ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ Ν.ΗΛΕΙΑΣ για την ΟΛΥΜΠΙΑ ΟΔΟ

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ 
                        Ν ΗΛΕΊΑΣ

                    

                                                       ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 

  Το έργο της Ολυμπίας Οδού,αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αναπτυξιακά έργα γιά τη Δ.Ελλάδα το οποίο παρά ταύτσ  παραμένει χωρίς εξέλιξη για περισσότερο από δύο χρόνια.

  Αυτές τις ημέρες που γίνεται συζήτηση για  επανακινήση των μεγάλων οδικών αξόνων της χώρας, εκτιμούμε ότι υπάρχει κίνδυνος να σταματήσει η κατασκευή της Ολυμπίας Οδού στην Πάτρα.

  Για την Ηλεία μια τέτοια προοπτική θα είναι καταδικαστική για την ανάπτυξη της,αφού το εθνικό οδικό δίκτυο είναι επικίνδυνο και δύσκολα προσβάσιμο και κυρίως θα έχει εξ ίσου αλυσιδωτές  αρνητικές επιπτώσεις στους γειτονικούς νομούς, και αυτονόητα στον τουρισμό που αποτελεί το ερυθρό αιμοσφαίριο της τοπικής οικονομίας,θα επηρεάσει δε παράλληλα την αγροτική οικονομία,τις εξαγωγές και γενικά θα είναι τροχοπέδη για την ανάπτυξη μεγάλου τμήματος της ευρύτερης περιοχής.

  Είναι πλέον η ώρα για γενική συστράτευση και αναζήτηση συμμαχιών πέρα από στείρες αντιπαραθέσεις και προσδοκώμενα μικροκομματικά οφέλη.

   Είναι η ώρα να αθροίσουμε δυνάμεις προβάλλοντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα  αλλά και την δυναμική μας σαν άτομα,φορείς και ηγεσία.

   Είναι η ώρα να αξιώσουμε τον εκσυγχρονισμό της περιοχής απαιτώντας τη δημιουργία συνδυασμένων δρόμων μεταφορών.

  Ας εξετάσουμε με πνεύμα σύμπνοιας και συνεργασίας όλες τις προτάσεις [ μέσω σύμβασης παραχώρησης , είτε σε συνεννόηση με την ΕΕ για αναθεώρηση ΕΣΠΑ, είτε με την μεταφορά πόρων από άλλα έργα ,είτε με απευθείας παρέμβαση στα όργανα της ΕΕ ]   και ας ενεργήσουμε σύμφωνα με τη σπουδαιότητα του έργου που εμπεριέχει την κοιτίδα του Ολυμπισμού και του Πολιτισμού, το σύμβολο της Ειρήνης και την πηγή των Πανανθρώπινων Αξιών και Ιδεών, σύμβολο που ενώνει και συγκεντρώνει την αναγνώριση και την τιμή ,τα Υψηλά οράματα και την ελπίδα από όλους τους λαούς και  τα έθνη.   

   Η Πολιτιστική Λέσχη Τραπεζικών Ν Ηλείας συμπαρατάσσεται στις προσπάθειες για την επίτευξη του παραπάνω Στόχου.. 

                                Ο Πρόεδρος                                        Ο Γενικός Γραμματέας

                Κωνστ. Τριανταφυλλόπουλος                           Γιώργος Βασιλόπουλος 

Δημοσιεύτηκε
Επαγγελματικός Οδηγός Πύργου 
Ηλεία Οικονομία
Αμαλιάδα Νιούς
Εφημερίδα ΠΡΩΙΝΗ 16/12/2012 

Τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 1943 Το ολοκαύτωμα

Τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 1943  

Ζαχλωρού, Μέγα Σπήλαιο, Ρογοί, Κερπινή, Βραχνί, Καλάβρυτα

Ζαχλωρού 8 Δεκεμβρίου 1943


Το Δεκέμβρη του 1943 με την "Επιχείρηση Καλάβρυτα" οι Γερμανικές δυνάμεις χωρισμένες σε τμήματα με επικεφαλείς διάφορους συνταγματάρχες εφορμούν στα Καλάβρυτα. Ένα τμήμα με επικεφαλή τον αντισυνταγματάρχη Ebersberger κατευθύνεται με πορεία από Αίγιο προς Καλάβρυτα με τρία (3) πεζοπόρα τμήματα. Ο Ebersberger χωρίζει το στρατό σε δύο ομάδες και το πρωί της 8/12/1943 εφορούν: μία ομάδα στους Ρογούς καίγοντας ολοσχερώς το χωριό και εκτελώντας 65 άντρες και παιδιά, κι η άλλη ομάδα, την ίδια μέρα, μπαίνουν στην Κερπινή και εκτελούν 38 άντρες και παιδιά, καίγοντας το χωριό.
Στη συνέχεια έκαψαν την Άνω και Κάτω Ζαχλωρού σκοτώνοντας 19 άντρες. Συγκεκριμένα, στη Κάτω Ζαχλωρού το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου 1943 οδήγησαν τους 9 άντρες που βρήκαν στο χωριό, στις γραμμές του Οδοντωτού και τους δολοφόνησαν πισώπλατα καθώς βάδιζαν για τα Καλάβρυτα. Στη συνέχεια έκαψαν όλα τα σπίτια της Άνω και Κάτω Ζαχλωρούς.

Μέγα Σπήλαιο 8 Δεκεμβρίου 1943 

Την ίδια μέρα καταστρέφουν καίγοντας τη Μονή του Μέγα Σπηλαίου, δολοφονώντας τους μοναχούς και τους επισκέπτες της Μονής, ρίχνοντάς τους κάτω από τους βράχους. Μοναδικοί επιζώντες όσοι κάτοικοι της Ζαχλωρούς βρίσκονταν στα Ζαχλωρίτικα για τη χειμερινή τους διαμονή, οι οποίοι δεν είχαν πια τίποτε στη Ζαχλωρού.

Κερπινή 8-12-1943

Στις 8 Δεκεμβρίου, πεζοπόρες φάλαγγες του τακτικού Γερμανικού στρατού υπό τον Εμπερσμπέργκερ (Ebersberger), διοικητή του συντάγματος Αιγίου, ο οποίος ορίστηκε επικεφαλής της «Επιχείρησης Καλάβρυτα» στις 6/12 σε αντικατάσταση του συνταγματάρχη Wolfinger, φτάνουν στην περιοχή των χωριών Ρογοί και Κερπινή.

Ο Ebersberger χώρισε το στρατό σε δύο ομάδες. Η μία κατευθύνθηκε προς τους Ρογούς και η άλλη μπήκε στην Κερπινή.

Οι Γερμανοί έμειναν στο χωριό μέχρι το απόγευμα και ζήτησαν από τους άνδρες να συγκεντρωθούν για να τους μιλήσουν. Στο μεταξύ απέναντι φαίνονταν οι πυκνοί καπνοί από το χωριό Ρογοί που καιγόταν. Αρκετοί κάτοικοι δεν υπάκουσαν στην εντολή της συγκέντρωσης και κατάφεραν να κρυφτούν ή να ξεφύγουν.

Εκτέλεσαν 9 άτομα μέσα στο χωριό σε διάφορα σημεία, στις αυλές των σπιτιών και στο δρόμο, ανάμεσά τους και τον άρρωστο από τύφο Κωνσταντίνο Καλλιά, τον οποίο έσυραν από το κρεβάτι του έξω από το σπίτι και τον σκότωσαν.

Στο μεταξύ έβαλαν φωτιά στο χωριό. Τα σπίτια λαμπάδιαζαν το ένα μετά το άλλο από τη δύναμη της φωτιάς και της πυρίτιδας που έριχναν.

Οδήγησαν στη συνέχεια τους συγκεντρωμένους άνδρες στο πρανές ενός χωραφιού πιο κάτω από το χωριό, κοντά στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, όπου ήταν ήδη στημένα τα πολυβόλα και τους εκτέλεσαν. Ο κρότος των πολυβόλων ακούστηκε μέχρι το χωριό.

Συνολικά στις 8-12-1943 εκτελέστηκαν 36 άνδρες ηλικίας από 17 έως 80 ετών. Από την εκτέλεση διασώθηκαν 4 άνδρες μεταξύ των οποίων ένας βαριά τραυματίας που πέθανε λίγες μέρες μετά.

Ο συνολικός αριθμός των Κερπινιωτών που εκτελέστηκαν από τα Γερμανικά στρατεύματα Κατοχής κατά την «Επιχείρηση Καλάβρυτα, 5-15 Δεκεμβρίου 1943» ήταν 39 άνδρες ενώ συνολικά την περίοδο της Κατοχής ο αριθμός των θυμάτων του χωριού Κερπινή σε μαζικές ή μεμονωμένες εκτελέσεις ήταν 44 άνδρες. Στις 8/12/1943 εκτελέστηκαν 36 άνδρες (27 στη θέση «Λιθακιά» δίπλα κοντά στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, 8 μέσα στο χωριό στις αυλές των σπιτιών και στο δρόμο και 1 στην εκτέλεση των Ρογών - Αγία Βαρβάρα Ρογών), στις 6/12/1943 στη θέση Λιθάρια εκτελέστηκε 1 άνδρας, στις 8-9-/12/1943 στη Στάση Κερπινής 1 άνδρας και στις 10/12/1943 στο χωριό Βραχνί 1 άνδρας. 4 άνδρες εκτελέστηκαν στη θέση Λιβαδάκια στις 8-9-1943. Ένας ακόμη Κερπινιώτης συνελήφθη αιχμάλωτος με την γνωστή «κλούβα» την περίοδο της Κατοχής και δεν επέστρεψε ποτέ.

Από τα 130 και πλέον σπίτια του χωριού, που πριν τον πόλεμο ήταν παραθεριστικό θέρετρο και διέθετε ταχυδρομείο, τμήμα χωροφυλακής και διτάξιο σχολείο με 100 και πλέον παιδιά, καταστράφηκαν τα 100.

Το 1991 ανηγέρθη στον χώρο της εκτέλεσης των κατοίκων της Κερπινής Μνημείο από το Σύλλογο Κερπινιωτών & Φίλων του χωριού, όπου κάθε χρόνο την ημέρα της θλιβερής επετείου πραγματοποιείται Εκδήλωση Μνήμης προς τιμήν των θυμάτων. Στην άκρη του πρανούς του χωραφιού όπου έγινε η εκτέλεση διασώζεται παλαιότερο Μνημείο που είχε στηθεί εκεί από τους κατοίκους τα πρώτα χρόνια μετά την Κατοχή.

Ρογοί, 8 Δεκεμβρίου 1943 Το Ιστορικό της Σφαγής

Οι Γερμανοί μπήκαν στο χωριό στις 8 Δεκεμβρίου 1943 το απόγευμα και κάλεσαν τον ιερέα του χωριού Παπα-Χρήστο Κανελλόπουλο να χτυπήσει δυνατά την καμπάνα για να συγκεντρωθούν όλοι οι άντρες στην πλατεία με την πρόφαση πως θα τους αποζημίωναν για τα ζώα που τους είχαν επιτάξει. Ξεχύθηκαν σε μια έρευνα των σπιτιών, των σταύλων, και των αχυρώνων για να μη διαφύγει κανείς. Δύο υπερίληκες που δεν ακολούθησαν τους άλλους στην πλατεία εκτελέστηκαν επί τόπου.

Στη συνέχεια τους έκλεισαν μέσα στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας και να βγαίνουν έξι-έξι για να πληρωθούν. Ο εκνευρισμός όμως των Γερμανών, οι αυστηρές διαταγές, το στήσιμο των πολυβόλων δεν άφηναν ουδεμία αμφιβολία για τις προθέσεις τους. Ο Παπα-Χρήστος Κανελλόπουλος διαισθανόμενος το τέλος από την Ωραία Πύλη καλεί όλους να γονατίσουν και να αλληλοσυγχωρηθούν διαβάζοντας μια συγχωρητική ευχή καλείται η πρώτη εξάδα να εξέλθει προπορεύονται έξι ηλικιωμένοι τα πολυβόλα κροτάλισαν στη συνέχεια άλλοι έξι και άλλοι έξι.

Απολογισμός 65 αθώοι νεκροί. Επέζησαν (5) πέντε. Τέσσερις τρέχοντας μέσα στις φλόγες και στη βροχή των σφαιρών πήδησαν στο γκρεμό και ένας βαριά τραυματίας. Τρεις απανθρακώθηκαν κρυμμένοι στο ταβάνι-και τέμπλο.

Το χωριό πυρπολήθηκε ολοσχερώς. Τόση ήταν η φωτιά που στα σπίτια δεν έμεινε ούτε ξινάρι να ανοίξουν τάφους για τους νεκρούς τάφηκαν ύστερα από μια εβδομάδα σε ομαδικούς τάφους στο νεκροταφείο και στον τόπο της εκτέλεσης.

Η Αγία Βαρβάρα ξανακτίστηκε με έρανο του Γυμνασίου της 7ης Τάξης και Π.Α. Εκπαιδευτικής και διασωθέντων αναφέρονται στο μνημείο μαυσωλείο που έχουν ανεγείρει οι Ρογίτες το 1972.

Bραχνί, 10 Δεκεμβρίου 1943 Η καταστροφή του χωριού

Μετά τις εκτελέσεις στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου και στο χωριό Σούβαρδο, οι Γερμανοί στις 9 Δεκεμβρίου έφτασαν στο γειτονικό χωριό Βραχνί. Είχαν μαζί τους 3 άνδρες αιχμαλώτους, το φαρμακοποιό Δημητρίου από τη Βυσωκά τον οποίο βρήκαν στο Σούβαρδο όπου είχε προσπαθήσει να κρυφτεί, τον νεαρό Παύλο Σωτηρακόπουλο από την Κερπινή και τον Ηλία Κατσανιώτη από τους Ρογούς, τους οποίους είχαν πάρει μαζί τους για οδηγούς.

Μόλις οι κάτοικοι που βρίσκονταν στο χωριό αντιλήφθηκαν την παρουσία των Γερμανών έτρεξαν σε διάφορες κατευθύνσεις, σε σπηλιές και απόκρημνα μέρη για να κρυφτούν. Η ομάδα των Γερμανών στρατοπέδευσε στο χωριό και ο διοικητής τους εγκαταστάθηκε σε ένα σπίτι δίπλα από την εκκλησία.

Μερικοί στρατιώτες άνοιξαν την εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων και προσπάθησαν να κλείσουν σε αυτήν ένα κοπάδι των προβάτων που είχαν φέρει μαζί τους και όσα ακόμη βρήκαν στο χωριό.

Συνέλαβαν το Νικόλαο Σιορώκο, το γιο του Αντώνη ηλικίας 23 ετών, το φύλακα Α. Τσιρώνη και μαζί με τους άλλους τρεις, που είχαν μαζί τους, τους έκλεισαν σε ένα καλύβι κοντά στο σχολείο. Πριν βραδιάσει άφησαν ελεύθερο τον Ηλία Κατσανιώτη, ο οποίος βρέθηκε δολοφονημένος μετά από δυο-τρεις μέρες στο χωριό Σούβαρδο.

Οι Γερμανοί, αφού έσφαξαν τα ζώα από το κοπάδι που έφεραν μαζί τους και ορισμένα που βρήκαν στο χωριό, πέρασαν τη νύχτα πίνοντας και διασκεδάζοντας.

Το πρωϊ της 10ης Δεκεμβρίου πήραν από το καλύβι τους άνδρες, τους οδήγησαν στη θέση Ρούγα, 30 περίπου μέτρα από το δρομάκι Ρούγας-Ζαγορίτσας, σε ένα ανηφορικό χωράφι και τους εκτέλεσαν.

Έκαψαν στη συνέχεια το χωριό. Μόνο πέντε-έξι σπίτια και μερικά φουρναριά έμειναν όρθια

Η φάλαγγα των γερμανών έφυγε από το χωριό αφήνοντας πίσω της πέντε νεκρούς, πυρπολημένα σπίτια και τα τομάρια των ζώων που έσφαξαν το προηγούμενο βράδυ.

Οι κάτοικοι που κρύβονταν στις σπηλιές επέστρεψαν τρομαγμένοι στο χωριό. Με τα χέρια και με ξύλα έσκαψαν και έθαψαν πρόχειρα σε ένα ομαδικό τάφο τους νεκρούς Βραχνιώτες στο χώρο δυτικά της εκκλησίας των Αγίων Θεοδώρων που καιγόταν ακόμα. Δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν την ταφή των άλλων δύο, καθώς έφτασε η νύχτα και από το φόβο απομακρύνθηκαν για να κρυφτούν στο βουνό.

Την επομένη έθαψαν σε έναν κοινό τάφο τους άλλους δύο νεκρούς και τοποθέτησαν πρόχειρα στα μνήματα ξύλινους σταυρούς.

Οι Γερμανοί επέστρεψαν στα ερειπωμένα Καλάβρυτα τη Μεγάλη Παρασκευή του 1944. Λεηλάτησαν και φόρτωσαν ότι βρήκαν. Κινήθηκαν στην περιοχή του Ξερόκαμπου του Χελμού εκτελώντας όσους έβρισκαν στο δρόμο τους.

Τον Ιούλιο του 1944 οι Γερμανοί επέστρεψαν στο Βραχνί και σκότωσαν το γέρο Όλυμπο από τα Σουδενά σε ένα βράχο κάτω από τον Αη-Γιώργη και το Γεώργιο Μαγγίνα κοντά στις καλύβες στον Ξερόκαμπο.

Στο σημείο της εκτέλεσης απέναντι από την εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων υπάρχει σήμερα το Μνημείο των εκτελεσθέντων του Βραχνιού για να θυμίζει τα τραγικά γεγονότα της 10ης Δεκεμβρίου 1943.

Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, 13 Δεκεμβρίου 1943

Οι Γερμανοί μπήκαν στα Καλάβρυτα στις 09/12. Δημιούργησαν έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από την πόλη, προκειμένου να μην μπορεί κανείς να ξεφύγει. Την έντονη ανησυχία των κατοίκων κατάφερε, παραπλανώντας τους, να κατευνάσει ο Γερμανός Διοικητής, ο οποίος τους διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται κανείς να πάθει τίποτε και ότι ο στόχος τους ήταν η εξόντωση των ανταρτών. Προχώρησαν αρχικά στην πυρπόληση σπιτιών που ανήκαν σε αντάρτες και αναζήτησαν την τύχη των Γερμανών τραυματιών της Μάχης της Κερπινής.

Στις 12/12, οι Γερμανοί άρχισαν να ετοιμάζονται για να αποχωρήσουν την επομένη. Το πρωί στις 13/12, ημέρα Δευτέρα, πριν καλά καλά ξημερώσει, χτύπησαν τις καμπάνες της κεντρικής εκκλησίας και Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες διέταξαν να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι στο Δημοτικό Σχολείο, αφού πάρουν μαζί τους μια κουβέρτα και τρόφιμα μιας ημέρας.

Στο κτίριο του σχολείου έγινε ο χωρισμός και ο αποχωρισμός. Τα γυναικόπαιδα κλείστηκαν στο σχολείο και οι άνδρες από 14 χρονών και πάνω οδηγήθηκαν σε φάλαγγες στην κοντινή Ράχη του Καππή. Ο χώρος ήταν προσεκτικά επιλεγμένος. Η αμφιθεατρική του διαμόρφωση δεν θα επέτρεπε σε κανένα να γλιτώσει. Οι Καλαβρυτινοί ήταν αναγκασμένοι να βλέπουν τις περιουσίες τους, τα σπίτια και ολόκληρη την πόλη, να καίγονται και, μαζί τους, να παραδίδονται στη φωτιά οι γυναίκες και τα ανήλικα παιδιά τους έγκλειστα στο κτίριο του Σχολείου, το οποίο φρουρούσαν πάνοπλοι στρατιώτες.

Ο Γερμανός Διοικητής, για να καθησυχάσει και να παραπλανήσει τους συγκεντρωμένους, έδωσε το λόγο της στρατιωτικής του τιμής ότι δεν πρόκειται να τους σκοτώσουν. Ολόκληρη η πόλη παραδόθηκε σης φλόγες.

Την ίδια στιγμή ο Οδοντωτός κατηφόριζε κατάφορτος με τις σοδιές από το πλιάτσικο των Γερμανών στα σπίτια, στα μαγαζιά και τις αποθήκες, απ΄ όπου άρπαξαν ότι πολύτιμο υπήρχε. Μαζί και τα χρήματα και τα αποθέματα των Τραπεζών και των Δημοσιών Υπηρεσιών, αφού προηγουμένως ανάγκασαν τους Διευθυντές να τα παραδώσουν.

Από το ξενοδοχείο «Μέγας Αλέξανδρος», με μια πράσινη και ύστερα μια κόκκινη φωτοβολίδα, δόθηκε το σύνθημα της εκτέλεσης. Τα πολυβόλα θέρισαν τους Καλαβρυτινούς. Ακολούθησε η χαριστική βολή που ολοκλήρωσε το έγκλημα. Διασώθηκαν 13 άτομα.

Στο δημοτικό σχολείο, τα γυναικόπαιδα έζησαν στιγμές αγωνίας και τρόμου, καθώς οι φλόγες έζωναν το κτίριο του σχολείου. Σπάζοντας πόρτες και παράθυρα κατάφεραν τελικά να ξεφύγουν τρέχοντας μακριά από τα σπίτια που φλέγονταν, άρχισαν να αναζητούν τους δικούς τους, Μία από τις γυναίκες, η ηλικιωμένη Κρίνα Τσαβαλά, ποδοπατήθηκε από το πανικόβλητο πλήθος των γυναικόπαιδων και ξεψύχησε πριν αντικρίσει το αποτρόπαιο έγκλημα.

Ύστερα, οι γυναίκες ανηφόρισαν προς το μέρος που είχαν οδηγήσει τους άνδρες και βρέθηκαν μπροστά στο πιο φρικιαστικό και απάνθρωπο θέαμα. Άνδρες, πατεράδες, γιοι και αδελφοί κείτονταν νεκροί πλημμυρισμένοι στο αίμα.

Το μεγάλο Δράμα των Καλαβρύτων είχε ξεκινήσει. Τα νιάτα, οι δημιουργικές δυνάμεις της πόλης, περιουσίες και κόποι χρόνων αφανίστηκαν στις 2:34΄ της 13ης Δεκεμβρίου 1943, όπως δείχνουν οι δείκτες του σταματημένου ρολογιού της εκκλησίας.

Η συνέχεια του δράματος βρήκε τις γυναίκες να προσπαθούν με τα νύχια να σκάψουν πρόχειρους τάφους στην παγωμένη γη του Δεκέμβρη, για να θάψουν τους νεκρούς τους. Με τις κουβέρτες που είχαν κοντά τους, μετέφεραν τους σκοτωμένους στο νεκροταφείο και άλλους έθαψαν εκεί στο λόφο, μια τραγική σκηνή που κράτησε μέρες.

Ακολούθησε η προσπάθεια της επιβίωσης μέσα στα χαλάσματα, που έμελλε για χρόνια να στεγάσουν τις απορφανισμένες οικογένειες.

Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων «συγκίνησε και συνένωσε τους Έλληνες - δυνάμωσε τον αγώνα τους κατά του κατακτητή», ομολογεί ο τότε γενικός στρατιωτικός διοικητής των Γερμανών στην Ελλάδα.

Οι Καλαβρυτινές Γυναίκες, οι Καλαβρυτινές Μανάδες, μορφές ηρωικές, παλεύοντας κάτω από δύσκολες συνθήκες, κατάφεραν να αναθρέψουν τα παιδιά τους και να ξαναχτίσουν την πόλη μέσα από τα ερείπια.

Στον Τόπο της Εκτέλεσης, ο Λευκός Σταυρός και η Πετρωμένη Καλαβρυτινή Μάνα, αιώνια σύμβολα του μαρτυρίου, εξακολουθούν να στέλνουν μηνύματα ειρήνης και συναδέλφωσης των λαών του κόσμου.

Ύμνος προς τη Δόξα των Καλαβρύτων

ΦΤΕΡΩΤΗ ΚΟΡΗ

Αφιερωμένο στους πεσόντες του ολοκαυτώματος
των Καλαβρύτων 13 – 12 – 1943

Με βλέμμα λουσμένο στο Απολλώνιο φώς,

με χέρια π’ αγγίζουν την ίσαλο γραμμή του αιθέρα

στέκεις κόρη, τώρα εδώ, φτερωτή

της ψυχής ν’ απαλύνεις τον πόνο.

Έλα, έλα κόρη Λευκάτη να στέψεις με δάφνης

στεφάνι, με κλωνάρι ελιάς και με άνθη

τους άνδρες που πήρε η οργή του πολέμου.

Έλα Μούσα να ψάλεις τη Δόξα των ανδρών όπου

΄πέσαν στην πλαγιά του Χελμού για πατρίδα.

Δες τη λάμψη, το στεφάνι που φωτίζει την όψη.

Δες τους, όλοι στον ανθό της ωραίας της νιότης.

Έλα, έλα Μούσα να ψάλλεις της Δόξας αθάνατη ωδή.

Δεκεμβρίου 13, 2011
Γιώργος Σπηλιώτης
Δρ. Πολιτικός Μηχανικός,
Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΗ ΓΗ

Γη, που σπαρμένη κόκαλα και ποτισμένη μ’ αίμα,

Γη, Λευτεριάς ξημέρωμα και Ιστορίας θρέμμα.

Γη, ρωμιοσύνης καύχημα και δόξας περηφάνια,

που τα’ όνομά σου τραγουδούν ως τα εφτά ουράνια,

που ήρωες στεφάνωσες και τάγματα μαρτύρων, 

που ’χεις αγάπη ζηλευτή ευεργετών απείρων, 

που και η φύση απλόχερα σε στόλισε με χάρη, 

με κάνεις όλο να ριγώ, να είμ’ όλο καμάρι, 

να προσκυνώ μ’ ευλάβεια τα Άγια Χώματά σου

Καλάβρυτα, Πατρίδα μου! Να ζουν τα Ιδανικά σου!

(Από την ποιητική συλλογή 

του Νίκου Παπακωνσταντόπουλου "Έμμετρα")

Ομιλία του ομότιμου καθηγητή Σπύρου Γ. Καμπέρου στις εκδηλώσεις μνήμης του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος 

Καλάβρυτα 13 Δεκεμβρίου 2012 

Σεβασμιότατε,

Πονεμένες Καλαβρυτινές Μάνες και διασωθέντα παιδιά του Καλαβρυτινού ολοκαυτώματος, Κύριε Δήμαρχε της Μαρτυρικής πόλης των Καλαβρύτων Κύριοι εκπρόσωποι των Πολιτικών, Στρατιωτικών και Δικαστικών Αρχών, Σεβαστό Εκκλησίασμα

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ, Δευτέρα, 13ις Δεκέμβρη 1943

Έχουν περάσει 69 χρόνια, από την ημέρα εκείνη που στα Καλάβρυτα παίχτηκε μία πολυπρόσωπη Τραγωδία. Μια τραγωδία που απέδειξε πόσο διαχρονικός είναι ο στίχος, του χορού, στη Αντιγόνη του Σοφοκλή.

« Πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει »

« Πολλά είναι τα φοβερά, αλλά τίποτα δεν είναι πιο ικανό, πιο αξιοθαύμαστο από τον άνθρωπο ». Πιστεύω ότι, μία αναδρομή, στα μονοπάτια της Καλαβρυτινής εκείνης Τραγωδίας, θα το επιβεβαιώσει.

Η σύντομη αναδρομή σε εκείνη, την ημέρα, είναι:

- Ένα ευλαβικό μνημόσυνο σε εκείνους που θυσιάστηκαν,

- Ένα μεγάλο, ευχαριστώ, στις Καλαβρυτινές Μάνες, που πάλεψαν να επιβιώσουμε,

- Μία θύμηση, σ΄ όσους έζησαν, εδώ, την ημέρα εκείνη και

- Μία παρακαταθήκη, για τις νεότερες γενιές των Ελλήνων.

Η αναδρομή αυτή βασίζεται κυρίως

- στις διηγήσεις των διασωθέντων της σφαγής και

- όσων έζησαν την ημέρα εκείνη.

ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ

ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

Το πρωινό, της Δευτέρας 13ης Δεκεμβρίου 1943, ξυπνήσαμε ξαφνικά, από τα δυνατά χτυπήματα της καμπάνας.

Η "διαταγή " κυκλοφόρησε γρήγορα:

" Όλοι οι κάτοικοι της πόλης, να πάρουν μαζί τους μία κουβέρτα και φαγητό, για μια μέρα και να συγκεντρωθούν στο Δημοτικό Σχολείο".

Στο σπίτι μας επικρατούσε πανικός. Η μητέρα, με τη γιαγιά, προσπάθησαν, να βγάλουν μερικές κουβέρτες στον κήπο.

Στο δρόμο, μπροστά από το σπίτι μας, περνούσαν, οι γείτονες, μέσα στη πυκνή ομίχλη και μας καλούσαν να τους

ακολουθήσουμε στο Δημοτικό Σχολείο.

Φαίνεται ότι η οικογένεια μας είχε καθυστερήσει, διότι δύο οπλισμένοι Γερμανοί ήρθαν και μας διέταξαν να φύγουμε,

αμέσως, για το Δημοτικό Σχολείο.

Οι μεγάλοι πήραν κουβέρτες κι ένα μικρό δέμα με τρόφιμα…

Ο Παππούς, φεύγοντας, προσπάθησε να κλείσει, πίσω του,

τη πόρτα του σπιτιού, αλλά ο ένας Γερμανός τον εμπόδισε και μας έσπρωξε, να φύγουμε, γρήγορα, για το Δημοτικό Σχολείο.

Στο δρόμο συναντήσαμε κι άλλους, που με μια κουβέρτα υπό μάλης, προχωρούσαν, μέσα στην ομίχλη, φοβισμένοι,

και τους ακολουθήσαμε μέχρι το Δημοτικό Σχολείο.

Το προαύλιο, του Σχολείου, ήταν γεμάτο οπλισμένους Γερμανούς. Όταν ανεβήκαμε, τα σκαλιά, βρήκαμε, στο μπροστινό εξωτερικό διάδρομο δύο Γερμανούς, που ξεχώριζαν και έστελναν στη μία Αίθουσα τους άντρες και τα μεγάλα παιδιά, και στην άλλη τις γυναίκες, τους πολύ γέροντες και τα μικρά παιδιά.

Ο Πάππους, με κρατούσε σφιχτά από το χέρι και με υπόδειξη του Γερμανού στρατιώτη, προχωρήσαμε, μαζί, προς την Αίθουσα του Σχολείου, που συγκέντρωναν τους άντρες.

Την τελευταία στιγμή, λίγο πριν περάσουμε τη πόρτα, έτρεξε η Μάνα μου και με "άρπαξε", από το χέρι του Παππού…

Έτσι μπήκαμε, μαζί με τους τελευταίους, στην Αίθουσα που ήταν ασφυχτικά γεμάτη από μερικούς γέροντες, πολλές γυναίκες και παιδιά. Ένας οπλισμένος Γερμανός έκλεισε, πίσω μας, δυνατά τη πόρτα.

Στην αίθουσα είμαστε όρθιοι και στριμωγμένοι, ο ένας δίπλα στον άλλο τόσο που δε μπορούσαμε να κινηθούμε. Μετά από λίγη ώρα οι γυναίκες είδαν, από τα παράθυρα, να καίγονται κάποια διπλανά σπίτια.

"Γι΄ αυτό μας έκλεισαν εδώ…Ήθελαν να κάψουν τα σπίτια μας" ακούστηκε από κάποια γυναίκα.

Αυτό ήταν για την ώρα το θέμα των συζητήσεων, μέχρι που κάποια, γυναίκα, αναρωτήθηκε " Με τους άντρες μας, τι γίνεται".

Για το θέμα αυτό ακούγονταν διάφορες εκδοχές, αλλά οι περισσότερες, γυναίκες, κατέληγαν ότι: "Θα τους κρατούσαν όμηρους".

Κάποια στιγμή ακούστηκε το σφύριγμα του τρένου, που έφευγε και οι γυναίκες ανησύχησαν γιατί πίστευαν ότι, είχαν πάρει τους άντρες τους, ομήρους.

Μέσα στην Αίθουσα, όσο περνούσε η ώρα, η ατμόσφαιρα γινόταν, πιο αποπνιχτική. Την αγωνία των γυναικών, αύξαναν τα κλάματα και τα τσιρίγματα των μικρών παιδιών, που ένιωθαν δυσκολία να κινηθούν και να αναπνεύσουν.

Κάποιες γυναίκες προσπάθησαν να ανοίξουν τα παράθυρα, αλλά τις εμπόδιζαν οι μεταλλικές σήτες, που είχαν βάλλει για τα κουνούπια.

Σε λίγο ακούστηκε η φωνή, αγωνίας, μιας Μάνας που καλούσε, « ένα ψαλίδι… για τ΄ όνομα του Θεού, ένα ψαλίδι να κόψουμε τη σήτα, να ανοίξουμε τα παράθυρα, να μπει λίγος αέρας, να αναπνεύσουν τα παιδιά».

Ένα, από τα παιδιά, που πνίγονταν από το συνωστισμό, ήμουν κι΄ εγώ, που βρισκόμουνα στριμωγμένος, ανάμεσα στις γυναίκες, ακριβώς κάτω από ένα παράθυρο της Αίθουσας.

Κάποια, γυναίκα βρήκε ένα ψαλίδι, οι άλλες έκοψαν τη μεταλλική σήτα, άνοιξαν τα παράθυρα και μας ανέβασαν στο πρεβάζι, να αναπνεύσουμε καλύτερα.

Σε λίγη ώρα φάνηκαν κι άλλοι, να πνίγονται, γιατί είχαν, εν τω μεταξύ, αρχίσει να βγαίνουν καπνοί μέσα από τις χαραμάδες του πατώματος.

Τότε έγινε μεγάλη αναστάτωση και ακούστηκαν φωνές " Καιγόμαστε… ", "Βοήθεια… ", "Θα μας κάψουν ζωντανούς …";.

Μερικές γυναίκες μας προέτρεπαν, να πηδήσουμε έξω από το παράθυρο, ενώ άλλες άρχισαν να σπρώχνουν την πόρτα.

Εμείς διστάζαμε. Φοβόμαστε, γιατί κάτω από το παράθυρο ήταν στημένος ένας Γερμανός φρουρός με όπλο παραπόδας και γυμνή την ξιφολόγχη.

Κάποια στιγμή, ένιωσα χέρια να με σπρώχνουν και βρέθηκα στο έδαφος, σχεδόν μπροστά στα πόδια του οπλισμένου φρουρού.

Εκείνος έμεινε ασάλευτος, σα να μην είχε συμβεί τίποτα.

Σε λίγο, πήδησαν κι άλλοι από τα παράθυρα. Αμέσως μετά οι γυναίκες, έσπασαν τις πόρτες και έβγαιναν, μαζί με τους γέροντες και τα παιδιά, ποδοπατώντας, ο ένας τον άλλο.

Ανάμεσα σ΄ αυτούς ήταν και η δική μας οικογένεια. Μέσα στο πανικό, που επικρατούσε, γύρω στο Σχολείο, πολλές γυναίκες ρωτούσαν τι έγιναν οι άντρες. Κάποιες, έλεγαν ότι μάλλον τους πήραν, με το τραίνο, για ομήρους. Κανείς δε γνώριζε, κάτι περισσότερο…

Όλοι έδειχναν πανικόβλητοι και ήθελαν να φύγουν μακριά από το Σχολείο, που είχε λαμπαδιάσει. Ο κόσμος τραβούσε προς τον Σιδηροδρομικό Σταθμό, γιατί σ΄ εκείνη την περιοχή δεν υπήρχαν καιγόμενα σπίτια. Μαζί μ΄ άλλες οικογένειες περάσαμε κι εμείς τις γραμμές του τραίνου και τραβήξαμε, προς το Μικρό Γεφύρι. Όταν φτάσαμε, στα Κυπαρίσσια του Παπά, σταματήσαμε. Εκεί βρήκαμε κι άλλους που είχαν σταματήσει και έβλεπαν, από μακριά τη πόλη που καίγονταν.

Ο καπνός και οι αιωρούμενες στάχτες, των καμένων σπιτιών, είχαν σκεπάσει τον ουρανό… Εικόνα, Βιβλικής καταστροφής… Εκεί μείναμε, μαζί με τους άλλους, αρκετή ώρα. Κάποια στιγμή ακούστηκε ότι οι Γερμανοί έφυγαν και τότε όλοι ξεκινήσαμε, για να πάμε στα σπίτια μας, που από μακριά βλέπαμε, ακόμα, να καίγονται.

Στο δρόμο συναντήσαμε κι άλλους που έτρεχαν, για τον ίδιο σκοπό. Να πάνε στα σπίτια τους. Να δουν τι απόμεινε… Όταν φτάσαμε μπροστά στο Νεκροταφείο είδαμε κάποιες αλαφιασμένες γυναίκες να τρέχουν, προς το Κάστρο, στέλνοντας το μήνυμα

« Σκότωσαν τους άνδρες μας… ».

« Σκότωσαν τους άνδρες μας… »

Ο πανικός μεταδόθηκε αμέσως και στη δική μας συντροφιά.

Οι γυναίκες άρχισαν τα κλάματα, μας άφησαν, με τις γερόντισσες κι έτρεξαν προς το Κάστρο….

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Η Δεύτερη Πράξη της Καλαβρυτινής Τραγωδίας, παίχτηκε μακριά από το Δημοτικό Σχολείο και συμμετείχαν μόνο άντρες.

Το σκηνικό, την πλοκή και την Εκτέλεση του Έργου, μας τα αποκαλύπτουν οι μαρτυρίες οκτώ εκ των δεκατριών διασωθέντων.

Οι περιγραφές τους είναι συγκλονιστικές και θα προσπαθήσουμε να τις αναφέρουμε, ακριβώς, όπως μας τις διηγήθηκαν.

« Γύρω στις 9, το πρωί, μας έβγαλαν, από την πίσω πόρτα του Σχολείου και μας διέταξαν να ξεκινήσουμε, ομαδικά. Πού μας πήγαιναν κανείς δεν ήξερε. Μπροστά πήγαιναν οι διανοούμενοι, καθηγητές, γιατροί, δικηγόροι, με Μπροστάρη τον Παπά- Καλό, έτσι έλεγαν οι Καλαβρυτινοί, τον Ιερέα Παναγιώτη Δημόπουλο, που έδινε θάρρος και κουράγιο σε όλους.

Η φάλαγγα, προχώρησε, υπό αυστηρή επιτήρηση ενόπλων Γερμανών στρατιωτών, μέσα από ένα μονοπάτι, που έβγαζε δίπλα στο νεκροταφείο.

Όταν πλησιάζαμε, στο Νεκροταφείο, φοβηθήκαμε ότι μας πήγαιναν εκεί για να μας σκοτώσουν…

Αυτό το φόβο τον ξεπεράσαμε γρήγορα, γιατί η πορεία συνεχίστηκε και μετά το Νεκροταφείο, μέχρι που φτάσαμε, περίπου στις 10 το πρωί, τη Λάκκα του Καππή, ένα χωράφι, που το έζωναν, αμφιθεατρικά, μικροί λόφοι.

Εκεί μας διέταξαν να καθίσουμε όλοι κάτω. Καθίσαμε και κουβεντιάζαμε για την τύχη που μας περίμενε.

Μερικοί έλεγαν ότι, μας θέλουν για ομήρους, ενώ άλλοι

υπέθεταν ότι θα μας πάνε στη Γερμανία, να δουλέψουμε σε καταναγκαστικά έργα.

Οι ανησυχίες μας μεγάλωσαν, όταν είδαμε τα σπίτια μας να καίγονται, το ένα μετά το άλλο.

Βλέπαμε τις περιουσίες μας και τους κόπους μιας ζωής να χάνονται μέσα στους καπνούς που έφταναν μέχρι τον ουρανό.

Το θέαμα μας αναστάτωσε και ο Κωνσταντίνος Αθανασιάδης, Καθηγητής των Γαλλικών, στο Γυμνάσιο Καλαβρύτων, πλησίασε τον Επικεφαλής του Αποσπάσματος των Γερμανών και τον ρώτησε:

« Γιατί μας φέρατε εδώ; Θα μας σκοτώσετε;»

« Όχι, αυτό δε θα γίνει. Έχετε το λόγο της στρατιωτικής μου τιμής. Την πόλη θα την καταστρέψουμε, διότι έρχονται οι αντάρτες, διαμένουν και τρέφονται. Τον πληθυσμό θα τον μεταφέρουμε σ΄ άλλο μέρος… ».

Μόλις ο Αθανασιάδης μας μετέφρασε, τα λόγια του, πήραμε μια ανάσα ελπίδας. Το μυαλό, όμως, έτρεχε στους δικούς μας που ήταν κλεισμένοι στο Σχολείο. Τι να απόγιναν; άραγε.

Ήταν φανερό ότι οι Γερμανοί φοβόντουσαν κάποια επέμβαση των ανταρτών, γι΄ αυτό και παρακολουθούσαν, συνεχώς, με τα κιάλια, τα γύρω βουνά. Φαίνεται ότι δε ξεχνούσαν την ήττα τους στη μάχη της Κερπινής και τα δυσάρεστα επακόλουθα, που έμελλε να πληρώσουν, άδικα, οι αθώοι Καλαβρυτινοί.

Αλλά, εκείνοι δε φάνηκαν… Οι Καλαβρυτινοί άντρες έμειναν μόνοι.

Μέσα σ΄ αυτή τη Κόλαση που βλέπαμε να ζει η πόλη μας, κατά τις 11, ήρθε μία ομάδα Γερμανών στρατιωτών κι έδωσε, ένα χαρτί, στον επικεφαλής του Αποσπάσματος, των Γερμανών.

Αυτός το διάβασε, φώναξε επωνύμως τους Διευθυντές των Τραπεζών και τους έστειλε, με συνοδεία, στρατιωτών, στη πόλη.

Όταν επέστρεψαν, οι Τραπεζιτικοί, το ρολόι, της εκκλησίας, χτύπησε 12. Ήταν πολύ φοβισμένοι, κι όταν τους ρωτήσαμε γιατί τους πήγανε στη πόλη, μας είπαν ότι τους διέταξαν να ανοίξουν τα χρηματοκιβώτια των Τραπεζών και πήραν όλα τα χρήματα που βρήκαν.

Καθαρή Ληστεία Τραπεζών. Χρήματα, που οι Γερμανοί, ακόμα, μας χρωστάνε…

Αλλά δε σταμάτησαν εκεί. Όπως μας διηγήθηκαν, στη συνέχεια,

οι Τραπεζιτικοί Υπάλληλοι έψαξαν και τους ίδιους και πήραν ρολόγια, δακτυλίδια, βέρες και όσα χρήματα βρήκαν στις τσέπες τους.

Όταν ακούσαμε τη διήγησή τους μουδιάσαμε και άρχισαν να τριγυρνάνε, στο μυαλό μας μαύρες σκέψεις. Μερικοί άρχισαν να συζητούν για μία ηρωική έξοδο. Έλεγαν ότι, έτσι θα γλιτώσουν οι περισσότεροι.

Όμως, μία τέτοια θαρραλέα ενέργεια απορρίφθηκε γιατί θα έδινε αφορμή στους Γερμανούς να ξεσπάσουν στα γυναικόπαιδα που είχαν κλεισμένα στο Δημοτικό Σχολείο.

Τις σκέψεις μας διέκοψε μία πράσινη φωτοβολίδα που εκτοξεύτηκε από την πόλη.

Στους Γερμανούς παρατηρήθηκε κάποια διαφοροποίηση θέσεων και μετά από λίγα λεπτά μία δεύτερη φωτοβολίδα, κόκκινη αυτή τη φορά, εκτοξεύτηκε από την ίδια θέση.

Τότε, μας είπαν να σηκωθούμε όρθιοι. Δε προλάβαμε να σηκωθούμε κι άρχισαν, από τα γύρω υψώματα, οι ριπές των πολυβόλων, που θέριζαν, σαν τα στάχυα τα ανθρώπινα κορμιά.

Για λίγα λεπτά επεκράτησε κόλαση από τους κρότους των πυροβόλων, τις φωνές και τα βογκητά των τραυματισμένων. Σε λίγο νεκροί, τραυματίες και αλώβητοι, έγιναν ένας σωρός…

Όταν σταμάτησαν τα πολυβόλα οι Γερμανοί πλησίασαν το σωρό, των ανθρώπινων σωμάτων και όποιος έδειχνε ότι πονάει ή ανασαίνει ακόμα, τον κλωτσούσαν, για να δουν την αντίδρασή του και του έδιναν τη χαριστική βολή.

Μόλις τελείωσαν τις χαριστικές βολές και τίποτα δε κουνιόταν στο χωράφι έφυγαν, εν παρατάξει, τραγουδώντας στρατιωτικά εμβατήρια ».

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ

« Κουρούνες, σκότωσαν τους άνδρες μας… Σκότωσαν τους άντρες μας, στο χωράφι του Καππή… ».

Ήταν η Μαριγώ Φερλελή, πρώτη Καλαβρυτινή μάνα που είδε το σκοτωμό κι έστελνε το Μήνυμα. Στο άκουσμα των λόγων της οι Καλαβρυτινές γυναίκες που είχαν βγει πρώτες από το πυρπολημένο Δημοτικό Σχολείο, έτρεξαν, προς τα εκεί.

Ο πανικός γρήγορα μεταδόθηκε από τη μία συντροφιά στην άλλη και σε λίγο είδαμε ένα κύμα αλαφιασμένων γυναικών να τρέχει, θρηνώντας, προς τη Λάκκα του Καππή. 

Οι περιγραφές των Καλαβρυτινών γυναικών είναι συγκλονιστικές. Αναφέρω, μερικές απ΄ αυτές όπως μας τις διηγήθηκαν.

« Μόλις ακούσαμε, το θλιβερό μαντάτο, τρέξαμε στην ανηφόρα του Καππή, όπου συναντήσαμε μερικούς από τους διασωθέντες. Ήσαν πνιγμένοι στο αίμα και σέρνονταν στη κατηφόρα, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον κλοιό του θανάτου. Ζητούσαν βοήθεια, απ΄ όποια γυναίκα έβλεπαν να ανεβαίνει και εμείς τους βοηθήσαμε μέχρι να βρούνε τους δικούς τους. Όταν πλησιάζαμε στο χωράφι του Καππή, ένα ρυάκι νωπού αίματος μας οδήγησε σ΄ ένα μακελλειό.

Ένας σωρός ανθρώπινων σωμάτων, το ένα πάνω στο άλλο και μερικά σκόρπια, εδώ και εκεί… Φρίκη… Κρανίου τόπος… Ένας, πολύ χειρότερος Γολγοθάς.

Οι περισσότεροι άντρες ήσαν ήδη νεκροί. Μερικοί έδειχναν ότι, εκείνη την ώρα ξεκινούσαν το ταξίδι στην αιωνιότητα. Πάντως, μπορεί, να πιστεύεται ότι "Οι άνθρωποι έχουν ριζικό το θάνατο και οι ήρωες την αθανασία " αλλά στο ταξίδι του θανάτου δε διαφέρουν.

Κάθε καινούργια που ερχόταν, στο τόπο της Θυσίας, άρχιζε με αγωνία, το ψάξιμο μέσα στο σωρό των νεκρών. Κάθε γυναίκα έψαχνε το δικό της άνθρωπο.

Αυτό δεν ήταν εύκολο, γιατί τα πρόσωπα των περισσοτέρων ήταν τελείως παραμορφωμένα, από τις ριπές των πολυβόλων και ιδιαίτερα από τις χαριστικές βολές, στα κεφάλια των αθώων Καλαβρυτινών.

Η αγριότητα των Γερμανών δολοφόνων, ξαναφέρνει στο νου αυτό που έλεγαν οι Ρωμαίοι,"ο άνθρωπος, για τον άνθρωπο, Λύκος". 

Αυτή την αγριότητα αντίκρισαν και οι Καλαβρυτινές γυναίκες, στο τόπο της εκτέλεσης. Μέσα, στο κλάμα, στο θρήνο και στα αίματα, προσπαθούσαν οι δύστυχες γυναίκες να αναγνωρίσουν, τους άντρες και τα παιδιά τους, από τα ρούχα που φορούσαν, φεύγοντας, το πρωί από το σπίτι, γιατί τα πρόσωπα των περισσοτέρων είχαν παραμορφωθεί, από τις ριπές των πολυβόλων και τις χαριστικές βολές… Τραγικές εικόνες, που ξεπερνούν την Κόλαση του Δάντη. 

Κάθε μια όταν εύρισκε ένα δικό της άνθρωπο, άρχιζε το κλάμα και το επώνυμο μοιρολόγι…Οι περισσότερες γυναίκες δε κατάφεραν, να βρουν, μέσα στο σωρό τον άνθρωπό τους, γιατί η νύχτα, απλώθηκε νωρίς, σα μαύρο πέπλο πάνω από τη Νεκρή Πόλη. Η μυρωδιά του καπνού και της αιωρούμενης στάχτης, των καμένων σπιτιών, αναδύονταν Σαν θυμίαμα, στις ψυχές των νεκρών. 

Έτσι, οι γυναίκες, αφού διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχαν άλλοι επιζώντες γύρισαν, στις γειτονιές, όπου, οι οικογένειες και οι φίλοι, τις περίμεναν σε χαμοκέλες, αποθήκες ή υπόστεγα ζώων, που δεν είχαν καεί ». 

Όταν ήρθαν οι μητέρες μας, είμαστε, καμιά δεκαπενταριά άτομα, γερόντισσες και παιδιά, στριμωγμένοι σε μια χαμοκέλα στο κήπο του καμένου σπιτιού μας. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη και εμείς λουφάξαμε στις αγκαλιές τους…Το πιο σίγουρο λίκνο ασφάλειας…Εκείνες προσπάθησαν να μας καθησυχάσουν. Έστρωσαν, στο χώμα, τις κουβέρτες, που είχαν πάρει μαζί τους, το πρωί στο Σχολείο και μας έβαλαν να κοιμηθούμε. 

Εμείς κάτω από τις κουβέρτες, αγκαλιασμένοι προσπαθούσαμε να ζεσταθούμε και να καταλάβουμε, από τις συνομιλίες των γυναικών, πόσο μεγάλο ήταν το κακό, που μας βρήκε… 

Έξω, από τη χαμοκέλα, ακούγαμε, από τη μία τα σκυλιά, που γοερά αλυχτούσαν αναζητώντας τα αφεντικά τους κι από την άλλη τα ουρλιαχτά των αγριμιών, του δάσους, που μυρίστηκαν αίμα και συνέθεταν την μουσική επένδυση της ποιο τραγικής νύχτας, της ζωής μας.

ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Με το χάραμα της επόμενης μέρας, Τρίτης 14ες του Δεκέμβρη, οι Καλαβρυτινές γυναίκες, ξεκίνησαν πάλι για την αναγνώριση και ταφή των νεκρών. Τα μεγαλύτερα παιδιά τις ακολούθησαν, στο τόπο της εκτέλεσης, για να βοηθήσουν στη μεταφορά και ταφή, των πατέρων κι αδελφών τους, στο Νεκροταφείο.

Εμάς τους μικρότερους δε μας άφηναν να πλησιάσουμε στη μεταφορά και την ταφή των νεκρών. Καθόμαστε πιο πέρα και παρακολουθούσαμε το θρήνο στη μεταφορά των νεκρών, ενώ στο μυαλό μας αποτυπώνονταν τραγικές εικόνες, που μας ακολουθούν μέχρι σήμερα και στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη, στο 

"ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ", τις αποτυπώνουν διαχρονικά.

Ω πικρές γυναίκες, με το μαύρο ρούχο

Παρθένες και Μητέρες

Έλαχε να δώσει και σε σας ο Χάρος

Τη φούχτα του γεμάτη

Μες απ΄ τα πηγάδια, τις κραυγές τραβάτε

αδικοσκοτωμένων

Κάθε γυναίκα όταν αναγνώριζε, στο σωρό των πτωμάτων, το αγαπημένο πρόσωπο, το τραβούσε στην άκρη και κλαίγοντας, ζητούσε βοήθεια, από τις άλλες, για να το μεταφέρει στο Νεκροταφείο. 

Η μία γυναίκα βοηθούσε την άλλη. Εκτός από λίγους που τους ενταφίασαν εκεί, τους υπόλοιπους αποφάσισαν να τους μεταφέρουν, για ταφή, στο Νεκροταφείο, της Πόλης. 

Μέσα μεταφοράς, των νεκρών, από το χωράφι του Καππή στο Νεκροταφείο δεν υπήρχαν και έτσι μερικές από τις ματωμένες κουβέρτες, που είχαν πάρει, μαζί τους, οι άντρες, έγιναν, τελικά, οι νεκροφόρες τους… 

Έτσι σιγά- σιγά είδαμε να σχηματίζετε μια πένθιμη πομπή από τις γυναίκες που έσερναν τις κουβέρτες με τους νεκρούς τους. 

Μια στιγμή ακούστηκε η φωνή κάποιας γυναίκας

Γιατί, Θεέ μου; Γιατί;

Η φωνή ακούστηκε σαν αντίλαλος κι από τις άλλες γυναίκες

της νεκρώσιμης πομπής 

Γιατί, Θεέ μου; Γιατί;

Απάντηση, κατευθείαν, από τον Ουρανό, δε πήραν. 

Η απάντηση μπορεί να βρίσκεται στην Αποκάλυψη, του Ευαγγελιστή Ιωάννη 

"Ιδού η σκηνή του Θεού, μετά των ανθρώπων και σκηνώσει μετ΄ αυτών, και αυτοί οι λαοί αυτού έσονται, και αυτός ο Θεός μετ΄ αυτών έστε, Θεός αυτών, και εξαλείψει παν δάκρυον εκ των οφθαλμών αυτών· και ο θάνατος ουκ έσται έτι· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος …".  Που μπορεί να ερμηνευθεί 

« αυτός είναι ο τόπος του Θεού και των δικών του ανθρώπων εδώ θα κατοικήσουνε μαζί και θα ανήκουμε οι λαοί στο Θεό και ο Θεός στους λαούς του

Ο Θεός θα σφουγγίζει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους·και ο θάνατος δε θα υπάρχει πια·μήτε πένθος, μήτε πόνος, μήτε κραυγή δε θα υπάρχουν πια».

Κανείς δε γνωρίζει αν κάποια από τις δύστυχες μάνες είχε διαβάσει, τα λόγια του Ευαγγελιστή Ιωάννη, για να παρηγορηθεί, αλλά μπροστά στο Θάνατο όλοι, "πιανόμαστε", " αδιάβαστοι ". Αυτή τη πένθιμη πομπή ήρθαν, να αναστατώσουν κάπoια στιγμή τα Γερμανικά αεροπλάνα. Πετούσαν πολύ χαμηλά και προκλήθηκε πανικός. Οι γυναίκες τρόμαξαν και προσπάθησαν να καλύψουν τα παιδιά που ήσαν μαζί τους. Νόμισαν ότι οι Γερμανοί, ήρθαν για να ολοκληρώσουν την καταστροφή, σκοτώνοντας, τις γυναίκες και τα παιδιά, που είχαν γλιτώσει, το κάψιμο, στο Δημοτικό Σχολείο.

Φαίνεται ότι αυτή τη φορά οι Γερμανοί είχαν έρθει για να θαυμάσουν τα "κατορθώματά τους " και να τα αποθανατίσουν σε αναμνηστικές αεροφωτογραφίες … Οι γυναίκες μόλις βεβαιώθηκαν ότι τα αεροπλάνα έφυγαν, οριστικά, συνέχισαν τη πορεία τους προς το Νεκροταφείο. 

Εκεί το μοιρολόγι αντικαθιστούσε τους ύμνους της Νεκρώσιμης Ακολουθίας, αφού ο Παπάς - Καλός και ο Αρχιμανδρίτης Δωρόθεος Παπαδημητρίου ήσαν μεταξύ των νεκρών και ο έτερος Ιερέας της Πόλης Παναγιώτης Παπαδημητρόπουλος, είχε μεταφερθεί, στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός για ακρωτηριασμό του ποδιού του που είχε πατήσει, Ιταλική νάρκη στα Καλάβρυτα. 

Για το σκάψιμο των τάφων χρειάστηκαν αξίνες και τσάπες, αλλά τα εργαλεία αυτά είχαν καεί μέσα στα σπίτια και στις αποθήκες και υπήρχαν οικογένειες που είχαν να θάψουν τρεις, τέσσερις, μέχρι κι έξη νεκρούς. Το πρόβλημα, μεγαλύτερο από το πόνο…

Γι΄ αυτό το σκοπό επιστρατεύθηκαν σκαλιστήρια, σπασμένα κεραμίδια, από τα καμένα σπίτια, κουτάλια κι ότι άλλο οξύ εργαλείο βρέθηκε εκείνες τις ώρες. 

Ακόμα και με τα χέρια οι Δυστυχισμένες Καλαβρυτινές, άνοιγαν τάφους και επειδή δεν είχαν βάθος, τους σκέπαζαν με πέτρες. 

Μερικοί αβαθείς τάφοι δεν εξασφάλιζαν, τα σώματα των νεκρών και τη νύχτα, τα πεινασμένα σκυλιά και τα αγρίμια του δάσους, ξέθαβαν τα πτώματα για κορέσουν την πείνα τους… Τραγωδία της φρίκης; Η΄ φρίκη της Τραγωδίας; 

Την επόμενη μέρα οι άμοιρες Χήρες άρχιζαν πάλι από την αρχή το σκάψιμο και την ταφή σε ότι είχε απομείνει από τα σώματα, εκείνων των νεκρών… 

Πέρασαν περίπου σαράντα μέρες για να συμπληρωθεί, με τη βοήθεια αντρών και σκαπτικών εργαλείων, από τα γύρω χωριά, η πλήρης ταφή των νεκρών, στη γη των πατέρων και των κόπων τους κι όπως λέει ο Ποιητής Γιάννης Αντρικόπουλος 

Γη μου τα σπλάχνα σου άνοιξε

για να δεχτείς το μυριανθό 

της νιότης, της παλληκαριάς,

της γνώσης και της σύνεσης,

για να δεχτείς ό,τι ακριβό

κρύβει η καρδιά του Γένους…

ΕΠΙΛΟΓΟΣ 

Την Τρίτη μέρα μετά την καταστροφή φάνηκαν τα μεγάλα προβλήματα των επιζώντων, χηρών κι ορφανών. 

-Τι θα έκαναν με τους τραυματίες

-Που θα έμεναν, μέσα στη καρδιά του χειμώνα, οι οικογένειες, που οι περισσότερες είχαν μικρά παιδιά

-Τι θα έτρωγαν, αφού όλα τα εισοδήματά τους είχαν καεί 

-Με τι θα άλλαζαν οι γυναίκες τα ματωμένα, ρούχα τους

- Που θα βρίσκονταν κουβέρτες και παπλώματα να σκεπαστούν, μέσα στη βαρυχειμωνιά.

Από τα 500 σπίτια που είχα τα Καλάβρυτα έμειναν μόνο καμιά δεκαπενταριά. Εκεί βρήκαν στέγη μερικά γυναικόπαιδα.Οι περισσότερες όμως οικογένειες βολεύτηκαν, Χειμωνιάτικα, σε χαμοκέλες, αποθήκες, αχερώνες ή σε πρόχειρα παραπήγματα, κάτω από παλιές λαμαρίνες. 

Και όμως επιζήσαμε…

Οι πρώτες βοήθειες τροφίμων, κουβερτών και ρούχων ήρθαν από τους αγρότες των γύρω χωριών και ήταν πράγματι μια ανάσα ζωής για τα πεινασμένα παιδιά, που τουρτούριζαν, μέσα στο χειμώνα, από το κρύο. 

Στη διανομή τροφίμων γινόταν μεγάλος συνωστισμός και οι προσφορές τελείωναν γρήγορα. Όποιος πρόλαβε, πρόλαβε… 

Λίγες μέρες μετά την καταστροφή, έφτασε, μέσα από πολλές

δυσκολίες, το πρώτο κλιμάκιο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και προσέφερε στις χήρες και τα ορφανά, τρόφιμα, ενδύματα, κλινοσκεπάσματα και προ παντός Ελπίδα, ζωής.

Βοήθησαν, επίσης ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός κι άλλοι φορείς.

Αλλά οι προσφορές ήταν λίγες και έφταναν δύσκολα στη πόλη γιατί οι Γερμανοί έφερναν συνεχώς εμπόδια για τη διέλευσή τους. 

Γενικά τα προβλήματα ήσαν πολλά και δυσεπίλυτα, γι΄ αυτό 

δημιουργήθηκε ο Σύλλογος Χηρών και Ορφανών Καλαβρύτων με την επωνυμία "Ο Γολγοθας " και οι γυναίκες βάλθηκαν να αντιμετωπίσουν, μόνες τους, τα σοβαρά προβλήματα της Πόλης. 

Και τα κατάφεραν…

Επανέρχομαι στο στίχο από το χορικό της Αντιγόνης, του Σοφοκλή, που στην αρχή του αναφέρει ότι 

« Πολλά τα δεινά… » 

Πράγματι, πολλά είναι τα φοβερά, που μπορεί να συμβούν στους ανθρώπους, όπως τα εγκλήματα που διέπραξαν, στις 13ις του Δεκέμβρη 1943, οι Γερμανοί, στα Καλάβρυτα: 

- Λήστεψαν και έκαψαν σπίτια, καταστήματα, γραφεία, Τράπεζες

- Προσπάθησαν να κάψουν, μέσα στο Δημοτικό Σχολείο, τις 

γυναίκες και τα παιδιά

- Δεν κράτησαν το λόγο της Στρατιωτικής τους Τιμής ότι, δεν 

θα σκοτώσουν τους άντρες 

- Σκότωσαν, πολλά μικρά παιδιά

- Σκότωσαν, εν ψυχρώ, εκατοντάδες αθώους Καλαβρυτινούς.

= Εγκλήματα, δηλαδή που ξεπερνούν τα όρια της θηριωδίας. 

= Εγκλήματα, που δεν τα διαπράττει ποτέ ο τακτικός στρατός. 

= Εγκλήματα, που η Ιστορία αποδίδει σ΄ ορδές Βαρβάρων. 

Το φοβερότερο όμως, είναι, ότι μετά το τέλος του Δευτέρου 

Παγκοσμίου Πολέμου, κανείς, ουσιαστικά, από τους βασικούς

υπεύθυνους του ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων, του Διστόμου αλλά και των άλλων εγκλημάτων των Γερμανών, στην Ελλάδα, δε τιμωρήθηκε, σαν εγκληματίας… Άρα

ΚΑΘΑΡΣΗ ΤΗΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ 

Από την άλλη πλευρά ο στίχος, του Σοφοκλή τελειώνει, ως εξής «…κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει » Τίποτα δεν είναι ικανότερο και πιο θαυμαστό από τον Άνθρωπο. Πράγματι τίποτα δεν αποδείχθηκε ικανότερο και πιο θαυμαστό από την Καλαβρυτινή Μάνα. Μέσα στα ματωμένα ρούχα της έκρυψε τον πόνο για το χαμό του Πατέρα, των παιδιών και των συγγενών της, πήρε τα ηνία της οικογένειας στα χέρια της και βρήκε τρόπους να μην πεινάσουμε. Μέσα στο βαρύ χειμώνα, μας ζέστανε στην αγκαλιά της. Με την αγωνιστικότητα και τις προσωπικές θυσίες της, μας μεγάλωσε και μας έδειξε το σωστό δρόμο. Το δρόμο, της ηθικής, της αξιοπρέπειας, του αγώνα και της δημιουργίας. 

Από την δική τους μεριά, τα Καλαβρυτινά παιδιά τίμησαν το όνομα του Πατέρα, που δολοφονήθηκε βάναυσα και με τις επιτυχίες τους, επιβράβευσαν τους κόπους και τις θυσίες των μανάδων τους. 

Μόχθησαν και πάλεψαν μέσα σε μία διαφοροποιημένη, μετά τον πόλεμο, Κοινωνία και διακρίθηκαν σε επιστημονικό και κοινωνικό επίπεδο. 

Οι χήρες Καλαβρυτινές Μάνες έβαλαν τα "θεμέλια" κι εμείς τα ορφανά παιδιά τους, "ξαναχτίσαμε", εκεί επάνω, το Σπίτι. 

Τα καινούργια Καλάβρυτα. 

Ακολουθήσαμε έτσι τις παραινέσεις του Εθνικού μας Ποιητή Κωστή Παλαμά, 

Παιδί, το περιβόλι μας που θα κληρονομήσεις Όπως το βρεις κι όπως το δεις να μη το παρατήσεις Σκάψε το ακόμη πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα

………………………………………………….

Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής. 

Σήμερα, από αυτή τη Μαρτυρική Πόλη, ας στείλουμε, το Μήνυμα της Θυσίας των πατέρων μας, Όχι, άλλος Πόλεμος. Όχι, άλλα θύματα. Ειρήνη… Ειρήνη… 

Αλλά και ένας καινούργιος Κόσμος, με ιδανικά, χωρίς πείνα και με λιγότερη δυστυχία…

Σπύρος Γεωργίου Καμπέρος

Ομότιμος Καθηγητής 

Πανεπιστημίου Αθηνών - Συγγραφέας

Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού

 

Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού

 

Στις 11 Δεκεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού και γιορτάζουν τα παιδιά όλου του κόσμου.

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου του 1989. Την έχουν επικυρώσει όλα τα κράτη του κόσμου, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας (η χώρα μας την επικύρωσε στις 2 Δεκεμβρίου 1992 με τον νόμο 2101), και τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.

Παρά τα διεθνή κείμενα προστασίας των παιδιών, που σε πολλές χώρες αποτελούν κενό γράμμα, εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από τη φτώχεια και να στερούνται της στοιχειώδους σχολικής εκπαίδευσης, εκατοντάδες χιλιάδες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες συρράξεων και οικονομικού χάους, δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριάζονται στους πολέμους και πολλά ακόμη ορφανεύουν ή και σκοτώνονται από τον ιό του AIDS και από άλλες ασθένειες. Τα στοιχεία και οι αριθμοί είναι καταπέλτης στο εφησυχασμό της συνείδησης.

Τα 54 άρθρα καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών και μπορούν να ομαδοποιηθούν σε τέσσερις ευρύτερες κατηγορίες :

- Δικαιώματα επιβίωσης.
Καλύπτουν τα δικαιώματα του παιδιού για την ζωή και τις ανάγκες που είναι πιο βασικές για την ύπαρξή του. Αυτά συμπεριλαμβάνουν ένα επαρκές επίπεδο διαβίωσης, στέγη, τροφή και πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες.

- Δικαιώματα Προστασίας.
Τα παιδία πρέπει να προφυλάσσονται από κάθε είδους κακοποίησης, αμέλειας και εκμετάλλευσης. Καλύπτουν θέματα όπως ειδική φροντίδα για προσφυγόπουλα, βασανιστήρια, κακοποίηση στο σωφρονιστικό σύστημα, ανάμειξη σε εμπόλεμες διαμάχες, εργασία ανηλίκων, χρήση ναρκωτικών, σεξουαλική εκμετάλλευση, ενδοοικογενειακή βία.

- Δικαιώματα Ανάπτυξης – Εξέλιξης.
Συμπεριλαμβάνουν όλα όσα τα παιδία χρειάζονται για να μπορέσουν να εκμεταλλευθούν στο έπακρο τις δυνατότητές τους. Το δικαίωμα στην εκπαίδευση, στο παιχνίδι, στην αναψυχή, στην πρόσβαση σε πληροφορίες, καθώς και το δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας.

- Δικαιώματα Συμμετοχής.
Επιτρέπουν στα παιδία να παίζουν ενεργό ρόλο στις κοινωνίες και στα έθνη τους. Αυτά περικλείουν την ελευθερία να εκφράζουν την γνώμη τους, να έχουν λόγο σε ζητήματα που αφορούν την ζωή τους, να συμμετέχουν σε οργανώσεις και να συναθροίζονται ειρηνικά.
Δυστυχώς όμως κάποιοι καταπατούν αυτά τα δικαιώματα με τον πιο βάναυσο τρόπο. Το λυπηρό είναι ότι η εφαρμογή και η τήρηση της Συνθήκης βλέπουμε πολλές φορές να «σπάει» ακόμα και στις χώρες που τη έχουν υπογράψει.

Τα στοιχεία των ερευνών είναι τρομακτικά :
(πηγή στοιχείων UNESCO, Unicef)
• Ο υποσιτισμός συντελεί σε περισσότερους από το ένα τρίτο όλων των θανάτων παιδιών κάτω των πέντε ετών. Πάνω από το ένα τρίτο των παιδιών που πεθαίνουν από πνευμονία, διάρροια και άλλες ασθένειες θα μπορούσαν να είχαν επιβιώσει αν δεν ήταν υποσιτισμένα.
• Περίπου το 40% των παιδιών στον αναπτυσσόμενο κόσμο - πάνω από μισό δισεκατομμύριο παιδιά - αγωνίζονται να επιβιώσουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα.
• Τα παιδιά που επιβιώνουν από υποσιτισμό συχνά έχουν ασθενή υγεία σε όλη τη ζωή τους και μειωμένες νοητικές ικανότητες που περιορίζουν τη δυνατότητά τους να πάνε σχολείο και να κερδίσουν όταν μεγαλώσουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα. Έτσι παγιδεύονται σε ένα φαύλο κύκλο ασθενικής υγείας και φτώχειας από γενιά σε γενιά.
• Στην Ελλάδα, πρόσφατη έκθεση της Ελληνικής Επιτροπής της UNICEF, έδειξε ότι περισσότερα από 439.000 παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
• 69 εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο δεν πηγαίνουν σχολείο.
• Ερευνητές, διεθνώς, εκτιμούν ότι τουλάχιστον ένα στα πέντε κορίτσια και ένα στα 10 αγόρια θα γίνει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης πριν ακόμη φτάσει την ηλικία των 18 ετών, ενώ, μόνο μία στις τρεις υποθέσεις θα δηλωθεί. Τουλάχιστον 1,8 εκατομμύρια παιδιά οδηγούνται στη σεξουαλική εκμετάλλευση
• μόνο για εφέτος στην Ελλάδα, 700 παιδιά πέσανε θύματα σωματικής ή σεξουαλικής κακοποίησης από τους γονείς τους, σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Τηλεφωνικής Γραμμής SOS
• υπολογίζεται πως 250.000 παιδιά παγκοσμίως είναι εξαναγκασμένα να συμμετέχουν ακόμη και σήμερα ενεργά σε πολέμους
• από το 1990 πάνω από 2.000.000 παιδιά έχουν σκοτωθεί και πάνω από 6.000.000 παιδιά τραυματίσθηκαν ή έμειναν ανάπηρα σε ένοπλες συγκρούσεις, 12.000.000 παιδιά έμειναν άστεγα, τουλάχιστον 1.000.000 έμειναν ορφανά ή αποχωρίσθηκαν τους δικούς τους και 10.000.000 παιδιά έχουν ψυχολογικά τραύματα λόγω πολέμου.
• 25 εκατομμύρια παιδιά βρίσκονται σήμερα ξεριζωμένα από την εστία τους, πάνω  από 40 εκατομμύρια ξεριζωμένοι ανά τον κόσμο, 9 εκατομμύρια από αυτά έχουν τεθεί υπό την προστασία της Ύπατης Αρμοστεία του ΟΗΕ.  Επίσης  2 εκατομμύρια       παιδιά σκοτώθηκαν  και 6 εκατομμύρια τραυματίσθηκαν σε εμπόλεμες συγκρούσεις την περασμένη δεκαετία.
• Στον πλανήτη οι ανήλικοι εργάτες ξεπερνούν τα 210 εκατομμύρια ενώ ο μεγαλύτερος αριθμός συγκεντρώνεται στην Αφρική όπου καταγράφονται 157 εκατομμύρια παιδιά-εργάτες. Τα παιδιά αυτά αναγκάζονται να δουλεύουν μαζί με ενηλίκους σε σκληρές και ανθυγιεινές εργασίες σε συνθήκες άκρως βλαβερές για την υγεία και την ανάπτυξή τους
• Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο αριθμός φθάνει τα 5,5 εκατομμύρια
• στην Ελλάδα οι ανήλικοι εργαζόμενοι ξεπερνούν τις 15.000
      Διαβάζοντας τα παραπάνω κανένας από εμάς δεν πρέπει να «κλείνει» τα μάτια. Τα παιδία υπάρχουν, αισθάνονται και ζούνε από την εμβρυακή τους ηλικία• όταν κακοποιείς, χτυπάς, χαστουκίζεις, βρίζεις, βιάζεις, σκοτώνεις μια έγκυο γυναίκα, κακοποιείς, βιάζεις και σκοτώνεις και το παιδί μέσα της.
Παρακάτω μας μιλάει ένα μωράκι μέσα από την κοιλία της μαμάς του:
(αποσπάσματα από το φυλλάδιο «Εγώ το αγέννητο παιδί» του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού)
την 7η εβδομάδα : ……… ο εγκέφαλός μου είναι τέλειος. Μπορώ να αισθανθώ και να αντιδρώ σύμφωνα με τα ερεθίσματα………
την 8η εβδομάδα : ……… όλα τα όργανά μου έχουν σχηματισθεί……..
την 9η εβδομάδα : ……… τώρα πια λειτουργούν όλα μου τα όργανα, τώρα πια αν με τρυπούν αισθάνομαι πόνο, ακούω τους ήχους, τις φωνές και θυμάμαι τους χτύπους της καρδίας της μητέρας μου. Όταν γεννηθώ θα τους αναζητώ………
την 11η με 12η εβδομάδα : ……… ότι αισθάνεται η μητέρα μου το αισθάνομαι και εγώ, όταν φοβάται το νιώθω και εγώ, όταν την πιάνει αγωνία το νιώθω και εγώ. Όλες οι ψυχικές και εγκεφαλικές μεταβολές της μητέρας μου επηρεάζουν και εμένα……... Κι ωστόσο κάποιοι λένε ότι δεν νιώθω και ότι δεν υπάρχω, ότι δεν έχω ψυχή, ότι δεν καταλαβαίνω και ότι δεν θα ΘΥΜΑΜΑΙ!!!

Ας αναλογιστούμε τι κόσμο θέλουμε για τα παιδιά και ας δράσουμε αλλάζοντας τον κόσμο.

Από εμάς εξαρτάται γιατί όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι, με αυτά που κάνουμε ή αυτά που δεν κάνουμε, στη διαμόρφωση αυτού του κόσμου. Αν συνεχίσουμε να αδιαφορούμε ή να στρουθοκαμηλίζουμε εξορκίζοντας απλά το κακό, ή αφήνοντας κάποια επέτειο να μας θυμίσει το αυτονόητο, τότε το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να παραδώσουμε στα παιδιά ένα ζοφερό μέλλον.

Παγκόσμια Ημέρα Βουνού,11η Δεκεμβρίου

Η 11η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε το 2003 από τα Ηνωμένα Έθνη ως Διεθνής Ημέρα Βουνού για να αναδείξει τον ζωτικό ρόλο που παίζει το βουνό στη ζωή των ανθρώπων και να υπενθυμίσει στη διεθνή κοινότητα την ευθύνη που έχει για τη διατήρησή του.
Τα βουνά καλύπτουν το 1/5 της ξηράς και παρέχουν ζωή στο 1/10 του παγκοσμίου πληθυσμού. Η δασική αποψίλωση συμβάλλει στην οικολογική υποβάθμιση και την απώλεια της βιοποικιλότητας.

Πρόκειται για την ημέρα που μας θυμίζει πως τα βουνά είναι σημαντικά για το περιβάλλον, αλλά και τον άνθρωπο, για αυτό και πρέπει να τα διατηρήσουμε, χωρίς την ανθρώπινη επέμβαση. Το γεγονός ότι καλύπτουν το 1/5 της ξηράς παγκοσμίως αποδεικνύει τη σημασία τους, με την αποψίλωση των δασών να τροποποιεί την οικολογική ισορροπία.

Πώς θα γιορτάσουμε τη μέρα;
 Ας πάρουμε τα βουνά!

Αντιπροσωπευτικά τοπία από βουνα και ομορφιές της Ηλείας.........