμαρχε, ότι δεν ξεχνάμε και ότι πρέπει να παλέψουμε για το  θέμα των Γερμανικών αποζημιώσεων, ότι, πρέπει η Γερμανία επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες που τις αναλογούν για αυτό το τόπο. Να δοθούν οι αποζημιώσεις για τις καταστροφές και θηριωδίες που έγιναν από την Γερμανική κατοχή.

κύριες και κύριοι ,

Από αυτόν εδώ τον αιματοβαμμένο τόπο, θα πρέπει να κάνουμε γνωστό ότι δεν ξεχνάμε το έγκλημα που διαπράχτηκε και να στείλουμε το μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση σε όλη την Ελλάδα και σε όλο το στην κόσμο, το μήνυμα της Ειρήνης, της καταδίκης των πολέμων, της καταδίκης του ναζισμού και του κάθε μορφής ολοκληρωτισμού .

 Και η σκέψη μας να κυριαρχείται από δύο λέξεις: «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!».

Ας είναι αιωνία η μνήμη όλων αυτών που θυσιάστηκαν …
.....................................................................................

Η "Ελευθεροτυπία" για το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα - Συνέντευξη Δημ. Βαρβιτσιώτη

Ολοσέλιδο αφιέρωμα είχε το χθεσινό φύλλο (28.11) της "Ελευθεροτυπίας" για το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα  με αφορμή την επετειακή εκδήλωση που διοργανώνει η Παγκαλαβρυτινή Ένωση" τη Κυριακή 1η Δεκεμβρίου (διαβάστε για την εκδήλωση εδώ) με συνέντευξη του προέδρου της Παγκαλαβρυτινής, κ. Δημ. Βαρβιτσιώτη στην συντάκτη Γιώργο Κιούση.

Το δημοσίευμα έχει ως εξής:

Από 5 μέχρι 15 Δεκεμβρίου 1943 στην «Επιχείρηση Καλάβρυτα» εκτελέστηκαν συνολικά 779 Ελληνες στις περιοχές Καλάβρυτα, Κερπινή, Ρωγοί, Κάτω Ζαχλωρού, Ανω Ζαχλωρού, Μοναστήρι του Μεγάλου Σπηλαίου, Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, Σούβαρδο, Βραχνί, Πριόλιθος, Σκεπαστό, Τρεχλό, Μάνεσι, Μάζι, Βλασία, Παπαντώνη, Μαζέικα (Κλειτορία), Τουρλάδα, Αρμπουνας, Παγκράτι και αλλού.

Ορθρος της ελευθερίας, βωμός θυσίας για την ελευθερία της Ευρώπης. Μνήμη, πένθος, ελπίδα

Όρθρος της ελευθερίας, βωμός θυσίας για την ελευθερία της Ευρώπης. Μνήμη, πένθος, ελπίδα

Τα Καλάβρυτα, τα μοναστήρια και πολλά χωριά πυρπολήθηκαν, ενώ άλλα βομβαρδίστηκαν και ισοπεδώθηκαν. Γενικότερα οι γερμανικές και ιταλικές επιχειρήσεις του 1943 στην περιοχή Καλαβρύτων στοίχισαν τη ζωή σε περίπου 900 ανθρώπους, ενώ οι Γερμανοί αποχωρώντας πήραν μαζί τους τεράστιες ποσότητες τροφίμων και ζώντων ζώων, όλα τα χρήματα από τις τράπεζες των Καλαβρύτων και όλα τα τιμαλφή των πολιτών. Την Κυριακή, ώρα 10.00 έως 3.00 μ.μ. στην αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών, Πανεπιστημίου 22 και Ομήρου στην Αθήνα, η Παγκαλαβρυτινή Ενωση διοργανώνει εκδήλωση Μνήμης και Τιμής για τα 70 χρόνια από το καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα από τα γερμανικά και ιταλικά στρατεύματα Κατοχής. Μιλάμε με τον πρόεδρο της Ένωσης, Δημήτρη Βαρβιτσιώτη.

- Η πιο βαριά περίπτωση πολεμικού εγκλήματος στην Ελλάδα;

«Για την τραγωδία των Καλαβρύτων έχουν γραφεί σελίδες που στη συνείδηση του λαού έχουν αποτυπωθεί σαν μία από τις πιο τραγικές ιστορίες του έθνους. Στόχος του γερμανικού επιτελείου ήταν να εκφοβίσει και να τρομοκρατήσει το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού. Αποφάσισαν να δώσουν τέτοιου είδους χτυπήματα στην Ελλάδα, ώστε να πλήξουν όλο τον πληθυσμό και τρομοκρατημένος αυτός να σταματήσει να υποστηρίζει το αντάρτικο κίνημα. Ενας τρίτος στόχος του γερμανικού επιτελείου ήταν να χτυπήσουν τα Καλάβρυτα καθότι βρίσκονταν σε στρατηγική τοποθεσία, σε περίπτωση που οι Σύμμαχοι αποφάσιζαν να κάνουν απόβαση στην Πελοπόννησο, ενώ επίσης αποτελούσαν σύμβολο της Επανάστασης από το 1821».

- Στυγνός εγκληματίας;

«Πρόκειται για μια χαρακτηριστική περίπτωση ναζιστή στρατιωτικού ηγέτη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, του διοικητή της Βέρμαχτ στην Πελοπόννησο, του στρατηγού Καρλ φον Λε Σουίρ, που διέταξε τη διεξαγωγή εκκαθαριστικών επιχειρήσεων στην επαρχία Καλαβρύτων. Στυγνός εγκληματίας πολέμου. Σαράντα πέντε ετών τότε, είχε λάβει μέρος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και είχε ήδη διακριθεί για τις υπηρεσίες του στο ναζισμό κατά τον Β', ώστε να αναλάβει ύψιστα στρατιωτικά αξιώματα και το 1942 να παρασημοφορηθεί με τον "χρυσό γερμανικό σταυρό". Ως διοικητής της 117 Μεραρχίας Καταδρομών ευθύνεται για πολυάριθμα εγκλήματα πολέμου εναντίον αμάχων στη βόρεια Πελοπόννησο, με αποκορύφωμα το καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα».

- Μόνο αυτός;

«Η απόφαση αυτή είχε ληφθεί οπωσδήποτε πριν από την εκτέλεση των αιχμαλώτων, όπως προκύπτει από σχετικές πηγές, και επομένως δεν ευσταθεί η ευρύτατα διαδεδομένη και αποπροσανατολιστική "θεωρία περί αντιποίνων". Αντίθετα, η "Επιχείρηση Καλάβρυτα" συνδέεται άμεσα με γενικότερες σχετικές επιτελικές αποφάσεις των ναζί».

- Οι γερμανικές αποζημιώσεις;

«Οι εξελίξεις αναδεικνύουν την αναγκαιότητα το θέμα να στοιχειοθετηθεί με αδιαμφισβήτητα στοιχεία και να υποστηριχθεί τόσο νομικά όσο και από πλευράς πολιτείας. Το έγκλημα του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων το 1943 παραμένει αδικαίωτο. Ακόμη δεν έχει καν ζητηθεί "συγγνώμη" από τους Γερμανούς αναγνωρίζοντας την ευθύνη τους. Τα Καλάβρυτα αποτελούν μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις όπου η ληστρική επιδρομή των ναζί έχει καταγραφεί με πλήρη λεπτομέρεια. Με την ύπαρξη αυτών των στοιχείων μπορεί και πρέπει να στοιχειοθετηθούν διεκδικήσεις και εμείς ως Παγκαλαβρυτινός Φορέας θα λειτουργήσουμε υποστηρίζοντας ενέργειες προς την κατεύθυνση αυτή»

Παγκόσμια Ημέρα Ιδιοκτησίας 10η Δεκεμβρίου

Η Διεθνής Ημέρα Ιδιοκτησίας καθιερώθηκε με απόφαση της Διεθνούς Ένωσης Ακινήτων και εορτάζεται ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στις 10 Δεκεμβρίου, επειδή η ιδιοκτησία είναι ένα από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που προστατεύεται από διεθνείς συμβάσεις του ΟΗΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 
Η ιδιοκτησία, θεσμός που στην ιστορική πορεία του ανθρώπου αγιοποιήθηκε, αλλά και δαιμονοποιήθηκε έντονα, σήμερα είναι ένα από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, που εορτάζεται μάλιστα διεθνώς τη 10 Δεκεβρίου με απόφαση της Διεθνούς Ένωσης  Ακινήτων.
Σύμφωνα με την Οικουμενικη Διακηρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1948, άρθρο 17, α) Κάθε άτομο, μόνο του ή με άλλους μαζί, έχει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας και β) Κανείς δεν μπορεί να στερηθεί αυθαίρετα την ιδιοκτησία του.
Είναι πολύ επιεικής ο Βολταίρος λέγοντας ότι «το πνεύμα ιδιοκτησίας διπλασιάζει τη δύναμη του ανθρώπου», αφού ο… πνευματικός αυτός πολλαπλασιαστής φαίνεται να παράγει πολύ μεγαλύτερα γινόμενα. Και απεικονίζει σε σοβαρό βαθμό την αλήθεια το γνωστό ανέκδοτο με τον τράγο που, όταν διορίστηκε δημόσιος υπάλληλος, έχασε την…παραγωγικότητά του. (Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι σαν…επιχειρηματίας, πολλές φορές… βίαζε τις προβατίνες!)
Το πρόβλημα, όμως, δημιουργείται όταν κινούμαστε από το καλό αλλά από το «κ α κ ό  π ν ε ύ μ α » της ιδιοκτησίας, την ιδιοκτησιακή αντίληψη για πράγματα που δεν είναι δικά μας. Γιατί άλλο να βλέπουμε κάτι «σαν δικό μας»  και άλλο ως ιδιοκτησία μας. Άλλο η συναισθηματικά φορτισμένη κτητική αντωνυμία μου/μας, που μαρτυρεί ενδιαφέρον, συν-πάθεια, αγάπη για κάτι, και άλλο η κτητική αντίληψη που πηγάζει από τον ατομικισμό, τον εγωισμό, τη στενόμυαλη αντίληψη και οδηγεί στον αυταρχισμό, στην αυθαιρεσία, στην αντιδημοκρατική συμπεριφορά, στην αρπαγή…
Έτσι, δεν είναι λίγες οι συγκεκριμένες περιπτώσεις που περιγελούν ή ακόμη σαρκάζονται το παραπάνω άρθρο της Οικουμενικής Διακήρυξης. Και όχι μόνο σχετικά με την ιδιωτική αλλά και τη δημόσια, την ακίνητη ή την κινητή, την υλική ή πνευματική ιδιοκτησία.
Δείγματα και δήγματα της κακώς εννοούμενης ιδιοκτησιακής αντίληψης διαπιστώνονται ανέκαθεν στην ιμπεριαλιστική συμπεριφορά των ισχυρών χωρών στις κλασικού ή νεοαποικιακού τύπου (κατα)κτήσεις τους, αλλά και απέναντι στις «συμμαχικές» κατά τ’ άλλα χώρες που ανήκουν στις «σφαίρες επιρροής» τους.
Η ιδιοκτησιακή αντίληψη εντοπίζεται ανέκαθεν στους πολιτικούς εκείνους που βλέπουν το κράτος, την περιφέρεια, το δήμο, ή ακόμα το κόμμα, την παράταξη  και τους ψηφοφόρους ως κτήμα τους. Κτήμα με την έννοια του υποζυγίου. (Είδαμε πάλι με πόση ευκολία οι αποτυχόντες του Α` γύρου των   αυτοδιοικητικών εκλογών «έδωσαν γραμμή» στους φηφοφόρους «τους» για τον β` γύρο. Ούτε πρόβατα να ήταν!)
Κάποιοι, μάλιστα, φτάνουν στην πλήρη ταύτιση,  κατ’ απομίμηση του λουδοβίκειου «Το κράτος είμαι εγώ».  Γι’ αυτό αναφέρονται διαρκώς στο «εγώ» και σπάνια ή καθόλου στο «εμείς». (Αυτός δεν είναι και ένας από τους πολλούς λόγους που εμποδίζουν τους πολίτες να δουν το κράτος «σαν δικό τους» και τους προκαλούν αντιπάθεια  ακόμη και καταστροφική μανία για οτιδήποτε κρατικό; Η ανασφάλεια μάλιστα που προκαλεί η κακοδιοίκηση και κατασπατάληση της κρατικής ιδιοκτησίας δεν ενισχύει την τάση αύξησης της ατομικής ιδιοκτησίας;)
Η ίδια αντίληψη ανιχνεύεται στην οικογενειοκρατία διάφορων δημόσιων, κατά τ’ άλλα, φορέων που κάποιοι ένοικοι τους βλέπουν σαν φέουδά τους, και φροντίζουν να εγκαταστήσουν και να αποκαταστήσουν ουκ ολίγα συγγενικά ή φιλικά τους πρόσωπα με μοναδικό προσόν τους τη συγγένεια! (Στην πρόσφατη αξιολόγηση των πανεπιστημίων σε παγκόσμιο επίπεδο από τους TIMES του Λονδίνου με κριτήρια την ποιότητα διδασκαλίας, την έρευνα και τις δημοσιεύσεις, η Ελλάδα έλαμψε με την απουσία της και από τις διακόσες αξιολογικές θέσεις. Μήπως η ιεράρχηση αυτή «συγγενεύει» και με την ανίερη οικογενειοκρατία των «Πανεπιστημίων μας»;)
Θα ήταν… παραβίαση ανοικτών θυρών να αναφερόμαστε στο ιδιοκτησιακό καθεστώς που ισχύει ακόμα στις ενδοοικογενειακές σχέσεις, μεταξύ άνδρα και γυναίκας ή γονιών και παιδιών και που οδηγεί συχνά σε οικογενειακά δράματα… (Και μην πάει το μυαλό μας μόνο στις χώρες της …μπούργκας!…)
Πιο συγκεκριμένες παρεμβάσεις  σε κρατικές ή ιδιωτικές ιδιοκτησίες που περιγελούν σήμερα ή ακόμη σαρκάζονται το παραπάνω άρθρο της Π.Δ.Α.Δ είναι: η κατοχή της Παλαιστίνης, του Ιράκ, του Αφγανιστάν ή της μισής Κύπρου∙ η αδυναμία στην τελευταία των εκτοπισμένων (Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων) να επιστρέψουν στις ιδιοκτησίες τους, στα σπίτια και τις περιουσίες τους∙ το τεραστίων διαστάσεωδουλεμπόριο για την ικανοποίηση όλων των…τάσεων∙ η κλοπή της ιστορίας και η κλεπτωνυμία, όπως από τους Σκοπιανούς γείτονές μας∙ η κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας και η καταπάτηση πνευματικών δικαιωμάτων από συρραφείς συγγραφείς, μπλόγκερς, δημοσιογράφους, κασετοπειρατές, αρχαιοκάπηλους και  τους κάθε είδους δεξιοτέχνες της ξεπατικούρας∙ οι περικοπές των συντάξεων μας ή του εφάπαξ μας για την αντιμετώπιση της μεγάλης «τρύπας» που άφησε το μεγάλο κλεπτοφαγοπότι που προηγήθηκε∙ η ζωοκλοπή, που ζει και βασιλεύει (ιδιαίτερα κάθε Χριστούγεννα!…)∙ το «εθνικό σπορ» μας, όπως τείνει να εξελιχθεί τελευταία η συνήθεια να κλέβουν σκάρες υπονόμων, καμπάνες, κομμάτια από σιδηροδρομικές ράγες, καλώδια της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, είδη μεταλλικής οικοσκευής και ό,τι μπορεί να πουληθεί στα παλιατζίδικα….
Εξάλλου, σε μια υπερχρεωμένη χώρα, με υπερχρεωμένα νοικοκυριά και μαγαζιά πόσο ιδιοκτήτες στα σπίτια τους και στις επιχειρήσεις τους ή πόσο αφέντες στην πατρίδα τους αισθάνονται οι πολίτες; Μη ξεχνούμε ότι σύμφωνα με τη δανειακή σύμβαση Ελλάδας και τρόικας «ούτε ο δανειολήπτης (δηλαδή η Ελλάδα) ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής  κυριαρχίας», πράγμα που σημαίνει ότι σε περίπτωση μη εμπρόθεσμης ή ολοκληρωτικής εξόφλησης του δανείου οι δανειστές μπορούν να εκποιήσουν ελληνική δημόσια ιδιοκτησία ανυπολόγιστης πολιτιστικής ή υλικής αξίας, όπως λιμάνια, λίμνες, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, οπλισμό…! (Γιατί δεν αναφέρω και την καταπάτηση εθνικής ιδιοκτησίας στο Σκάνδαλο του Βατοπεδίου; Πού κολλάει τώρα αυτό; Και ποιο «Σκάνδαλο του Βατοπεδίου»;) *          *           *
Παράλληλα, αντιμετωπίζεται με ειρωνεία η επισήμανση του Ρουσσό στο «Κοινωνικό Συμβόλαιό» του: «Κανείς δεν πρέπει να είναι τόσο πλούσιος, ώστε να μπορεί να εξαγοράζει τον άλλον ούτε τόσο φτωχός ώστε να αναγκάζεται να εξαγοράζεται». Αλλά και η «παραβολή του άφρονος πλουσίου» και ο λαϊκός στίχος «Όλοι δύο μέτρα παίρνουν γη», κάθε άλλο παρά ανακόπτουν τη  μανία αύξησης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και μάλιστα αθέμιτης.
Και αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί να προχωρήσει μια χώρα όταν το χωρατό του Καραγκιόζη  «Τα δικά μου είναι δικά μου και τα δικά σου και των δυο μας» λειτουργεί ως σοβαρή οικονομική αρχή για το αυγάτισμα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε βάρος της δημόσιας!… Όταν αρνούμαστε πεισματικά να παραχωρήσουμε ένα ελάχιστο κομματάκι της ιδιόκτητης γης μας για να διαπλατυνθεί ένας δρόμος που θα αναβαθμίσει την υπόλοιπή μας και θέλουμε αυτό να γίνει αποκλειστικά από  τον απέναντι!…Όταν «όλοι βρίσκονται στο στόχαστρο», αλλά εντός του βεληνεκούς, μόνο οι «μπουκαδόροι», οι «κασαδόροι», οι «γριλάκιες», οι «ποντικοί», οι «κλειδάδες»,οι  «πορτοφολάδες» και οι διάφορες άλλες κατηγορίες κλεφτών και κλεφτρονιών που κυκλοφορούν στην πιάτσα του υποκόσμου (για να θυμηθούμε το «Εγχειρίδιον του καλού κλέφτη» του Ηλία Πετρόπουλου)∙ οι αρχικλέφτες, οι φαταούλες  του «καλού κόσμου» την ίδια στιγμή κυκλοφορούν με καμαρωτή αναίδεια στο απυρόβλητο, και μάλιστα κάποιοι από αυτούς που ομολόγησαν!
Τελικά το θέμα είναι  αν ο εαυτός μας είναι ιδιοκτησία μας ή αποικία της αλλοτρίωσης!…


Γιώργος Φρυγανάκης