Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών και της Παράνομης Διακίνησής τους

Η 26η Ιουνίου καθιερώθηκε ως «Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών και της Παράνομης Διακίνησής τους» το 1987 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη για τις επιπτώσεις από τη χρήση των ναρκωτικών και της παράνομης διακίνησής τους.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, τους τελευταίους 12 μήνες 200 εκατομμύρια άνθρωποι ηλικίας 15 - 64 ετών ή το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, έκανε χρήση παράνομων ναρκωτικών ουσιών, τουλάχιστον μία φορά. Το παράνομο εμπόριο ναρκωτικών στο ίδιο διάστημα έφθασε στα 321 δισεκατομμύρια δολάρια.
Στην Ελλάδα, από το 1995 έως το 2004 έχασαν τη ζωή τους από ναρκωτικά 2.479 άνθρωποι, ενώ ακόμη ερευνώνται τα αίτια του θανάτου άλλων 13. Χειρότερη χρονιά όλων ήταν το 2001, όταν 321 άνθρωποι προστέθηκαν στον μαυροπίνακα του λευκού θανάτου. Από αυτούς, οι 277 ήταν ηλικίας μέχρι 20 ετών, 1.198 από 21 έως 30 ετών και 1.004 από 31 χρόνων και πάνω. Οι 2.280 νεκροί από ναρκωτικά ήταν άνδρες και 199 γυναίκες, 165 από αυτούς αλλοδαποί. Όσον αφορά στους θανάτους, στην Αττική καταγράφηκαν 1.638, στη Θεσσαλονίκη 394 και στην υπόλοιπη χώρα 447.
Η Ελληνική Αστυνομία, από το 1995 έως τις 31 Μαΐου 2005 χειρίστηκε 80.367 υποθέσεις ναρκωτικών. Συνολικά, συνελήφθησαν 119.684 άτομα, κατηγορούμενοι για σχετικές παραβάσεις του νόμου. Οι μεγαλύτερες ποσότητες ηρωίνης κατασχέθηκαν το 2000, κοκαΐνης το 2004, ακατέργαστης κάνναβης το 1998 και κατεργασμένης το 1997. Οι μεγαλύτερες ποσότητες χαπιών «έκσταση» κατασχέθηκαν το 2005. Όσον αφορά στο LCD, η μεγαλύτερη ποσότητα κατασχέθηκε το 2004, τις αμφεταμίνες, το 2002, και τα ηρεμιστικά χάπια, το 1995.
Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του ΚΕΘΕΑ (2006):

• Κατά 1,5 χρόνο γρηγορότερα εγκαταλείπουν το σχολείο τα παιδιά που μπλέχτηκαν με τα ναρκωτικά. Έτσι, ενώ μέχρι πέρυσι, όπως συνέβαινε την τελευταία τετραετία, τα παιδιά εγκατέλειπαν το σχολείο σε ηλικία 15,5 χρόνων, τώρα το εγκαταλείπουν στα 14 χρόνια.
• Η μέση ηλικία έναρξης της χρήσης είναι τα 15,5 χρόνια.
• Το 80% των χρηστών είναι άνεργοι ή περιστασιακά εργαζόμενοι

Απ' το προφίλ του χρήστη προκύπτουν τα εξής:

• Η κάνναβη εμφανίζεται ως κύρια ουσία έναρξης για το 83,6%. Σε ηλικία 19 ετών περίπου σημειώνεται το πέρασμα στην ηρωίνη, συστηματική χρήση της οποίας κάνει περίπου το 84,6%. Το 69,1% τη χρησιμοποιεί ενέσιμα, ενώ συστηματική ενέσιμη χρήση της κάνει το 40,7%. Μέση ηλικία κατά την πρώτη ένεση είναι τα 20,8 έτη. Καθημερινή χρήση της ουσίας κάνει το 54,2%, ενώ το 37,7% μοιράζεται τη σύριγγα με άλλους χρήστες.
• Οι 8 στους 10 είναι άνδρες, ελληνικής υπηκοότητας, ηλικίας 25,8 ετών και διαμένουν με τη γονική τους οικογένεια. Περίπου οι μισοί είχαν αποταθεί στο παρελθόν σε υπηρεσίες αντιμετώπισης της εξάρτησης, αλλά για περισσότερους από 7 στους 10 είναι η πρώτη φορά που προσεγγίζουν το ΚΕΘΕΑ. Από όσους προσεγγίζουν το ΚΕΘΕΑ το 81,6% έχει κάνει περισσότερο από 3 χρόνια χρήση ηρωίνης και η διάρκεια συστηματικής χρήσης ηρωίνης πριν από τη θεραπεία είναι τα 6,1 έτη.

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων

Η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων καθιερώθηκε για πρώτη φορά με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 4 Δεκεμβρίου του 2000 και πρωτογιορτάσθηκε στις 20 Ιουνίου 2001, με αφορμή τα 50 χρόνια από την υπογραφή της «Συνθήκης για το καθεστώς των προσφύγων».
Η Συνθήκη αυτή προέβλεπε, μεταξύ άλλων, τη σύσταση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, η οποία ήταν επιφορτισμένη να βοηθήσει στη μετεγκατάσταση των 1,2 εκατομμυρίων Ευρωπαίων που είχαν μείνει άστεγοι εξαιτίας του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Στα 54 χρόνια της ύπαρξής της, η Ύπατη Αρμοστεία έχει βοηθήσει πάνω από 50 εκατομμύρια ανθρώπους και για τις προσπάθειές της αυτές έχει τιμηθεί δύο φορές με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Το διεθνές δίκαιο ορίζει ότι πρόσφυγες είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιστρέψουν στις χώρες τους, εξαιτίας βάσιμου φόβου δίωξης, με βάση τη φυλή, το θρήσκευμα, τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, την εθνικότητά τους ή τη συμμετοχή τους σε μία ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα.
Σήμερα, η Ύπατη Αρμοστεία είναι ένας από τους κυριότερους ανθρωπιστικούς οργανισμούς στον κόσμο. Τα περισσότερα από 5.000 στελέχη της, πολλά από τα οποία αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρούς κινδύνους κατά της προσωπικής τους ασφάλειας, βοηθούν πάνω από 20 εκατομμύρια ανθρώπους πουν συγκεντρώνουν την ιδιότητα του πρόσφυγα.
Τα τελευταία χρόνια και κυρίως μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού», τα κράτη - μέλη και η Ε.Ε. υιοθετούν ολοένα και αυστηρότερα μέτρα, τόσο ως προς τον χαρακτηρισμό των αιτούντων άσυλο ως προσφύγων, όσο και ως προς την όλη διαδικασία του ασύλου. Η αντίληψη που κυριαρχεί είναι ότι οι αιτούντες άσυλο δεν εγκαταλείπουν τη χώρα τους επειδή κινδυνεύει η ζωή τους, αλλά για οικονομικούς λόγους.
Η Ελλάδα αποτελεί ενδιάμεσο σταθμό για τους πρόσφυγες. Δέχεται μικρό αριθμό αιτήσεων για άσυλο, αλλά είναι η χώρα με το χαμηλότερο ποσοστό αναγνώρισης προσφυγικού και ανθρωπιστικού καθεστώτος. Τα τελευταία χρόνια το ποσοστό αναγνώρισης κυμαίνεται περίπου στο 1% επί των αιτήσεων. Η πλειοψηφία των αιτούντων άσυλο διαμένουν για μεγάλο χρονικό στη χώρα μας, αφού η διαδικασία για τη χορήγηση ή όχι του προσφυγικού ή ανθρωπιστικού καθεστώτος είναι μακροχρόνια, με αποτέλεσμα να καταλήγουν στην παρανομία χωρίς να διαφαίνεται η πολιτική βούληση για την αναγνώρισή τους και την ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία.

Ο ρατσισμός στην Ελλάδα!Αλκης Δερβιτσιώτης, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου «Το νομοσχέδιο εξοντώνει το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας έκφρασης γνώμης»

Αναφερόμενοι στην έννοια Ρατσισμός, δεν εννοούμε τίποτα άλλο από την κοινωνική πρακτική διακρίσεων που βασίζεται στο δόγμα της ανωτερότητας μιας φυλής, εθνικής ή κοινωνικής ομάδας και στην καλλιεργημένη αντίληψη των  μελών της, ότι οφείλουν να περιφρουρήσουν την αμιγή σύσταση, την καθαρότητα της ομάδας τους, καθώς και τον κυριαρχικό τους ρόλο έναντι των υπολοίπων φυλετικών, εθνικών, κοινωνικών κλπ ομάδων, που θεωρούνται από αυτά κατώτερες. Κάνοντας μία αναδρομή στα παλιά χρόνια, θα δούμε ότι ο ρατσισμός εκδηλώθηκε στην ανθρώπινη ιστορία με διάφορους τρόπους και διάφορες μορφές: ας θυμηθούμε την απαξιωτική φράση "πας μη Έλλην βάρβαρος" των αρχαίων Ελλήνων, την υπεροπτική συμπεριφορά των Ρωμαίων κατακτητών έναντι των κατακτημένων λαών αλλά και αντίστοιχα φαινόμενα των νεότερων χρόνων: φασισμός στην Ιταλία, ναζισμός στη Γερμανία, Απαρτχάιντ στη Ν. Αφρική. Οι όποιες, όμως, εκδηλώσεις του ρατσισμού έχουν ως αφετηρία την προσπάθεια των ανθρώπων να επιβάλλουν την ομοιομορφία και την περιθωριοποίηση ή και εξόντωση της διαφορετικότητας. Έτσι, ο ρατσισμός παίρνει διάφορες μορφές, όπως φυλετικός (διακρίσεις εξαιτίας της διαφορετικότητας του χρώματος), εθνικός ("ανώτερες" και "κατώτερες" φυλές) ή ακόμα και κοινωνικός (συνήθη θύματα: οι γυναίκες, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι φορείς του Aids, οι ομοφυλόφιλοι)κλπ. Και επειδή είναι ένα επίκαιρο φαινόμενο, θα σταθούμε στον ρατσισμό απέναντι στους αλλοδαπούς και μετανάστες. Ερχόμενοι στο σήμερα λοιπόν, δυστυχώς, η Ελλάδα όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τις μη ελεγχόμενες ορδές των παράνομων μεταναστών. Αυτό φοβίζει τους πολίτες και το κράτος και τους οδηγεί κάποιες φορές σε ακραίες συμπεριφορές. Όσο όμως το κράτος δε θα μπορεί να κάνει σωστά τη δουλειά του και να προστατέψει τους πολίτες του, τόσο  τα  φαινόμενα θα διογκώνονται και μπορεί και να γίνουν ανεξέλεγκτα. Είναι μία αλήθεια που καθημερινά τους τελευταίους μήνες, μας απασχολεί όλο και πιο πολύ? χωρίς όμως να ξέρουμε τι θα γίνει για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης. Η εγκληματικότητα αυξάνεται  ολοένα    και   περισσότερο. Οι δείκτες της έχουν χτυπήσει κόκκινο! Η εμπορική δραστηριότητα είναι στο ναδίρ, η «γκετοποίηση» ολόκληρων περιοχών, σε συνδυασμό με τα αισθήματα φόβου και ανασφάλειας μεταξύ των πολιτών, ευδοκιμούν αν μη τι άλλο αρκετά την έννοια του ρατσισμού. Κλοπές, δολοφονίες, απαγωγές, έχουν να αντιμετωπίσουν τα σπίτια πολλών οικογενειών. Παρόλο του ότι όλα αυτά δεν συμβαίνουν απόλυτα από ανθρώπους που είτε είναι μετανάστες ή παράνομοι στη χώρα μας, ο κόσμος έχει εξαγριωθεί και αγανακτήσει τόσο πολύ  από όλη αυτή την κατάσταση οικονομική κυρίως, που άθελά του κάποιες φορές ρίχνει όλο το φταίξιμο εκεί! Ας φροντίσει σύντομα λοιπόν το ελληνικό κράτος να κάνει κάτι για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης, αποτρέποντας έτσι τους πολίτες του να οδηγούνται σε ακραίες συμπεριφορές και αντιδράσεις! Θα πρέπει να νιώθουμε ασφαλείς στη χώρα μας και να μην ζούμε με τον φόβο! Και να μην ξεχνάμε το εξής: θεμελιώδης αρχή της δημοκρατίας των προγόνων μας, ήταν η αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου, ακόμα και αν αυτό δεν άρεσε! Αυτή η διαφορετικότητα μπορεί να είναι οτιδήποτε? από φυλετική μέχρι εμφανισιακή. Αλκης Δερβιτσιώτης, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου «Το νομοσχέδιο εξοντώνει το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας έκφρασης γνώμης» Τριγμούς στη συνοχή της τρικομματικής έχει επιφέρει τις τελευταίες ημέρες το «πολυδιαφημιζόμενο» αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, με τους τρεις εταίρους να διαφωνούν κυρίως για την αναγκαιότητα ενός ξεχωριστού νομοσχεδίου ή την επεξεργασία της ήδη υπάρχουσας νομοθεσίας με κάποιες προσθήκες. Τη συμβιβαστική λύση φαίνεται να αναζητούσαν «οι τρεις» κατά την προγραμματισμένη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, χθες το απόγευμα στο Μέγαρο Μαξίμου, λίγες ώρες αφού δόθηκε στη δημοσιότητα το πρακτικό της Κεντρικής Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που επεξεργάστηκε ο υπουργός Δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης, με το οποίο κρίνει ορισμένες διατάξεις του νομοσχεδίου αντισυνταγματικές, υπογραμμίζοντας ότι το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο είναι επαρκές. Η διχογνωμία, που παρατηρείται στον κυβερνητικό σχηματισμό αντιπροσωπεύει πλήρως και την κοινωνία, η οποία παρακολουθεί απαθής τα όσα διαδραματίζονται, καθώς ήδη η πλειοψηφία έχει ταχθεί εξ αρχής υπέρ ή κατά του νομοσχεδίου. Για την αντισυνταγματικότητα ή μη του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου αλλά και για το τι ακριβώς αφορά και αντιπροσωπεύει, οι δημοσιογράφοι του μαγκαζίνο του «Ράδιο Παρατηρητής», «Με το Ν και με το Β», Νίκος Βαβατσικλής και Νατάσσα Βαφειάδου, προσκάλεσαν στο στούντιο τον καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του ΔΠΘ κ. Άλκη Δερβιτσιώτη. Άλκης Δερβιτσιώτης λοιπόν… «Ή ιδεολογικοποιούμε τα πάντα, οπότε κάθε φορά θα πρέπει να ξηλώνουμε την μισή περίπου νομοθεσία μας όταν αλλάζει η πλειοψηφία της Βουλής, ή νομοθετούμε βάσει του Συντάγματος» ΠτΘ: κ. Δερβιτσιώτη σε τι αναφέρεται το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που έχει διχάσει την ελληνική κοινωνία; Κατά τη γνώμη σας είναι προς τη σωστή κατεύθυνση; Α.Δ.: Το ερώτημα είναι έτσι διατυπωμένο που μπορεί να οδηγήσει σε παγίδες. Τι θα πει καταρχάς σωστή κατεύθυνση; Αμέσως θα πέσουμε στην παγίδα στην οποία έχει πέσει ο κατά λοιπά εξαιρετικός και συμπαθητικός υπουργός Δικαιοσύνης, ένας βετεράνος αγώνων για τη δημοκρατία και παλαίμαχος της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με τη μόνη διαφορά ότι με αυτό το νομοσχέδιο εξοντώνει ένα βασικό δικαίωμά μας όπως είναι κατοχυρωμένο στο Σύνταγμα, την ελευθερία έκφρασης γνώμης. Διότι εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα ή ιδεολογικοποιούμε τα πάντα οπότε κάθε φορά θα πρέπει να ξηλώνουμε την μισή περίπου νομοθεσία μας όταν αλλάζει η πλειοψηφία της Βουλής ή κάθε φορά όταν νομοθετούμε βεβαίως έχουμε υπόψη μας το τι χρειαζόμαστε και εδώ είναι δυνατόν να έχουμε διαφορετικές εκτιμήσεις, αλλά υπάρχει και ένα κριτήριο που θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του ο νομοθέτης και αυτό είναι το κριτήριο του Συντάγματος. «Χρειαζόμαστε γενικότερα μερική τροποποίηση της νομοθεσίας μας για να μπορεί να ανταποκριθεί στα σύγχρονα προβλήματα» ΠτΘ: Κατά την προσωπική σας άποψη υπήρχε ανάγκη για ένα τέτοιο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο; Α.Δ.: Ότι χρειαζόμαστε γενικότερα μερική τροποποίηση της νομοθεσίας μας για να μπορεί να ανταποκριθεί στα σύγχρονα προβλήματα είναι βέβαιο, αλλά αυτό δεν καθορίζεται στη βάση της διάθεσης της επιθυμίας ή της πολιτικής επιλογής. Καθορίζεται καταρχάς από τις βασικές κεντρικές ιδέες που έχουμε στο Σύνταγμά μας, οι οποίες είναι νομικά πανίσχυρες και δεσμεύουν και το νομοθέτη, ή οφείλουν να δεσμεύουν και τον νομοθέτη. Έτσι κάθε φορά το ερώτημά μας δεν είναι αν χρειαζόμαστε κάτι. Το ερώτημά μας είναι εκείνο το οποίο καταλήγουμε προτείνοντάς το, είναι συμβατό με το Σύνταγμά μας ή δεν είναι; Είναι συμβατό με τη μέχρι σήμερα συμπεριφορά μας, διότι τι ρυθμίζουμε; Αυτό το νομοσχέδιο έρχεται να μας δώσει τι είναι το πολιτικό ορθό. Όμως αφ’ ης στιγμής κάποιος θα θελήσει να ποινικοποιήσει την ανοησία του ανόητου τότε θα αναγορεύσει τον ανόητο σε κριτήριο και σε μέτρο. Έχετε αντιληφθεί τι σημαίνει αυτό σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και σε συνθήκες κοινωνικής δυσανεξίας και ανέχειας; ΠτΘ: Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο κατατίθεται στη Βουλή για τη Χρυσή Αυγή. Μήπως με αυτό το νομοσχέδιο οδηγούμαστε στην ηρωοποίησή της; Α.Δ.: Δεν ξέρω αν στοχεύει στην Χρυσή Αυγή. Αν είναι στην αυθεντική εκτίμηση του έχοντος τη νομοθετική πρωτοβουλία Υπουργού Δικαιοσύνης, πιθανολογώ λογικά και συμπίπτω με τη δική σας εκτίμηση. Αλλά μετά από λογική πιθανολόγηση, και για τη λογική λένε ότι είναι μέθοδος για να μας οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα. Μία από τις μεθόδους και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τη χρειαζόμαστε τη λογική αλλά αν αυτός είναι ο σκοπός τότε αυτό είναι λάθος. Είναι χειρότερο από έγκλημα εκ μέρους του νομοθέτη. Ο παλιός υπουργός Εξωτερικών, ο Ταϋλεράνδος που πρόλαβε να πουλήσει και τον Λουδοβίκο ΙΣΤ ακολούθως υπηρέτησε τον Ναπολέοντα και τον πούλησε και αυτόν!!! Από αυτόν έχω πάρει τη φράση «είναι χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος». Θα σας δώσω ένα από τα ιστορικά του αντίστοιχα. Ένα από τα αντίστοιχα είναι ο ν. 509 του 1929-30 που είχε κάνει ο μεγάλος κατά τα λοιπά Ελευθέριος Βενιζέλος με τον οποίο ποινικοποιούσε την πρόθεση τού να είναι κάποιος κομμουνιστής. Ξέρετε πόσες δεκαετίες πέρασαν και δια της απαγόρευσης αυτής το κομμουνιστικό κόμμα ανδρώθηκε μέσω αυτής της απαγόρευσης, δικαίως ή αδίκως, καλώς ή κακώς. Γιατί δεν βρίσκουμε κάτι άλλο γιατί δεν βρίσκουμε το αντίστοιχο που προσπάθησε να κάνει η κατά τα λοιπά ταλαίπωρη δημοκρατία της Βαϊμάρης για να σταματήσει αυτοτελώς τον Χίτλερ. «Η ελευθερία έκφρασης γνώμης μέσα στο Σύνταγμά μας υπάρχει για να προφυλάσσουμε εκείνον που θα πει είτε ανοησίες είτε πέραν της ανοησίας κάτι ιδιαίτερο» ΠτΘ: Ο νέος γραμματέας του ΚΚΕ λέει ότι το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο εξισώνει τον κομμουνισμό με το φασισμό και για αυτό και αντιδρά. Α.Δ.: Δεν θα υπεισέλθω σε αυτά που λέει το ΚΚΕ. Μπράβο στο γραμματέα του ΚΚΕ αν έχει αυτή τη σκέψη και την αντίληψη και δείχνει αντανακλαστικά. Εμένα δεν με ενδιαφέρει πρωτίστως το τι θα πει κάθε κόμμα, σε ό,τι αφορά τον μικρόκοσμό του ή το μεγάκοσμό του για το αύριο. Εμένα το κριτήριό μου είναι το Σύνταγμα. Για ποιο λόγο έχουμε την ελευθερία έκφρασης γνώμης μέσα στο Σύνταγμά μας; Μα προφανώς την έχουμε για να προφυλάσσουμε εκείνον που θα πει είτε ανοησίες είτε πέραν της ανοησίας κάτι ιδιαίτερο, διαφορετικά δεν υπάρχει λόγος προστασίας της ελευθερίας έκφρασης αν δεν κατοχυρώνουμε και εκείνον που θέλει να πει κάτι διαφορετικό και διαφωνούν όλοι οι υπόλοιποι. Η προστασία είναι για αυτόν. Η δημοκρατία πρωτίστως, αφήστε τι γίνεται στις μέρες μας με αυτό το «καρκατσουλιό» το δικό μας, είναι ιδέες, διάδοση ιδεών, σύγκρουση ιδεών, διαμάχη ιδεών, διαπάλη ιδεών, ζύμωση και κατάληξη σε κάτι πιο χρήσιμο. Όχι εξ υπαρχής έρχεται μια πεφωτισμένη ηγεσία εξαιρετική κατά τα λοιπά για να μας πει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Τι είμαστε; Ανήλικα και δεν μπορούμε να καταλάβουμε. «Εκείνο που αποπειράται να θεραπευτεί με το νομοσχέδιο είναι η μερικές φορές υπερβολική αντίδραση στις ήδη υπερβολικές πράξεις ορισμένων αλλοδαπών» ΠτΘ: Τι δεν καλύπτει η υφιστάμενη νομοθεσία, που προσφέρει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο; Α.Δ.: Εντάσσομαι σε αυτούς, οι οποίοι λένε ότι η υπάρχουσα νομοθεσία μας υπερκαλύπτει, ειδικά σε τέτοια ζητήματα. Πέραν και έξω του ότι υπάρχει ένας νόμος από πολύ νωρίς, από το 1979 για την αντιμετώπιση των ρατσιστικών φαινομένων. Έχω την εντύπωση ότι εκείνο που προσπαθεί να θεραπευτεί είναι η μερικές φορές υπερβολική αντίδραση στις ήδη υπερβολικές πράξεις ορισμένων αλλοδαπών που υπάρχουν και φιλοξενούνται σε αυτήν την χώρα. Αυτό δεν θα καθοριστεί με αντιρατσισμό ή φιλορατσισμό ή με κλισέ. Έχω την εντύπωση ότι πηγαίνουμε να αντιμετωπίσουμε ένα από τα οξύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία νομοθετώντας κλισέ και ποινική δίωξη για τον ανόητο, σε βάρος του ανόητου. Από και μετά υπάρχουν ένα σορό ζητήματα τα οποία προκύπτουν από το Σύνταγμά μας. Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Υπάρχει ένας έλληνας πανεπιστημιακός, ο μόνος αν δεν με γελάει η μνήμη μου, ο κ. Μάζης ο οποίος ασχολείται με γεωστρατηγικά θέματα, ο οποίος από την αρχή της Αραβικής Άνοιξης έχει αρθρογραφήσει και έχει πει ότι «παιδιά μην αυταπατάστε, αυτός είναι Αραβικός Χειμώνας». Αυτός τι θα γίνει δηλαδή; Από την στιγμή που θα εκθέσει μία τέτοια άποψη, με ισχύ νόμου, αν τελικά ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο, θα διωχτεί ποινικά για το γεγονός ότι τολμά να εκφράσει την ακαδημαϊκή του άποψη; Δηλαδή δεν είναι ότι το εν λόγω νομοσχέδιο έχει προβλήματα μόνο με το άρθρο 14 του Συντάγματος, δημιουργεί προβλήματα για παράδειγμα και με το άρθρο 16 του Συντάγματος που είναι η ακαδημαϊκή έρευνα, η ελευθερία της ακαδημαϊκής έρευνας, η οποία ακριβώς υπάρχει υπέρ των καθηγητών, των πανεπιστημίων, υπέρ των φοιτητών κατά τη διάρκεια των σπουδών τους, αλλά κυρίως υπέρ του επιστημονικού προσωπικού, το οποίο έχει απεριόριστο δικαίωμα έρευνας και ανακοίνωσης. Αν κάποιος καταλήξει σε ένα συμπέρασμα, δυσάρεστο, θα σταματήσει να το ανακοινώνει διότι υπάρχει το νομοσχέδιο που θα ποινικοποιεί την έρευνά του. Επίσης σε κάποιο σημείο του νομοσχεδίου, αναφέρεται ότι ο υπουργός δικαιοσύνης μπορεί να ανακαλέσει την άδεια λειτουργίας νομικού προσώπου, ένωσης προσώπων κτλ. τι είναι αυτό το πράγμα; Το άρθρο 12 του Συντάγματος, το οποίο εφαρμόζεται στα απλά σωματεία λέει ότι για να διαλυθεί ένα σωματείο απαιτείται απόφαση δικαστηρίου. ΠτΘ: Παρακάμπτουν τη δικαιοσύνη δηλαδή… Α.Δ.: Προσβάλλουμε ευθέως το άρθρο 12 του Συντάγματος. Η ελληνική συνεισφορά στην προστασία των σωματείων είναι αυτή η παρενθήκη ότι σωματείο διαλύεται μόνο με απόφαση δικαστικού σχηματισμού, νομίμως συγκροτημένου και λειτουργούντος πριν να υπάρξει το πρόβλημα στο σωματείο. Φτιάχνουμε επομένως μία διάταξη που καθιστά τον υπουργό δικαιοσύνης τι; Αν περάσουμε αυτό το σχήμα και αυτή την αντιμετώπιση και στην πολιτική αντιπαράθεση ρίχνουμε λάδι στην φωτιά εμφύλιων διενέξεων και συγκρούσεων. Ήδη το παλιό παράδειγμα του ν.509 θα πρέπει κάπου να μας είχε διδάξει κάποια πράγματα. «Το ζητούμενο δεν είναι πώς πολλαπλασιάζονται οι ανόητοι δια της απαγόρευσης, αλλά το πώς τους λιγοστεύεις» ΠτΘ: Θα σταματήσει τον ανόητο αυτό το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο; Α.Δ.: Ο ανόητος καταρχάς είναι ο ανίκητος και είναι ανίκητος διότι συνήθως σε ρίχνει στο επίπεδό του, όπου εκεί κάποιος δεν έχει αυτή την εμπειρία και δια της εμπειρίας της ανοησίας που έχει σωρεύσει, ο ανόητος κατακερματίζει τον αντίπαλο. Αλλά πέραν αυτού θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι ούτε η οικονομική ζωή, ούτε η πολιτική ζωή, ούτε η κοινωνική ζωή προχωρά με ανοησίες αφενός και με ποινικοποίηση των ανοησιών αφετέρου. Το ζητούμενο δεν είναι πώς πολλαπλασιάζονται οι ανόητοι δια της απαγόρευσης, το ζητούμενο είναι πώς λιγοστεύεις τους ανόητους στη βάση των ουσιαστικών επιχειρημάτων. Και το ουσιαστικό επιχείρημα είναι ότι όλοι έχουν το δικαίωμα να εκφράσουν τη γνώμη τους και όλοι ακολούθως έχουν το δικαίωμα να συζητήσουν τη γνώμη των άλλων και να τη συζητήσουν, όχι αυτό το πράγμα που βλέπουμε στους τηλεοπτικούς σταθμούς ο ένας πάνω στη φωνή του άλλου και όλοι μαζί. Μερικές φορές είναι και προσυνεννοημένο για να συζητηθεί η εκπομπή ανά την επικράτεια, για την τηλεθέαση. Σε αυτή τη χώρα δεν συζητάμε, είναι ανάγκη επιβεβλημένη να ξαναβρούμε τρόπους συζήτησης μόνο έτσι μπορούμε να συνεννοηθούμε, διότι διαφορετικά θα οδεύουμε σε συγκρουσιακές καταστάσεις οι οποίες δεν προφυλάσσονται με ποινικές νομοθεσίες, δεν προλαμβάνονται οι συγκρουσιακές καταστάσεις με ποινικές νομοθεσίες, αντίθετα οξύνουν τα πράγματα. Το έχουμε ζήσει μια φορά στο παρελθόν, να μη το ζήσουμε και σήμερα, διότι στις συνθήκες που είμαστε σήμερα δεν θα το αντέξουμε. Από εκεί και μετά είναι και ένα θέμα, θα μου επιτρέψετε να δώσω και μια άλλη διάσταση εντελώς διαφορετική. Αυτή τη στιγμή το πανελλήνιο συζητά την τελευταία εβδομάδα το αντιρατσιστικό λες και όλη η Ελλάδα είναι Μανωλάδα λες και όλοι έχουμε φυτείες και Αφγανοπακιστανούς τους οποίους τους μαστιγώνουμε και τους βάζουμε να δουλεύουν για να μαζεύουν τις φράουλες, το βαμβάκι, τον καπνό. Έτσι όμως έχει φύγει η προσοχή μας από όλα τα υπόλοιπα. Αν επιδίωξή μας είναι να επιστρέψει η συζήτηση έστω και με τις συνθήκες που έγινε, θα υπάρξουν άνθρωποι που θα πουν ότι επιτέλους η πολιτική επιστρέφει στον τόπο ναι αλλά με ένα ήσσονος σημασίας ζήτημα σε σχέση με το υπαρξιακό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο λαός, η χώρα, η κοινωνία. Αν το θέμα μας είναι πώς θα υφαρπάξουμε την προσοχή των συμπολιτών μας από το υπαρξιακό πρόβλημα που έχουμε ως κράτος, ως κοινωνία, ως πολιτεία και ως λαός τότε καλώς καμωμένο ήταν να επιστρέψουμε στα σοβαρά θέματα. Αν όμως μεσούσης της κρίσης οι ελληνικές πολιτικές ελίτ ασχολούνται με τον αντιρατσισμό και δεν το κάνουν για να μας αρπάξουν την προσοχή αλλά το εννοούν και το κάνουν σοβαρά, τότε αλλοίμονό μας. «Αυτό ακριβώς είναι ο θρίαμβος της ανοησίας, σε βάζει να συζητήσεις το αυτονόητο» ΠτΘ: Μάλλον όμως έχει ευθύνη και το κράτος… Α.Δ.: Χαίρω πολύ. Ποιος ευθύνεται για το κράτος αν όχι οι κυβερνήσεις και αν όχι οι υπουργοί ο καθένας στο δικό του τομέα αρμοδιότητας. Αυτό ακριβώς λέμε τόσα χρόνια ότι κάτι δεν πάει καλά με την ελληνική δημόσια διοίκηση, γιατί προσλαμβάνουν εμένα που είμαι άχρηστος για παράδειγμα και όχι εσένα που γνωρίζεις το θέμα. Αυτό είναι το πρόβλημα. Μας έχουν βομβαρδίσει και με άλλα πράγματα για τη διαφθορά, τα ρουσφέτια. Έχουν και αυτά τη σημασία τους και τη συμβολή τους αλλά δεν είναι οι γενεσιουργοί παράγοντες. Να κάνουμε και σπονδή στη Ναόμι Κλάιν που αυτές τις ημέρες είναι στην Αθήνα. Πρέπει να ξαναβρούμε την ισορροπία και πολύ σύντομα να βρούμε το αυτονόητο το οποίο δεν μπορεί να καταστεί αντικείμενο του δημοσίου διαλόγου διότι αυτός ακριβώς είναι ο θρίαμβος της ανοησίας. Σε βάζει να συζητήσεις το αυτονόητο. «Είναι ωραίο πράγμα να κάθεσαι ασφαλής στα βόρεια προάστια!!!» ΠτΘ: Τα τελευταία δύο χρόνια τον νοιώθουμε το ρατσισμό και τον βλέπουμε. Κάποια πράγματα η κοινωνία τα επικροτεί; Α.Δ.: Δεν ξέρω αν περνάτε μεγάλο χρονικό διάστημα στην Αθήνα. Περάστε από τις υποβαθμισμένες συνοικίες, ξυπνήστε το πρωί κάτω από το παράθυρό σας να δείτε ούρα και περιττώματα του οποιουδήποτε και θα συζητήσουμε αν η αντίδρασή σας, η οποία θα υπαγορευθεί από λόγους υγείας είναι ρατσισμός ή όχι. Είναι ωραίο πράγμα να κάθεσαι ασφαλής στα βόρεια προάστια εξαιρετικά προφυλαγμένος από την τροχαία η οποία κάθε δέκα μέρες αλλάζει τις πινακίδες για να ανακατεύει και την κυκλοφορία και να έχεις και ιδιωτική σωματοφυλακή και να έχεις και αστυφύλακα τον οποίο πληρώνει κατά τα άλλα ο έλληνας φορολογούμενος διότι είσαι στόχος. Να δείτε τι ωραία που τα λες από τα βόρεια προάστια καθισμένος στον καναπέ που για να κατέβεις στο κέντρο το πολύ πολύ να κατέβεις μια φορά το μήνα και δεν θα καταλάβεις τι γίνεται στο κέντρο. Πήγαινε να ζήσεις στα Εξάρχεια, στην Πατησίων, στην Αλεξάνδρας και τότε να ξανασυζητήσουμε. Διότι ξαφνικά όλοι αυτοί να γίνουν ρατσιστές, να έγιναν ναζί είναι δύσκολο. «Οι αντιπρόσωποί μας είναι ο μέσος όρος της ελληνικής κοινωνίας» ΠτΘ: Μιλήσατε για τη δημοκρατία όπως και για τις ευθύνες των διοικούντων. Κατά την άποψή σας ποιες είναι οι ευθύνες των πολιτών; Α.Δ.: Το ερώτημα αυτό είναι η ουσία του προβλήματος. Εμείς δεν προσέχουμε όταν ψηφίζουμε αλλά εντάξει από εκεί και πέρα δεν έχουμε καμία ευθύνη, τις αποφάσεις τις παίρνουν αυτοί. Έχουμε μια ευθύνη που δεν τους πιέζουμε. Αντέδρασε ο σύλλογος ενός σχολείου και πήγε στον βουλευτή για να διαμαρτυρηθεί γιατί δεν λειτουργεί καλά το σχολείο; Αντέδρασε ο Σύλλογος Γονέων όλης της χώρας για την παραπαιδεία; Η κατάσταση στα σχολεία δεν είναι δική μας ευθύνη; Κατά τα λοιπά αυτή είναι η ελληνική κοινωνία. Οι αντιπρόσωποί της είναι ο μέσος όρος της ελληνικής κοινωνίας. Λυπάμαι που το λέω αλλά θέλει προσοχή, θέλει πάλι σχολείο, θέλει δουλειά στο σχολείο, θέλει και το σπίτι να προσέξει, θέλει και όλοι μαζί να ξέρουμε τι ζητάμε και τι θέλουμε. Όχι να ανοίγουμε τον τηλεοπτικό δέκτη και όλοι θέλουμε να ζούμε στη Σάντα Μπάρμπαρα της Καλιφόρνια και όχι στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω. Διότι δεν γίνεται την Αγία Βαρβάρα να την κάνεις Σάντα Μπάρμπαρα και Σάντα Μόνικα. Δεν μπορεί ξαφνικά να πηγαίνεις διακοπές με δάνειο. Αυτά είναι στοιχειώδεις ευθύνες του καθενός. Δεν είναι δυνατόν να καθόμαστε όλη μέρα και να βλέπουμε τον ιδεατό χώρο του διαδικτύου και να λέμε γιατί δεν μου προετοιμάσατε τη θέση. Ρωτήστε τους γονείς σας, κανενός η θέση δεν προετοιμάστηκε και από κανέναν.  May 28, 2013 Ρεπορτάζ: Νατάσσα Βαφειάδου,paratiritis.vafeiadou@gmail.com Νίκος Βαβατσικλής, vavatsiklis@gmail.com Πηγή: εφημερίδα ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ

Η απάντηση του Σάντος σε προβοκάτορα δημοσιογράφο

H ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΨΥΧΗ!!! «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»

ΓΡΑΦΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ. H Eθνική Ελλάδας νίκησε 1-0 τους Ρώσους και πάει στους 8. Και τώρα (μάλλον) η Γερμανία.

Επική πρόκριση για την Εθνική μας που κόντρα σε όλα τα προγνωστικά νίκησε με 1-0 την Ρωσία χάρη στο γκολ του Γιώργου Καραγκούνη, ο οποίος συμπλήρωσε 120 συμμετοχές και προκρίθηκε στα προημιτελικά του EURO.

H Eθνική Ελλάδας νίκησε 1-0 τους Ρώσους, με γκολ του  Ηλείου Γιώργου Καραγκούνη στις καθυστερήσεις του Α΄ημιχρόνου.
Η Εθνική μας πηγαίνει κατ' ευθείαν στους 8.

Στο άλλο ματς του ομίλου μας Τσεχία - Πολωνία 1 - 0.

Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου η Ελλάδα θα διεκδικήσει το εισιτήριο για τους «4» της διοργάνωσης κόντρα στη Γερμανία.

Ελλάδα: Σηφάκης, Τζαβέλλας, Τοροσίδης, Κυριάκος Παπαδόπουλος, Παπασταθόπουλος, Μανιάτης, Καραγκούνης, Κατσουράνης, Σαμαράς, Σαλπιγγίδης, Γκέκας. Ρωσία: Μαλαφέεφ, Ανιούκοφ, Ιγκνάσεβιτς, Ζιρκόφ, Μπερεζούτσκι, Σιρόκοφ, Ντενίσοφ, Τζαγκόεφ, Γκλουσάκοφ, Αρσάβιν, Κερζάκοφ.

Ο Τομ Χανκς σήκωσε τον Επιτάφιο

Μαΐου 4, 2013 in ΕΛΛΑΔΑ

Στο ναό της Αγίας Σοφίας στο Λος Άντζελες, σχεδόν κάθε Μεγάλη Παρασκευή, ο δημοφιλής ηθοποιός Τομ Χανκς, μαζί με την επίσης ηθοποιό Ελληνοαμερικανίδα Χριστιανή Ορθόδοξη γυναίκα του, Ρίτα Γουίλσον, συ μμετέχει στη λειτουργία και μάλιστα σηκώνει και τον Επιτάφιο.
Μαζί τους βρίσκονται συνήθως και η ηθοποίος Νία Βαρντάλος, καθώς και ο πρόεδρος της 20th Century Fox, Τζιμ Γιαννόπουλος.
Όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, ο Τομ Χανκς σηκώνει κάθε χρόνο με τον φίλο του Τζιμ Γιαννόπουλο τον Επιτάφιο, ενώ ο ναός της Αγίας Σοφίας φαίνεται να είναι ο αγαπημένος τους, καθώς εκεί κάνουν και Ανάσταση.
 
«...Για μας η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλες, είναι τ' άσπρα σπιτάκια τ' ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά ή κάτω από κάποιο πλατάνι.
...Είναι οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι, αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας και πιο πίσω, πιο παλιά, όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους -όπως κι εμείς σήμερα: τον αγώνα για τη λευτεριά...»
Οδυσσέας Ελύτης

14 Ιουνίου Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντή Αιμοδότη

Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντή Αιμοδότη

14 Ιουνίου 2012

Η 14η Ιουνίου καθορίστηκε ως Παγκόσμια Ημέρα του Εθελοντή Αιμοδότη από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τον Ερυθρό Σταυρό και την Ερυθρά Ημισέληνο, την Παγκόσμια Ομοσπονδία Εθελοντών Αιμοδοτών και τον Διεθνή Οργανισμό Μετάγγισης Αίματος.
Αφορμή στάθηκαν τα γενέθλια του γερμανού ιατρού Καρλ Λαντστάινερ, που ανακάλυψε τις ομάδες αίματος το 1900 και αργότερα τα ρέζους, τιμήθηκε δε, με το Nobel Ιατρικής το 1930 για τη σημαντική αυτή ανακάλυψη.
Την ημέρα αυτή τιμάται ο ανώνυμος εθελοντής αιμοδότης και ο αλτρουισμός που επιδεικνύει προς τον πάσχοντα συνάνθρωπό του, προσφέροντας δύο πολύτιμα αγαθά του χωρίς ανταμοιβή: 10 λεπτά χρόνο από τη ζωή του και 400 κ.ε. αίμα από τα 6 λίτρα που διαθέτει.
Το μήνυμα του εορτασμού της Ημέρας του Εθελοντή Αιμοδότη δεν είναι μόνο να εξαλείψει την προκατάληψη, το φόβο και την άγνοια γύρω από την αιμοδοσία, αλλά κυρίως:
• να προσελκύσει νέους εθελοντές αιμοδότες
• να ενθαρρύνει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους να γίνουν κανονικοί αιμοδότες, δηλαδή τακτικοί εθελοντές αιμοδότες
• να μεταγγίσει στη νέα γενιά αιμοδοτών την ιδέα της μη αμειβόμενης Εθελοντικής Αιμοδοσίας.
Κάθε χώρα, για να καλύψει τις ανάγκες της σε αίμα, χρειάζεται 60.000 φιάλες αίμα, σε 1.000.000 κατοίκους και άρα στην Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων απαιτούνται τουλάχιστον 600.000 μονάδες, από τις οποίες μόνο το 40% καλύπτεται από εθελοντές αιμοδότες.