Νοσ/μείο Πύργου και πάλι στο απόσπασμα!H Δωρεά «ΨΥΧΑΛΙΝΟΥ»

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από 10.3.2013 στο blog

1. Εκτελεστές: Διοίκηση Νοσοκομείου, ΜΑΤ Δένδια, Δήμος, φορείς  και μεγαλοπαράγοντες Πύργου, Υπουργείο Υγείας και 6η Υ.Π., εργαζόμενοι στο Νοσοκομείο, καταληψίες, τοπικός «σιωπηλός» και φίλιος Τύπος

Του Σωτήρη Σωτηρόπουλου*

        Μετά από την μακρά ένοχη σιωπή όλων των αρμόδιων και υπεύθυνων γύρω από το μέγα σκάνδαλο της μεγάλης Δωρεάς Ξανθής Ψυχαλίνου – Γιαννοπούλου, που άφησε όλη την περιουσία της δεκάδων εκατομμυρίων Ευρώ, προ 14 ετών (!!!), για άμεση εκποίηση προς κάλυψη των τεράστιων αναγκών του Νοσοκομείου Πύργου, ξαφνικά τώρα έρχεται στη επικαιρότητα με την ευκαιρία της συνετής και πολιτισμένης παράδοσης στο Νοσοκομείο, της διαβόητης πλέον «βίλας Ψυχαλίνου» στο Παλ. Φάληρο που είχε καταλάβει το περασμένο καλοκαίρι ομάδα Πολιτών (και χρησιμοποίησε ως πολυχώρο κοινωνικών δράσεων).

         Εμείς που πρώτοι αποκαλύψαμε προ 2,5 ετών τις τεράστιες διοικητικές και ποινικές ευθύνες όλων των Διοικήσεων του Νοσοκομείου από το 1999 μέχρι σήμερα, τις ένοχες διαπλοκές και εμπλοκές μεγαλοπαραγόντων του Πύργου (δικηγόρων, βουλευτών κλπ), τις σκόπιμες και πονηρές διαθέσεις κάποιων να «ιδιοποιηθούν» την τεράστια περιουσία «Ψυχαλίνου», την εγκληματική αδιαφορία εδώ και δυο χρόνια των Υπουργών Υγείας και της 6^ης Υγειονομικής Περιφέρειας, βρισκόμαστε τώρα σε θέση μάχης και πάλι μέχρις ότου δικαιωθεί ο αγώνας μας και να τιμηθέι δεόντως η μεγάλη διβριώτισσα ευργέτις.

Αφορμή για το σημείωμα αυτό έδωσε η είδηση «Αποχώρησαν προ ημερών τα μέλη της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης Πολιτών Π. Φαλήρου από το κτήριο της Νηρηίδων 32 που ανήκει στο νοσοκομείο του Πύργου . Όπως αναφέρουν σε επιστολή τους προς το IONION FM η κατάληψη της οδού Νηρηίδων 32, έγινε τον Ιούλιο του 2012 από μέλη της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης Πολιτών Π. Φαλήρου, με σκοπό να στεγάσουν τις δράσεις…». Ευχάριστη η είδηση και ίσως πάλι εμείς βοηθήσαμε με επιστολή μας προς στους καταληψίες, στην ομαλή εξέλιξη (πράγμα το οποίο τόνισε στο ΙΟΝΙΟΝ FM ο εκπρόσωπος των «καταληψιών» κ. Μπαλής, αλλά αποσιωπήθηκε) και θα ήταν όνειδος για τον κοινωνικό μας πολιτισμό να επενέβαιναν τα κατασταλτικά ΜΑΤ του Δένδια, όπως είχε ζητήσει η «υπνώττουσα» και συνεχώς ψευδόμενη και συγκαλύπτουσα Διοικήτρια του  Νοσοκομείου κ. Φιλιπποπούλου…

         Πλην, το θέμα της «βίλας Ψυχαλίνου» που έρχεται τώρα στην επικαιρότητα από τα φίλια τοπικά μέσα ΜΜΕ (χωρίς κι αυτά, να αναφέρονται στο σύνολο του θέματος) και αποσιωπάται αιδημόνως από όλα τα υπόλοιπα αργυρώνητα και «μπερλουσκονικά» ΜΜΕ του Νομού μας, είναι η κορυφή του παγόβουνου.

Δυστυχώς μέχρι σήμερα, όλο το αλληλοδιαπλεκόμενο σύστημα του Νομού μας για δικούς τους λόγους αντιστέκονται και «κουκουλώνουν» γιατί ή έχουν βάλλει (ή ανέμεναν να βάλουν) το δάκτυλο στο μέλι ή είναι συνένοχοι στο σκάνδαλο. Το τραγικό είναι ότι ακόμη - ακόμη και εκείνοι που έπρεπε να πρωταγωνιστούν (Σύλλογοι Γιατρών και εργαζομένων του Νοσοκομείου, Ιατρικός Σύλλογος, Δήμος Πύργου, Πολιτιστικοί Σύλλογοι Πυργίων, Εμπορικοί Σύλλογοι, Επιμελητήριο, Μητρόπολη Ηλείας και άλλοι φορείς της πόλης, αλλά και απλοί πολίτες )  αδιαφορούν περιέργως ή έχουν πάρει τις αποστάσεις τους από το θέμα.  Γιατί άραγε;

       Και μείναμε εμείς μόνοι μας (το «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ», ένας έγκριτος δικηγόρος ενεργός πολίτης ο κ. Μιχόπουλος και μια μεγάλη ελληνίδα γυναίκα η αείμνηστη πλέον Κική Λαδέα-Κοτσομύτη -που αν δεν υπήρχε, το θέμα θα είχε ενταφιαστεί)   «να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα». Και σας βεβαιώνουμε ότι θα το βγάλουμε, με όποιο κόστος και όποιες θυσίες χρειαστούν.

Γιατί, ΔΩΡΕΑ ΨΥΧΑΛΙΝΟΥ, δεν είναι μόνο η «βίλα του Παλ. Φαλήρου», είναι:

• Και τα 3 οικόπεδα – «φιλέτα» 2,5 περίπου στρεμμάτων στη θέση «Λάπατο»
• Και το οικόπεδο της οδού Κανάρη στην καρδιά του Πύργου
• Και τα υπόλοιπα από τα 23 εκατομμύρια Δραχμές (από τα βιβλιάρια καταθέσεων σε Τράπεζες) που ανήκουν στο Νοσοκομείο, και δεν τα πήραν οι φορείς ή οι ιδιώτες δικαιούχοι (εδώ ενδεχομένως, να έχουν … «αναληφθεί» αυτά με «μαϊμού» υπογραφές!!)
• Είναι και οι διοικητικές, πειθαρχικές και ποινικές ευθύνες των εντεταλμένων διαχειριστών της δωρηθείσας κινητής και ακίνητης περιουσίας αλλά και όλων των  Προέδρων και Διοικητικών Συμβουλίων που δεν εξεπλήρωσαν την επιθυμία της δωρήτριας και άφησαν να ρημάξει η περιουσία και να υποπολλαπλασιαστεί η αξία της
• Είναι και η αυθαίρετη καταπάτηση από το 1993 από το Δήμο Πύργο των δύο οικοπέδων, χωρίς να δίνουν τα χρωστούμενα μίσθια στο Νοσοκομείο.
• Είναι και οι δεοντολογικές και κοινωνικές ευθύνες όλων εκείνων που αφήνουν τον χειμαζόμενο υγεινομικά ηλειακό λαό χωρίς στοιχειώδη περίθαλψη από το Νοσοκομείο τους.

      Αυτά και σε άλλα πολλά, θα κληθούν να απαντήσουν και να λογοδοτήσουν όλοι οι παραπάνω καταγγελλόμενοι, εκεί που πρέπει και όπως πρέπει. Εμείς εκ καθήκοντος, θα το πολεμήσουμε με τις μικρές μας δυνάμεις και θα έχουμε βέβαια αποτελέσματα.

Ας, μην εφησυχάζουν οι επιλήσμονες και ένοχοι. Γιατί, «Ναι. Υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο»…

Σωρήρης Σωτηρόπουλος

Πρόεδρος του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ»

(ιατρός, εκδότης του περιοδ. «ΔΙΒΡΗ» και πρόεδρος της Κίνησης Πολιτών «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ» - μειλ: sotxsot@gmai.com)

Απο Πρωινή Ενημέρωση 

Από '' ακροκέραμα.'' Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου 2012 Μανωλοπούλειο Νοσοκομείο Πύργου: υπάρχει ελπίδα να αναστηθεί; Καλόγριες από κίτρινο πηλό αχαϊκού εργαστηρίου, πιθανότατα του Ηρακλή Ψυλιάκου, ήταν τα ακροκέραμα του νοσοκομείου. Η αριστερή είναι από μεταγενέστερη συμπλήρωση Οι σεισμοί του Μαρτίου του 1993 μετέτρεψαν το παλαιό κτήριο σε ερείπια. Πολλά διακοσμητικά στοιχεία βρέθηκαν μέσα στα λίγα δευτερόλεπτα της σεισμικής δονήσεως στο έδαφος. Κάποια όμως έμειναν κολλημένα στη θέση τους Τα εναπομείναντα στη στέγη ακροκέραμα συνυπάρχουν με χόρτα Οι μικρές καλόγριες είχαν βαφτεί κόκκινες. Ο πηλός όμως βγήκε ξανά στην επιφάνεια, καθώς πολλές έλιωσαν από τις βροχές και τις χαλαζοπτώσεις που πλήττουν συχνά την περιοχή   Άντεξαν τους καιρούς και τους σεισμούς. Θα τα σεβαστούν τα συνεργεία της αναστήλωσης; Το παλαιό νοσοκομείο του Πύργου, στη δυτική άκρη της πόλεως, οικοδομήθηκε το 1886 με χορηγία των οικογενειών Αθανασίου Μανωλοπούλου και του πεθερού του Ιωάννη Βαλτεσινιώτη ή Κανδηλιέρα. Πιθανότατα τα σχέδια του κτηρίου έγιναν από τον  Ερνέστο Τσίλλερ. Το 1902 ονομάστηκε «Μανωλοπούλειον Δημοτικόν Νοσοκομείον Πύργου». Το 1936 έγιναν εργασίες ανακαινίσεως, με μικρές προσθήκες εξωτερικά. Επεμβάσεις, ανακαινίσεις και επισκευές έγιναν και τη δεκαετία του 1960, με την οικονομική συνεισφορά κυρίως  των Ηλείων των ΗΠΑ και της Αυστραλίας. Σημαντική παρέμβαση ήταν η τοποθέτηση τσιμεντένιας πλάκας στον όροφο.  Η σιδηροδοκός επάνω αριστερά ήταν ενίσχυση μετά από ζημιές παλαιότερου σεισμού. Σε αυτή την κατάσταση βρέθηκε το κτήριο το Μάρτιο του 1993, όταν απαιτήθηκε η εκκένωσή του από ασθενείς και προσωπικό Από το δίδυμο σεισμό της 26ης Μαρτίου 1993, που είχε επίκεντρο την ίδια την πόλη του Πύργου, οι πέτρες ξεχώρισαν μεταξύ τους, ωστόσο έμειναν στη θέση τους Μαρμάρινο κορινθιακό επίκρανο της εισόδου Το όνομα του δωρητή γραμμένο επάνω από την είσοδο του κτηρίου Τη μνημειακή είσοδο με τους πεσσούς και τα επίκρανα από μάρμαρο συμπλήρωνε το αέτωμα με τα εντυπωσιακά πήλινα ακρωτήρια, που δυστυχώς δεν υπάρχουν πια. Τη δεκαετία του 1980 προστέθηκαν τα απαίσια φωτιστικά. Ούτε στην ίδια ευθεία δεν κατόρθωσαν να τα βάλουν! Επί εκατόν δέκα χρόνια το Μανωλοπούλειο υπήρξε ο ναός της υγείας για χιλιάδες ασθενείς του Πύργου και της ευρύτερης περιοχής Χορταριασμένα τα μαρμάρινα σκαλοπάτια Τη δεκαετία του 1980 έγινε επέκταση του νοσοκομείου, με την προσκόλληση στο αρχικό νεοκλασσικό κτήριο μίας άκρως ακαλαίσθητης τσιμεντένιας προσθήκης, η οποία απέκρυψε σε μεγάλο βαθμό το παλαιό κτήριο από την πόλη. Οι σεισμοί του Μαρτίου 1993 επέφεραν εκτεταμένες ζημιές: τμήματα της στέγης έπεσαν επάνω στους πανικόβλητους ασθενείς και το νοσοκομείο εκκενώθηκε αμέσως. Ήταν τόσο σοβαρές οι ζημιές, ώστε αρχικά η αναστήλωση κρίθηκε ασύμφορη. Έτσι το κτήριο έμεινε εγκαταλελειμμένο επί δεκαοκτώ χρόνια, έρμαιο των σεισμών και των καιρικών συνθηκών. Η στέγη κατέπεσε εντελώς παρασύροντας τμήματα των γείσων, ενώ επάνω στα μπάζα του ορόφου φύτρωσε μία συκιά, της οποίας τα κλαδιά προεξείχαν από το ύψος της στέγης.  Μπαίνοντας στο εσωτερικό, υπήρχε ένας μεγάλος πίνακας του δωρητή Μανωλόπουλου. Τώρα υπάρχει ένα πλήρες οικοσύστημα! Ο διάδρομος στα αριστερά της εισόδου Ο διάδρομος στα δεξιά της εισόδου. Τα μπάζα κάθησαν επάνω στην τσιμεντένια πλάκα του ορόφου και με τα χρόνια δημιουργήθηκε βλάστηση Μεταξύ των ευεργετών και των δωρητών συγκαταλέγονται τα γνωστότερα οικογενειακά ονόματα του Πύργου «Pyrgos Hospital. Erected in honor of the men and women whose generosity and devotion helped make possible the reconstruction of this hospital» Η αναμνηστική πλάκα για τους δωρητές Ηλείους του εξωτερικού, ιδίως από τις ΗΠΑ και την Αυστραλία Ευτυχώς οι αναμνηστικές πλάκες έχουν διατηρηθεί ανέπαφες μέχρι σήμερα. Θα είναι ασέβεια στη μνήμη των δωρητών εάν δεν διατηρηθούν στην αρχική τους θέση Χόρτα μεγαλώνουν έξω από την είσοδο του γραφείου του διευθυντού του Παθολογικού Κόγχη από τις τόσο χαρακτηριστικές των κτηρίων του Ερνέστου Τσίλλερ Όλος ο χορταριασμένος διάδρομος του ορόφου Το 2002 παραχωρήθηκε μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο στο ΙΚΑ, ώστε να στεγάσει όλες τις υπηρεσίες του στην περιοχή. Ανίκανο να πράξει ο,τιδήποτε προς τη σωτηρία του, το Ελληνικό Δημόσιο παραχώρησε το ερειπωμένο κτήριο στο Δήμο Πύργου με απόφαση του Υπουργού Υγείας Νικήτα Κακλαμάνη, την Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2006. Από το παράθυρο διακρίνεται η ζωντανή πόλη και το τσιμέντο των αναστηλωτικών εργασιών Στο ημιυπόγειο οι εργασίες έχουν προχωρήσει αρκετά: το αρμολόγημα έχει αφαιρεθεί και έχουν μπει οι σωλήνες για τις τσιμεντενέσεις. Στην τσιμεντένια οροφή ίχνη της πυρκαγιάς που προκάλεσαν οι κλέφτες μετάλλων Από τότε πέρασαν και άλλα χρόνια απραξίας, λεηλασίας, αναποφασιστικότητας και μετρίων προτάσεων για το μέλλον του. Τελικά η δημοτική αρχή, μετά την κατάθεση ενός πολύ φιλόδοξου σχεδίου αναπλάσεως των πλέον σημαντικών κτηρίων στα δυτικά της πόλεως, μόλις φέτος ξεκίνησε τις αναστηλωτικές εργασίες, με συγχρηματοδότηση του ΕΣΠΑ. Πρόσφατα ο Υφυπουργός Παιδείας και Πολιτισμού Κώστας Τζαβάρας εξήγγειλε τη συνεργασία με την Εθνική Πινακοθήκη, ώστε στους χώρους του Μανωλοπουλείου να στεγαστεί παράρτημα της Πινακοθήκης, αντίστοιχο με αυτά του Ναυπλίου και της Κέρκυρας. Αριστερά η λιθοδομή χωρίς το αρμολόι. Δεξιά ο τοίχος όπως τον κατάντησαν οι σεισμοί και οι βροχές Η λιθοδομή του κτηρίου έτοιμη να δεχθεί τη σιδερένια ενίσχυση και τις ενέσεις τσιμέντου Το κατώτερο τμήμα του τοίχου Σπασμένα τα ακροκεραμάκια, σαν νεκρά πουλιά στο έδαφος Είναι άγωστο τι απέγιναν τα γερά ακροκέραμα της στέγης: ρίχτηκαν στο έδαφος, συγκεντρώθηκαν για να επανατοποθετηθούν ή κατέληξαν σε καμμιά μάντρα; Ο χώρος γύρω από το κτήριο είναι διάσπαρτος από θραύσματα σαν αυτά Κεραμικά του 19ου μέσα στα μπάζα του 21ου αιώνα Ένα ανακαινισμένο νεοκλασσικό όμως δεν είναι μόνο οι ενισχυμένοι με τσιμέντο και φρεσκοβαμμένοι πέτρινοι τοίχοι του. Είναι πρωτίστως τα μάρμαρα και τα κεραμικά του, αυτά που του προσδίδουν χαρακτήρα και ομορφιά. Χωρίς αυτά, το νεοκλασσικό δεν διαφέρει και πολύ από ένα μοντέρνο τσιμεντένιο κτήριο. Επιπλέον η ανακαίνιση ενός κτήριου που χαρακτηρίζεται από το κράτος ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο, θα έπρεπε να το απαλλάξει από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των μεταγενεστέρων προσθηκών, ώστε να δημιουργηθεί γύρω του ο απαραίτητος για την ανάδειξή του ελεύθερος χώρος. Δίδυμα παράθυρα που διατηρούν ακόμη τους ψευδοπαραστάτες, τα πήλινα επίκρανα και το γείσο τους. Τα συμμετρικά τους έχουν απογυμνωθεί από τον πλαστικό διάκοσμο και έχουν επιχρισθεί με τσιμέντο Πήλινο επίκρανο των διδύμων παραθύρων, καλυμμένο από παχύ στρώμα ασβέστη. Τα τρία εικονιζόμενα ήταν τα μόνα σωζόμενα κατά τη στιγμή της φωτογράφησης Τα αντίστοιχα των ανωτέρω παράθυρα χωρίς τον πλαστικό διάκοσμο, αλλά με το πρώτο στρώμα τσιμέντου Από την εξέλιξη των αναστηλωτικών εργασιών τον περασμένο Μάιο Άποψη της προσόψεως του κτηρίου. Η αναστήλωση δίνει κάποιες ελπίδες ότι θα σωθεί ένα από τα σημαντικότερα κτήρια του Πύργου. Πόσο ποιοτική θα είναι όμως αυτή; νΦωτογραφία παλαιοτέρων ετών, όπου εικονίζονται τα ακρωτήρια του αετώματος και τα επίκρανα των ψευδοπαραστατών Η κατάσταση μερικής καταρρεύσεως στην οποία περιήλθε το νοσοκομείο

Share

1 σχόλιο:

1. 
   Sotiris Sotiropoulos11 Μαρτίου 2013 - 6:24 μ.μ.

   Κύριε Τριανταφυλλόπουλε
   Μένω καταπληκτος με το φωτογραφικό υλικό του "Μανωλοπούλειου" και τον θησαυρό που έχουν φορτωθεί τα ερείπια
   Σας συγχαίρω, ειλικρινά. Συγκινήθηκα και κυρίως απο τις σωζόμενες πλάκες των δωρητών (μεταξύ των οπόιων και του απωτερου συγγενούς μου και συνεπωνυμου εκ Διβρης Σωτ. Σωτηροπουλου, που ήταν και πρόεδρος της Φιλαρμονικής Πυργου)
   Είδατε που πήγαν τα λεφτά της ευεργετιδας Ψυχαλινου. Τουλάχιστον δεν τα διέθεταν για να αναστηλωθει το αρχιτεκτονικό κόσμημα του Μανωλοπούλειου;
   Σας ευχαριστω για τη ξενάγηση
   Σωτ Σωτ ΔΙΒΡΗ

   Απάντηση

Τι φταίει για την κακοδαιμονία των Ελλήνων; Μια σπάνια συνέντευξη του Οδυσσέα Ελύτη

---

Aug 31, 2013

«Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΓΕΝΟΣ ΑΛΛ᾿ ΑΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ»
Καί παρακαλῶ νύχτα μέρα τόν Θεό, καί τό μέλλον, νά μέ διαψεύσουν.
Σε μια σπάνια συνέντευξη που έδωσε ο Οδυσσέας Ελύτης στον Ρένο Αποστολίδη στην Ἐφημερίδα Ἐλευθερία στις 15 Ιουνίου του 1958, τα λόγια του παραμένουν επίκαιρα.
          Ζητεῖται ἡ γνώμη σας, κύριε Ἐλύτη, ἡ ἐντελῶς ἀνεπιφύλακτη καί ἀδέσμευτη, ἐπάνω σέ ὅ,τι θεωρεῖτε ὡς τήν πιό κεφαλαιώδη κακοδαιμονία τοῦ τόπου. Ἀπό τί κυρίως πάσχουμε καί τί πρωτίστως μᾶς λείπει; Ποιά θά ὀνομάζατε «πρώτη μάστιγα» τῆς νεοελληνικῆς ζωῆς;
Ἀπό τί πάσχουμε κυρίως; Θά σᾶς τό πῶ ἀμέσως: ἀπό μιά μόνιμο, πλήρη, καί κακοήθη ἀσυμφωνία μεταξύ τοῦ πνεύματος τῆς ἑκάστοτε ἡγεσίας μας καί τοῦ «ἤθους» πού χαρακτηρίζει τόν βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στό σύνολο του!
            Ἄ! Ἀρχίσαμε!… Μόνιμος, πλήρης καί κακοήθης ἀσυμφωνία!…
            Βεβαίως! Ἀλλ᾿ ἀφῆστε με νά συνεχίσω. Αὐτή ἡ ασυμφωνία δέν εἶναι μιά συγκεκριμένη κακοδαιμονία, εἶναι, ὃμως, μιά αἰτία πού ἐξηγεῖ ὃλες τίς κακοδαιμονίες, μικρές καί μεγάλες, τοῦ τόπου αὐτοῦ. Ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔγινε ἡ Ἑλλάδα κράτος ἕως σήμερα, οἱ πολιτικές πράξεις, θά ἔλεγε κανένας, ὅτι σχεδιάζονται καί ἐκτελοῦνται ἐρήμην τῶν ἀντιλήψεων γιά τή ζωή, καί γενικότερα τῶν ἰδανικῶν πού εἶχε διαμορφώσει ὁ Ἑλληνισμός μέσα στήν ὑγιή κοινοτική του ὀργάνωση καί στήν παράδοση τῶν μεγάλων ἀγώνων γιά τήν άνεξαρτησία του. Ἡ φωνή  τοῦ  Μακρυγιάννη δέν ἔχει χάσει, οὔτε σήμερα ἀκόμη, τήν ἐπικαιρότητά της. Σημειῶστε ὅτι δέν βλέπω τό πρόβλημα ἀπό τήν ἀποκλειστική κοινωνική του πλευρά, οὔτε κάνω δημοκοπία.
           Δημοκοπία ἀσφαλῶς ὄχι. Πολιτική, ὅμως, ναί. Τό ἐντοπίζετε, δηλαδή, [τό πρόβλημα] κυρίως μέσα στόν χώρο τῆς πολιτικῆς – ἤ κάνω λάθος; Στό κέντρο μάλιστα τοῦ δικοῦ της χώρου. Ἐκεῖμᾶς πάει τό πρόβλημα πού θέσατε, τῶν σχέσεων μεταξύ λαοῦ καί ἡγεσίας.
          Μά ναί. Γιατί εἶναι βασικό. Εἶναι πρῶτο… κι ἄς εἶμαι ποιητής, ἐγώ πού τό λέω, μακριά πάντα ἀπό τήν «πολιτική». Κοιτάξτε: ὁ λαός αὐτός κατά κανόνα ἐκλέγει τήν ἡγεσία του. Καί ὅμως, ὅταν αὐτή ἀναλάβει τήν εὐθύνη τῆς ἐξουσίας –εἴτε τήν ἀριστοκρατία ἐκπροσωπεῖ εἴτε τήν ἀστική τάξη εἴτε τό προλεταριάτο–, κατά ἕναν μυστηριώδη τρόπο ἀποξενώνεται ἀπό τή βάση πού τήν ἀνέδειξε, καί ἐνεργεῖ σάν νά βρισκόταν στό Τέξας ἤ στό Οὐζμπεκιστάν!
         Στό Τέξας καί στό Οὐζμπεκιστάν; Ποιητικές χῶρες!… Ἤ μήπως θέλετε νά πεῖτε: «Σάν νά βρισκόταν στή χώρα τοῦἑκάστοτε ρυθμιστικοῦ ‘‘ξένου παράγοντος’’; Τοῦἑκάστοτε… ‘‘προστάτου’’ μας;»         Μήπως ἐκεῖἀκριβῶς ἔγκειται τό κακό;
        Τό εἶπα μέ τρόπο, ἀλλά βλέπω ὅτι τό θέλετε γυμνό. Καί δέν ἔχω ἀντίρρηση νά τό ξαναπῶ φανερά, καί πιό ἔντονα: ἕνας ἀπό τούς κυριότερους παράγοντες τῶν «παρεκκλίσεων» τῆς ἡγεσίας ἀπό τό ἦθος τοῦ λαοῦ μας, εἶναι ἡ ἐκ τοῦ ἀφανοῦς καί ἐκ τῶν ἔξω «προστατευτική» κατεύθυνση. Ἀποτέλεσμα καί αὐτό τῆς ἀπώλειας τοῦ ἕρματος, τῆς «παράδοσης». Ἀντιλαμβάνομαι ὅτι στήν ἐποχή μας ἡ ἀλληλεξάρτηση τῶν ἐθνοτήτων εἶναι τόση, πού ἡ πολιτική δέν μπορεῖ ν᾿ ἀγνοήσει, ὥς ἕναν βαθμό, αὐτό πού θά λέγαμε «γενικότερη σκοπιμότητα». Ὅμως, ὑπάρχει τεράστια διαφορά ἀνάμεσα στήν «προσαρμοστική πολιτική» καί στή δουλοπρέπεια! Αὐτό εἶναι τό πιό εὐαίσθητο σημεῖο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, «τό τιμιώτατόν του»! Καί αὐτό τοῦ καταπατοῦν συνεχῶς, κατά τόν ἐξοργιστικότερο τρόπο, οἱ ἐκπρόσωποί του στήν ἐπίσημη διεθνῆ σκηνή!
            Κι ὁ «ἐπίσημος» ὅρος τῆς δουλοπρέπειας αὐτῆς, κύριε Ἐλύτη; Μήπως εἶναι ὑποκριτικότερος ἀπ᾿  τό «προσαρμοστική πολιτική»; Ἐξοργιστικότερος;
            Δέν μ᾿ ἐνδιαφέρει ὁ ἐπίσημος ὅρος τῆς δουλοπρέπειας. Μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία. Κι ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι μ᾿ αὐτά καί μ’ αὐτά ἐφτάσαμε σέ κάτι πού θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ὀνομάσω «ψευδοφάνεια». Ἔχουμε, δηλαδή, τήν τάση νά παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοί απ’ ὅ,τι πραγματικά εἴμαστε. Καί δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας. Τό κακό πάει πολύ μακριά. Ὅλα τά διοικητικά μας συστήματα, οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί, τά ἐκπαιδευτικά μας προγράμματα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Βαυαρούς, πάρθηκαν μέ προχειρότατο τρόπο ἀπό ἔξω, καί κόπηκαν καί ράφτηκαν ὅπως ὅπως ἐπάνω σ᾿ ἕνα σῶμα μέ ἄλλες διαστάσεις καί ἄλλους ὅρους ἀναπνοῆς.

«Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΓΕΝΟΣ ΑΛΛ᾿ ΑΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ»
            Ὥστε, λοιπόν, ζητᾶτε «δικούς μας ὅρους ἀναπνοῆς»!
             Ναί. Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά «προγονοπληξία». Τά λέω, ἄλλωστε, αὐτά ἐγώ πού, σ᾿ ἕναν τομέα ὅπως ὁ δικός μου, κήρυξα μέ φανατισμό τήν ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τό διεθνές πνεῦμα, καί πού σήμερα μέ ἐμπιστοσύνη ἀποβλέπω στή διαμόρφωση ἑνός ἑνιαίου εύρωπαϊκοῦ σχήματος, ὅπου νά ἔχει τή θέση της ἡ Ἑλλάδα. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ μηχανισμός τῆς ἀφομοιώσεως τῶν στοιχείων τῆς προόδου πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά, καί νά βασίζεται σέ μιά γερή καί φυσιολογικά ἀναπτυγμένη παιδεία. Ἐνῶ σ’ ἐμᾶς, ὄχι μόνον δέν λειτουργεῖ σωστά, ἀλλά δέν ὑπάρχει κἄν ὁ μηχανισμός αὐτός γιά νά λειτουργήσει! Καί μέ τή διαφορά ἀκόμη ὅτι, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ἡ ἡγετική μας τάξη, στό κεφάλαιο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα! Κοιτάξετε μέ προσοχή τά ἔντυπα πού εκδίδει ἡ ἴδια, ἤ πού προτιμᾶ νά διαβάζει, τά διαμερίσματα ὅπου κατοικεῖ, τίς διασκεδάσεις πού κάνει, τή στάση της ἀπέναντι στή ζωή. Οὔτε μιά σταγόνα γνησιότητας! Πῶς θέλετε, λοιπόν, ν᾿ ἀναθρέψει σωστά τή νέα γενιά; Ἀπό τά πρῶτα διαβάσματα πού θά κάνει ἕνα παιδί ὥς τά διάφορα στοιχεῖα πού θά συναντήσει στό καθημερινό του περιβάλλον, καί πού θά διαμορφώσουν τό γοῦστο του, μιά συνεχής καί άδιάκοπη πλαστογραφία καί τίποτε ἄλλο!
Θά μοῦ πεῖτε: εἶσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, καί βλέπεις τά πράγματα ἀπό τή μεριά πού σέ πονᾶνε. Ὄχι, καθόλου! Καί νά μοῦ έπιτρέψετε νά ἐπιμείνω. Ὅλα τά ἄλλα κακά πού θά μποροῦσα νά καταγγείλω –ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἀποκεντρώσεως καί αὐτοδιοικήσεως, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ γιά τήν πλουτοπαραγωγική ἀνάπτυξη τῆς χώρας, ἀκόμη καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται ἡ ἐξωτερική μας πολιτική– εἶναι ζητήματα βαθύτερης ἑλληνικῆς παιδείας! Ἀπό τήν ἄποψη ὅτι μόνον αυτή μπορεῖ νά προικίσει ἕναν ἡγέτη μέ τήν ἀπαραίτητη εὐαισθησία πού χρειάζεται γιά νά ἐνστερνιστεῖ, καί ἀντιστοίχως νά ἀποδώσει, τό ἦθος τοῦ λαοῦ. Γιατί αὐτός ὁ λαός, πού τήν ἔννοιά του τήν ἔχουμε παραμορφώσει σέ σημεῖο νά μήν τήν ἀναγνωρίζουμε, αὐτός ἔχει φτιάξει ὅ,τι καλό ὑπάρχει – ἄν ὑπάρχει κάτι καλό σ᾿ αὐτόν τόν τόπο! Καί αὐτός, στίς ὧρες τοῦ κινδύνου, καί στό πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἡττοπαθείας τῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ᾿ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στά ὕψη πού ἀπαιτεῖ τό θαῦμα!
            Ὅσο, λοιπόν, καί ἄν εἶναι λυπηρό, πρέπει νά τό πῶ: ὁ Ἑλληνισμός, γιά τήν ὥρα τουλάχιστον, ἐπέτυχε ὡς γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος! Καί παρακαλῶ νύχτα μέρα τόν Θεό, καί τό μέλλον, νά μέ διαψεύσουν.
             Πρίν κλείσομε, κύριε Ἐλύτη, τη συνέντευξη, κάτι πού ἐθίξατε στήν ἀρχή, τό τῆς παλαιᾶς ὑγιοῦς κοινοτικῆς ὀργανώσεως τοῦ λαοῦ μας, πού ἔχει χαθεῖ πιά, πῶς νομίζετε ὅτι θά μποροῦσε ν’ἀναβιώσει; «Αν κατεβάλλετο προσπάθεια», πρός ποιά κατεύθυνση;
              Σέ μιάν ἀναβίωση αὐθεντική δέν εἶναι δυνατόν πιά νά ἐλπίζουμε – ἀλίμονο! Ἑκατόν τριάντα καί πλέον ἔτη ἀχρησίας εἶναι ἀρκετά γιά ν᾿ ἀτροφήσουν ἀκόμη καί οἱ πιό ζωντανοί θεσμοί. Ὡστόσο, ὑπάρχει τρόπος νά πλησιάσουμε, μέ σωφροσύνη καί μελέτη, στή λύση τοῦ προβλήματος, καί αὐτό σαφώς πρός τήν πλευρά τῆς αὐτοδιοικήσεως, μέ τήν πιό αὐστηρή της ἔννοια.
             Δέν εἶμαι ἀρμόδιος βέβαια νά σᾶς προτείνω σχέδια. Θά ἤθελα μόνο νά κάνω δύο παρατηρήσεις: ἡ μία εἶναι ὅτι κάθε ἀπόπειρα πρός τήν κατεύθυνση αὐτή θά πρέπει νά βασιστεῖ στή φυσική καί ἱστορική διαίρεση τῆς χώρας σέ μεγάλα διαμερίσματα, πού εἶναι μιά πραγματικότητα δοσμένη, καί ὄχι στή θεωρητική τῆς γεωοικονομίας, ὅπως ἄκουσα νά ὑποστηρίζεται ἀπό πολλούς. Θά εἶναι μεγάλο σφάλμα νά παραγνωριστοῦν οἱ ψυχολογικοί παράγοντες, ἀπό τούς ὁποίους πολλές φορές ἐξαρτᾶται τό μεγαλύτερο μέρος της ἐπιτυχίας. Ἡ ἄλλη παρατήρηση εἶναι ὅτι τά μεγάλα αὐτά διαμερίσματα (μέσα στά ἑλληνικά μέτρα πάντοτε) θά πρέπει νά ὑποδιαιρεθοῦν σέ πολλές μικρές μονάδες, στενότερες καί ἀπό τήν ἐπαρχία, μέ ἀρχές δικές τους καί μέ τή δυνατότητα γιά κοινοπραξίες, προπάντων σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τή γεωργία. Γιατί ὁ πρῶτος ἀντικειμενικός σκοπός εἶναι νά λυτρωθεῖ ὁ πολίτης ἀπό τό «ταμπού» τῆς ἐξουσίας! Καί θά λυτρωθεῖ μόνον ἄν ἔχει τρόπο νά παρακολουθεῖ ἀπό κοντά ποῦ καί πῶς ἀξιοποιοῦνται οἱ θυσίες του, οἰκονομικές καί ἄλλες, πού σήμερα καταβροχθίζονται ἀπό ἕνα μακρινό καί ἀόρατο Φάντασμα.
   


 Πηγή:  theinsider.gr/
Δημοσίευση ΑΛΕΞΊΠΤΩΤΟ